Semua Bab คุณกับเลขาเกิดมาคู่กัน แล้วจะมาคุกเข่าในงานแต่งฉันทำไม？: Bab 161 - Bab 170

สือหมิงฮุยขมวดคิ้ว “หมายความว่ายังไง? ม่านม่านจะคิดยังไงน่ะเหรอ? ผมจำเป็นต้องสนใจด้วยหรือว่าเธอคิดยังไง?”อีกอย่าง สือม่านก็เป็นแค่บุตรบุญธรรม ทรัพย์สินในชื่อของเขา เขาอยากจะยกให้ใครมันก็เรื่องของเขา ต้องไปสนใจด้วยหรือว่าคนอื่นจะคิดยังไง?“ปกติม่านม่านก็ใช้ชีวิตอย่างหวาดระแวงในบ้านหลังนี้จะแย่อยู่แล้ว เพราะรู้ตัวว่าเป็นแค่ลูกบุญธรรม ถ้าเธอรู้ว่าคุณยกตึกทั้งหลังให้สืออวี๋ เธอต้องแอบไปร้องไห้เสียใจแน่ ๆ คุณช่วยนึกถึงจิตใจของเธอบ้างได้ไหม?!”สือหมิงฮุยจ้องมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวของโจวฉิน เขารู้สึกเหมือนว่าเธอกลายเป็นคนที่ไม่รู้จักไปเสียแล้วแม้ว่าเขาจะลำเอียงอยู่บ้าง แต่ในใจของเขายังไงสืออวี๋ก็ต้องมาก่อนสือม่านต่อให้สืออวี๋ไม่กลับมาที่บ้านตระกูลสือ วันข้างหน้าถ้าเขาต้องทำพินัยกรรม เขาก็จะยกส่วนที่สืออวี๋ควรจะได้รับให้เธออยู่ดีเพราะเขารู้อยู่แก่ใจว่า สืออวี๋ต่างหากคือคนที่มีสายเลือดเดียวกับเขาแม้ว่าเขาจะเอ็นดูสือม่าน แต่เขาก็ยิ่งรู้ดีกว่าว่า วันหนึ่งสือม่านก็ต้องแต่งงานออกไป และเมื่อแต่งงานแล้วก็จะไม่มีความเกี่ยวพันกับตระกูลสือโดยสิ้นเชิง“พอสืออวี๋กลับมาบ้านตระกูล

เมื่อทานอาหารเช้าเสร็จ สือหมิงฮุยก็วางตะเกียบแล้วหันไปมองโจวฉิน “ผมจะไปบริษัทสักหน่อย เที่ยงจะกลับมารับคุณกับม่านม่านไปที่เหอเยวี่ยน”“ฉันไม่ไป!”โจวฉินทำหน้าบึ้งตึง เหมือนใครติดหนี้เธอหลายล้านสือหมิงฮุยสีหน้าเคร่งขรึมลง “โจวฉิน นี่คุณอยากให้คนอื่นเขาหัวเราะเยาะตระกูลสือถึงจะพอใจหรือไง?”“ยังไงสืออวี๋ก็พูดเอง ว่าตัดขาดความสัมพันธ์กับตระกูลสือไปแล้ว ฉันไม่มีสิทธิ์ไปยุ่งกับเธอ ในเมื่อไม่เกี่ยวกันแล้ว ฉันจะไปทำไม?”“โจวฉิน วันนี้ผมมีนัดคุยงานสำคัญ ไม่ว่างมาเสียเวลากับเรื่องไร้สาระของคุณหรอกนะ”โจวฉินทำหน้าเฉยชา “ยังไงฉันก็ไม่ไป คุณอยากไปก็ไปคนเดียว”สือหมิงฮุยหน้าตาถมึงทึง เขามองไปทางสือม่านที่เอาแต่ก้มหน้าทานอาหารเช้าเงียบ ๆ “ม่านม่าน แกช่วยพูดกับแม่แกด้วย ตอนเที่ยงฉันจะกลับมารับพวกแก”พูดจบ สือหมิงฮุยก็ลุกจากไปทันทีเมื่อบนโต๊ะอาหารเหลือเพียงโจวฉินและสือม่าน โจวฉินก็กระแทกตะเกียบลง แล้วหันไปพูดกับสือม่านว่า “ม่านม่าน ไม่ต้องไปสนใจพ่อแก เดี๋ยวแกทานเสร็จ เราไปเดินเล่นซื้อของกัน ฉันจะพาไปซื้อเสื้อผ้าสักสองสามชุด ไว้ใส่ในงานเลี้ยงต้อนรับแก”มือที่ถือตะเกียบของสือม่านกำแน่นขึ้นเล็

