รักเราไม่เคยเท่ากัน ( NC 18+ ) のすべてのチャプター: チャプター 11 - チャプター 20

“นิ้วได้ไหม” เสียงกระซิบแหบห้าวถามขึ้น ไม่ว่าตอนนี้จะอะไรก็ทำมาเถอะ ฉันไม่ไหวแล้ว แต่เพราะความอายจึงไม่กล้าตอบ “ใช้นิ้วจะเสร็จเร็วนะ ถ้าน้ำไม่ชอบพี่จะหยุด”จะหยุดอะไร นิ้วเรียวยาวแทรกผ่านกลีบเนื้อที่ฉ่ำไปด้วยน้ำรักของฉันและน้ำลายของเขา “โอ๊ะ! เจ็บ!” ฉันร้องเมื่อความเจ็บเกิดขึ้นทันทีที่นิ้วเรียวยาวสอดแทรกเข้าในร่องรักที่ไม่เคยมีสิ่งใดเคยแทรกผ่าน “พี่จะทำเบา‍ ‍ๆ ” เขาว่าพร้อมทั้งปลอบประโลมฉันด้วยลิ้นเพื่อลดทอนความเจ็บ ความเจ็บกำลังจะถูกแทนที่ “อย่า....” เสียงฉันกระท่อนกระแท่นเพราะอารมณ์ที่เสียวซ่านเกินจะบรรยาย ความรู้สึกที่ไม่ได้สัมผัสมาก่อนในชีวิต เขาหยุดทุกการกระทำเพราะคำพูดของฉัน ใบหน้าหล่อเหลาเงยจากกลีบดอกไม้มองหน้าฉัน เขาขมวดคิ้วเป็นคำถาม “อย่า...อย่าหยุด” เพียงเท่านั้น เพียงแค่คำตอบเท่านี้ของฉันก็ทำเขายิ้มออกมาอย่างพอใจ “ครับทูนหัว” คำเรียกขานที่ทำให้ฉันแบะขากว้างกว่าเดิม อยากให้เขาทำได้ถนัดถนี่มากขึ้น อยากให้นิ้วมือของเขาเข้าลึกมากกว่าเดิม เขาช้อนก้นของฉันขึ้นด้วยฝ่ามือข้างหนึ่ง เมื่อลิ้นร้อนรัวเร็วมากขึ้นจนฉันกรีดร้

“อีกกี่คิว” พวกฉันถามกล้วยที่เดินกลับมาพร้อมบัตรคิว “อีกสิบคิว คนเยอะมาก” โรงพยาบาลรัฐที่ไหนก็คนเยอะทุกที่นั่นแหละ กว่าหมอธาร์จะได้กลับบ้าน บางวันเกือบสองทุ่ม ถ้าวันไหนมีเข้าเวรก็โน่น ได้กลับอีกวัน เพราะเขาทำงานหนักแบบนี้แหละ เวลาเขาอยากผ่อนคลายฉันจึงไม่อยากขัดใจ แต่จริง‍ ‍ๆ เราสองคนก็มีความสุขมากเวลาได้ปลดปล่อย Thar : กลับพร้อมกันไหม ข้อความที่ส่งมาทำฉันยิ้มทันที ลืมเรื่องที่เขายืนคุยกับผู้หญิงก่อนหน้านี้ เรื่องนั้นไม่มีความหมายสำหรับฉันอีกต่อไป SaiNam : กลับค่ะ รอที่รถนะคะ Thar : สตาร์ตรถรอเลยนะ SaiNam : ค่า (สติกเกอร์ยิ้มแฉ่ง) กว่าเขาจะเลิกงานก็คงโน่นแหละ หกโมงเย็น พอดีกับกล้วยตรวจเสร็จ “แก‍ ‍ๆ หมอเมื่อกี้ พี่วาวาบอกว่าชื่อหมอธาร์” เสียงอิงกระซิบกระซาบ ที่เห็นอิงนั่งก้มหน้าก้มตาแชต ฉันก็นึกว่าทำอะไร ที่แท้ก็สืบเรื่องผู้ชายของฉัน ใช่ ตอนนี้ฉันสถาปนาตัวเองเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเขาไปเรียบร้อยแล้ว “เหรอ ชื่ออะไร ทาสี งี้เหรอแก” กล้วยถามอย่างแปลกใจในชื่อของคุณหมอ “ไม่ใช่ย่ะแก ธาร์ ธอธงสร

