บททั้งหมดของ คุณกับเลขาเกิดมาคู่กัน แล้วจะมาคุกเข่าในงานแต่งฉันทำไม？: บทที่ 131 - บทที่ 140

ตกค่ำ สือหมิงฮุยกลับมาถึงบ้านเมื่อเข้าประตูมา ก็เห็นโจวฉินนั่งหน้าบึ้งอยู่บนโซฟาแล้วเขาหยุดชะงักเล็กน้อยขณะเปลี่ยนรองเท้า เดาได้ไม่ยากว่าที่ไปคุยกับสืออวี๋วันนี้คงไม่ค่อยราบรื่นเท่าไหร่ตามคาด ขณะเขานั่งลงบนโซฟา โจวฉินก็เริ่มโวยวาย “สืออวี๋ไม่ยอมถอนฟ้อง ฉันทะเลาะกับแม่นั่นไปรอบหนึ่ง เลยลืมให้บัตรธนาคารไปซะสนิท เดี๋ยวคุณเอาไปให้เองแล้วกัน!”สือหมิงฮุยเหลือบมองบัตรธนาคารบนโต๊ะแวบหนึ่ง ก่อนกล่าวเสียงเข้ม “ช่วงนี้บริษัทงานยุ่งจะตาย ผมจะเอาเวลาที่ไหนไปล่ะ? พรุ่งนี้คุณไปอีกรอบแล้วกัน ถ้าเธอยังไม่ยอมค่อยว่ากันอีกที”โจวฉินแค่นหัวเราะ “ฉันไม่ไป ทำไมฉันต้องเป็นคนไปตามง้อแม่นั่นทุกทีด้วย? คุณมันก็ดีแต่ปาก อ้างไปเรื่อยว่าบริษัทงานยุ่งทุกวัน มีวันไหนไม่ยุ่งบ้างไหม? ฉันว่าปล่อยให้มันเจ๊งไปก็ดี คุณจะได้ไม่ต้องยุ่งแล้ว!”“หุบปากนะ!”สือหมิงฮุยหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ “วัน ๆ ถ้าไม่เอาแต่เดินชอปปิง ก็ดีแต่พูดจาปากเสีย เกิดบริษัทผมเจ๊งขึ้นมาจริง คุณก็เตรียมตัวไปนั่งขอทานข้างถนนได้เลย!”“เป็นขอทานก็ยังดีกว่าต้องมานั่งขายหน้าทุกวัน! ยังไงฉันก็ไม่ไปหายัยนั่นอีก คุณอยากไปก็ไปเองเถอะ อีกเดี๋ยวม่านม่า

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มมีปฏิกิริยาตอบรับ สืออวี๋จึงถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “แค่เขาถือมีด ก็ถือว่าทำผิดกฎหมายว่าด้วยการบริหารจัดการความสงบเรียบร้อยแล้วค่ะ ถ้าพฤติการณ์ร้ายแรง ก็อาจเข้าข่ายทำผิดกฎหมายอาญาด้วยซ้ำ เรื่องนี้มีวิธีแก้ปัญหามากมาย ไม่จำเป็นต้องใช้วิธีสุดโต่งแบบนี้เลยค่ะ”เมื่อสืออวี๋พูดคำสุดท้ายจบลง ภายในห้องพักผู้ป่วยก็กลับเข้าสู่ความเงียบงันอีกครั้งรออยู่ครู่หนึ่ง เสียงของคนที่พูดเมื่อครู่ก็ดังออกมาอีกครั้ง “คุณจะพิสูจน์ได้ยังไงว่าเป็นทนายความตัวจริง? แล้วคุณจะพิสูจน์ได้ยังไงว่ามาช่วยพวกเราจริง ๆ ไม่ได้เป็นพวกเดียวกับหมอคนนั้น?!”สืออวี๋นิ่งเงียบไปเล็กน้อย ก่อนกล่าวอย่างเชื่องช้าว่า “เมื่อกี้ตอนที่เขาถือมีดบุกเข้าไปในห้องทำงานแพทย์ มีคนเห็นไม่น้อย ตอนนี้มีคนแจ้งตำรวจแล้ว ถ้าพวกคุณยังไม่ไปเกลี้ยกล่อมเขาตอนนี้ รอให้ตำรวจมาถึงก็สายเกินไป เขาเป็นคนในครอบครัวของพวกคุณ พวกคุณพิจารณาดูเองเถอะ”พูดจบประโยคนี้ สืออวี๋ก็ไม่กล่าวอะไรต่อ ถ้าอีกฝ่ายตั้งใจจะดึงดันไปจนถึงที่สุด เธอก็ไม่มีปัญญาช่วยอะไรแล้วแต่ในใจของสืออวี๋ กลับยังคงไม่อาจสงบลงตอนนี้ ซือเยี่ยนกำลังเผชิญหน้ากับผ

