Lahat ng Kabanata ng คุณกับเลขาเกิดมาคู่กัน แล้วจะมาคุกเข่าในงานแต่งฉันทำไม？: Kabanata 171 - Kabanata 180

คุณย่าสือถือหุ้นของสือซื่ออยู่ถึง 41% ในขณะที่สือหมิงฮุยมีเพียง 10% เท่านั้น พูดได้เลยว่าคุณย่าใหญ่สนับสนุนใคร คนนั้นก็จะได้นั่งตำแหน่งประธานของสือซื่อเมื่อครู่ที่คุณย่าสือประกาศว่าหุ้นในมือจะมอบให้เฉพาะคนในตระกูลสือเท่านั้น นั่นก็เป็นการแสดงจุดยืนที่ชัดเจนมากแล้วและในอนาคต หุ้นเหล่านี้จะมีส่วนของสืออวี๋รวมอยู่ด้วยพอสืออวี๋ก้าวลงจากเวที กลุ่มคนที่เคยห้อมล้อมสือม่านอยู่ก่อนหน้านี้ ก็พากันกรูเข้ามาห้อมล้อมเธอแทน“คุณหนูสือ คืนนี้คุณสวยมากจริง ๆ ไม่ทราบว่าผมพอจะมีโอกาสเรียนเชิญคุณเต้นรำเปิดฟลอร์ด้วยกันไหมครับ?”“ฉันจำได้ว่านายเต้นแข็งเป็นท่อนไม้ไม่ใช่รึไง? เดี๋ยวก็ได้เผลอไปเหยียบเท้าคุณหนูสือหรอก จริงสิ คุณหนูสือ ผมเคยเรียนเต้นรำมาก่อน คุณจะยินดีเต้นรำกับผมสักเพลงได้ไหมครับ?”“พวกนายถอยไปให้หมด ไม่รู้จักไปส่องกระจกดูตัวเองบ้างเหรอ? คุณหนูสือจะชายตาแลพวกนายได้ยังไง? ยังจะชวนเต้นอีก เดี๋ยวก็พาลทำให้คุณหนูสือเก็บไปฝันร้ายพอดี!”……พอเห็นสืออวี๋ถูกกลุ่มผู้ชายรุมล้อม สีหน้าของเหลียงหยวนโจวก็ย่ำแย่ลง เขารีบก้าวตรงเข้าไป“ถอยห่างจากเธอไปให้หมด!”ทุกคนหันไปมอง เมื่อเห็นว่าเป็นเหลียงหย

“มันจะเหมือนกันได้ยังไงคะ?! ไม่ได้ สร้อยเส้นนี้จะยกให้เธอไม่ได้!”“ของของฉัน ฉันอยากจะให้ใครมันก็เป็นสิทธิ์ของฉัน เธอยังไม่มีสิทธิ์มาตัดสิน”“คุณแแม่! ท่าน…”“พอได้แล้ว!” คุณย่าสือโบกมืออย่างรำคาญ “ฉันยังมีเรื่องจะคุยกับสืออวี๋ พวกเธอออกไปได้แล้ว”โจวฉินยืนนิ่ง ยังคิดจะหาเหตุผลมาโต้เถียงกับคุณย่าสือต่อ แต่สือม่านที่อยู่ข้าง ๆ ก็กระซิบ “แม่คะ เราไปกันเถอะค่ะ”“แต่ว่า...”พอนึกถึงเรื่องที่คุณย่าสือยกสร้อยเส้นนั้นให้สืออวี๋ ในใจเธอก็เต็มไปด้วยความไม่ยินยอม“ไปเถอะค่ะ ขืนยังอยู่ที่นี่ต่อ ก็จะยิ่งทำให้คุณย่าโกรธมากขึ้นเท่านั้น”เธอหันไปมองคุณย่าสือ “คุณย่าคะ พวกเราขอตัวก่อนนะคะ”หลังจากสือม่านลากโจวฉินออกไปแล้ว สืออวี๋ก็หันไปพูดกับคุณย่าสือ “คุณย่าคะ สร้อยเส้นนี้ล้ำค่าเกินไป หนูรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ ท่านเก็บกลับไปเถอะค่ะ”“ล้ำค่าอะไรกัน ในเหอเยวี่ยนมีของที่แพงกว่านี้ยังมีอีกเยอะ ให้แล้วก็รับไว้เถอะ”เมื่อคุณย่าสือยืนกราน สืออวี๋จึงทำได้เพียงตกลงรับสร้อยเส้นนั้นไว้“ขอบคุณค่ะ คุณย่า”พอกลับมาที่บ้านตระกูลสือ คุณย่าสือเป็นเพียงคนเดียวที่เตรียมของขวัญให้เธอ ส่วนสือหมิงฮุย ถ้าไม่ใช่เ

