Lahat ng Kabanata ng คุณกับเลขาเกิดมาคู่กัน แล้วจะมาคุกเข่าในงานแต่งฉันทำไม？: Kabanata 191 - Kabanata 200

มันนานเสียจน...พวกเขาเดินแยกกันไปคนละเส้นทางไกลเกินไปแล้ว ต่อให้คิดจะหันหลังกลับ ก็สายเกินไปเสียแล้วเขาพยายามฝืนยิ้มออกมา “คุณวางใจเถอะ ผมไม่ได้จะมาตอแยอะไรคุณ วันนี้ผมมาเพราะมีของจะให้คุณ”“ถ้าเป็นของพวกนั้นที่ฉันเคยให้คุณ คุณก็เอาไปทิ้งได้เลย”สีหน้าของเหลียงหยวนโจวแข็งค้างไปชั่วขณะ “ไม่ใช่...เป็นของอย่างอื่นครับ”สืออวี๋ขมวดคิ้ว “ฉันไม่น่าจะมีของอะไรไว้ที่คุณนะ”เหลียงหยวนโจวเดินเข้าไปหาเธอสองก้าว แต่เมื่อเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความระแวดระวังของสืออวี๋ เขาก็พลันหยุดชะงักฝีเท้าลงในตอนนี้ แม้แต่การเข้าใกล้เธอ ก็กลายเป็นเรื่องที่เขาไม่กล้าหวังไปเสียแล้วเขายื่นมือออกไปหาเธอ โดยหงายฝ่ามือขึ้น“อาอวี๋ นี่คือสิ่งที่ผมเคยสัญญาไว้กับคุณ ขอโทษนะที่เพิ่งจะทำตามสัญญาได้ในตอนนี้”เมื่อเห็นกุญแจในฝ่ามือของเขา สืออวี๋ก็ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนที่แววตาจะแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา“เหลียงหยวนโจว คุณหมายความว่ายังไง?”เขาคงไม่คิดว่าการทำแบบนี้ในตอนนี้ จะทำให้เธอซาบซึ้งใจหรอกนะ?เหลียงหยวนโจวฝืนยิ้มอย่างขมขื่น สายตาที่มองเธอเต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์ “อาอวี๋ นี่คือวิลล่าที่ผมเคยสัญญาไว้กับคุณ จริง

ซือเยี่ยนเลิกคิ้ว “ช่วงนี้คุณกำลังเตรียมสอบเข้าป.โทกับเปิดสำนักงานกฎหมายอยู่ไม่ใช่เหรอ? จะไหวเหรอ?”“คนที่มาสมัครงานที่สำนักงานกฎหมายช่วงนี้ยังไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่ ฉันเลยว่าจะปรับคุณสมบัติกับเงินเดือนที่รับสมัครใหม่ ส่วนเรื่องสอบ ป.โท ค่อยเลื่อนไปก่อนก็ได้ค่ะ”ยังไงเธอก็ตั้งใจจะสมัครสอบปีหน้าอยู่แล้ว เลยยังมีเวลาเหลือเฟือซือเยี่ยนนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้น “ผมมาคิดดูแล้ว ก็ยังรู้สึกว่าถ้าคุณต้องเจียดเวลาตอนเย็นมาทำอาหารอีกคงจะเหนื่อยแย่ ถ้าคุณเกรงใจล่ะก็ เอางี้ไหม เดี๋ยวพอกินข้าวเสร็จก็ไปซูเปอร์มาร์เก็ตด้วยกัน คุณเป็นคนจ่ายค่าของ ส่วนผมรับหน้าที่ทำอาหาร แบบนี้โอเคไหม?”สืออวี๋รู้สึกสนใจข้อเสนอนี้ แต่ก็ยังรู้สึกว่าแบบนี้ซือเยี่ยนก็ยังเหนื่อยกว่าอยู่ดี“แต่แบบนี้ ผมก็ว่ามันรบกวนเวลาคุณอยู่ดี”“ไม่เป็นไร พอดีช่วงนี้ผมไม่ได้ทำงาน กะว่าจะพักผ่อนอยู่บ้านสักพัก ทำอาหารสำหรับคนเดียวกับสองคนมันก็ไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่หรอก”“ก็ได้ค่ะ งั้นช่วงนี้ก็คงต้องรบกวนคุณไปก่อน รอจนกว่าคุณจะหางานได้ ฉันจะสลับมาเป็นคนทำอาหารให้สักพักแล้วกัน”“ตกลง”หลังจากทั้งสองคนกินข้าวเสร็จ ก็เก็บจานชามใส่เคร

