All Chapters of เป็นทหารแล้วได้เมีย? ข้าขอแต่งรวดเดียวสิบแปดคน!: Chapter 41 - Chapter 50

“ใต้เท้าหลิว ปกติพวกเราสามารถเดินไปมาในเมืองได้ไหมขอรับ?”หลี่วั่นเหนียนกล่าว“ได้สิ แค่ไม่อาจออกจากเมืองได้เท่านั้น ทว่าในเมืองสามารถเดินไปมาได้อย่างอิสระ แต่อยู่บนเงื่อนไขที่อยู่นอกการฝึกทหารและระหว่างสงคราม ในขณะเดียวกันหลังจากยามซวีที่ห้ามออกนอกเคหสถาน ก็ไม่สามารถเดินไปทั่วเช่นกัน! ผู้ที่ฝ่าฝืน ลงโทษด้วยกระบองทหาร!”หลิวเถียนกล่าวอธิบาย“ขอบคุณใต้เท้าที่ไขข้อข้องใจ!”หลี่วั่นเหนียนรู้สึกว่านี่ยืดหยุ่นยิ่งกว่าตอนที่ฝึกฝนทหารใหม่เสียอีก ตอนนั้นเข้าตัวเมืองอำเภอผิงอันก็ยังไม่อนุญาตไม่นานพวกเขาก็ถึงโรงเตี๊ยม ที่นี่มีแต่โรงเตี๊ยม ผู้ที่มากินข้าวมีทั้งราษฎรในพื้นที่ แล้วก็ทหาร แต่จำนวนของทหารมีเยอะกว่าอย่างเห็นได้ชัด ชัดเจนว่าที่นี่เป็นสถานที่ที่ทหารชอบมาอุดหนุนมากที่สุด“โอ้ ใต้เท้าหลิวมาแล้ว กี่ท่านขอรับ?”เมื่อเสี่ยวเอ้อร์มองเห็นคนคุ้นเคยมา ก็รีบมาต้อนรับในทันที“ทั้งหมดห้าคน มีห้องส่วนตัวหรือไม่?”“โอ้ น่าเสียดายยิ่งนักขอรับ ห้องส่วนตัวเพิ่งมีคนจองไปพอดี แต่ว่าชั้นสองมีที่ติดหน้าต่างขอรับ!”“ก็ได้ เช่นนั้นก็ริมหน้าต่าง!”หลิวเถียนไม่ได้เซ้าซี้ด้วยเหตุนี้ทุกคนจึงขึ้นไปท

“พวกเจ้าให้ข้ายืมหน่อย กลับไปข้าจะคืนให้!”หวังลี่รู้ว่าลูกน้องของตนเองไม่กล้าเล่นมากเกินไป แต่ถ้าเขามียืมมีคืนก็แตกต่างออกไปแล้ว อย่างน้อยตนเองก็สัญญาว่าจะคืนเงินต้น ด้วยเหตุนี้หลายคนจึงรวบรวมเงินออกมาเก้าตำลึง ทั้งหมดก็คือยี่สิบสองตำลึง มากกว่ายี่สิบเอ็ดตำลึงของหลี่วั่นเหนียนคนอื่นก็ลงเดิมพันตามเช่นกัน แต่คนที่เดิมพันว่าหลี่วั่นเหนียนแพ้มีถึงเก้าส่วน มีคนเพียงส่วนเดียวที่เดิมพันว่าหลี่วั่นเหนียนชนะ คนเหล่านี้รวมกันไม่เกินห้าคน ซึ่งก็คือพวกของหลิวเถียนนี่ก็หมายความว่า ถ้าหลี่วั่นเหนียนชนะ จะทำเงินได้หนึ่งร้อยแปดสิบเก้าตำลึงในรวดเดียว!แน่นอนว่านี่เป็นในทางทฤษฎีเท่านั้น ในความเป็นจริงแล้วคนของเฉินเชาไม่ได้วางเดิมพันเท่าใดนัก พวกนี้รวมกันแล้วไม่ถึงหนึ่งร้อยตำลึงด้วยซ้ำ ดังนั้นเงินที่หลี่วั่นเหนียนได้รับน่าจะไม่เกินหนึ่งร้อยตำลึง“เอาละ ตอนนี้เริ่มได้แล้วสินะ!”“เริ่มเถิด”หลิวเถียนรู้ว่าเกาทัณฑ์เมื่อขึ้นสาย ก็จำเป็นต้องยิงออกไป ไม่ว่าผลจะเป็นเช่นไร ล้วนต้องสู้กันสักยกด้วยเหตุนี้ หลี่วั่นเหนียนกับเฉินเชาจึงยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน เพื่อรอการประลองเริ่มต้นขึ้น“เริ่มได้!”หลังจาก

