แก่หัวหงอก

"ใช่ครับ  วันนี้พ่อมาหาวินนะ" 

รอยยิ้มอบอุ่นส่งผ่านใบหน้าหล่อเหลา  พร้อมกับอ้าแขนรับเด็กน้อยที่วิ่งลงบันไดบ้านมาหาเขาอย่างดีใจสุดขีด  จนผู้เป็นแม่ร้องเสียงหลง

"วินอย่าวิ่งแบบนั้น!"

เธอร้องห้ามด้วยความตกใจ  ก็วินวิ่งไม่ทันใจเลยเล่นกระโดดทิ้งตัวลงมา  ดีที่ผู้เป็นพ่อรับไว้ได้ทัน  แต่ถึงอย่างนั้นคนเป็นแม่แบบเธอก็เกือบสติหลุดไปเหมือนกัน

"รับได้แล้ว  ฮะ ๆ " 

เขายังมีหน้ามาหัวเราะชอบใจ  ตรงข้ามกับเธอที่หน้าแดงก่ำลมแทบออกหู  เล่นอะไรก็ไม่รู้เธอไม่ชอบเอาเสียเลย  โดยปกติเวลาวินอยู่กับเธอไม่เห็นเป็นแบบนี้เลยสักครั้ง  หรืออาจจะเพราะเห็นว่าแม่ก็ตัวนิดเดียว  กระโดดทับทีมีหวังตายคู่

"พ่อกลับมาแล้ว  ฮึก~ ทำไมพ่อถึงไม่บอกวินตั้งแต่ตอนแรก" เด็กน้อยเอ่ยน้ำตาคลอ  ทั้งยังแอบน้อยใจที่ตอนแรกพ่อของเขาไม่บอกสถานะที่แท้จริงของตน

"ขอโทษนะครับ  พ่อผิดเองที่ไม่ได้บอก  เพราะตอนที่พ่อไปต่างประเทศวินยังอยู่ในท้องแม่อยู่เลย  พ่อเลยจำวินไม่ได้"  

เขากอดลูกแน่นก่อนจะบอกความจริงกับวิน  ในตอนแรกเขายอมรับว่าไม่มั่นใจ  เขาไม่คิดว่าวิวจะเก็บลูกไว้  ไม่คิดว่าวิวจะยอมทิ้งอนาคตทุกอย่างเพื่อรักษาชีวิตเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาเอาไว้

"พ่อไม่ต้องไปทำงานแล้วใช่ไหมครับ?"

 วินน้อยถามชายหนุ่มที่อุ้มเขาตัวลอยอย่างคนรอคำตอบ  เขาไม่อยากให้พ่อไปไหนไกล ๆ อีกแล้ว  เขาดีใจมากถึงมากที่สุดเมื่อรู้ว่าคนที่เขาถูกชะตาและเกือบออดิชั่นให้มาเป็นแฟนของแม่  คนคนนั้นก็คือพ่อของเขา  เด็กน้อยรู้สึกโชคดีแบบสุด ๆ

"เอ่อ..."

 เขาอึกอักเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองยังแม่ของลูก  ที่ส่ายหน้าคล้ายกลับจะปฏิเสธว่าตนไม่ได้บอกลูกแบบนั้น  ไม่รู้ใครบอกเขาเหมือนกันว่าพ่อไปทำงาน  หรือไม่แน่เขาอาจจะคิดด้วยตัวเองว่าพ่ออาจจะจำเป็นต้องเดินทางไปทำงานไกลเเสนไกล  อย่างครอบครัวเพื่อนบางคน

"พ่อกลับมาแล้วครับ  พ่อไปทำงานเสร็จแล้ว"  เขาตัดสินใจบอกลูกไปแบบนั้น  แต่ในใจกลับขอโทษครั้งแล้วครั้งเล่า

(พ่อขอโทษ ขอโทษที่ทิ้งหนูกับแม่ไป  ขอโทษจริง ๆ )

"พ่อไปนานมาก  วินกับแม่เหงามากเลย  แม่ก็เหนื่อยมากด้วย" 