ซือเยี่ยนเลิกคิ้ว “มีคนบอกประจำ”สืออวี๋: “...”น้ำเสียงนี้ฟังดูเหมือนแอบภูมิใจนิด ๆ ยังไงชอบกลแฮะ?เมื่อเห็นสืออวี๋พูดอะไรไม่ออก ดวงตาของซือเยี่ยนก็ฉายแววขบขันวูบหนึ่ง แต่เพียงพริบตาเดียวก็หายไป สืออวี๋จึงไม่ทันสังเกต“หมอซือคะ เมื่อกี้ตอนฉันคุยกับครอบครัวนั้น ฉันถึงได้รู้ว่าเพื่อให้ได้ลงทะเบียนนัดกับคุณ พวกเขาถึงขั้นต้องเดินทางมาจากต่างอำเภอ ตอนนี้ไม่มีเงินเหลือพอสำหรับย้ายโรงพยาบาลแล้ว ส่วนจะให้เปลี่ยนเป็นหมอคนอื่นพวกเขาก็ไม่ไว้ใจ ด้วยเหตุนี้ พวกเขาถึงได้ทำอะไรไม่ยั้งคิด ชักมีดขู่ให้คุณผ่าตัดแบบนั้นแหละค่ะ”“ในสายตาฉัน พวกเขาไม่ใช่คนเลว เพียงแต่ไม่เข้าใจผลลกระทบร้ายแรงที่อาจเกิดขึ้นได้จากการกินอาหารก่อนผ่าตัดแบบดมยาสลบเท่านั้น ถ้าพวกเขาเข้าใจ ก็คงไม่ทำแบบนี้แน่นอน”“ถ้าพวกเขามาขอโทษคุณอย่างจริงใจ คุณจะยอมให้โอกาสคนไข้คนนั้นอีกสักครั้งได้ไหมคะ?”สิ้นเสียงของเธอ ซือเยี่ยนก็ตอบทันที “ไม่ได้ครับ”สืออวี๋ขมวดคิ้ว “หลักการของคุณมันสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ? สำคัญถึงขั้นที่ต่อให้ถูกคุกคามถึงชีวิตก็ยังไม่ยอมประนีประนอมเนี่ยนะ?”แค่นึกถึงภาพที่เขาอยู่ร่วมห้องกับชายผู้ถือมีดเมื่อครู่ สืออ

