All Chapters of เป็นทหารแล้วได้เมีย? ข้าขอแต่งรวดเดียวสิบแปดคน!: Chapter 91 - Chapter 100

100 Chapters

บทที่ 91

หลี่วั่นเหนียนถาม ตอนนี้เขาก็จำต้องเชื่อเรื่องโชคชะตาแล้ว“แน่นอน ชะตาแห่งจักรพรรดิก็คือชะตาแห่งสวรรค์ คนทั่วไป ต่อให้เป็นชินอ๋องก็ใช่ว่าจะมีสิทธิ์ก็ใช่แบกรับชะตาแห่งสวรรค์ หากฝืนแบกรับชะตาแห่งสวรรค์ ราชวงศ์ยากจะสืบต่อไป”“ตอนนี้ข้าเป็นชะตาแห่งราชันย์หรือชะตาแห่งจักรพรรดิ?”หลี่วั่นเหนียนถามอีกตู้กวงถิงมองหลี่วั่นเหนียนแวบหนึ่ง “แม้ตอนนี้ท่านยังเป็นชะตาแห่งราชันย์ แต่ทั่วแผ่นดินไม่มีชะตาแห่งจักรพรรดิ ดังนั้นนายท่านมีโอกาสสูงมาก!”“การที่ไม่มีชะตาแห่งราชันย์ หมายความว่าอายุขัยของแคว้นเหล่านี้สั้นหรือ?”“ถูกต้อง!”เมื่อตู้กวงถิงกล่าวจบ หลี่วั่นเหนียนไม่ได้เคลือบแคลงใจเลย เพราะในประวัติศาสตร์ ห้าราชวงศ์มีอายุเพียงห้าสิบปีต้นๆ และรวมกับสิบแคว้นทางใต้ ทั้งหมดก็แค่เจ็ดสิบปี สำหรับผู้ที่มีอายุขัยยืนยาว ถึงขั้นสามารถอยู่ในเหตุการณ์ตั้งแต่ยุคปลายราชวงศ์ถังจนถึงยุคต้นราชวงศ์ซ่งเหนือ!“อืม ข้าเข้าใจแล้ว! ปีนี้เจ้าอายุเท่าไร?”“ข้าไม่แน่ใจปีเกิดนัก แต่น่าจะเป็นช่วงต้นของรัชกาลเสวียนจง ตอนนี้อายุราวเจ็ดสิบเอ็ดปีแล้ว!”“เจ้าดูอ่อนกว่าวัยมาก!”“เรื่องนี้ สู้นายท่านไม่ได้!”“จริงหรือ?”
Read more

บทที่ 92

เวลานี้หลินอิงไถจึงจะรู้สึกง่วงนอน บอกตามตรง หากไม่มีมือคู่นี้ นางกลับเริ่มรู้สึกไม่คุ้นชินเล็กน้อยเสียแล้ว……สิบวันต่อจากนี้ หลี่วั่นเหนียนพาทหารใหม่ที่เพิ่งรับสมัครรอบนี้ไปฝึกนอกเมืองทุกวัน กู้เฉวียนจวินที่เป็นตัวถ่วงเล็กน้อยมาโดยตลอดก็เริ่มตามการฝึกทันแล้ว สิ่งนี้เกินความคาดหมายของเขา!ในสิบวันนี้ ผิวของกู้เฉวียนจวินคล้ำขึ้นมาก รูปร่างก็ผอมลงไม่น้อย แต่กลับดูมีกำลังขึ้น!รุ่งเช้าวันนี้ ขณะที่หลี่วั่นเหนียนกำลังฝึกมวย หลิวเถียนวิ่งกลับมาจากข้างนอกอย่างเร่งรีบกระทันหัน“รีบกินข้าวตอนนี้เลย อีกเดี๋ยวพวกเราจะไปค่ายปาต๋าหลิงแล้ว! ครั้งนี้เปลี่ยนเวรอย่างน้อยสองเดือน!”“เร็วขนาดนี้เลย?”หลี่วั่นเหนียนเพิ่งฝึกทหารใหม่ได้ไม่กี่วัน ก็จะไปค่ายใหญ่ปาต๋าหลิงแล้ว?“ใช่ ไปฝึกต่อที่ค่ายใหญ่ปาต๋าหลิงก็แล้วกัน!”หลังจากหลิวเถียนประกาศจบ ทุกคนก็ได้แต่ปฏิบัติตาม เพราะนี่เป็นคำสั่งของเบื้องบนแน่นอน“ได้!”หลังจากหลี่วั่นเหนียนออกคำสั่ง ทุกคนเริ่มเก็บสัมภาระทันที หลี่วั่นเหนียนนำชุดเกราะทั้งสองชุดของตนเองมาห่อให้เรียบร้อย แล้วใช้ดาบม่อเตาหามตอนนี้เขามีพละกำลังที่เทียบเท่ากับคนเจ็ดคน การหามข
Read more

