Todos los capítulos de Thorns Of Seduction: Capítulo 11 - Capítulo 20

Mabigat ang talukap ng mga mata ni Cressida nang siya’y magising. Tatlong gabing walang balita mula kay Arcturus ay tila walang katapusang gabi ng bangungot. Ngunit ngayong umaga, may kakaibang katahimikan sa mansiyon. Hindi tulad ng nakaraang araw na mistulang libingan, ngayon ay sumisingit sa hangin ang mga mahihinang tinig at halakhak na umaalingawngaw mula sa ibabang bahagi ng bahay. Napakunot ang kanyang noo. Sino ang mga iyon? Nagbihis siya nang simple lamang, pinili ang manipis na balabal na agad niyang isinukbit sa kanyang balikat. Tahimik siyang lumabas ng silid, at habang bumababa sa hagdanan, lalong lumilinaw sa kanya ang tunog ng tawanan at masiglang pag-uusap. Isang bagay na hindi niya inaasahang maririnig sa isang bahay na matagal nang balot ng lamig at mabigat na presensya. At doon, sa sala, bumungad sa kanya ang tanawin na halos ikapigil ng kanyang hininga. Si Arcturus—nakaupo sa malambot na sofa, nakangiti, parang ibang-iba sa malamig at mapanganib na anyong nakas

Mabilis ang mga hakbang ni Cressida paakyat ng hagdan, maririnig ang marahas na dagundong ng takong niya sa kahoy na sahig. Sa bawat hakbang, ramdam niya ang init ng kanyang dugo, tila ba bawat galaw ni Arcturus ay nagbubukas ng sugat na akala niya’y matagal na niyang tinakpan.Ngunit bago pa man siya makalayo, narinig niya ang mabibigat na yabag na humahabol. Hindi na siya nagkamali nang maramdaman ang kamay na lumapat sa pasimano ng hagdan, at ilang saglit pa, naroon na si Arcturus sa kanyang likuran.“Cressida,” malamig ngunit maingat ang tono nito. “You can’t just walk away from me like that.”Hindi siya lumingon, bagkus ay lalo pang binilisan ang pag-akyat hanggang sa makarating sa pasilyo ng ikalawang palapag. Tumigil siya sa harap ng kanyang silid, marahas na binuksan ang pinto at pumasok. Ngunit bago pa man niya maisara, mabilis na sumingit si Arcturus at isinara ito mula sa loob.Nakaharap siya sa salamin ng vanity, mariing pinapahid ang luha sa kanyang pisngi. Sa likod niya,

Nanatiling nakadagan si Arcturus kay Cressida, ang bigat ng kanyang katawan ay parang pader na hindi kayang igalaw o tulakan. Ngunit sa kabila ng pagkadagan, hindi ito marahas—kundi parang isang taong desperadong kumakapit sa natitira niyang hininga. Nakabaon ang kanyang mukha sa leeg ng babae, ang mainit na hininga ay dumadampi sa balat ni Cressida, at ang kanyang mga kamay ay nakapulupot, mahigpit na parang hindi na ito muling bibitaw. “Cressida…” bulong niya, halos paos. “I just need this. Just you. Just here.” Mariing nakapikit si Cressida, dama ang pagkalampag ng kanyang dibdib. Nais niyang pigilan ang sariling tumugon, nais niyang manatiling bato sa ilalim ng init at bigat ng lalaki, ngunit may kung anong pumipigil sa kanya. Ang panginginig sa katawan ni Arcturus, ang bigat ng hininga nito, ang parang sugatang anyo ng kanyang asawa—lahat ng iyon ay sumaksak sa kanyang damdamin. Unti-unti, marahan, gumalaw ang kanyang mga kamay. Sa halip na itulak ang binata, inangat niya an

Cressida sighed heavily as she watched Neza’s car roll out of the driveway. Ang buntong-hininga ay hindi sapat para maibsan ang bigat sa kanyang dibdib.Maraming mga tanong ang umiikot sa kanyang isip. Hindi iyon simpleng mga tanong lamang—tila mga tinig na paulit-ulit na sumisigaw sa kanyang ulo.*Shocks, tangina! Ako ba talaga ang sumira sa kanya?*Napakapit siya sa sariling braso, ramdam ang lamig na bumabalot sa kanyang balat. Tumalikod na sana siya at maglalakad pabalik ng kusina, subalit isang biglang kislap ng alaala ang pumigil sa kanyang mga paa. *Ang opisina ni Arcturus.*Napasinghap siya. Kung may makikita man siyang sagot sa lahat ng mga tanong niya, naroroon iyon. Walang pag-aalinlangan, mabilis siyang umakyat ng hagdanan, halos madapa pa sa pagmamadali.“*Tangina,*” mura niya sa sarili, pigil ang kaba na baka may mahuli siyang hindi niya kayang tanggapin.Pagdating sa harap ng pinto ng opisina, saglit siyang natigilan. Hinawakan niya ang seradura at mariing pumikit bago

Magkahawak-kamay sina Cressida at Arcturus habang papalapit sa duyan. Malambot ang mga hakbang ni Cressida, nakayapak siya at nararamdaman ang malamig na tiles sa ilalim ng kanyang talampakan. Ang kanyang buhok, basa pa ng kaunting halumigmig mula sa bukas na bintana, ay dumadampi sa kanyang balikat. Suot niya ang payak na cotton nightdress, maputi at medyo maluwag, na tila ba mas lalo lamang nagpatingkad sa kanyang kahinaan ngunit maging sa kanyang likas na alindog.Si Arcturus naman ay tahimik na nakasunod, nakasuot lamang ng dark pajama pants at isang itim na shirt na hapit sa kanyang dibdib. Paglapit nila, marahan siyang inalalayan ni Arcturus upang maupo sa duyan. Pinahawak nito ang lubid at saka dahan-dahang umupo rin sa tabi niya, magkadikit ang kanilang balikat. Mabigat ang katahimikan sa umpisa, ngunit hindi nakakailang—parang ito mismo ang panggamot sa lahat ng kirot na pinasan nila.Dahan-dahang inikot ni Arcturus ang kanyang bisig sa baywang ni Cressida, hinapit siya pala