Semua Bab คุณกับเลขาเกิดมาคู่กัน แล้วจะมาคุกเข่าในงานแต่งฉันทำไม？: Bab 121 - Bab 130

พอเห็นซือเยี่ยนนั่งกินข้าวอยู่กับสืออวี๋บนโซฟา พยาบาลสาวก็ถึงกับเบิกตากว้าง แววตาฉายแววตกตะลึงจนแทบไม่เชื่อสายตาเธอไม่เคยเห็นซือเยี่ยนนั่งกินข้าวกับผู้หญิงคนไหนเป็นการส่วนตัวมาก่อนเลย อีกอย่าง เขาไม่กินเผ็ดไม่ใช่เหรอ?ขณะที่พยาบาลกำลังยืนตะลึงงัน ซือเยี่ยนก็วางตะเกียบลง ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไป “คนไข้เตียง 18 เป็นอะไรไป?”พอได้สติ พยาบาลก็รีบเดินตามเขาไป“คนไข้เตียง 18 ทานอาหารเช้าไปเมื่อเช้านี้ค่ะ... การผ่าตัดช่วงบ่ายนี้คงต้องยกเลิก...”ซือเยี่ยนขมวดคิ้ว สีหน้าเคร่งขรึมลง “เมื่อคืนผมสั่งให้เขางดน้ำงดอาหารแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมเช้านี้ถึงยังกินข้าวเช้าอีก?”พูดพลางเร่งฝีเท้าตรงไปยังห้องพักของคนไข้เตียง 18พยาบาลรีบสาวเท้าตาม “ได้ยินมาว่าเมื่อเช้าหลานชายตัวเล็กของเขามาหา ยื่นซาลาเปาให้ลูกหนึ่ง เขาก็รับมากินค่ะ ตอนแรกทางครอบครัวก็ช่วยกันปิดบังว่าไม่ได้กิน แต่พอดีหลานชายเผลอหลุดปาก พวกเราซักไซ้ไปมา เขาถึงยอมรับความจริง”ถ้าหลานชายคนไข้ไม่เผลอหลุดปากออกมา แล้วพวกเราดันวางยาสลบผ่าตัดไปทั้งที่ไม่รู้เรื่อง คนไข้ก็อาจจะไม่ได้ลุกจากเตียงผ่าตัดอีกเลยซือเยี่ยนหยุดฝีเท้า สีหน้าดำทะมึนจนถึงข

“เรื่องงานก็สำคัญ แต่แกบอกให้พวกเขาพักผ่อนกันบ้างนะ”ซ่งจื่ออินพยักหน้า “ค่ะ”หลังจากนั่งคุยเป็นเพื่อนคุณย่าสืออยู่สักพัก ซ่งจื่ออินก็เรียกสืออวี๋ออกมาคุยที่ระเบียง“อาอวี๋ วันนี้ที่ฉันมา นอกจากจะมาเยี่ยมคุณย่าสือแล้ว ก็ยังมีอีกเรื่องที่ต้องบอกแก คนที่อยู่เบื้องหลังลูกความคนก่อนของแกที่โพสต์โจมตีแกในเน็ต คือหานเชี่ยน”แววตาของสืออวี๋ฉายแววประหลาดใจ “แกรู้ได้ยังไง?”“เหลียงหยวนโจวเป็นคนสืบเจอ เขาคงกลัวแกไม่ยอมเจอหน้า เลยฝากฉันเอาหลักฐานมาให้แก”ว่าแล้ว ซ่งจื่ออินก็หยิบเอกสารฉบับหนึ่งออกจากกระเป๋าส่งให้สืออวี๋สืออวี๋เปิดเอกสารดูอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า “อืม ฉันเข้าใจแล้ว จื่ออิน ขอบใจแกนะ”“ถ้าจะขอบคุณก็ไปขอบคุณไอ้สารเลวเหลียงนั่นเถอะ แต่ก่อนหน้านี้เขาทำเรื่องแย่ ๆ กับแกไว้เยอะ ตอนนี้ทำอะไรให้แกบ้างก็สมควรแล้วล่ะ ว่าแต่ แกกับหานเชี่ยนไม่รู้จักกันไม่ใช่เหรอ? ช่วงนี้แกไปมีเรื่องบาดหมางกับเธอมาหรือเปล่า?”“วันเกิดของแก ฉันกับเธอเกิดมีเรื่องกระทบกระทั่งกันนิดหน่อยในสวน”“เธอยังเจ้าคิดเจ้าแค้นเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยจริง ๆ”สืออวี๋ไม่ได้แสดงความคิดเห็น ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็ไม่เค