บทที่ 93

หลินอิงไถคิดไม่ถึงว่าหลี่วั่นเหนียนจะกลายเป็นหนุ่มเนื้อหอมท่ามกลางหมู่พวกชาย ทุกคนถึงกับชิงดีชิงเด่นราวกับอยู่ในวังหลังหลังประชุมเสร็จก็ดึกแล้ว หลี่วั่นเหนียนกับหลิวเถียนหอบสังขารที่เหนื่อยล้าก้าวเข้าไปในกระโจม มีเสื่อหญ้าสานผืนหนึ่งปูอยู่บนพื้น พื้นที่ไม่ใหญ่นัก เหลือที่ว่างเพียงสองที่ ที่ว่างที่ใหญ่กว่าตรงฝั่งขวาย่อมเป็นของหลิวเถียน หลินอิงไถนอนตรงฝั่งซ้ายสุด ถัดมาคือหลี่วั่นฉาย โดยฝั่งขวาของหลี่วั่นฉายมีที่ว่างอยู่ และถัดมาอีกคือหลี่เฉิงหัวเมื่อเป็นเช่นนี้ ที่นอนตรงกลางที่เหลืออยู่น่าจะเป็นของเขา และทุกคนนอนหลับกันหมดแล้ว เขาจะเปลี่ยนที่กับทุกคนก็ไม่ดีนัก ด้วยเหตุนี้จึงนอนตรงกลางระหว่างหลี่วั่นฉายกับหลี่เฉิงหัวทั้งคืนเขาหลับไม่สนิทเลย ได้แต่นอนเหยียดตัวตรง มักจะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดแปลกไปพอถึงรุ่งสาง รู้สึกว่าขาซ้ายขาขวาถูกเบียดจนเจ็บ เมื่อหรี่ตามอง เขาพบว่าต้นเหตุเกิดจากเด็กหนุ่มสองคนนี้“ไสหัวไป!”เขาถีบออกไปทีละคน แต่สองคนนี้หลับลึกมาก สุดท้ายเขาจึงได้แต่ลุกขึ้นเองเมื่อเดินออกจากกระโจม ก็เห็นหลินอิงไถกำลังฝึกมวยแล้ว“คืนนี้ข้าจะนอนกับเจ้า!”หลี่วั่นเหนียนไม่พอใจอย่
Read more