คุณย่าสือไม่ได้อยากให้สืออวี๋เหน็ดเหนื่อยขนาดนั้น ท่านหวังเพียงให้สืออวี๋ได้เป็นเหมือนคุณหนูตระกูลสือคนอื่น ๆ ที่ไม่ต้องกังวลกับการหาเลี้ยงชีพ ขอแค่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรัก มีความสุขกับชีวิตก็พอแต่ท่านก็เข้าใจดีว่า ต่อให้ตนมอบเงินทองมากมายให้แก่สืออวี๋ สืออวี๋ก็คงไม่เลิกทำงานอยู่ดีความรักจากพ่อแม่ที่ขาดหายไปในวัยเด็ก คือสิ่งที่แม้เติบโตเป็นผู้ใหญ่ ก็ไม่สามารถชดเชยกลับคืนมาได้“อย่าทำงานหักโหมเกินไปแล้วกัน หาจุดสมดุลระหว่างการทำงานกับการพักผ่อนให้ได้ ถึงหาเงินแต่ก็ต้องใส่ใจสุขภาพด้วย”สืออวี๋พยักหน้า “คุณย่า หนูเข้าใจแล้วค่ะ”เมื่อเธอพูดจบ ประตูห้องพักผู้ป่วยก็ถูกเปิดออกพอดีสองย่าหลานหันไปมองที่ประตู จึงได้เห็นสือหมิงฮุยเดินเข้ามาด้วยใบหน้าบูดบึ้งเมื่อเห็นเขา สืออวี๋ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรนัก เธอลุกขึ้นกล่าวว่า “คุณย่าคะ เดี๋ยวหนูขอไปดูหน่อยว่ามื้อกลางวันทำอะไรกินดี”“ไปเถอะ”จังหวะที่สืออวี๋กำลังจะเดินไปทางห้องครัว สือหมิงฮุยก็ขมวดคิ้วเรียกไว้ “เดี๋ยวก่อน พ่อมีเรื่องจะคุยด้วย”สืออวี๋มองเขา สีหน้าเย็นชา “ถ้าจะมาคุยเรื่องที่คุณโจวเคยบอกไว้ก่อนหน้านี้ ก็ไม่ต้องเสียเวลาพูดหรอกค่ะ

สืออวี๋เปิดหน้าต่างแชต พิจารณาดูอยู่ครู่หนึ่ง ก็รู้สึกถูกใจสไตล์การตกแต่งห้องสองห้องในนั้นมากทีเดียวเธอส่งรูปห้องทั้งสองนั้นให้นายหน้า พร้อมทั้งบอกเขาว่าสองห้องนี้ค่อนข้างดีนายหน้ารีบตอบกลับ ถามเธอว่าคืนนี้มีเวลาไหม ถ้ามีเวลา เขาก็ช่วยพาเธอไปดูห้องได้เลยทันทีหลังนัดแนะกับนายหน้าเรียบร้อยว่าจะไปดูห้องตอนหนึ่งทุ่ม สืออวี๋ก็วางมือถือลงและเริ่มเตรียมอาหารกลางวันพริบตาเดียวก็ถึงตอนเย็น เมื่อป้าอู๋มาแล้ว สืออวี๋ก็เก็บข้าวของเตรียมตัวกลับแต่ก่อนจะไป คุณย่าสือก็เตือนเธอว่า “อย่าลืมเก็บของให้เรียบร้อย ถ้าแกไม่มีเวลาเก็บ เดี๋ยวย่าจะให้คนรับใช้สองคนไปช่วยเก็บให้เอง”สืออวี๋ไม่ชอบให้คนอื่นมายุ่มย่ามกับข้าวของส่วนตัวของเธอมาแต่ไหนแต่ไร จึงส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่เป็นไรค่ะ หนูขอเวลาสักวันสองวัน รับรองว่าเก็บเรียบร้อยแน่นอน”อีกอย่าง เธอแค่กลับไปอยู่บ้านเก่าชั่วคราวเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องขนของอะไรไปเยอะแยะ ไม่งั้นเวลาย้ายเข้าย้ายออกคงลำบากน่าดู“ดีแล้ว อย่าขับรถให้มันเร็วนักล่ะ อย่าลืมดูแลตัวเองด้วย”“ทราบแล้วค่า”หลังไปดูห้องพักทั้งสองห้องกับนายหน้าเสร็จเรียบร้อย สืออวี๋ก็ถูกใจห้องที่ตกแต่ง