ให้ของลูกสาวตัวเองทำอย่างกับสงเคราะห์ แถมยังป่าวประกาศให้คนรู้ไปทั่ว“เธออยากพูดก็ปล่อยเธอพูดไปเถอะ ยังไงซะตอนนี้ไท่หลงก็โอนมาเป็นชื่อของฉันแล้ว ต่อให้เธอเที่ยวพูดไปทั่วก็ไม่ส่งผลกระทบอะไรกับฉันอยู่ดี”เดิมทีเธอไม่คิดจะแย่งชิงอะไรกับสือม่าน แต่หลังจากเรื่องคืนนี้ ทั้งคำพูดของโจวฉินบนเวที และท่าทีของเธอเมื่อครู่ที่สั่งให้เธอมอบสร้อยคอที่คุณย่าสือให้ไปอยู่ในความดูแลของเธอ ก็ทำให้สืออวี๋เปลี่ยนใจในเมื่อไม่ว่าเธอจะสู้กับสือม่านเพื่อแย่งชิงทรัพยากรของตระกูลสือหรือไม่ โจวฉินก็ยังคงลำเอียงเข้าข้างสือม่าน และหาทุกวิถีทางมากดขี่เธออยู่ดี แล้วทำไมเธอถึงจะสู้เพื่อตัวเองบ้างไม่ได้?เดิมทีของพวกนั้นก็เป็นของเธออยู่แล้ว เป็นโจวฉินต่างหากที่พยายามจะแย่งชิงของของเธอไปให้สือม่าน ไม่ใช่หรือไง?“พูดถูก ในเมื่อแกกลับมาตระกูลสือแล้ว อะไรที่ควรเป็นของแกก็ต้องเอามาให้ได้ อย่าให้ยัยดอกบัวขาวอย่างสือม่าน แย่งชิงของที่เป็นของแกไปได้”สืออวี๋พยักหน้า “แกวางใจเถอะ ฉันรู้ว่าควรทำยังไง”เมื่อเห็นว่าสืออวี๋ดูมีแผนการในใจแล้ว ซ่งจื่ออินก็ไม่ได้พูดถึงหัวข้อนี้อีก“จริงสิ เมื่อกี้หลังจากแกออกมา เหลียงหยวนโจวกั