หากมีขนาดหนึ่งหมื่นคน เช่นนั้นก็สามารถทำลายแคว้นได้!“ดี ข้าทุ่มหมดตัว!”หลี่วั่นเหนียนนำเงินทั้งหมดที่เหลือของตนเองมาเดิมพัน มูลค่าของทั้งสองฝ่ายโดยพื้นฐานแล้วเท่ากันในแง่นี้ หลิวเถียนรู้สึกว่าเล่นใหญ่เกินไปเช่นกัน ใหญ่กว่าตาก่อหน้านี้ อีกทั้งโอกาสชนะในตานี้ไม่ได้สูงเท่าครั้งก่อนอย่างเห็นได้ชัด!“สหายวั่นเหนียน เล่นใหญ่ไปแล้ว!”หลิวเถียนกล่าวอย่างแผ่วเบา ในเวลานี้จางซานก็กล่าวเตือนด้วยความหวังดีเช่นกัน “สหายวั่นเหนียนคิดถึงอายุของตนเองสักหน่อยเถิด!”ทุกคนคิดว่าหลี่วั่นเหนียนอายุเกือบสี่สิบปี ทว่าเฉินเชายี่สิบกว่าปี จะเป็นคู่ต่อสู้ของคนหนุ่มได้อย่างไรกัน ถ้าจางซานรู้ว่าหลี่วั่นเหนียนอายุห้าสิบกว่าแล้ว คิดว่าคงจะต้องอึ้งจนอ้าปากค้างเป็นแน่!“ไม่เป็นไร อย่างมากก็แค่เสมอ!”หลี่วั่นเหนียนท่าทีผ่อนคลาย จนทำให้ผู้อื่นสับสน“เช่นนั้นก็ดี เฉินเชา หากครั้งนี้เจ้าชนะ ข้าจะเสนอชื่อเจ้าเป็นรองหัวหน้าหมู่!”หวังลี่ก็ทุ่มทุกอย่างเต็มที่เช่นกัน รองหัวหน้าหมู่ของพวกเขาเพิ่งเสียชีวิตในการรบเมื่อไม่นานมากนี้ ตอนนี้หัวหน้าหมู่ย่อยที่อยู่ใต้บังคับบัญชาต่างก็เพ็งเล็งไปที่ตำแหน่งนี้ อีกทั้งรายได้

