บททั้งหมดของ คุณกับเลขาเกิดมาคู่กัน แล้วจะมาคุกเข่าในงานแต่งฉันทำไม？: บทที่ 141 - บทที่ 150

ช่วงหลายปีมานี้ตระกูลสือตกต่ำลงก็จริง แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นที่ตระกูลเล็ก ๆ จะมาทำตัวอวดดีต่อหน้าพวกเขาได้สักหน่อยรอยยิ้มบนใบหน้าของพ่อหานแข็งค้างไปเล็กน้อย “คุณท่านครับ ผมทราบว่าท่านโกรธเรื่องโง่ ๆ ที่หานเชี่ยนทำลงไป ถ้าเป็นผมผมก็โกรธเหมือนกัน ยิ่งนึกถึงเรื่องที่เธอจ้างคนไปใส่ร้ายคุณหนูสือในเน็ตเพราะบาดหมางกันแค่เล็กน้อย ผมก็รู้สึกผิดต่อคุณหนูสือเหลือเกิน เป็นผมที่อบรมสั่งสอนลูกไม่ดีเองครับ”ขณะพูดถ้อยคำเหล่านี้ น้ำเสียงของพ่อหานก็ฟังดูจริงใจ คล้ายรู้สึกผิดอย่างแท้จริง“ประธานหาน เรื่องที่คุณหนูหานทำลงไป แค่ขอโทษไม่กี่คำมันหายกันไม่ได้หรอกนะ คุณอย่ามาลองเชิงฉันเลย หลานฉันเอายังไงฉันก็เอายังงั้น พวกคุณกลับไปเถอะ”สีหน้าของพ่อหานค่อย ๆ มืดมนลง ในใจเต็มไปด้วยความโกรธ แต่ก็ไม่กล้าแสดงออกต่อหน้าคุณย่าสือหรือสืออวี๋ เพราะตอนนี้บริษัทของเขากำลังตกอยู่ในอันตราย แค่เกิดเรื่องเล็กน้อยก็ทำให้บริษัทล่มจมได้แล้วเขาสูดหายใจลึกอีกครั้ง ก่อนมองไปที่คุณย่าสือ “คุณท่านครับ คุณหนูสือ วันนี้ที่ผมมา ก็เพื่อหวังจะคลี่คลายความเข้าใจผิดระหว่างหานเชี่ยนกับคุณหนูสือ หานเชี่ยนแกสำนึกผิดแล้วจริง ๆ ขอแค่คุณหนู

สืออวี๋ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนเงยหน้ามองซือเยี่ยนตามสัญชาตญาณ“บังเอิญจังเลยนะคะ?”เมื่อเห็นเธอทำหน้าประหลาดใจ ซือเยี่ยนก็คลี่ยิ้ม “ผมก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะบังเอิญขนาดนี้ แต่ก็ต้องดูด้วยว่าคุณจะถูกใจห้องนั้นหรือเปล่า”สืออวี๋พยักหน้า “ได้ค่ะ งั้นคงต้องรบกวนคุณแล้ว”“ไม่เป็นไรครับ”หลังทั้งสองคนแยกกันที่ลานจอดรถ และซือเยี่ยนเข้ามาอยู่ในรถแล้ว เขาก็หยิบมือถือออกมากดโทรออกเบอร์หนึ่ง“นายมีห้องที่เซิ่งซื่อหาวถิงหรือเปล่า?”ปลายสายเป็นเสียงทุ้มต่ำชัดเจนของผู้ชายคนหนึ่ง “มี ทำไมเหรอ?”“ช่วยอะไรฉันหน่อย”…อีกด้านหนึ่ง สืออวี๋ขับรถไปถึงหน้าทางเข้าโครงการที่นัดไว้กับนายหน้านายหน้ารอเธออยู่ที่หน้าประตู เมื่อลงจากรถ เธอก็รีบเดินตรงไปหานายหน้าทันทีหลังจากดูทั้งสองห้องเรียบร้อย สืออวี๋ก็พบว่าห้องจริงต่างจากรูปที่เธอดูในอินเทอร์เน็ตมากทีเดียวห้องดูเก่ากว่าในรูปมาก แถมสภาพสุขอนามัยก็ไม่ค่อยดี ตามมุมห้องยังมีเชื้อราอยู่หลายจุดอีกด้วยถ้าต้องอาศัยอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ไปนาน ๆ คงส่งผลกระทบต่อสุขภาพแน่เมื่อเห็นสืออวี๋ไม่ค่อยถูกใจกับตัวห้องสักเท่าไหร่ นายหน้าจึงกล่าวว่า “คุณสือครับ ด้วยร

“ได้ค่ะ ซือเยี่ยน คืนนี้คุณว่างไหม?”ดวงตาที่เป็นประกายด้วยรอยยิ้มของสืออวี๋ราวกับบ่อน้ำพุใสแจ๋ว ทั้งงดงามทั้งสุกใส หลังสบตาเธอได้สองวินาที ซือเยี่ยนก็หลบสายตาอย่างผิดธรรมชาติเล็กน้อย“คืนนี้มีผ่าตัดน่ะครับ คงไม่มีเวลา”สืออวี๋ไม่ทันสังเกตเห็นความผิดปกติของเขา จึงถามต่อ “แล้วค่ำพรุ่งนี้ล่ะคะ?”“ค่ำพรุ่งนี้ยังไม่มีธุระอะไรครับ”สืออวี๋ยิ้มพลางกล่าว “งั้นค่ำพรุ่งนี้นะคะ แต่ถ้าถึงเวลาแล้วคุณติดธุระ เราค่อยเปลี่ยนเวลาใหม่ก็ได้”“ได้เลยครับ”เมื่อกลับถึงห้องพักผู้ป่วย คุณย่าสือเห็นหลานสาวยิ้มแย้มอารมณ์ดีเป็นพิเศษ แววตาของท่านจึงสาดประกายประหลาดใจวูบหนึ่ง“หนูอวี๋ วันนี้ทำไมดูอารมณ์ดีจัง?”สืออวี๋มองไปที่คุณย่าสือ “หนูเช่าห้องใหม่ได้แล้วค่ะ สิ้นเดือนนี้ย้ายเข้าไปอยู่ได้เลย แล้วหนูก็ชอบสไตล์การแต่งห้องนั้นมากด้วย”“แค่เรื่องนี้ก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยเนี่ยนะ?”“ใช่แล้วค่ะ ว่าแต่หนูขอตัวไปทำมื้อเช้าก่อนนะคะ”สืออวี๋ฮัมเพลงเดินเข้าไปในครัว ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ทำอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยสองย่าหลานพิ่งทานมื้อเช้าเสร็จ ซือเยี่ยนก็นำพยาบาลเข้ามาตรวจคนไข้พอดีหลังยืนยันว่าคุณย่าสือสามารถกล