“ก็ได้ค่ะ”หลังจากสืออวี๋แจ้งที่อยู่ของบ้านตระกูลไป ทั้งสองคนก็วางสายคุณหวังวางโทรศัพท์ลง พลางถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกถ้าหากตอนนี้สืออวี๋ไปที่เซิ่งซื่อหาวถิง ต้องรู้แน่ ๆ ว่าห้องตรงข้ามเธอกำลังตกแต่งอยู่ ถึงตอนนั้นความลับก็คงแตกช่วงพลบค่ำ หลังจากสืออวี๋และคุณย่าสือทานอาหารเย็นเสร็จ ขณะกำลังเดินเล่นอยู่ในสวน พ่อบ้านก็ถือกุญแจเดินเข้ามาหาทั้งสอง “คุณหนูใหญ่ครับ เมื่อครู่มีคนอยู่ที่หน้าประตู ฝากผมเอากุญแจมาให้คุณครับ”สืออวี๋รับกุญแจมา “ค่ะ ขอบคุณนะคะ”คุณย่าสือเหลือบมองกุญแจในมือเธอ “แกเตรียมจะย้ายไปเมื่อไหร่ล่ะ?”“ก็คงอีกสองสามวันนี้ค่ะ”คุณย่าสือถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง “เพิ่งจะมาอยู่เป็นเพื่อนยายแก่คนนี้ได้ไม่กี่วัน ก็จะย้ายหนีไปซะแล้ว เฮ้อ…” สืออวี๋ย่อตัวลงตรงหน้าท่าน ยิ้มแล้วพูดว่า “คุณย่าคะ ต่อให้หนูย้ายออกไป หนูก็จะกลับมาเยี่ยมคุณย่าบ่อย ๆ แน่นอนค่ะ อีกอย่าง ถ้าปกติคุณย่าว่าง ก็ไปหาหนูที่นั่นได้ทุกเมื่อเลยนะคะ”“ไม่พักที่บ้านจริง ๆ เหรอ? ย่าให้คนขับรถรับส่งแกไปกลับที่ทำงานทุกวันก็ได้นะ”“ไม่ดีกว่าค่ะ หนูขอย้ายออกไปอยู่เองดีกว่า บางทีหนูต้องทำงานล่วงเวลาจนดึกมาก พั

“คุณทำอาหารเป็นด้วยเหรอ?”“ค่ะ แต่ช่วงหลายปีมานี้ก็ไม่ค่อยได้ทำแล้วล่ะค่ะ”ที่เมื่อก่อนเธอหัดทำอาหารก็เพราะเธอกับเหลียงหยวนโจวไม่ค่อยมีเงินสั่งอาหารเดลิเวอรี่ประกอบกับที่เหลียงหยวนโจวเอาแต่ทุ่มเทให้กับการสร้างธุรกิจจนลืมกินลืมนอน เขามักจะลืมกินข้าว เธอก็เลยจำต้องหัดทำอาหารเพื่อคอยจ้ำจี้จ้ำไชให้เขากินข้าวให้ตรงเวลาครบสามมื้อแต่ใครจะคิดว่า สุดท้ายกลับกลายเป็นเธอเองที่ต้องหิวจนเป็นโรคกระเพาะเมื่อสังเกตเห็นว่าอารมณ์ของสืออวี๋ดูหม่นลงเล็กน้อย ซือเยี่ยนก็ยิ้มแล้วพูดว่า:“งั้นต่อไปเรามาแชร์มื้ออาหารกันไหมครับ”“แชร์มื้ออาหารเหรอคะ?”“ครับ ถ้าคุณว่าง คุณก็ทำอาหาร แล้วผมไปกินที่คุณ แต่ถ้าผมว่าง ผมทำ คุณก็มากินที่นี่ แบบนี้เราทั้งคู่จะได้ลดการกินอาหารเดลิเวอรี่ลงไงครับ”พอได้ยินแบบนั้น สืออวี๋ก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ “ไอเดียของคุณนี่ก็แปลกใหม่ดีนะคะ น่าลองเหมือนกัน”พอนึกถึงคำพูดของซือเยี่ยน มุมปากของสืออวี๋ก็เผลอยกขึ้นอย่างไม่รู้ตัว อารมณ์ที่ขุ่นมัวเมื่อครู่ก็สลายไปจนหมดสิ้นหลังกินข้าวเสร็จ สืออวี๋ตั้งใจจะช่วยซือเยี่ยนล้างจาน แต่เขากลับปฏิเสธ“คุณวางไว้ตรงนั้นแหละ ที่นี่มีเครื่องล้างจ