พ่อหานมองเธอด้วยสายตาเย็นชา “แกไปก่อเรื่องกับใครข้างนอกมาหรือเปล่า?”หานเชี่ยนเอ่ยขึ้นพลางชำเลืองมองสีหน้าพ่อหาน “คุณพ่อ ทำไมจู่ ๆ ถึงถามแบบนี้ มีใครไปพูดเป่าหูอะไรคุณพ่อมาใช่ไหมคะ?”“แกยังมีหน้ามาถามอีกเหรอ! รู้ตัวไหมว่าบริษัทที่ตกลงจะร่วมมือกับเรา พอมาบ่ายวันนี้ กลับติดต่อมาขอยกเลิกสัญญาทั้งหมด บอกให้ฉันไปหาเจ้าอื่นแทน ฉันต้องโทรไปถามตั้งหลายคนกว่าจะรู้ว่าเป็นฝีมือแกที่ไปก่อเรื่องไว้ข้างนอก!”หานเชี่ยนนิ่งอึ้งไป ก่อนจะพูดออกไปตามสัญชาตญาณ “ก่อนหน้านี้ ซ่งซื่อตกลงจะร่วมมือกับเราแล้วไม่ใช่เหรอคะ?”พ่อหานแค่นเสียงหัวเราะ “แกยังมีหน้ามาพูดถึงซ่งซื่ออีกเหรอ วันนี้ซ่งซื่อเป็นเจ้าแรกที่ติดต่อมาบอกฉันเองเลยว่า จะไม่ร่วมมือกับตระกูลหานอีกต่อไป ตกลงแกไปก่อเรื่องกับใครมากันแน่?!”พอถูกสายตาอันเย็นเยียบของพ่อหานจ้องมอง หานเชี่ยนก็ตัวสั่นสะท้าน ในหัวของเธอพลันปรากฏชื่อสืออวี๋ขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวหรือว่าจะเป็นสืออวี๋ที่ไปฟ้องซ่งจื่อเฉียน ซ่งซื่อถึงได้ยกเลิกความร่วมมือกับหานซื่อ?เมื่อคิดได้ดังนั้น หานเชี่ยนจึงหันไปบอกพ่อหาน “หนูจะโทรไปถามคุณชายซ่งเดี๋ยวนี้ค่ะ”เธอเดินเลี่ยงไปอีกทางแล้วต่อสาย