บทที่ 94

หลังจากค่ายก่อนหน้ารับเบี้ยทหารแล้ว ก็ถึงคราวค่ายของเซียวเจิ้ง“ใต้เท้าหวัง นี่คือรายชื่อของค่ายเรา และจำนวนเบี้ยทหารทั้งหมด ท่านลองตรวจดู!”เซียวเจิ้งกล่าวอย่างสุภาพ เมื่อผู้รับผิดชอบของฝ่ายพลาธิการที่นั่งดื่มชาเห็นจึงกล่าว“อืม มีเพียงค่ายของพวกเจ้าที่มีกำลังพลเต็ม และเบี้ยทหารก็ครบ เบี้ยทหารกองนั้นเป็นของพวกเจ้า ลองตรวจนับดูก่อน ออกจากกระโจมหลังนี้ไปแล้ว ถ้าไม่ครบ ข้าไม่รับผิดชอบนะ!”ท่าทีของหวังซิงไม่ค่อยดีนัก แต่ที่เขาพูดก็มีเหตุผลเมื่อหลี่วั่นเหนียนเห็นคนผู้นี้วางมาดเช่นนี้ ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าหมอนี่เป็นญาติของผู้ว่าการทหารหวังโส่วอี้ เมื่อชาติที่แล้ว ธุรกิจบางส่วนมักจะให้คนในครอบครัวของเถ้าแก่มาดูแลเรื่องเงินเรื่องทอง“ได้ขอรับ พวกเราจะตรวจนับให้ถี่ถ้วนแน่นอน!”เมื่อเซียวเจิ้งชี้เบี้ยทหารกองนั้น พวกหลี่วั่นเหนียนก็ไปตรวจนับทันที พวกเขาต้องตรวจนับจนไม่ขาดแม้แต่หนึ่งอีแปะ ไม่เช่นนั้นก็ต้องควักเงินของตนเองหลังจากตรวจนับเสร็จ หลี่วั่นเหนียนให้หลิวเถียนนับอีกรอบ หลังจากแน่ใจว่าไม่มีปัญหา ก็ไปรายงานหัวหน้าหมวดเฉินเฉิง เฉินเฉิงรายงานหัวหน้าหน่วย เมื่อหัวหน้าหน่วยทั้งห้าแน่ใจว่า
Read more

บทที่ 95

“ใต้เท้า เหตุใดพวกเราไม่เป็นฝ่ายบุกล่ะ?”หัวหน้าหน่วยของหลี่วั่นเหนียนกล่าวถาม เพราะกำลังพลในมือเขาเยอะ ตอนนี้เกือบสองร้อยคนแล้ว ดังนั้นเขาอยากสร้างผลงาน เพื่อเลื่อนตำแหน่งให้สูงขึ้น“นี่เป็นการตัดสินใจของท่านผู้ว่าการทหาร แต่เท่าที่ข้ารู้จักท่านผู้ว่าการทหาร ความพ่ายแพ้ของครั้งก่อน ไม่อาจชดเชยได้เพียงเพราะยึดปาต๋าหลิงคืนมาได้ ทุกคนเตรียมตัวให้ดีเถิด!”“รับทราบ!”หลังจากการประชุมสิ้นสุดลง หลี่วั่นเหนียนกับหลิวเถียนกลับมาพร้อมกับเบี้ยทหารทหารที่ได้รับข่าวพากันมาเข้าแถวรอรับเบี้ยทหารแล้วทหารใหม่ที่เพิ่งเข้าร่วมไม่ถึงหนึ่งเดือนก็จ่ายเต็มจำนวนทั้งหมด ดังนั้นทุกคนจึงยิ้มกันถ้วนหน้าแต่อยู่ในค่ายทหาร อยากใช้เงินก็แทบไม่มีที่ใช้ เพราะทางกองทัพเป็นคนจัดหาอาหารให้ สิ่งเดียวที่ต้องเสียเงินก็คือนางบำเรอในสังกัดฝ่ายพลาธิการ หรือไม่ก็ตลาดที่เหล่าทหารตั้งขึ้นเอง สามารถซื้อของเล็กน้อยที่ตนเองต้องการหลี่วั่นเหนียนไม่มีอะไรจะซื้อ จึงเก็บเงินไว้ในกระโจมคืนนี้ผ่านไปอย่างสงบ หลังจากนั้นพวกเขาก็จะขึ้นเขาไปรับช่วงต่อแล้ว ในวันต่อมา พวกเขาต้องลาดตระเวนบนกำแพงเมือง ต้องทนแดดทนฝนอยู่บนนั้นทั้งวัน
Read more