เมื่อเทียบกับถูกสืออวี๋ฟ้องร้อง การโพสต์ขอโทษในโลกออนไลน์ก็นับว่าเป็นบทลงโทษที่เบามากแล้วแต่เมื่อคิดว่าบรรดาคนที่รู้จักเธอและคนที่เธอรู้จักจะต้องมาเห็นโพสต์นั้น เธอก็รู้สึกอับอายขึ้นมาชอบกล“รู้แล้วค่ะ”“รู้แล้วก็รีบเขียนขอโทษให้มันจบไปสิ รู้ไหมว่าครั้งนี้แกก่อเรื่องเดือดร้อนให้ฉันขนาดไหน? ฉันขอเตือนแกไว้ก่อนนะ ช่วงนี้แกต้องอยู่แต่ในบ้าน ห้ามออกไปไหนเด็ดขาด ถ้ายังกล้าไปมีเรื่องกับสืออวี๋อีก ฉันจะอายัดบัตรแกให้หมด!”คำขู่นี้เมื่อใช้กับหานเชี่ยน ก็ถือว่าได้ผลเป็นอย่างดี“พ่อวางใจเถอะค่ะ หลังจากนี้ถ้าหนูเห็นสืออวี๋ หนูจะรีบเดินเลี่ยงไปให้ไกลเลย”“แกควรทำให้ได้อย่างที่พูดแล้วกัน”ตกเย็น ขณะที่สืออวี๋กำลังทานมื้อค่ำกับคุณย่าสือ เธอก็เห็นแถลงการณ์ขอโทษที่หานเชี่ยนโพสต์ลงอินเทอร์เน็ตในแถลงการณ์เขียนอธิบายกระบวนการทั้งหมดที่เธอจ้างหวังจือจือให้ใส่ร้ายสืออวี๋ ซ้ำยังแนบหลักฐานไว้ใต้โพสต์ด้วยโพสต์นี้เพิ่งถูกเผยแพร่ไม่ทันไร ก็ติดเทรนด์ฮิตในทันใด เพียงพริบตาเดียว คนที่เคยเข้าข้างหวังจือจือต่างก็พากันขนรถทัวร์มาถล่มหวังจือจือและหานเชี่ยนทันทีหานเชี่ยนนั่งมองคอมเมนต์ด่าทอและเยาะเย้ยเธออ

“อีกอย่าง ถ้าจัดงานเลี้ยงของเด็กสองคนในวันเดียวกันแต่แยกกันจัด คนอื่นต้องคิดว่าม่านม่านกับสืออวี๋ไม่ถูกกันแน่ ถึงตอนนั้นไม่รู้ว่าจะมีคนแอบเอาไปนินทามากแค่ไหนด้วยค่ะ”คุณย่าสือมองเธอ น้ำเสียงแฝงความเย้ยหยัน “กะอีแค่ลูกเลี้ยงคนหนึ่ง ยังอุตส่าห์วางแผนให้ขนาดนี้ คงลำบากเธอแย่เลยสินะ”เมื่อได้ยินคำว่าลูกเลี้ยง รอยยิ้มบนใบหน้าของโจวฉินก็พลันแข็งค้าง“แม่คะ แม่เลิกพูดคำว่าลูกเลี้ยงตอกย้ำหนูสักทีได้ไหม สำหรับหนูแล้ว ม่านม่านก็ไม่ต่างจากลูกสาวแท้ ๆ ของหนูหรอกค่ะ!”ส่วนสืออวี๋ นอกจากไม่เชื่อฟังแล้ว ก็มีแต่จะทำให้เธอขายหน้าผู้คน ไม่มีประโยชน์อะไรเลยสักนิด“เธอจะนับว่ายัยเด็กนั่นเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของเธอก็ได้ แต่ฉันไม่มีทางนับเด็กนั่นเป็นหลานฉันแน่ เพราะไม่ใช่ทุกคนที่จะบอดทั้งตาบอดทั้งใจเหมือนเธอสักหน่อย”ลูกเลี้ยงก็คือลูกเลี้ยง แค่ได้เติบโตมาอย่างสุขสบายในบ้านตระกูลสือก็ถือเป็นบุญวาสนาที่สร้างมาแต่ชาติปางก่อน ถ้ายังอยากได้มากกว่านี้ ก็คงเรียกว่าโลภมากไม่รู้จักพอแล้วคงมีแต่โจวฉินเท่านั้นที่มองความทะเยอทะยานของสือม่านไม่ออก และยังทำเหมือนเธอเป็นแก้วตาดวงใจ“ได้ค่ะ! ถือว่าเมื่อกี้หนูไม่ได้พูดอ