เขาไม่อยากถูกปฏิเสธหลังจากที่สืออวี๋ลาออกจากสำนักงานกฎหมาย เขาก็เฝ้าเสียใจมาตลอดที่ตอนนั้นไม่ได้บอกความในใจที่มีต่อเธอให้ชัดเจน และยังเสียใจที่ไม่ได้ติดต่อพ่อแม่ของเขาให้ช่วยเธอในช่วงเวลาที่เธอลำบากที่สุดช่วงเวลานี้ ทุกวันที่เขาทำงานก็เหมือนคนไม่มีสติ มักจะคิดถึงแต่เรื่องของสืออวี๋เขาก็พยายามที่จะลืมเธอ แต่กลับทำยังไงก็ลืมไม่ลงสืออวี๋ขมวดคิ้วในตอนแรก ก่อนจะเอ่ยปากว่า “ห่าวอวี่ ฉันว่านายอยู่ที่เฉินซีต่อดีกว่ามาเป็นผู้ช่วยของฉันนะ เฉินซีเป็นสำนักงานกฎหมายที่ค่อนข้างครบวงจรและมีการพัฒนาที่ดี สำนักงานของฉันเพิ่งจดทะเบียนได้ไม่นาน ไม่แน่ว่าวันไหนอาจจะต้องปิดตัวลงก็ได้ ฉันไม่อยากถ่วงอนาคตคุณ”ซือห่าวอวี่จ้องมองดวงตาของเธอ “พี่สืออวี๋ ผมเชื่อมั่นในตัวพี่ ผมว่าสำนักงานของพี่ไม่มีวันปิดตัวลง”เมื่อเห็นแววตาที่จริงจังของเขา สืออวี๋ก็เม้มริมฝีปาก ในใจรู้สึกซาบซึ้งขึ้นมาเล็กน้อย เพราะขนาดตัวเธอเองยังไม่มั่นใจในอนาคตเลย แต่ซือห่าวอวี่กลับเชื่อมั่นในตัวเธอมากขนาดนี้“ถ้าคุณมาที่สำนักงานของฉัน จะเหนื่อยกว่าตอนอยู่ที่เฉินซีมาก ต้องทำสารพัดงานจิปาถะ แล้วก็อาจจะต้องทำงานล่วงเวลาบ่อย ๆ ถ้าฉั

“ช่วงนี้เป็นเวลาเลิกงานพอดี รถติดง่าย ผมเลยออกมาก่อนครึ่งชั่วโมงครับ”“ใช่ค่ะ เมื่อกี้พวกเราก็ออกมาก่อนสิบกว่านาที แต่ก็ยังติดอยู่พักหนึ่ง”สืออวี๋เดินไปนั่งลงข้างซือเยี่ยน ก่อนจะเรียกพนักงานมารับออเดอรหลังจากทุกคนสั่งอาหารเสร็จ สืออวี๋ก็ลุกไปเข้าห้องน้ำพอประตูห้องส่วนตัวปิดลง ซือห่าวอวี่ก็หันไปมองซือเยี่ยน “อาเล็ก ไม่คิดเลยว่าอาจะรู้จักกับพี่สืออวี๋ด้วย”พอได้ยินเขาเรียกสืออวี๋ว่าพี่ ซือเยี่ยนก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “อืม ฉันกำลังจะจีบเธอ”สีหน้าของซือห่าวอวี่แข็งค้าง เขาไม่คิดว่าซือเยี่ยนจะพูดออกมาตรง ๆ แบบนี้เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะรวบรวมความกล้าสบตากับซือเยี่ยน “คุณอาครับ ผมก็ชอบพี่สืออวี๋เหมือนกัน และผมจะไม่ถอดใจ เรามาแข่งกันแฟร์ ๆ ดีกว่าครับ”เขายอมทิ้งโอกาสการทำงานที่เฉินซีเพื่อมาอยู่ข้างกายสืออวี๋ ไม่ใช่แค่ตั้งใจจะช่วยเธอขยายสำนักงานกฎหมายให้เติบโต แต่ยังตั้งใจจะจีบเธอด้วยแม้ว่าคู่แข่งจะเป็นอาเล็กของเขา เขาก็ไม่มียอมแพ้ซือเยี่ยนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ไม่คาดคิดว่าตนพูดชัดเจนขนาดนี้แล้ว ซือห่าวอวี่จะไม่เพียงไม่ถอยหนี แต่ยังกล้าประกาศสงครามกับเขาอีก“นายกับเธอไม่เหมาะสมก

เธอครุ่นคิดมาตลอดทั้งคืน แต่ในหัวกลับยิ่งสับสนวุ่นวาย มันเหมือนกับกลุ่มด้ายที่พันกันยุ่งเหยิง ยิ่งพยายามคลี่คลาย ก็ไม่เพียงแต่หาปมไม่เจอ แต่กลับยิ่งทำให้มันยุ่งเหยิงมากขึ้นหลังจากล้างหน้าล้างตาเสร็จ เธอก็เหลือบดูนาฬิกา ก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้าและรองเท้าแล้วออกจากห้องไปในจังหวะที่เธอเปิดประตูห้อง ประตูห้องตรงข้ามก็เปิดออกพร้อมกันเมื่อสายตาประสบกัน สืออวี๋ก็เป็นฝ่ายหลบตาก่อนพอเห็นแววตาหลบเลี่ยงของเธอ ดวงตาของซือเยี่ยนก็ไหววูบเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยปากทัก: “อรุณสวัสดิ์ครับ”“อรุณสวัสดิ์ค่ะ...”สืออวี๋ปิดประตู ก้มหน้าเดินไปยังโถงลิฟต์พอเดินเข้ามาถึงโถงลิฟต์ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังตามมาจากด้านหลัง“สืออวี๋ ผมมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณ”สิ้นเสียงของเขา สืออวี๋ก็รีบชิงพูดขึ้นมาทันที: “คุณซือคะ วันนี้ฉันค่อนข้างยุ่ง... ก็เลยอาจจะไม่ค่อยมีเวลา...”เมื่อได้ยินเธอเรียกเขาว่าคุณซือ ซึ่งเป็นการเว้นระยะห่างระหว่างคนทั้งสองโดยไม่รู้ตัว ความผิดหวังก็ฉายวูบขึ้นในดวงตาของซือเยี่ยนดูเหมือนว่า... เธอไม่ได้ตั้งใจจะยอมรับความรู้สึกของเขาเลย“ไม่รบกวนเวลาคุณนานหรอกครับ ผมแค่อยากจะบอกคุณว่า ที่ผมพูดไ