Lahat ng Kabanata ng คุณกับเลขาเกิดมาคู่กัน แล้วจะมาคุกเข่าในงานแต่งฉันทำไม？: Kabanata 181 - Kabanata 190

สืออวี๋หยุดฝีเท้า หันไปมองโจวฉิน “คุณโจว สวัสดีค่ะ พวกคุณเชิญฉันมาทานมื้อเย็นไม่ใช่เหรอคะ ฉันหิวแล้ว เริ่มทานกันเลยเถอะค่ะ!”โจวฉินสูดหายใจเข้าลึก พยายามข่มความโกรธพลางพูดว่า: “รีบร้อนอะไรขนาดนั้น คนไม่รู้นี่คงนึกว่าใครจับเธออดอยากมา!”สืออวี๋ทำราวกับไม่ได้ยิน เดินตรงไปนั่งที่โต๊ะอาหารทันที เธอกวาดตามองอาหารสิบกว่าจานที่ทั้งหน้าตาและกลิ่นหอมน่ารับประทาน ซึ่งถูกจัดเรียงไว้บนโต๊ะอย่างละลานตาแต่ไม่มีจานไหนที่เธอชอบกินเลยสักอย่างโจวฉินโกรธจนขบกรามแน่น กำลังจะอ้าปากด่าสืออวี๋ แต่สือม่านที่อยู่ข้าง ๆ ก็สะกิดเธอเบา ๆ เป็นเชิงเตือนว่าเหลียงหยวนโจวยังอยู่โจวฉินจำต้องฝืนข่มไฟโทสะในใจไว้ หันไปยิ้มให้เหลียงหยวนโจวแล้วพูดว่า: “ประธานเหลียง ในเมื่อสืออวี๋มาแล้ว พวกเราเริ่มทานอาหารกันเลยดีกว่าค่ะ”ในจังหวะนั้นเอง สือหมิงฮุยก็เดินเข้ามาจากทางประตูพอได้ยินคำพูดของโจวฉิน เขาก็รีบกล่าวสมทบทันที “ประธานเหลียง เชิญเลยครับ”เหลียงหยวนโจวมองท่าทีสุภาพนอบน้อมของโจวฉินและสือหมิงฮุยที่มีต่อตน มุมปากก็ผุดรอยยิ้มจาง ๆ พยักหน้าแล้วตอบ: “ครับ”เขายังจำได้ดีว่าเมื่อห้าปีก่อนตอนที่เขามาตระกูลสือครั้งแรก

ตั้งแต่ที่สืออวี๋ก้าวเข้ามา โจวฉินก็พยายามสะกดกลั้นโทสะเอาไว้สุดความสามารถ ไม่คิดเลยว่า สืออวี๋จะยิ่งกำเริบเสิบสาน ทำให้พวกเขาต้องอับอายขายหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า ถ้าทนต่อไปอีก เธอต้องโมโหจนกระอักเลือดแน่!สืออวี๋พยักหน้า “คุณโจวพูดถูกแล้วค่ะ ฉันตั้งใจทำให้พวกคุณไม่สบายใจเอง ก็ในเมื่อพวกคุณเป็นฝ่ายทำให้ฉันไม่สบายใจก่อน โดยการบังคับให้ฉันมากินข้าวเย็นมื้อนี้”โจวฉินไม่อยากเห็นหน้าสืออวี๋อีกแม้แต่วินาทีเดียว พอนึกถึงว่าคนที่น่ารังเกียจขนาดนี้ดันเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของตัวเอง เธอก็รู้สึกหงุดหิดรำคาญใจเธอลุกขึ้นเตรียมจะเดินจากไป แต่สือหมิงฮุยที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ก็ตวัดสายตาเย็นชามามอง“นั่งลง แขกยังอยู่ทั้งคน เธอลุกจากโต๊ะแบบนี้ มันหมายความว่ายังไง?!”โจวฉินยืนนิ่งอยู่กับที่ ผ่านไปหลายวินาทีถึงจะฝืนข่มความโกรธเอาไว้ แล้วกลับไปนั่งลงที่เดิมสืออวี๋เขี่ยข้าวเข้าปากไปสองสามคำอย่างขอไปที พอกำลังจะลุกขึ้น สือหมิงฮุยก็เอ่ยขึ้น: “สืออวี๋ วันนี้ที่เรียกแกมา ก็เพื่อจะคุยเรื่องงานแต่งงานของแกกับประธานเหลียง”สืออวี๋ที่กำลังจะลุกขึ้นชะงักไป เธอเงยหน้าขึ้นสบตาสือหมิงฮุย “ฉันไปพูดตอนไหนว่าจะแต่งงานกับ

