Home / รักโบราณ / รักนี้ ที่มอดไหม้ / บทที่ 16 แววตาหวาดกลัว

Share

บทที่ 16 แววตาหวาดกลัว

last update Huling Na-update: 2025-09-17 21:16:47

“ค่อยเปลี่ยนได้หรือไม่ นาน ๆ ทีได้ใส่อาภรณ์สวยงามเช่นนี้ หากรีบถอดออกก็น่าเสียดาย” หนิงอวี่พอใจกับผลงานของตัวเอง นางกางแขนออกให้หลี่หยางเห็นว่าชุดที่นางสวมใส่งามเพียงใด

แต่ยิ่งนางทำเช่นนั้น ชุดของนางยิ่งลู่ไปตามส่วนเว้าส่วนโค้งของร่างกาย บวกกับรอยยิ้มมั่นอกมั่นใจบนใบหน้าทำให้หนิงอวี่ดูน่าหลงใหลมากขึ้น หลี่หยางตกอยู่ในภวังค์อีกครั้งอย่างง่ายดาย

เมื่อเห็นว่าหลี่หยางไม่ตอบอะไรนาง ได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น หนิงอวี่จึงหันไปขอความเห็นของมู่เฉินแทน

“คุณชายไป๋ว่าชุดนี้..........”

หนิงอวี่ยังพูดไม่จบ กลับโดนมือของหลี่หยางรั้งตัวนางไปไว้ด้านหลังเขาเสียก่อน

“ไปเปลี่ยนชุดเดี๋ยวนี้” หลี่หยางหันมากล่าวกับนางด้วยสายตาออกคำสั่งชัดเจน

“เปลี่ยนก็เปลี่ยน” หนิงอวี่ทำหน้ามุ่ยก่อนจะเดินกลับเรือนไป

มู่เฉินที่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นรู้สึกแปลกใจ ทำไมหนิงอวี่ถึงได้ยอมทำตามคำสั่งของหลี่หยางอย่างว่าง่ายเช่นนี้ ต่างจากหลี่หยางที่รู้สึกพอใจกับท่าทางว่านอนสอนง่ายนี้ของหนิงอวี่

“คุณชายจ้าวดูไม่ได้โกรธ
Patuloy na basahin ang aklat na ito nang libre
I-scan ang code upang i-download ang App
Locked Chapter

Pinakabagong kabanata

  • รักนี้ ที่มอดไหม้   บทที่ 31 แสดงความเป็นเจ้าของ

    หนิงอวี่กลับมายังเรือนนอน ในใจยิ่งขุ่นเคืองหลี่หยางมากขึ้นนางมาจากยุคปัจจุบันไม่ได้ตกใจกับการจูบแบบชายหญิง แต่นางกลับเจ็บใจชายฉวยโอกาสนั่น การกระทำที่เอาแต่ใจของเขาเกือบทำให้นางขาดอากาศหายใจ ‘จ้าวหลี่หยางนะเจ้าหลี่หลาย สักวันข้าจะทำให้ท่านต้องร้องไห้’หนิงอวี่ได้แต่ก่นด่าในใจ จนเผลอหลับไปในที่สุด.........................ด้านหลี่หยางกลับกระวนกระวายใจจนมิอาจปิดตาลงนอนได้ ในหัวมีแต่ภาพของนาง ภาพที่เขามอบจุมพิตแรกให้กับนางอย่างไม่เต็มใจ ภาพที่นางโกรธจนจะร้องไห้ ภาพรอยยิ้ม เสียงหัวเราะที่ผ่านมาของนาง ภาพพวกนี้ทำให้เขาแทบจะเป็นบ้า จนเขาหลับไม่ลงจำต้องทนนอนลืมตาเช่นนั้นจนรุ่งเช้า หนิงอวี่ได้รับบัญชาจากฝ่าบาทให้ออกนอกวัง เพื่อบันทึกเหตุการณ์ของราษฎรหลังฝนตกในรอบห้าปี นี่ถือเป็นโอกาสดีที่นางจะใช้หลบหน้าหลี่หยาง นางจึงเลือกชั้นสองของโรงน้ำชาเล็ก ๆ ติดถนนเส้นหลัก เพื่อมองบรรยากาศโดยรอบได้ชัดเจน “หนิงอวี่ เหตุใดถึงอยู่นี่ได้” มู่เฉินที่แวะมาดื่มชา เข้ามาทักเมื่อเห็นเป็นนาง “คุณชายไป๋” หนิงอวี่ทักทาย “ข้าได้รับบัญชาฝ่าบาท ให้จ

