All Chapters of เป็นทหารแล้วได้เมีย? ข้าขอแต่งรวดเดียวสิบแปดคน!: Chapter 71 - Chapter 80

หลี่วั่นเหนียนกล่าวเพียงสั้นๆ อย่างไม่ใส่ใจ เขาไม่อยากเล่ารายละเอียดในตอนนั้น เพราะกลัวจะทำให้พวกนางสะเทือนใจจนกระทบต่อครรภ์“ท่านพี่ได้เงินมาเยอะขนาดนี้ เกรงว่าฆ่าคนเป็นร้อยเลยกระมัง?”หลินหว่านเหยียนไม่ค่อยเชื่อว่าสามีตนเองจะทำได้ถึงขนาดนี้ ขณะเดียวกันหลี่วั่นเหนียนก็รู้สึกประหลาดใจ ที่หลินหว่านเหยียนสามารถมองเรื่องราวได้ทะลุปรุโปร่งเช่นนี้“ประมาณนั้น ตอนนี้ข้าเลื่อนขั้นเป็นรองหัวหน้าหมู่ ก็ถือว่าเป็นขุนนางแล้ว ได้กินข้าวสวยวันละสองมื้อ!”“ท่านพี่อยู่ในกองทัพก็ต้องใช้เงิน และพวกเราไม่ต้องใช้มากขนาดนี้หรอก!”หลินหว่านเซียนบอกตามตรง แม้ท่านพ่อของนางเป็นขุนนางขั้นห้า ก็ไม่เคยเห็นท่านพ่อหยิบเงินมากขนาดนี้ออกมาในคราวเดียว“ไม่เป็นไร! เพราะครั้งนี้ข้ามีผลงาน เบื้องบนยังให้รางวัลแก่ข้าอีกห้าสิบตำลึง คาดว่าจะจ่ายให้พร้อมกับเบี้ยของครั้งหน้า อีกอย่างตอนนี้ข้าก็ยังมีเงินติดตัวอยู่บ้าง!”หลี่วั่นเหนียนล้วงกระเป๋าของตนเอง เพื่อให้พวกนางวางใจอีกทั้ง เขากำลังจะมีลูกน้องอย่างกู้เฉวียนจวิน ไม่ต้องควักเงินของตนเองแม้แต่แดงเดียว น่าจะสามารถออมเบี้ยหวัดไว้ทั้งหมด อีกทั้งกำลังจะทำศึกอีกแล้ว เข

หลินหว่านเหยียนวิเคราะห์สถานการณ์โดยรวม หลี่วั่นเหนียนรู้สึกว่ามีเหตุผลมาก ผู้หญิงอย่างหลินหว่านเหยียนช่างสุขุมและฉลาดจริงๆ!“หว่านเหยียนพูดมีเหตุผล เรื่องนี้ข้าไม่รอบคอบเอง หากเป็นเช่นนี้ ที่จริงพวกเจ้าอยู่หมู่บ้านตระกูลหลี่ก็ไม่ได้ปลอดภัยมากนัก ไว้ข้าเจริญก้าวหน้าแล้ว พวกเราไปอยู่ที่ทางใต้ดีกว่า!”หลี่วั่นเหนียนกล่าวเช่นนี้“หากมีโอกาส สามารถกลับไปเยี่ยมบ้านเกิดของพวกเราสักครั้ง แต่จะไปตั้งรกรากที่ไหนนั้น ในยุคที่สงครามระส่ำระสายเช่นนี้ ไม่มีใครสามารถเดาอนาคตได้! แต่อยู่หมู่บ้านตระกูลหลี่ อย่างน้อยพวกเราก็มีที่นาเป็นของตนเอง!”หลินหว่านเหยียนไม่ได้คาดหวังความเจริญรุ่งเรืองของเมืองเปี้ยนโจวอีกแล้ว อยู่ในชนบทแห่งนี้ก็ดีไม่น้อยเช่นกัน“อืม ยังต้องกว้านซื้อที่นาเพิ่มอีก ตอนนี้กำลังเป็นช่วงข้าวยากหมากแพง พวกเจ้าไปซื้อที่ก็ง่าย! ตามจำนวนคนในครอบครัวของพวกเรา อย่างน้อยก็ต้องสามสิบหมู่!”หลี่วั่นเหนียนรู้ ตอนนี้หลายครอบครัวไม่สามารถอดทนรอถึงช่วงฤดูเก็บเกี่ยว ขอแค่มีคนยอมซื้อผลผลิตที่ยังไม่โตเต็มที่ในไร่ ทุกคนล้วนยินดีขายอีกอย่าง ที่ดินหนึ่งหมู่ได้ผลผลิตแค่หนึ่งหรือสองร้อยชั่ง และที่ด

