คุณลุงอยากเป็นพ่อผมหรือเปล่าล่ะ

"วิว วิว แกเป็นอะไร?" 

"วิวครับ  วิวตื่น ๆ " 

เธอกลับมาได้สติอีกครั้งเมื่อมือน้อยแตะ ๆ ตรงแก้มของเธอ  เรียกสติที่หลุดลอยออกไปไม่รู้ตั้งแต่ตอนไหนให้กลับเข้าที่เข้าทาง  เธอไม่คิดว่าจะเป็นเขาคนนั้น  อุตส่าห์ตั้งใจจะอยู่ให้ห่างแต่เบื้องบนกลับไม่เป็นใจ  ส่งเขามาอยู่นั่นแหละแถมมาตอนที่เธออยู่กับลูกอีก  เธอไม่อยากให้เขารู้เรื่องวิน แต่คิดอีกทีเขาไม่สนใจอยากรับผิดชอบตั้งแต่แรก  คงไม่มีอะไรให้กังวลสินะ...

"อะ เอ่อ เปล่า ๆ ไม่ได้เป็นอะไร แล้วนี่แกเข้ามาทำไมไม่เคาะประตู" วิวเปลี่ยนเรื่องโดยการหันไปติงเพื่อนแทนการมองหน้าเขา

"ก็พวกเรารอแกไม่มาสักที  ฉันก็เลยพาหุ้นส่วนคนใหม่มาซะเลย  นี่พี่โซ่ เป็นเพื่อนพี่นนท์  เดี๋ยวพี่นนท์จะตามมาอีกสักพัก  แกล้างมือแล้วก็เข้าไปอยู่เป็นเพื่อนพี่เขาก่อน" 

"ไม่!" เธอเผลอตะโกนเสียงดังอย่างลืมตัว

"มะ ไม่อะไร แกเป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย?" รถเมย์ตกใจจนหน้าเหวอ  โดยปกติวิวจะพูดจาดีมาตลอดไม่เคยตะโกนหรือใช้อารมณ์เหนือเหตุผลมาก่อน ทำเอาเธออดแปลกใจไม่ได้

"ไม่ ๆ มีอะไรขอโทษนะวิวเบลอ ๆ หน่อย" พอตั้งสติได้เธอก็รู้ตัวว่าพลาดแล้ว จึงรีบปรับน้ำเสียงและสีหน้าให้เป็นปกติ

"สวัสดีดีค่ะ  วิวนะคะ" เธอเอ่ยทักทายชายหนุ่มพร้อมกับยิ้มแบบฝืนสุดชีวิต  รถเมย์อาจจะไม่ได้สังเกตแต่เขากลับดูออก  แต่ก็ไม่อยากแสดงออกอะไรมาก  เลยทำได้เพียงพยักหน้าและรับไหว้หญิงสาว 

"วินครับ  สวัสดีคุณลุงหน่อยสิครับ" รถเมย์สะกิดเด็กน้อยที่เอาแต่จ้องมองผู้มาใหม่อย่างไม่คลาดสายตา

"สวัสดีครับคุณลุง" เด็กชายยกมือไหว้

"สวัสดีดีครับสุดหล่อ ชื่อวินเหรอ  ลุงชื่อโซ่นะ มานี่หน่อยสิ" โซ่รีบกวักมือเรียกเด็กน้อยให้เข้ามาหาทันที  เขารู้สึกถูกชะตาและถูกใจเด็กคนนี้อย่างบอกไม่ถูก

"วิน" เธอเผลอจับตัวลูกชายไว้อีกแล้ว  แววตากังวลฉายขึ้นมาวูบหนึ่ง  เธอกลัวอะไรงั้นหรือ?

"ครับวิว?" 

"มะ ไม่มีอะไรครับ  แต่วิวว่าตัววินเลอะแป้ง  ล้างมือล้างตัวก่อนแล้วค่อยไปหาคุณลุงดีกว่า  เมย์แกพาคุณโซ่เข้าไปนั่งก่อนดีกว่าไหม?"