  • รักนี้ ที่มอดไหม้   บทที่ 30 เกรี้ยวกราด

    หลี่หยางอารมณ์ขุ่นเคืองอย่างยิ่ง เมื่อเห็นบุรุษอื่นออกตัวปกป้องหนิงอวี่อย่างเปิดเผยเช่นนั้น ก่อนหน้านี้เป็นไป๋มู่เฉินที่คอยปกป้องนางเสมอ ทั้งที่แต่ก่อนคนที่เขามักใส่ใจคือลู่เสียน มาครั้งนี้กลับเป็นน้องต่างมารดาของเขาเองจ้าวเจี้ยนหยางที่ออกตัวปกป้องนาง ถึงขั้นกล้าตำหนิว่าที่ชายาของตนอย่างฟางเซียนต่อหน้าคนอื่นได้ ความโกรธเคืองนี้ทำให้ตลอดทั้งวัน เขาไม่สามารถอ่านตำราคุณธรรมของกษัตริย์ได้เข้าใจแม้แต่น้อย “ถงอู่ไปตามหนิงอวี่มา บอกข้ามีคำประกาศให้นางคัดลอกเพื่อแจ้งราษฎรแต่ละหัวเมือง” หลี่หยางที่ไม่อาจทนต่อความอึดอัดภายในใจได้อีกต่อไป กำชับให้องครักษ์พาตัวนางมาในทันที ด้านหนิงอวี่ที่พึ่งเสร็จงานจากหออาลักษณ์ เตรียมกลับเรือนนอนนางกำนัล กลับเจอถงอู่ยืนดักรออยู่ “แม่นางเว่ย องค์ชายเรียกพบตรัสว่าให้เจ้าคัดลอกคำประกาศแจ้งราษฎรแต่ละหัวเมือง” ถงอู่ถ่ายทอดคำสั่ง “ดึกแล้ว รบกวนท่านแจ้งรัชทายาท พรุ่งนี้ข้าจะไปพบที่ตำหนักตั้งแต่เช้า” หนิงอวี่ที่เหนื่อยล้ามาทั้งวันคิดอยากพักผ่อนแล้ว “เกรงว่าจะทำเช่นนั้นไ