พอเห็นว่าโจวฉินให้ความสำคัญกับสือม่าน ท่าทีของแขกเหรื่อหลายคนในงานที่มีต่อสือม่านจึงเปลี่ยนไปอย่างเงียบ ๆ“คุณนายสือนี่รักลูกบุญธรรมจริง ๆ เมื่อกี้ตอนคุยกันก็เอาแต่ชมลูกบุญธรรมอยู่ตลอด ไม่เอ่ยถึงสืออวี๋เลยสักคำ ท่าทางคงจะไม่ชอบลูกสาวแท้ ๆ คนนี้เอามาก”“หึหึ ไม่ชอบก็ไม่เห็นจะแปลกตรงไหน สาวบ้านนอกคอกนาคนหนึ่ง จะเอาอะไรไปเทียบกับลูกสาวที่เลี้ยงดูปูเสื่อมากับมือ ถ้าเป็นคุณ คุณจะชอบคนไหนมากกว่ากันล่ะ?”“ได้ยินมาว่าพอสืออวี๋กลับมาบ้านตระกูลสือ ก็ก่อเรื่องไม่หยุด พยายามจะไล่สือม่านออกไปให้ได้ คนทั้งบ้านตระกูลสือเลยพากันรังเกียจเธอ หาว่าเธอเป็นคนใจแคบ”เหลียงหยวนโจวกำลังยืนคุยกับหุ้นส่วนธุรกิจของหยวนฮ่าง พอได้ยินคนรอบข้างกำลังพูดจาดูแคลนสืออวี๋ เขาก็ขมวดคิ้ว แต่ก็ไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไรก็เพราะคนที่มาร่วมงานเลี้ยงในวันนี้ ล้วนแต่เป็นบุคคลมีหน้ามีตาในเมืองเซิน ขืนเผลอพูดอะไรไม่เข้าหูใครจนไปล่วงเกินคนเข้า แล้วส่งผลกระทบต่อบริษัท มันจะไม่คุ้มกันเลยทว่าขณะที่เขากำลังตั้งใจจะทำเป็นหูทวนลมอยู่นั้นเอง ก็มีน้ำเสียงเย็นเยียบเสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านข้าง“ในเมื่อเป็นแค่เรื่องที่ได้ยินมา ก็อย่าพูดออก

พอจับน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยการเยาะเย้ยและเหน็บแนมของอีกฝ่ายได้ สายตาของคนรอบข้างต่างก็ฉายแววสะใจก็เพราะพวกเขาทุกคนรู้ดีว่าตระกูลสือเพิ่งไปรับสืออวี๋มาจากบ้านนอกตอนเธออายุสิบหก ในสายตาของพวกเขา สืออวี๋ก็เป็นแค่คนบ้านนอกคนหนึ่ง หากไม่ใช่เพราะเธอเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของตระกูลสือ ก็ไม่มีทางคู่ควรพอที่จะมายืนอยู่ตรงนี้ร่วมกับพวกเขาด้วยซ้ำสืออวี๋มองไปที่เธอ พยักหน้าแล้วกล่าวว่า “เมื่อก่อนไม่รู้ก็ไม่เป็นไรค่ะ แต่ตอนนี้คุณรู้แล้ว งั้นก็ช่วยขอโทษเพื่อนของฉันสำหรับการเสียมารยาทเมื่อสักครู่ด้วย”แววตาของหญิงสาวฉายแววไม่อยากจะเชื่อ “คุณจะให้ฉันขอโทษเขางั้นเหรอ? นี่คุณล้อฉันเล่นหรือเปล่า?”คนที่อยู่ในงานนี้ล้วนแต่เป็นผู้มีหน้ามีตาในสังคม ถ้าเธอต้องมาขอโทษหมอคนหนึ่งต่อหน้าสาธารณชน แล้วต่อไปเธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนได้อีก?สืออวี๋จ้องมองเธอ แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ฉันไม่รู้จักคุณ และฉันก็ไม่มีนิสัยชอบพูดล้อเล่นกับคนที่ไม่สนิทด้วยค่ะ”พอเห็นเธอออกตัวปกป้องซือเยี่ยนขนาดนั้น เหลียงหยวนโจวก็ทนดูต่อไปไม่ไหว เขาเอ่ยปากพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “สืออวี๋ เมื่อกี้ซือเยี่ยนเป็นฝ่ายเริ่มด่าคุณหนูต่งก่อน คุณ

นายท่านสือด่วนจากไปตั้งแต่ยังหนุ่ม คุณย่าสือจึงต้องแบกรับภาระตระกูลสือทั้งหมดไว้เพียงลำพังตั้งแต่อายุยังน้อย หากไม่ใช่เพราะท่าน กิจการของตระกูลสือคงถูกบรรดาญาติสายรองฮุบไปจนหมดสิ้นแล้ว ดังนั้นโจวฉินจึงรู้สึกยำเกรงแม่สามีผู้นี้อยู่หลายส่วนพอคิดถึงสิ่งที่ตัวเองกำลังจะทำในงานเลี้ยงคืนนี้ โจวฉินก็อดรู้สึกร้อนตัวขึ้นมาไม่ได้ จนไม่กล้าสบตากับคุณย่าสือเมื่อเห็นว่าเธอสงบปากสงบคำ คุณย่าสือจึงหันไปทางป้าอู๋ “เข็นฉันไปที่ห้องจัดเลี้ยง”เมื่อมาถึงห้องจัดเลี้ยง เมื่อมองภาพความคึกคักโอ่อ่าด้านใน คุณย่าสือก็แย้มยิ้มออกมาพ้นจากวันนี้ไป จะไม่มีใครกล้าดูแคลนสืออวี๋อีกต่อไปที่ท่านจัดงานเลี้ยงนี้ขึ้น หนึ่งคือเพื่อประกาศให้ทุกคนรับรู้ว่าสืออวี๋ได้กลับคืนสู่ตระกูลสืออย่างเป็นทางการ และสองคือเพื่อปูทางสำหรับอนาคตของสืออวี๋ทันทีที่คุณย่าสือปรากฏตัว สายตาทุกคู่ในงานก็จับจ้องมาที่ท่านเป็นจุดเดียวสือหมิงฮุยและโจวฉินเดินตามหลัง ทั้งหมดพากันขึ้นไปบนเวทีคุณย่าสือรับไมโครโฟนไปถือ กระแอมเล็กน้อยก่อนจะกล่าวว่า “ขอบคุณทุกท่านที่มาร่วมงานเลี้ยงในวันนี้ งานนี้จัดขึ้นเพื่อสืออวี๋ หลานสาวของฉัน ในปีนั้นที่แม