เด็กน้อยทำเสียงยาว ๆ เพื่อเสริมความสมจริงให้กับประโยคพูด  หญิงสาวยืนมองการกระทำของลูกชายที่เอาหน้าซบอกกว้างของพ่อ  เธอไม่เคยเห็นวินในมุมนี้เลยสักครั้ง  วินอ้อนเธอนับครั้งได้ส่วนใหญ่จะทำตัวเป็นผู้คุมความประพฤติเธอเสียมากกว่า  แต่เวลาอยู่กับเขาวินกลับแสดงความเป็นเด็กตามวัยออกมาอย่างน่าประหลาดใจ  อะไรที่เธอไม่เคยเห็นก็จะได้เห็นสินะ

"พ่อขอโทษนะครับ  ขอโทษจริง ๆ ต่อไปนี้พ่อจะไม่ไปไหนอีกแล้ว  จะอยู่กับวินและแม่นะครับ"

 เขาไม่ได้พูดโกหกแต่อย่างใด  ทุกคำล้วนออกมาจากใจจริง  เขาจะไม่หนีไปไหนเด็ดขาด  ให้ตายอย่างไรก็จะไม่หนีไม่หาย

"เหอะ"  เสียงหัวเราะในลำคอหนึ่งที  วิวลืมตัวเผลอหัวเราะออกมา  ในใจพลันคิดว่าใครอยากให้เขาอยู่กันหากไม่ใช่วิน

"วิวครับ  วันนี้ให้พ่อนอนด้วยนะครับ  พ่อไปทำงานมาตั้งไกลคงเหนื่อยแย่"

น้ำเสียงใสซื่อบวกกับดวงตาปรือใกล้หลับแหล่ไม่หลับแหล่นั่น  ช่างน่ารักน่าเอ็นดูเหลือเกิน  เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตัวเองสร้างสิ่งที่น่าอัศจรรย์ออกมาได้ขนาดนี้  ความรู้สึกของคนเป็นพ่อเป็นแม่คนมันเป็นแบบนี้นี่เอง

"เชอะ  แม่ไม่เหนื่อยรึไง "

 เธอจะน้อยใจแล้วจริง ๆ ลูกเรียกเขาว่าพ่อเต็มปาก  แต่ยังเรียกเธอด้วยชื่อเล่นอยู่เลย  แถมยังซบกันไม่เลิกอีกต่างหาก  ทำไมเธอรู้สึกเหมือนกำลังจะโดนแย่งความรักกันนะ  ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ? 

"งั้นวินนวดให้วิวดีไหมครับ?" 

เจ้าเด็กนี่เก่งจริง ๆ เรื่องเอาความสบายมาหลอกล่อแม่ตัวเอง  วินชอบดูแลเธออยู่เสมอการมีลูกชายที่ดูแลเราดุจเจ้าหญิงน้อย  ทำให้เธอรู้สึกภูมิใจขึ้นมากระทันหัน  ให้ความรู้สึกของผู้ชนะน็อคที่ได้รับความรัก  และการดูแลจากผู้ชายที่รักเธออย่างจริงใจ

"จะหลับอยู่แล้วเอาอะไรมานวดให้วิวล่ะ" เธอทำท่างอนลูกชายก่อนจะเดินนำขึ้นชั้นบน  หวังให้วินหลับก่อนที่เธอจะเนรเทศพ่อของเขาออกจากบ้านไปให้พ้นลูกกะตา  

"พ่อนวดแทนวินได้ไหมครับ  พ่อต้องดูแลวิวบ้างนะ  วิวทำงานหนักทุกวันเลย  กระดูกมีเสียงแล้วด้วย"  เสียงเจ้าเด็กน้อยในอ้อมแขนแกร่งพูดความจริง  แต่เป็นความจริงที่คนเป็นแม่รับได้เสียที่ไหน

"วิน  วินจะบอกว่าแม่แก่ใช่ไหม?" เธอหันมาเอ็ดลูกชายเบา ๆ พร้อมกับทำหน้ามุ้ยคล้ายกลับกำลังงอน  ทำเอาคนตัวโตอดขำไม่ได้  ทำไมถึงได้น่ารักทั้งแม่ทั้งลูกแบบนี้นะ