  • รักนี้ ที่มอดไหม้   ตอนที่ 29 บุปผาสวรรค์

    หลี่หยางกลับตำหนักเผิงซีด้วยความขุ่นเคือง แม้หนิงอวี่บอกว่านางต้องการอยู่ที่หออาลักษณ์เพื่อใช้ความสามารถของตน แต่เขามักรู้สึกว่านางจงใจหลบเลี่ยงเขาอยู่บ่อยครั้ง นั่นทำให้เขาไม่พอใจ “ยินดีกับองค์รัชทายาทเพคะ” ลู่เสียนกล่าวยินดีกับเขาทันที เมื่อเห็นหลี่หยางก้าวเข้ามาในห้องทรงอักษร “เจ้าเข้ามาในนี้ได้อย่างไร” หลี่หยางขมวดคิ้วถามด้วยความไม่พอใจ ลู่เสียนในใจเขานับวันยิ่งแตกต่างจากสตรีที่เขาคอยปกป้องเมื่อครั้งที่อยู่ที่หอบุปผา “หม่อมฉันเห็นว่าห้องนี้ไม่ค่อยได้ทำความสะอาด จึงเข้ามาเช็ดถูให้เพคะ” รอยยิ้มบนใบหน้านางจางหายในทันที เมื่อสิ่งที่หลี่หยางตอบกลับมาไม่ใช่รอยยิ้มอย่างที่นางคิด “ช่างเถิด เจ้าไปเก็บของเถอะ รุ่งเช้า มามา จะพาเจ้าไปตำหนักของตัวเอง เจ้าจะได้มีอิสระในการทำสิ่งใดไม่ต้องคอยเกรงใจข้าอีก”ลู่เสียนหน้าชาเมื่อได้ยินคำพูดนั้น ถึงแม้คำพูดของหลี่หยางจะดูเป็นห่วงนาง แต่แท้จริงแล้วกลับต้องการไล่ให้นางออกไปเสียมากกว่า “หม่อมฉันรับบัญชาเพคะ” ลู่เสียนเดินออกจากห้องไป นางกำมือแน่นจนเล็บจิกเข

  • รักนี้ ที่มอดไหม้   บทที่ 28 ปฏิเสธ

    หนิงอวี่ยกหนังสือที่อยู่ในมือขวางการจ้องมองของหลี่หยาง นางมิอาจจะทนต่อการจ้องมองอย่างลึกซึ้งนั้นของเขาได้ “องค์ชาย นี่หออาลักษณ์โปรดสำรวมด้วย” หนิงอวี่ตำหนิหลี่หยางกลาย ๆ “เช่นนั้นกลับตำหนักเผิงซีเถอะ ข้าจะได้ไม่ต้องสำรวม”หลี่หยางกล่าวพลางดึงหนังสือให้มือของนางออก หนิงอวี่จ้องมองคนที่อยู่เบื้องหน้าด้วยใบหน้าบึ้งตึง ทำให้หลี่หยางยอมปล่อยนางอย่างว่าง่าย เกรงว่านางจะเคืองจนไม่กลับไปตำหนักกับเขาแต่โดยง่าย “องค์ชายโปรดอภัย หม่อมฉันไม่คิดจะกลับไปตำหนักเผิงซี” หนิงอวี่กล่าวในสิ่งที่เขาไม่อยากจะฟัง “เหตุใดไม่กลับไป? ตอนนี้ข้าก็สามารถปกป้องเจ้าได้แล้ว เจ้าไม่ต้องกลัวสิ่งใดอีก” แววตาของหลี่หยางเต็มไปด้วยความดื้อรั้น “เหตุใดองค์ชายต้องปกป้องหม่อมฉันด้วย?” นางอยากรู้ว่าตนเองเป็นสิ่งใดในใจเขากัน “ข้า............” หลี่หยางนิ่งไปชั่วครู่ เขาไม่รู้จะให้คำตอบอย่างไรกับนางดี นางสำคัญอย่างไรในใจเขากันแน่ “ข้าเห็นเจ้าเป็นสหายของข้า” คำตอบของหลี่