หลี่วั่งฉายเห็นพวกเขาหลายคนไปดื่มสุรากัน ทว่าข้าวฟ่างไม่มีคนปันส่วนไป หากไม่กินก็เสียดายของ จึงเก็บอาหารไว้ให้กับพวกเขา“พวกข้ากินอิ่มแล้ว ทั้งยังซื้ออาหารกลับมานิดหน่อยด้วย ให้พี่น้องในหมวดทั้งหมดมากินกันเถิด!”“ทุกคนออกมาเร็วเข้า พวกใต้เท้าเอาอาหารกลับมาจากโรงเตี๊ยมด้วย!”เมื่อหลิวเถียนกล่าวจบ หลี่วั่งฉายก็เข้าไปเรียกคนอื่น ชายหนุ่มบ้านนอกราว ๆ สี่สิบคน ตามกลิ่นอาหารมา ทุกคนดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอดในหมู่บ้าน ขนาดกินข้าวก็ยังไม่อิ่ม ดังนั้นในท้องจึงไม่มีอะไรเลย ตอนนี้ได้กินอาหารของโรงเตี๊ยม จึงสามารถเพิ่มพละกำลังของตนเองได้บ้างแล้วหลี่วั่นเหนียนรู้ บางคนในที่นี่อาจมีชีวิตอยู่ไม่ถึงสามวัน ดังนั้นจึงใช้เงินสองสามตำลึงซื้อสุราอาหารกลับมา“จะบอกพวกเจ้าให้ สุราอาหารในวันนี้ หัวหน้าหมู่ย่อยหลี่เป็นคนซื้อ ทุกคนคารวะให้เขาสักจอก!”หลิวเถียนไม่ได้ชิงเอาความดีความชอบ และให้น้ำใจตกไปอยู่ที่หลี่วั่นเหนียน“คารวะหัวหน้าหมู่ย่อยหลี่หนึ่งจอก!”“ทุกคนยกจอกขึ้น หลี่วั่นเหนียนก็ดื่มหนึ่งจอกเช่นกัน จากนั้นก็กล่าวว่า ข้ากินอิ่มตั้งนานแล้ว ทุกคนค่อย ๆ กินเถิด ข้าจะไปล้างหน้าบ้วนปากสักหน่อย”อันที่

“วิทยายุทธนี้ไม่เลวเลย ต้องฝึกฝนมาอย่างยาวนานถึงจะเป็นผล!”“ใต้เท้าพูดถูกแล้ว โดยปกติต้องฝึกฝนเป็นเวลานานถึงจะมีความก้าวหน้าขึ้นมาบ้างขอรับ! โดยปกติก็จะออกกำลังกล้ามเนื้อและกระดูกบางส่วนด้วย!”หลีวั่นเหนียนไม่ได้บอกว่าตนเองเพิ่มพลังของผู้ใหญ่ขึ้นได้ในสามวัน กลัวจะทำให้พวกเขาตกใจกลัว ทว่าหนึ่งเดือนมานี้ไม่มีความก้าวหน้าเลย น่าจะพบกับอุปสรรคแล้ว เขาเดาว่าวิถีแห่งการต่อสู้มีการแบ่งแยกระดับ เขาไม่รู้ว่าตนเองอยู่ในระดับไหน ประเดี๋ยวจะไปลองถามหลินอิงไถดู“ฝึกฝนให้ดีเถิด ข้ายังต้องไปประชุมยามเช้าอีก!”หลิวเถียนไม่สนใจวิถีแห่งการต่อสู้ เขารู้ดีว่าตนเองหยุดอยู่แค่นี้เท่านั้น เพราะว่าหากคิดจะเลื่อนตำแหน่งให้สูงขึ้น นอกจากจะต้องมีวิทยายุทธแล้ว ยังต้องรู้หนังสือด้วย สองสิ่งนี้จะขาดสิ่งใดสิ่งหนึ่งไม่ได้ดังนั้น เขาจึงยอมแพ้ทั้งสองสิ่งไปเลยหลี่วั่นเหนียนมาถึงที่ห้อง ก็พบว่าคนผู้นี้สีหน้าซีดขาวเล็กน้อย“ยังป่วยมากอยู่หรือ?”หลี่วั่นเหนียนถามอย่างเป็นห่วง“มีอะไรก็พูดมา อย่าลีลา!”หลินอิงไถยังคงเหมือนกับกินดินปืนเข้าไปอยู่“ข้าอยากรู้ระดับวิถีแห่งการต่อสู้ของข้าว่าอยู่ระดับใด?”หลี่วั่นเห