บทที่ 96

หลังจากตะโกน ก็ใช้ไฟจุดหญ้าแห้งโดยตรง หญ้าแห้งก็ลามไปติดมูลม้า แม้เป็นตอนกลางคืน อาจจะมองไม่เห็นควันไฟ แต่ภายในหอส่งสัญญาณมีแสงไฟ อยู่ห่างออกไปสิบกว่าลี้ก็สามารถมองเห็น“ลุย!”ชาวชี่ตานที่อยู่ห่างออกไปรู้ว่าตนเองถูกพบเห็นแล้ว จึงพุ่งออกไปโดยตรงหลี่วั่นเหนียนคิดไม่ถึงว่าพวกมันจะบุกตีหอส่งสัญญาณที่เขาอยู่ เพราะเส้นทางที่นี่ยากต่อการเดินทัพเหล่าเด็กหนุ่มของหมู่บ้านตระกูลหวังกับหลี่เลือดลมพลุ่งพล่านขึ้นมาทันทีคบเพลิงโดยรอบก็ถูกจุดสว่างเช่นกัน ที่ด้านล่างของพวกเขา มีชาวชี่ตานเนืองแน่นมากกว่าร้อยคนปรากฏตัวขึ้น นี่เป็นเพียงกำลังพลที่อยู่ใกล้หอส่งสัญญาณของพวกเขา ส่วนหอส่งสัญญาณจุดอื่นมีเท่าไรไม่รู้ แต่จำนวนรวมคงไม่มาก ไม่เช่นนั้นจะเสียงดังเกินไป ไม่มีทางเข้าใกล้ได้ในระยะยี่สิบจั้งแน่นอนชาวชี่ตานพุ่งเข้าหากำแพงเมือง วิธีการบุกโจมตีของพวกเขายังคงเหมือนก่อนหน้านี้ คือใช้ตะขอเหล็ก เชือก และบันไดแต่ครั้งนี้พวกเขาเป็นฝ่ายตั้งรับ แม้มีคนเพียงแค่เกือบหกสิบคน แต่มีชัยภูมิที่ได้เปรียบกว่า อีกฝ่ายต้องมีกำลังพลอย่างน้อยสามเท่าขึ้นไป จึงจะสามารถชนะอย่างแน่นอน ดังนั้นขอแค่ระมัดระวังไม่ให้เกิดข้อ
Read more

บทที่ 97

หวังโส่วอี้ออกคำสั่ง ผู้ใต้บังคับบัญชาย่อมปฏิบัติตามอย่างไร้เงื่อนไข ไม่นานนัก ทหารส่งสารก็ส่งข่าวมาถึงมืออู๋ซานอู๋ซานอยู่ในค่ายใหญ่ตรงเชิงเขา เมื่อได้รับข่าวนี้ ก็รู้สึกปวดหัวมากเช่นกันต้องบอกก่อนว่า ค่ายแนวหน้าของชาวชี่ตานอยู่ห่างจากกองบัญชาการใหญ่ของพวกเขาเพียงสามสิบลี้ และชาวชี่ตานล้วนเป็นทหารม้า ระยะทางสามสิบลี้สำหรับทหารม้าไม่ถือว่าไกลเลย เมื่อไรที่ไม่สามารถจบการต่อสู้และถอนกำลังทัน ก็มีโอกาสถูกปิดล้อมสูงมากอู๋ซานรู้ดีว่าไม่สามารถขัดคำสั่งทหาร จึงเริ่มลงมือปฏิบัติทันที แต่เขาก็รู้ว่าเป้าหมายหลักในครั้งนี้คือการสั่งสอนชาวชี่ตาน การจะทำลายค่ายแนวหน้านั้นค่อนข้างยาก ดังนั้นย่อมไม่ส่งทหารชั้นยอดออกไป เพราะเขารู้ว่าการทำลายกองทัพศัตรูนั้นเป็นไปไม่ได้ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ตนเองก็ต้องไม่เกิดความสูญเสียมากเกินไปหากมีผลงาน เพียงแต่เป็นภายใต้สถานการณ์ที่ผลงานไม่มากนัก ผู้ว่าการทหารก็คงไม่ลงโทษเขาจริงๆ หรอกด้วยเหตุนี้ เขาจึงเรียกจางเหลียงมา“ใต้เท้าอู๋ มีอะไรจะสั่ง?”จางเหลียงมาถึงแล้ว“แม่ทัพจาง ข้ามีภารกิจให้พวกเจ้าไปทำ พาคนของเจ้าไปทำลายค่ายแนวหน้าของชาวชี่ตานเสีย! ขณะเดียวกัน
Read more