“มีความเป็นไปได้สูง จำนวนคนไม่แน่ชัด พวกเราทำตัวเงียบเข้าไว้!”หลังจากนั้น หลี่วั่นเหนียนอาศัยรูปร่างที่พริ้วไหวเคลื่อนไปข้างหน้า โดยหมอบลงไปคลานบนพื้นเสียส่วนใหญ่ แม้คนอื่นๆ ไม่เคยเรียนยุทธวิธีนี้ แต่เมื่อเห็นหลี่วั่นเหนียนทำเช่นนี้ พวกเขาก็พากันทำตามเวลานี้ พวกเขาหลบพ้นสายตาของยามลับโจรคนหนึ่งหลี่วั่นเหนียนอ้อมไปที่ข้างหลัง ใช้มือข้างหนึ่งปิดปาก อีกมือใช้มีดสั้นแทงเข้าที่ลำคอยามลับผู้นี้ประจำอยู่บนหลังคาบ้านของชาวบ้าน แต่ภายในบ้านกลับเต็มไปด้วยคราบเลือด และยังมีศพของคนแก่กับเด็ก รวมถึงเด็กสาวที่ตายตาไม่หลับ เสื้อผ้าไม่เรียบร้อย“สัตว์เดรัจฉาน!”หลี่วั่นเหนียนยอมรับว่าตนเองมักมากในกาม แต่ไม่มีทางลงมือกับเด็กแน่นอนจากนั้นเขาพาทุกคนเคลื่อนไปข้างหน้าต่อ หมู่บ้านแห่งนี้ใหญ่มาก พวกเขามีกันสิบกว่าคน ย่อมไม่ตกเป็นที่สนใจ หลี่วั่นเหนียนมีทักษะค้นหาสมบัติในรัศมียี่สิบจั้ง จึงสามารถรับรู้ถึงศัตรูได้ในระยะไกลสามารถพูดได้ว่า โจรทุกคนล้วนเป็นเป้านิ่งไม่นานพวกเขาก็เก็บกวาดยามลับที่อยู่รอบนอกจนหมด ป้องกันการถูกลอบโจมตีจากด้านหลังเวลานี้ ชาวบ้านหลายร้อยคนถูกล้อมอยู่ในศาลบรรพชนประจำตร

หานเหล่าซื่อกล่าวเช่นนี้ ดูเหมือนจะเป็นความลับที่ใหญ่หลวงจริงๆ ใช่ว่าเขาจะต้องไปแจ้งทางการเสมอไป แต่เขาจะต้องรู้ให้ได้“ได้ พวกเจ้าถอยออกไปสิบจั้ง!”หลี่วั่นเหนียนให้ทุกคนถอยหลัง เขาจะลองฟังดูว่าเจ้าหมอนี่จะพูดอะไรกันแน่“ท่านลุง ระวังมีกลอุบาย!”หลี่วั่นฉายห้ามหลี่วั่นเหนียน“ไม่ต้องห่วง ถ้ามันกล้าลอบโจมตี เขาถลกหนังของมันแน่!”หลี่วั่นเหนียนมั่นใจในฝีมือของตนเอง จึงไม่หวาดหวั่นด้วยเหตุนี้ ภายในตรอกที่เป็นทางตันจึงเหลือเพียงเขากับโจรเหล่านี้ ส่วนหานเหล่าซื่อเดินมาหยุดอยู่ที่ตรงหน้าหลี่วั่นเหนียน แล้วกล่าว “แต่เดิมพวกเราก็เป็นคนของกองทัพโยวโจว ท่านน่าจะมองออกกระมัง?”“อย่าพูดไร้สาระ รีบบอกมาว่าความลับคืออะไร?”หลี่วั่นเหนียนอดใจรอไม่ไหวแล้ว“ท่านรู้หรือไม่ว่าเหตุใด ข้าจึงเลิกเป็นทหารแล้วหันมาเป็นโจร?”หลี่วั่นเหนียนไม่ได้ตอบ หานเหล่าซื่อก็ไม่ได้อ้อมค้อม เขากล่าวต่อ “เพราะพวกเราเคยถูกส่งไปยังถิ่นของผู้บัญชาการอี้อู่ เพื่อล้อมสังหารแม่ทัพห้าคนที่กำลังจะมาดำรงตำแหน่งในกองทัพโยวโจว มีสี่คนตาย หนึ่งคนหนีรอด แต่คำสั่งของเบื้องบนคือ ไม่ให้รอดแม้แต่คนเดียว ไม่เช่นนั้นคนที่จะตายคือพ

“พี่ฉางหยวนยังจำเมื่อยี่สิบปีก่อนได้หรือไม่ ข้าเคยมาเป็นอาจารย์สอนหนังสือที่หมู่บ้านของพวกท่าน?”บิดาของหลี่วั่นเหนียนเป็นซิ่วไฉ เขาจึงมีโอกาสเรียนหนังสือกับบิดา เมื่อสิบกว่าปีก่อน บ้านเมืองยังไม่วุ่นวายขนาดนี้ แม้ฮ่องเต้ของราชวงศ์ถังเหลือเพียงพระนาม แต่ระบบการสอบขุนนางยังมีอยู่ แอ่งตระกูลหวังก็มีการสืบทอดธรรมเนียมทำนาควบคู่กับการเรียงหนังสือตั้งแต่อดีต ดังนั้นเขาจึงเคยสอนหนังสือให้เด็กบางส่วนของแอ่งตระกูลหวัง และเด็กหนุ่มห้าสิบกว่าคนนี้ น่าจะมีหลายคนที่เคยเป็นลูกศิษย์ของเขาเพียงแต่สอนได้แค่ปีเดียว บรรดาหัวเมืองต่างๆ ก็ตั้งตนเป็นฮ่องเต้ ระบบการสอบขุนนางล่มสลาย ประกอบกับมีโรคระบาด ภัยธรรมชาติ และสงคราม! บ้านเมืองจึงเข้าสู่ความโกลาหลในพริบตา!ชาวบ้านของแอ่งตระกูลหวังจึงไม่เรียนหนังสือ และไม่ติดต่อกับบุคคลภายนอก จึงใช้ชีวิตแบบเช้าทำนาตกเย็นกลับบ้านในป่าพวกเขาอยู่อย่างสงบทั้งเช่นนี้มาสิบกว่าปี แต่ไม่คาดคิดว่าจะมีกลุ่มโจรบุกเข้ามา ส่งผลให้ในหมู่บ้านสูญเสียคนไปไม่น้อย หลายครอบครัวต้องบ้านแตก ในบรรดาคนหนุ่มกลุ่มนี้ มีหลายคนที่ไม่มีอะไรต้องพะวงหลังอีกแล้วเมื่อหลี่วั่นเหนียนกล่าวจบ หวัง