"ฮะ ฮ่ะ เดี๋ยวพ่อนวดให้แม่ก็ได้นะครับ  ไถ่โทษที่พ่อไม่ได้มาดูแลแม่กับวินตั้งนาน"

 เขาพูดประโยคนั้นกับลูกชาย  แต่กลับไม่หยุดชายตามองแม่ของลูกเลยแม้แต่วินาทีเดียว  เขาจึงได้รับสายตาเชือดคอมาหนึ่งทีเป็นของรางวัลอย่างไรล่ะ

"ไม่จำเป็น" เธอตอบกลับคนหน้าด้าน  ฉวยโอกาสที่ลูกเสนออะไรให้ก็จะรับหมด  ไม่รู้ว่าเธอจะอดใจไม่ให้ไล่ตะเพิดเขาได้หรือไม่

"แต่พี่อยากดูแลวิวบ้าง  วิวเหนื่อยไม่ใช่เหรอครับ"  

"ดูแลตัวเองเถอะค่ะ  แก่แล้วนี่ปีนี้หงอกขึ้นแล้วไม่ใช่หรือไง?" 

"พะ  พี่เพิ่ง  33 เองนะ"  

เขาอึ้งไปชั่วขณะเมื่อเธอเกิดทักท้วงผมสีขาวบนหัวของเขา  ทำเอาเขาเสียเซลฟ์ไปบ้าง  นั่นเพราะไม่เคยมีใครสังเกตและทักเขาแบบนี้เลยสักครั้ง  วิวเป็นคนแรกและคนเดียวที่กล้า แต่เขากลับไม่กล้าต่อว่าหรือเถียงเธอแม้แต่คำเดียว  ได้แต่พูดตะกุกตะกัก

คนตัวเล็กไม่คิดจะสนใจเขา  เธอเปิดประตูห้องนอนและเดินนำเข้าไป  เตรียมที่นอนให้กับลูกชายคนเดียวที่กำลังจะหลับอยู่รอมร่อ  ภายในห้องตกแต่งแบบเรียบง่ายสีขาวสะอาดตา  มีของเล่นและรูปถ่ายสองคนแม่ลูกซึ่งวางไว้ในแต่ละมุมห้องอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย  

ชายหนุ่มสังเกตสิ่งของต่าง ๆ ภายในห้องอยู่สักพัก  เขาเกิดความรู้สึกหนักอึ้งขึ้นมาอีกหน  คิดในใจหากเขาได้มีส่วนร่วมในตอนที่ถ่ายรูปเหล่านั้นก็คงจะดี  ตั้งแต่ที่วิวอุ้มท้อง  รูปอัลตร้าซาวด์ตั้งแต่ลูกชายเขายังตัวเท่าเมล็ดถั่ว  ในตอนที่เขาลืมตาขึ้นมาดูโลกแถมตัวยังเเดงอยู่ด้วย  ตอนที่เขากินข้าวเลอะปากถอดเสื้อผ้าอาบน้ำ  จนกลายมาเป็นวินน้อยหน้าหล่อในปัจจุบันนี้

"นี่  พี่โซ่  นี่ หูหนวกหรือไง"  เสียงแวด ๆ ดังข้างหู  เรียกสติเขาให้กลับคืนมาอีกครั้ง  เป็นวิวที่ยืนเท้าสะเอวตั้งท่าจะว่าเขาต่อ

"คะ  ครับวิว" เขาตอบกลับเธอเสียงสั่นอย่างคนควบคุมไม่ได้

"เป็นอะไรหา? วางวินลงได้แล้ว  ลูกหลับแล้ว"

เขาก้มลงมองในอ้อมแขนตนก็พบว่าลูกชายเขาหลับไปแล้วจริง ๆ ไม่รู้ว่าเขายืนมองเรื่องเล่าจากรูปถ่ายของสองคนแม่ลูกนานเท่าไรกันกว่าจะได้สติขึ้นมา