บทที่ 98

ช่วงสองวันนี้ไม่มีแสงจันทร์เลย รอหลังจากฟ้ามืดแล้ว หลี่วั่นเหนียนใช้เชือกโรยตัวลงที่นอกกำแพงเมือง เหล่าเด็กหนุ่มของหมู่บ้านตระกูลหวังกับหลี่ก็ตามมาด้วยพวกเขาสามารถออกจากประตูใหญ่ของกำแพงเมือง แต่การทำเช่นนั้นมันสะดุดตาเกินไปหลังออกจากกำแพงเมือง พวกเขามุ่งหน้าไปยังที่ต่ำของเทือกเขาหลังจากเดินออกมาสองสามลี้ พบว่ามีผู้คนหลายร้อยรวมตัวกันที่ด้านหน้า พวกเขาล้วนลงมาจากยอดเขาต่างๆ โดยไม่ได้เลือกออกมาจากประตูใหญ่ของกำแพงเมืองเซียวเจิ้งก็มาถึงแล้วเช่นกัน!แต่เวลานี้ยังไม่มีค่ายไหนที่มากันคบ ทุกคนยังคงรอต่อไปมีคำสั่งทหารหากใครมาไม่ถึงก่อนยามซวี จะถือว่าเป็นทหารหนีทัพทั้งหมด!เซียวเจิ้งจะไม่ลังเลในเวลานี้เช่นนี้ เพราะนี่ก็คือคำสั่งทหาร พวกเขาต้องออกเดินทางก่อนยามซวี ไปถึงจุดซุ่มโจมตีก่อนยามไฮ่และถอนกำลังหลังจากโจมตีหนึ่งชั่วยาม เพราะชาวชี่ตานต้องใช้เวลาส่งข่าวและส่งกำลังเสริมมาถึง ก็คือหนึ่งชั่วยามหัวหน้าล่วงเลยไปทีละนิด สุดท้ายกำลังพลของค่ายเซียวเจิ้งมากันครบแล้ว ค่ายอื่นก็เช่นกันหลังจากมาถึง ก็ออกเดินทางอย่างเต็มกำลังทันทีเพราะที่นี่อยู่ห่างจากกำแพงเมืองสามลี้ ยังต้องเดินหน้
Read more