การที่เธอยังเกลียดและตัดพ้อเขา นั่นก็เพราะเธอยังคาดหวังในตัวเขา แต่เมื่อไหร่ที่ความคาดหวังนั้นหมดไป มันก็คือการไม่เหลืออะไรอีกเลยจริง ๆเมื่อเห็นแววตาที่สงบนิ่งราวกับผืนน้ำไร้คลื่นของเธอ หัวใจของเหลียงหยวนโจวก็พลันบังเกิดความตื่นตระหนกวุ่นวายราวกับว่ามีบางสิ่งกำลังค่อย ๆ เลือนหายไปต่อหน้าต่อตา แต่เขากลับทำอะไรไม่ได้เลยนอกเสียจากเฝ้ามองดูมันเมื่อก่อนนี้ แววตาที่สืออวี๋ใช้มองเขามักจะเปี่ยมไปด้วยความรัก ไม่เคยเย็นชาเช่นนี้มาก่อนความเจ็บปวดเฉียบพลันแล่นปราดขึ้นมาที่หน้าอก จนเขาแทบจะยืนทรงตัวไม่อยู่ดูเหมือนว่า เขากำลังจะเสียเธอไปจริง ๆ แล้ว“อาอวี๋...”เหลียงหยวนโจวเอื้อมมือไปหวังจะคว้ามือเธอไว้ แต่สืออวี๋ขมวดคิ้ว ก่อนจะถอยหลังไปสองก้าวเพื่อหลบเลี่ยงปลายนิ้วของเขาสัมผัสโดนชายเสื้อของเธอ และพยายามจะคว้ามันไว้ตามสัญชาตญาณ แต่ก็ไม่สำเร็จ“เหลียงหยวนโจว พวกเราจากกันด้วยดีเถอะค่ะ อย่ามาตอแยฉันอีกเลย มันเป็นการทรมานกันและกันเปล่า ๆ”หลังจากสืออี๋จากไป เหลียงหยวนโจวก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิมเป็นเวลานาน จนกระทั่งร่างกายแข็งทื่อเพราะความหนาว เขาถึงได้ก้าวเท้าเดินจากไปเมื่อกลับมาถึงเซิ่งซ

พอตั้งสติได้ เธอก็เงยหน้ามองซือเยี่ยน “เปล่าค่ะ... คุณคิดอย่างนั้นได้ยังไง...”“เพราะผมรู้สึกว่าวันนี้คุณดูเหมือนจะหลบหน้าผม ก็เลยคิดว่าตัวเองทำอะไรผิดไปหรือเปล่า”“เปล่าค่ะ... ฉันก็แค่เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ...ไม่เกี่ยวกับคุณเลย...”“คุณนอนไม่ค่อยหลับเหรอครับ?”“ไม่ค่ะ ก็แค่เป็นบางครั้ง ส่วนใหญ่ก็ยังนอนหลับดีอยู่”ซือเยี่ยนพยักหน้า ไม่ได้พูดอะไรต่อไม่นาน ลิฟต์ก็มาถึงชั้น B1“หลังจากเดินออกจากลิฟต์ สืออวี๋ก็มองไปทางซือเยี่ยนแล้วพูดว่า “วันนี้ฉันยุ่งนิดหน่อย ขอตัวก่อนนะคะ ไว้เจอกันค่ะ”“ครับ”สืออวี๋เร่งฝีเท้าจากไป จนกระทั่งขึ้นรถนั่นแหละ ถึงได้ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เมื่อกี้ตอนที่อยู่ด้วยกันสองต่อสอง ในหัวของเธอมีแต่เรื่องอย่างว่าไม่รู้เลยว่าตัวเองกลายเป็นคนลามกแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ หลังจากใจเย็นลงแล้ว สืออวี๋ถึงได้สตาร์ทรถขับออกไปทั้งวัน เธออยู่ข้างนอกเพื่อซื้อเฟอร์นิเจอร์ ยุ่งจนเท้าแทบไม่ได้แตะพื้น มื้อเที่ยงก็แค่กินลวก ๆ ไปไม่กี่คำ ก็ต้องรีบไปซื้อของใช้สำนักงานชิ้นต่อไปตอนเย็น สืออวี๋ลากร่างที่เหนื่อยล้ากลับมาถึงบ้านทันที

เขาขมวดคิ้ว กวักมือเรียกพนักงานเสิร์ฟที่หน้าประตู “มาเก็บขวดเหล้าในห้องนี้ให้หมด แล้วก็ทำความสะอาดด้วย เขาอยู่ที่นี่นานแค่ไหนแล้ว?”พนักงานเสิร์ฟรีบเก็บขวดเหล้าพลางตอบจ้าวเฉิน “คุณจ้าวคะ คุณเหลียงมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วค่ะ”“หมายความว่าเขาดื่มตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้เลยเหรอ?”“ก็… ก็ประมาณนั้นค่ะ…”จ้าวเฉินสีหน้าบูดบึ้ง “ทำไมไม่รีบแจ้งผม! พวกแกปล่อยให้เขาดื่มแบบนี้ได้ยังไง ถ้าเขาเป็นอะไรขึ้นมา บาร์พวกแกรับผิดชอบไหวหรือไง!”พนักงานเสิร์ฟสาวตกใจจนไม่กล้าส่งเสียง ได้แต่ก้มหน้าก้มตาเก็บกวาดความเละเทะในห้องจ้าวเฉินคิดไปคิดมาก็ยังไม่วางใจ จึงพาเหลียงหยวนโจวไปส่งโรงพยาบาลหลังจากตรวจเสร็จ หมอก็บอกว่าเหลียงหยวนโจวแค่มีอาการแอลกอฮอล์เป็นพิษเล็กน้อย สั่งยาแก้เมาค้างให้แล้วก็จากไปพอได้ยินผลตรวจ จ้าวเฉินก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก กลัวจริง ๆ ว่าเหลียงหยวนโจวจะดื่มจนเป็นอะไรไปหลังจากป้อนยาให้เหลียงหยวนโจว ผ่านไปชั่วโมงกว่า คนบนเตียงก็ขยับตัว ในที่สุดก็ฟื้นเหลียงหยวนโจวรู้สึกปวดหัวแทบระเบิด ค่อย ๆ พยุงตัวลุกขึ้นนั่ง พอลืมตาก็เห็นจ้าวเฉินนั่งอยู่ข้างเตียง เขาถึงกับนิ่งไป“นายมาอยู่ที่นี