"หึ"

ชายหนุ่มสวมแว่นหัวเราะในลำคอทีหนึ่ง  ตอนแรกเขาตั้งข้อสงสัยบ้างแล้ว  แอบตกใจและอีกหนึ่งความรู้สึก  ตอนนี้เขาเริ่มคิดอะไรบางอย่างได้  เหลือแค่รอคำตอบเท่านั้น

"ไม่เป็นไรพี่ไม่ถือ  สุดหล่อออกไปรอพร้อมลุงไหมครับ" ปกติแล้วเขานับคำพูดในแต่ละวันได้  แต่มาครั้งนี้กลับพูดเก่งและหาเหตุผลจะพาเจ้าเด็กน้อยคนนี้มาให้ได้

"ให้วินออกไปอยู่กับพี่เขาก่อนก็ได้  วินรับแขกเก่งจะตาย  คนที่ต้องล้างเนื้อล้างตัวน่าจะเป็นแกมากกว่านะวิว เดี๋ยวพวกเราไปรอนะ ไปครับวิน" 

"วินไปได้ใช่ไหมครับวิว" วินจ้องเธอพร้อมกับรอคำตอบ  เห็นแววตาอันใสซื่อของลูกเธอก็ไม่กล้าขัด  เขาคงไม่รู้อะไรเยอะขนาดนั้นหรอกใช่ไหม?  คิดได้ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าพร้อมกับปล่อยลูกไป

"ได้ครับ"

"มานั่งใกล้ ๆ ลุงหน่อยสิครับ"  

พอเข้ามานั่งพักในห้องรับแขกที่เจ้าของร้านซึ่งเป็นภรรยาเพื่อนสนิทเขาเตรียมไว้ให้  ชายหนุ่มอดใจไม่ไหวรีบเรียกเด็กน้อยคนนั้นเข้ามาหาทันที

"ครับคุณลุง"  วินตอบตกลงอย่างว่านอนสอนง่าย  

"หนูชื่ออะไรนะครับ" คนตัวสูงก้มลงถามด้วยน้ำเสียงฟังดูอ่อนโยน  บวกกับภายนอกเขาดูสุภาพเป็นผู้ใหญ่  จึงทำให้เด็กน้อยไม่ขัดขืนหากต้องเข้าใกล้เขา

"วินครับ  ผมชื่อวิน" 

"เป็นน้องชายของพี่วิวเหรอครับ?" ได้จังหวะโซ่ก็เปิดประเด็นคำถามที่อยากรู้ทันที  

"เปล่าครับ  วินเป็นลูกของวิวครับ" วินตอบกลับเสียงใส  มือสองข้างวางอยู่ตรงระหว่างขาเดี๋ยวยืดตัวเดี๋ยวห่อตัว  พร้อมกับจ้องมองชายสวมแว่นที่ดูหล่อเหลาน่ามองจนเด็กน้อยทนไม่ไหว

"ลูก เหรอ?~ ละ แล้วทำไมถึงเรียกวิว  ไม่เรียกแม่ละครับ?"

เขารู้สึกหน้าชาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนแต่ก็ยังยิงคำถามไม่หยุด เขาอยากรู้จริง ๆ เรื่องของสองคนนี้  และเขาต้องรู้ให้ได้

"เรียกแม่กลัววิวจะหาพ่อให้ไม่ได้ครับ" เด็กน้อยก็ช่างพูดช่างจา  แถมยังไม่หยุดมองหน้าเขาแม้แต่วินาทีเดียว

"แล้วพ่อหนูล่ะครับ เขาไปอยู่ไหน?" 