บทที่ 99

อันที่จริงตอนแรกที่หลี่วั่นเหนียนกล่าว มีเพียงไม่กี่คนที่สนใจ แต่เมื่อพูดถึงเลื่อนยศหนึ่งขั้น ดวงตาของเหล่าเด็กหนุ่มจากหมู่บ้านตระกูลหลี่เบิกกว้างทันที!“ข้าไป!”“ข้าก็ไป!”……เพียงครู่เดียว ก็มีคนยกมือเกินสี่สิบคนแล้ว แต่มีเครื่องแบบแค่ยี่สิบชุด จึงต้องคัดเลือกผู้ที่เหมาะสมที่สุด“เสียงเบาหน่อย! คนจากหมู่บ้านตระกูลหลี่เข้าร่วมทั้งหมด คนจากหมู่บ้านตระกูลหวังที่มีอายุระหว่างยี่สิบถึงสามสิบปีได้สิทธิ์ก่อน!”หลี่วั่นเหนียนก็รู้ เขาต้องเลือกผู้ที่มีประสบการณ์การรบ อีกทั้งยังแข็งแรงก่อนสุดท้ายมีสามสิบคนถูกคัดออก ส่วนคนที่เหลือมายืนข้างกายหลี่วั่นเหนียน“ใต้เท้าหลิว ข้าก็จะไป!”ทันใดนั้น กู้เฉวียนจวินยกมือขึ้น แต่หลี่วั่นเหนียนไม่เคยพิจารณาเขาเลย“เจ้าไปไม่ได้!”แม้เขามีความก้าวหน้า แต่พละกำลังและทักษะการต่อสู้ของเขายังสู้เด็กหนุ่มของหมู่บ้านตระกูลหลี่ไม่ได้ และสู้เด็กหนุ่มของหมู่บ้านตระกูลหวังไม่ได้เช่นกัน“พวกเจ้าพูดภาษาชี่ตานไม่ได้ แต่ข้าพูดได้!”เมื่อกู้เฉวียนจวินกล่าวเช่นนี้ หลี่วั่นเหนียนเลิกคิ้วทันที คิดไม่ถึงว่าเขาจะมีความสามารถเช่นนี้ด้วย“ท่านอย่าเข้าใจผิดเสียล่ะ โยว
Read more

บทที่ 100

กู้เฉวียนจวินสบถคำหยาบออกมาโดยตรง เขาส่งสายตาให้หลี่วั่นเหนียนเตรียมลงมือ แต่ตอนนี้เป็นกลางคืน มองเห็นไม่ชัด ส่วนหลี่วั่นเหนียนก็คิดว่าหมอนี่พูดรหัสลับจริงๆแต่ปรากฏว่ามันคือรหัสลับจริงๆ!“เข้าไปเถิด!”หลังจากคนตรวจสอบข้อมูลทั้งสามคุยกับคนที่อยู่หลังประตู ประตูใหญ่ก็เปิดออกทันที!กู้เฉวียนจวินอึ้งไปแล้ว เขาคิดไม่ถึงว่าตนเองจะเดารหัสลับถูก แต่ขณะเดียวกัน แผ่นหลังของเขาก็ชุ่มไปด้วยเหงื่อแล้วหลี่วั่นเหนียนพาทุกคนเดินเข้าประตูใหญ่ ขณะที่ประตูกำลังจะปิดลง หลี่วั่นเหนียนฟันดาบออกไปฉับพลัน ศีรษะของหนึ่งในชาวชี่ตานที่กำลังปิดประตูถูกฟันจนขาด ทหารที่อยู่ข้างกายหลี่วั่นเหนียนพากันชักดาบออกมา ชาวชี่ตานไม่ทันตั้งตัว เพียงพริบตาเดี๋ยวก็ล้มลงไปอีกเจ็ดแปดคนเวลานี้เอง ชาวชี่ตาที่อยู่บนหอสังเกตการณ์ของค่ายรู้ตัวแล้ว และกำลังจะตีฆ้อง ทว่าหลี่วั่นเหนียนขว้างมีดบินออกไป สังหารชาวชี่ตานที่อยู่บนหอสังเกตการณ์ทันที และคนอื่นๆ ที่ยืนอยู่บนที่สูงของค่ายก็เจอกับมีดบินเช่นกันผ่านไปเพียงครู่เดียว ประตูใหญ่ถูกเปิดออก คนของหลี่วั่นเหนียนโบกคบเพลิงบนค่ายทหาร!ยามลับที่อยู่นอกค่ายสังเกตเห็นความผิดปกติแล้ว
Read more
PREV
1
...
5678910
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status