  • รักนี้ ที่มอดไหม้   บทที่ 27 พิธีบูชากระบี่เทพ

    หลี่หยางรู้สึกตัวขึ้นในยามเหม่า หนิงอวี่ยังคงหลับอยู่นางนั่งพิงอยู่กับเสาแท่นบรรทม โดยมีเขาหนุนตักของนางอยู่อย่างนั้น หลี่หยางจ้องมองใบหน้าขาวนวลนั้นอยู่นาน เขาอยากให้นางอยู่ข้าง ๆ เขาเช่นนี้ในทุกวันหลี่หยางช้อนร่างบางไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะวางให้นางนอนบนแท่นบรรทมอย่างสบายตัว มือของเขาลูบไล้ใบหน้านางอยู่นาน สายตาที่จดจ่ออยู่กับริมฝีปากอิ่มสีทับทิมสุกนั้น ทำให้ความกระหายในกายของเขาเริ่มพลุ่งพล่าน จนหลี่หยางต้องรีบลุกออกจากเตียงในทันที “ถงอู่ให้องครักษ์เฝ้าห้องบรรทมไว้ ห้ามผู้ใดเข้าไปหากนางตื่นแล้ว ค่อยส่งนางกลับหออาลักษณ์” หลี่หยางไม่ต้องการให้ใครรบกวนการนอนของนาง หากเพียงผ่านวันนี้ไป หากเขาไม่สามารถรับกระบี่เทพได้ ตำแหน่งรัชทายาทก็ยังคงเป็นของเจี้ยนหยาง นั่นทำให้เขาไม่ใช่คู่แข่งอีกต่อไป หนิงอวี่ก็สามารถกลับมาอยู่ข้างกายเขาได้ หรือหากวันนี้เขารับกระบี่เทพได้ ก็จะไม่มีผู้ใดกล้าทำร้ายเขาอีก นั่นก็ทำให้นางอยู่ข้างกายเขาได้เช่นกัน เช่นนั้นแล้วขอเพียงผ่านวันนี้ไป เขาจะไม่ยอมปล่อยมือนางอีก................................พิธีบูชากระบี่เทพ เริ่มขึ้นตั้งแต่ยามเหม่าเหล่าขุนนาง

  • รักนี้ ที่มอดไหม้   บทที่ 26 วางยา

    หนิงอวี่ยังคงทำหน้าที่เน่ยเหรินผู้ต่ำต้อยได้ดีเช่นทุกวัน พอนานวันเข้านางกำนัลคนอื่น ๆ ต่างเบื่อหน่ายที่จะกลั่นแกล้งนาง ด้วยนางไม่คิดตอบโต้ เป็นเหมือนแม่น้ำที่โยนสิ่งใดลงไปก็ได้แต่จมหาย การใช้ชีวิตในหอซักของหนิงอวี่จึงง่ายขึ้น “เน่ยเหรินหนิงอวี่ ฝ่าบาทเรียกพบที่ห้องทรงอักษร”ฝางกงกง ขันทีข้างกายฮ่องเต้ตามหานางด้วยท่าทีรีบร้อน หนิงอวี่ที่กำลังง่วนอยู่กับการซักอาภรณ์ของเหล่าราชวงศ์ เริ่มมีสีหน้ากังวล ‘เหตุใดจู่ ๆ ฮ่องเต้ถึงเรียกพบนางได้’ ถึงจะหวาดกลัว แต่หนิงอวี่ก็ยอมเดินตามฝางกงกงอย่างว่าง่าย “หม่อมฉันเว่ยหนิงอวี่ถวายพระพรฝ่าบาท” หนิงอวี่ ยอบกายถวายพระพรตามธรรมเนียม พลางสายตานางกลับมองเห็นองค์ชายเฟยหยางที่ยืนอยู่ข้างโต๊ะอักษร นางรู้ได้ทันทีว่าต้องเกี่ยวข้องกับบทความที่นางเขียนแน่ “เจ้าเป็นคนเขียนบทพรรณนาความงามให้องค์ชายเฟยหยางใช่หรือไม่” ฮ่องเต้ตรัสถามโดยไม่แสดงอาการใด ๆ “เพคะ” หนิงอวี่ไม่คิดปิดบัง ด้วยฮ่องเต้ต้องซักถามองค์ชายเฟยหยางอย่างแน่ชัดแล้ว “เจ้าไปเรียนรู้การกล่าวพรรณนาเ

Higit pang Kabanata
Galugarin at basahin ang magagandang nobela
Libreng basahin ang magagandang nobela sa GoodNovel app. I-download ang mga librong gusto mo at basahin kahit saan at anumang oras.
Libreng basahin ang mga aklat sa app
I-scan ang code para mabasa sa App
DMCA.com Protection Status