All Chapters of เป็นทหารแล้วได้เมีย? ข้าขอแต่งรวดเดียวสิบแปดคน!: Chapter 61 - Chapter 70

หลิวเถียนกล่าว“ขอรับ หมู่บ้านตระกูลหลี่ของข้าน้อยสองคนไหนที่ได้เลื่อนตำแหน่งหรือขอรับ?”อันที่จริงหลี่วั่นเหนียนรู้ว่าเป็นใคร แต่ยังรอหลิวเถียนพูดอยู่ดี“หลี่เฉิงหัวกับหลี่วั่งฉาย!”“เป็นไปตามคาด เช่นนั้นก็ให้พวกเขาสองคนแบ่งคนของหมู่บ้านตระกูลหลี่ออกสองส่วนเถิดขอรับ พวกเขาต่างก็คุ้นเคยกันมาก ร่วมมือกันได้อย่างดี!”หลี่วั่นเหนียนรู้ว่าตนเองเป็นรองหัวหน้าหมู่แล้ว เมื่อเขาไป สิบคนในกลุ่มก็จะสามารถแบ่งออกเป็นสองกลุ่มได้พอดี“ข้าก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน คิดไม่ถึงว่าพวกเจ้าหมู่บ้านตระกูลหลี่เล็ก ๆ จะถึงขั้นมีขุนนางทหารสามคนในคราวเดียว! ฮวงจุ้ยไม่เลว!”“ฮ่า ๆ ทั้งหมดก็เป็นเพราะว่าใต้เท้าหลิวให้คำแนะนำที่ดีขอรับ ใช่แล้ว ยุทธวิธีการรบที่ท่านสอนให้ข้าก่อนหน้านี้ ข้ารวบรวมไว้เป็นตำราแล้วขอรับ ข้าวางแผนว่าจะหาโรงพิมพ์หนังสือภายในมือ จากนั้นก็แจกจ่ายไปทั่วกองทัพ ไม่ทราบว่าใต้เท้าคิดเห็นอย่างไรขอรับ?”หลี่วั่นเหนียนพูดถึงเรื่องการเขียนตำราอีกครั้ง หลิวเถียนรู้สึกหวั่นไหวอยู่บ้าง ความดีความชอบในครั้งนี้จะคำนวนของขุนนางทหารระดับสูงก่อน ขุนนางเล็ก ๆ เช่นพวกเขายังต้องใช้เวลา ถึงอย่างไรตำแหน่งก็ไม

หลี่วั่นเหนียนนำชื่อหัวหน้าหมวด หัวหน้าหน่วย รวมถึงผู้บังคับการค่ายและแม่ทัพเขียนลงไปทั้งหมด ส่วนนายทหารที่ระดับสูงกว่านี้เขาไม่ได้เขียนลงไปด้วย เนื่องจากอีกฝ่ายไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับตนเอง อีกทั้งผู้บัญชาการฝ่ายเพิ่งถูกผลัดเปลี่ยน จะเขียนอย่างไรก็ไม่ถูกต้อง“ขอรับ!”กู้เฉวียนจวินพยักหน้า“รบกวนด้วย!”.....เดิมทีคิดว่าตีพิมพ์หนังสือต้องเสียเงินไม่น้อย คิดไม่ถึงเลยว่าจะไม่ได้จ่ายแม้แต่แดงเดียว แถมเพิ่มลูกน้องมาอีกหนึ่งคน ตอนนี้กองทัพเสียหายอย่างหนัก ประเดี๋ยวต้องรับสมัครคนใหม่แล้ว ดังนั้นกู้เฉวียนจวินคิดจะเข้าร่วมกองทัพก็สะดวกอย่างยิ่งเมื่อถึงที่ตรอก ก็มองเห็นศพสองสามศพถูกยกออกไปอีกครั้ง จนเขากลับถึงลานบ้านของตนเอง ก็พบว่าสองสามคนที่บาดเจ็บหนักที่นอนอยู่ตรงร่มไม้ของลานบ้านเมื่อวานนี้ ล้วนตายทั้งหมดแล้ว ไม่มีรอดชีวิตสักคนเดียวระดับการรักษาพยาบาลของโลกนี้มีจำกัด โดยเฉพาะอย่างยิ่งอาการบาดเจ็บสาหัสทั้งภายนอกและภายใน ที่ล้วนแต่ขึ้นอยู่กับว่าดวงของผู้ป่วยแข็งหรือไม่ไม่นานคนของทางการโยวโจวก็มาพาศพไป ผู้ที่อาศัยอยู่บริเวณนี้ โดยพื้นฐานจะส่งไปที่บ้านเกิดทั้งหมด ส่วนผู้ที่อยู่ห่างไกล ถ