“เจ็บ!” ฉันร้องออกมา เมื่อความแข็งแกร่งของเขาแทรกผ่านช่องทางคับแคบซึ่งไม่เคยมีสิ่งใดที่ใหญ่มากกว่านิ้วเขาได้แทรกผ่าน แต่ตัวตนของเขาขนาดใหญ่โตกว่านิ้วเรียวยาวนั้นหลายเท่า เขาก้มจูบฉันอีกครั้ง ความเร่าร้อนของรสจูบ อีกทั้งมือเรียวยาวของเขากำลังนวดเฟ้นหน้าอกและยอดถัน ความรัญจวนเข้ามาแทนที่ความเจ็บแปลบ ยิ่งเมื่อเขาเริ่มขยับโยกให้กายแกร่งแทรกเข้าในร่องได้ลึกมากขึ้น นั่นยิ่งทำให้ฉันรื่นรมย์กับรสสวาท เพิ่งได้ลิ้มลองความสุขที่มากกว่านิ้วมือและลิ้นที่เขาเคยมอบให้ ความคับแน่นของส่วนล่างเมื่อเขาขยับแรงขึ้น ฉันยิ่งร้องครางไม่เป็นภาษา ผิวเนื้อทั่วร่างหนาวสะท้านเพราะความซ่านเสียว เมื่อเขาขยับท่าและดึงกระชับขาฉันให้เกยอยู่บนไหล่กว้าง สะโพกลอยเหนือที่นอนนุ่ม เนื้อกระทบเนื้อแรงขึ้นจนเกิดเสียงดังอย่างน่าอาย แต่ในความอายนั้นยังมีอารมณ์สุดเสน่หาอยู่ในนั้น เราสองต่างร้องครางออกมาด้วยความสุข ความสุขที่เราสองคนช่วยกันสร้างและกำลังช่วยกันตอกลึก ให้ความสุขนี้ลึกเข้าในกายของเราสอง “น้ำ...พี่ไม่ไหว” “หมอขา น้ำจะตาย” สุขและเสียวจนตาลอย ฉันเคยได้ยินได้อ่านแต่ใ

ปัดความรู้สึกผิดออกไป ฉันรักเขา ทุกอย่างที่ฉันทำลงไปเพราะฉันรักเขา เดี๋ยวเขาก็กลับมา ฉันแค่อดทนอีกนิด เดี๋ยวเขาก็กลับมา บ้านเราอยู่นี่ อย่างไรเสียเขาก็ต้องกลับบ้าน ฉันใช้เวลาเตรียมอาหารอยู่หลายนาที ตาก็คอยเหลือบมองประตูหน้าห้อง สุดท้ายแล้วเขาก็ยังไม่กลับ ฉันปวดหัวมาก คงเพราะเมื่อคืนนอนน้อยผสมกับความเครียดด้วยนั่นแหละ ทำให้ตอนนี้ปวดหัวมาก กระบอกตาร้าวไปหมด น่าจะเพราะร้องไห้หนักเกินไป ฉันเอนกายนอนอยู่บนโซฟาหน้าทีวี พยายามหลับตาเพื่อให้ตัวเองผ่อนคลายและหลับลง “น้ำ” เสียงคุ้นเคยดังขึ้นข้างหู “หมอเพิ่งกลับเหรอคะ” ฉันใช้มือลูบแก้มเขา อยากรู้ว่าตอนนี้ตัวเองไม่ได้ฝันไปใช่ไหม “อืม เมื่อคืนมีเคส ดีนะที่ไม่ได้ดื่ม” มีเคสที่เขาพูด หมายถึงโรงพยาบาลน่าจะโทรมาเมื่อคืน “น้ำเป็นห่วงหมอ โทรไปหมอก็ไม่รับ” “ขอโทษที พี่อยู่ในห้องผ่าตัด ไม่ได้เอามือถือเข้าไปด้วย พี่อยากอาบน้ำ” เขาพูดพร้อมทั้งช้อนร่างของฉันขึ้น “น้ำอาบให้นะคะ” เราสองคนใช้เวลาอาบน้ำและมีเซ็กซ์กันแสนเร่าร้อน ตั้งแต่ในห้องน้ำ ก่อนจะมาจบบนที่นอนด้วยกัน ครา

เฝ้าถามตัวเองซ้ำ‍ ‍ๆ เขาไม่รักฉันสักนิดเลยเหรอ ความผูกพันระหว่างเราไม่มีความหมายเลยหรือไง เขาใจร้ายมาก ทิ้งผู้หญิงคนหนึ่งที่นอนกอดทุกคืนโดยไม่บอกลาสักคำ ทำไมแม้แต่โอกาสบอกลาก็ไม่ให้ฉันเลย ต้องใจร้ายขนาดไหนที่ทำกันได้ถึงขั้นนี้ คนเลิกกันยังมีโอกาสได้บอกเลิก ได้ร่ำลา แต่ฉันไม่มีโอกาสนั้นเลย ฉันอยากกรีดร้องทุบทำลายข้าวของ หรือไม่ก็ดื่มจนหัวราน้ำ ดื่มให้ลืมเรื่องบ้าบอนี่ แต่ฉันทำไม่ได้ ‘ลูก’ ฉันไม่ได้ตัวคนเดียวอีกต่อไป “ขอบคุณนะตัวเล็ก ขอบคุณที่ทำให้แม่รักตัวเอง” ฉันต้องรักตัวเองให้มาก‍ ‍ๆ ใครไม่เห็นค่าเรา ใช่ว่าตัวเราไม่มีค่า ยิ่งฉันแข็งแรงมีความสุข ลูกของฉันก็จะยิ่งแข็งแรง “ช่างแม่ง!” ฉันเช็ดน้ำตารอบสุดท้าย ฉันขอสัญญากับตัวเองว่าจะไม่อ่อนแอ ไม่ร้องไห้เพราะเขาอีกแล้ว เขาทำตามที่เคยให้สัญญาแล้ว ส่งฉันเรียนจนจบ ทั้งตอนนี้ฉันยังมีบ้าน มีรถ พร้อมเงินสดในธนาคาร และที่สำคัญ ฉันกำลังจะมีลูก ของขวัญล้ำค่าของฉัน “แม่รักลูกนะคะ”ฉันตื่นขึ้นมาในห้องเดิมและเตียงนอนหลังเดิม ฉันอยากตื่นขึ้นมาโดยเรื่องที่เขาไม่อยู่แล้วเป็นเพียงความฝัน