ถ้าเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป ต่อไปเธอคงอายจนไม่กล้าสู้หน้าใครอีกแล้วพอคิดถึงตรงนี้ โจวฉินก็อดไม่ได้ที่จะพร่ำบ่นออกมา “ฉันบอกตั้งแต่แรกแล้วว่าไม่ควรรับเธอกลับมาเลย! นอกจากจะสร้างเรื่องขายขี้หน้าให้พวกเราแล้ว เธอยังจะทำอะไรได้อีก?!”“พอได้แล้ว อย่ามัวพล่ามไร้สาระ รีบไปโรงพยาบาลแล้วบอกให้เธอถอนฟ้องซะ ผมมีประชุมตอนแปดโมง ต้องไปบริษัทก่อน”พูดจบ สือหมิงฮุยก็ลุกขึ้นเดินจากไปทันทีโจวฉินชำเลืองมองบัตรธนาคารบนโต๊ะ พอนึกถึงเรื่องที่สืออวี๋ไปฟ้องร้องหานเชี่ยน เธอก็รู้สึกหัวเสีย จึงหยิบบัตรขึ้นมาแล้วสั่งให้พ่อบ้านเตรียมรถไปโรงพยาบาลเมื่อเดินเข้ามาในห้องพักผู้ป่วย คุณย่าสือกำลังนั่งซดโจ๊กอยู่ ส่วนสืออวี๋ก็นั่งปอกแอปเปิ้ลให้ท่านอยู่ข้าง ๆโจวฉินทำหน้าบึ้งตึง “สืออวี๋ ออกมากับฉันเดี๋ยวนี้ ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย”พอเห็นสีหน้าถมึงทึงของโจวฉิน คุณย่าสือก็แสดงสีหน้าไม่พอใจขึ้นมาทันที “มีเรื่องอะไรทำไมพูดต่อหน้าฉันไม่ได้?”“คุณแม่ ท่านอย่ายุ่งดีกว่าค่ะ!”ขืนคุณย่าสือรู้เรื่องนี้เข้า ด้วยนิสัยที่รักและตามใจสืออวี๋ปานนั้น ก็ไม่รู้ว่าท่านจะมีปฏิกิริยายังไงบ้างสืออวี๋ยื่นแอปเปิ้ลที่ปอกเสร็จเรียบร้อย

ริมฝีปากของเธอคลี่ยิ้ม “ขอบคุณนะคะ หมอซือ”เมื่อกลับมาถึงห้องพักผู้ป่วย คุณย่าสือเห็นว่ามีเพียงสืออวี๋อยู่คนเดียวจึงขมวดคิ้วถาม “แม่แกลกลับไปแล้วเหรอ?”“ค่ะ”เมื่อเห็นสีหน้าของสืออวี๋เรียบเฉยจนอ่านอารมณ์ใด ๆ ไม่ออก คุณย่าสือจึงเอ่ยปากถาม “เธอมาพูดอะไรกับแก?”“ไม่ได้พูดอะไรค่ะ แค่บอกให้หนูดูแลคุณย่าดี ๆ หวังว่าคุณย่าจะได้ออกจากโรงพยาบาลโดยเร็วค่ะ”สืออวี๋เพิ่งพูดจบ คุณย่าสือก็สวนกลับมาอย่างหัวเสีย “เธอพูดอะไรกับแกกันแน่?! นิสัยอย่างโจวฉินฉันรู้ดี เธอไม่ถ่อมาถึงห้องพักผู้ป่วยเพื่อพูดเรื่องไร้สาระไม่กี่ประโยคนี้หรอก”สืออวี๋อดถอนหายใจไม่ได้ รู้สึกจนปัญญาอยู่บ้าง “คุณย่า เรื่องนี้จริง ๆ ค่ะ และบอกว่าจะจัดงานเลี้ยงให้สือม่าน สั่งไม่ให้หนูไปก่อกวน”คุณย่าสือเบนความสนใจไปได้จริง ๆ เธอพูดอย่างโมโห “ใครอยากจะไปงานเลี้ยงของเธอกัน ถึงเวลาเดี๋ยวฉันจัดงานที่ดีกว่าให้แกเอง!”“ค่ะ ๆ ๆ งั้นหนูจะรอคุณย่าจัดงานเลี้ยงให้นะคะ ท่านหันตัวหน่อยค่ะ หนูจะเริ่มนวดให้แล้ว”“ตอนนี้ไม่ต่อต้านการกลับบ้านตระกูลสือแล้วเหรอ?”สืออวี๋ส่ายหน้า “ถึงหนูจะต่อต้าน ก็เปลี่ยนความคิดของท่านไม่ได้อยู่ดี สู้ทำตามที่ท่า