ในอนาคตถ้าตนเองต้องการประสบความสำเร็จ เงิน ทหาร และม้าจะขาดอย่างใดอย่างหนึ่งไม่ได้“เนื่องจากคนตายในติ้งโจว และติ้งโจวก็เป็นพื้นที่ของผู้ว่าการทหารอี้อู่ ดังนั้นเรื่องนี้จึงทำให้ผู้ว่าการทหารอี้อู่ได้รับการถอดถอนตำแหน่งจากราชสำนัก ผู้มีปัญญาเฉลียวฉลาดย่อมมองออกวว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเขา!”เพียงแต่ราชสำนักคิดจะจัดการกับผู้ว่าการทหารโยวโจวตั้งแต่เริ่ม แต่ตอนนี้ถือโอกาสจัดการกับผู้ว่าการทหารอี้อู่เสียหน่อยก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ ถึงอย่างไรการดำรงอยู่ของผู้ว่าการทหารไม่ว่าจะคนไหน ก็ล้วนแต่ทำให้ราชวงศ์ใหม่เหมือนมีหนามทิ่มแทงอยู่ที่หลังเช่นเดียวกัน!กู้เฉวียนจวินพูดเช่นนี้ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเรื่องที่กำลังพูดถึงอยู่นี้ หวังโส่วอี้เป็นผู้กระทำ“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ สหายกู้กล้าเป็นทหารของข้างั้นหรือ?”หลี่วั่นเหนียนถาม เพียงแต่ปัญหาของผู้ว่าการทหารที่อีกฝ่ายเอ่ยถึงนั้น จริง ๆ แล้วเริ่มต้นจากเหตุการณ์กบฏอันสื่อในบรรดาผู้ว่าการทหารโยวโจว ผู้ที่มีชื่อเสียงที่สุดก็คืออันลู่ซาน ตอนนั้นยังเป็นที่รู้จักกันในนามผู้ว่าการทหารฟ่านหยาง ตอนนั้นอันลู่ซานรวมถึงฉื่อชือหมิงถูกฆ่าทีละคน ทว่าผู้ใต้บ

“อืม มันแน่อยู่แล้ว ผู้มีเงินทองในเมืองโยวโจวมีวิธีหลีกเลี่ยงการเป็นทหาร ดังนั้นยังคงต้องหาชาวนาจากในหมู่บ้านละแวก!”หลิวเถียนก็เกณฑ์ทหารเช่นนี้เหมือนกัน“เช่นนั้นข้าน้อยคงต้องกลับตัวเมืองอำเภอผิงอันสักเที่ยว ข้าน้อยมีฐานมวลชนอยู่ที่นั่น!”คำพูดประโยคนี้ของหลี่วั่นเหนียน ทำให้หลินอิงไถที่เงียบมาโดยตลอดรู้สึกแปลกใหม่ ส่วนหลิวเถียนก็เข้าใจคร่าวๆ จึงพยักหน้า “อืม ค่ายของพวกเราน่าจะยังยึดตัวเมืองอำเภอผิงอันเป็นศูนย์กลางในการเสริมกำลังพล! ดีที่รอบนี้ค่ายของพวกเราไม่ต้องเสริมกำลังพลมากนัก!”หลิวเถียนก็รู้สึกโล่งใจไม่น้อย ก่อนหน้านี้เขาต้องเริ่มจากศูนย์ ตอนนี้เพียงเสริมกำลังพลไม่ถึงครึ่งก็เพียงพอแล้ว“เช่นนี้ดีขอรับ ไม่ทราบว่าใต้เท้าว่างหรือไม่ พวกเราอยากเลี้ยงเหล้าใต้เท้าสักมื้อ เพื่อฉลองที่ท่านได้เลื่อนตำแหน่ง!”หลี่วั่นเหนียนได้กินมื้อเที่ยง แถมตอนเย็นยังได้กินข้าวสวย ทว่าอาหารเหล่านี้ไม่เพียงพอสำหรับนักรบคนหนึ่ง และไม่เพียงพอสำหรับพี่น้องที่ดื่มข้าวต้มเช่นกัน ไม่มีใครอยู่ในภาวะอิ่มท้องเลย“จะให้พวกเจ้าเลี้ยงได้อย่างไร คืนนี้ข้าเลี้ยงเอง ส่วนอาหารของพี่น้องคนอื่นๆ ห่อกลับมาแบ่งกัน!”

หลี่วั่นเหนียนถาม“เมื่อก่อนฉินอวี้เคยรับราชการในราชสำนักจริง แต่เขารู้สึกผิดหวังต่อราชสำนัก ต่อมาจึงลาออก กลับมาทำงานให้ท่านผู้บัญชาการที่บ้านเกิด!”หลินอิงไถไม่ได้ตอบว่าใช่คนของราชสำนักหรือไม่“ต่อให้ไม่ใช่คนของราชสำนัก แต่ด้วยการจัดการครั้งนี้ของราชสำนัก ผู้ว่าการทการก็ไม่เชื่อใจใต้เท้าฉินอวี้แล้ว! แต่นี่อาจจะเป็นสิ่งที่พวกเจ้าต้องการ ไม่ว่าพวกเจ้าจะสามารถเข้ากองทัพโยวโจวได้หรือไม่ เป้าหมายของพวกเจ้าก็บรรลุแล้ว!”“ถูกต้อง! เจ้าฉลาดมาก หวังว่าเจ้าจะสามารถรอดจากศึกที่จะถึงนี้ หากไม่มีอะไรผิดพลาด ท่านผู้ว่าการทหารจะเป็นฝ่ายยกทัพไปตีแผ่นดินของชาวชี่ตาน!”เมื่อหลินอิงไถกล่าวจบ หลี่วั่นเหนียนก็เข้าใจทันที ตราบใดที่แนวหน้ายังมีสงคราม ราชสำนักก็ไม่สามารถโยกย้ายผู้ว่าการทหารได้ตามใจชอบ“เฮ้อ ไม่รู้ว่าจะมีทหารใหม่สามารถรอดกลับมาได้กี่คน!”หลี่วั่นเหนียนอดถอนหายใจไม่ได้ เขาก็ไม่รู้ว่าจะมีเด็กหนุ่มจากหมู่บ้านตระกูลหลี่สักกี่คนที่รอด“ในยุคที่แผ่นดินลุกเป็นไฟก็เป็นเช่นนี้ หากเจ้าอยากรอด มีเพียงปีนขึ้นที่สูงเรื่อยๆ จึงจะมีโอกาสรอด!”ความคิดของหลินอิงไถในเวลานี้ไม่ต่างจากผู้ชายเลย ทำให้หล