ในขณะที่ถามคำถามนั้น  ใจเขาแทบจะหยุดเต้นเมื่อรอคำตอบ  เขาไม่ได้เตรียมใจมาโดยเฉพาะ  แต่เชื่อได้ว่าเขาเตรียมพร้อมหากสิ่งที่เขาต้องการรู้เป็นไปตามที่เขานั้นต้องการ

"ไม่รู้ครับ วิวไม่เคยบอกแต่คุณลุงอย่าถามถึงพ่อวินนะ  เดี๋ยววิวร้องงอแงอีก  วินโอ๋ไม่ไหว"

"อึก เหอะ" 

เขาขำไม่ออกเลยสักนิด  แต่เพราะอะไรทำไมเขาต้องฝืนยิ้มให้เด็กน้อยตรงหน้า  นั่นก็เพื่อให้เด็กน้อยไม่รู้สึกถึงความผิดปกติของเขา  เพราะแววตาชื่นชมอย่างเปิดเผยในดวงตากลมคู่นั้นอย่างไรเล่า  

"คุณลุงรวยไหมครับ?" จู่เด็กน้อยก็ขยับเข้าใกล้เขา  และถามเขาอย่างรอคำตอบ ทำเอาคนถูกจ้องถึงกับพูดตะกุกตะกัก  

"หะ หา? รวย ๆ พอใช้ได้ครับ" เขาจะตอบอย่างไรดี  ก็พอมีพอใช้ชนิดที่ตายเกิดใหม่สิบชาติก็ใช้ไม่หมด 

"งั้นคุณลุงอยากเป็นพ่อผมหรือเปล่าล่ะ?"

"……"

"วิน!" 

คนที่เข้ามาคั่นสถานการณ์ตกตะลึงและอึ้งจนหน้าเหวอนั่นก็คือวิว  เธอรีบเข้ามาพร้อมกับเรียกชื่อลูกชายติดจะเสียงดัง  เรียกสายตาทั้งสองคู่ให้มองตามทันที

"ขอโทษนะคะ  ขอวินคืน"

เธอเดินเข้ามาพร้อมกับก้มลงทำท่าจะอุ้มลูกขึ้น  แต่คงเพราะอุ้มไม่ไหวเลยเปลี่ยนเป็นการดึงเข้ากอดแทน  เขาเพิ่งรู้ตัวว่าตนเองจับแขนเด็กคนนั้นไว้อย่างลืมตัว  พอตั้งสติได้ก็เห็นว่าเธอนั้นมองเขาตาแข็ง  ตรงข้ามกันกลับพูดจาสุภาพกับเขา

"รบกวนคุณอยู่กับวินสักพักแล้ว งั้นขอพาวินกลับไปนอนนะคะ เดี๋ยวอีกไม่นานพี่นนท์ก็จะมาแล้วเชิญคุยกันตามสะดวกได้เลยค่ะ  ไม่รบกวน"

"งั้นพี่รบกวนวิวหน่อยได้ไหม?"  สรรพนามที่เปลี่ยนไปจนน่าขนลุก  เธออยากจะอาเจียนออกมาให้รู้แล้วรู้รอด  แต่กลับต้องฝืนกลืนลงในอก

"วันนี้วิวไม่สะดวกค่ะต้องขอโทษจริง ๆ ต้องพาวินไปนอน"

"งั้นพี่จะนอนด้วย" 

"…!!…" 

หน้าไม่มียางอายบ้างเลยหรือไงกัน  เขาพูดบ้า ๆ ออกมาแบบนี้ได้อย่างไร  เธอแทบจะอดกลั้นตัวเองไม่ให้เผลอมือฟาดปากพล่อย ๆ ของเขาไม่ไหว  อยู่ดี ๆ เกิดบ้าอะไรขึ้นมากันแน่!

"จะให้ถามต่อหน้าวิน หรือยอมไปคุยกันดี ๆ " 

เธออยากจะเอามีดมาแทงแล้วควักไส้ไอ้ผู้ชายคนนี้จริง ๆ !