All Chapters of เป็นทหารแล้วได้เมีย? ข้าขอแต่งรวดเดียวสิบแปดคน!: Chapter 11 - Chapter 20

เมื่อเห็นถึงการเปลี่ยนแปลงนี้ ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าเหตุใดเมื่อครู่จึงไม่มีการเปลี่ยนแปลง นั่นเพราะเมื่อครู่นี้เสี่ยวเยี่ยนจื่อเป็นคู่ครองของทุกคน ไม่ใช่คู่ครองของเขาแค่คนเดียว!ส่วนตอนนี้ นางเป็นคู่ครองของเขาเพียงคนเดียวแล้ว“ไปกันเถอะ!”หลี่วั่นเหนียนพาเสี่ยวเยี่ยนจื่อออกไป ภาพนี้ทำให้พี่น้องคณิกาคนอื่น ๆ อิจฉาตาร้อน“คิดอันใดอยู่ พวกเจ้าหน้าตาสะสวยเท่าเสี่ยวเยี่ยนจื่อที่ใดกัน”แม่เล้าด่า......บนถนนใหญ่ของอำเภอผิงอัน เสี่ยวเยี่ยนจื่อเดินตามหลังหลี่วั่นเหนียนแบบไม่ห่างกาย“นาย…นายท่าน ให้ข้าช่วยท่านสะพายตะกร้าเถิดเจ้าค่ะ!”เสี่ยวเยี่ยนจื่อเขินอาย แม้จะถูกไถ่ตัวมาแล้ว แต่ก็แค่เปลี่ยนเจ้านายเท่านั้น ตอนนี้เป็นทาสของหลี่วั่นเหนียน ต่ำยิ่งกว่าบ่าวข้างห้อง“ไม่ต้อง เจ้าบอกว่าทำชุดเกราะเป็นใช่หรือไม่?”หลี่วั่นเหนียนถาม“เมื่อครั้งเยาว์วัยเคยเห็นท่านตาทำเจ้าค่ะ แต่เขาจากโลกไปตั้งแต่เมื่อหลายปีก่อน ท่านตาของข้ามีแค่ผู้หญิง ท่านแม่ของข้าก็ทำงานกับราชการไม่ได้ แต่นายท่านไม่ต้องห่วงนะเจ้าคะ ข้าทำชุดเกราะได้แน่นอนเจ้าค่ะ!”เสี่ยวเยี่ยนจื่อกลัวเหลือเกินว่าหลี่วั่นเหนียนจะไม่เชื่อ

โจรกลุ่มนี้ตะลึงงันไปชั่วขณะ แต่ไม่นานความอับอายก็แปรเปลี่ยนเป็นความเดือดดาล“โอหัง สารรูปอย่างนี้ยังกล้าใช้ดาบนี้อีกหรือ เจ้า ไปสั่งสอนบทเรียนให้มันเสีย!”หัวหน้าโบกมือสั่ง ลูกสมุนคนหนึ่งแกว่งด้ามดาบเข้าไปหา เขาไม่ได้พุ่งเข้าไปหาแบบบ้าบิ่น แต่คอยเปลี่ยนท่าทางไปมาเพื่อหลีกเลี่ยงการปะทะกับหลี่วั่นเหนียนตรง ๆ เห็นได้ชัดว่ามีประสบการณ์ หลี่วั่นเหนียนเห็นแล้วสงสัยว่าคนพวกนี้เป็นพวกหนีทหาร เนื่องจากไม่กล้ากลับเข้ากองทัพ จึงผันตัวไปเป็นโจรแทนหลี่วั่นเหนียนรู้สึกว่าการเคลื่อนไหวของคนผู้นี้ช้ามาก ดาบม่อเตาน้ำหนักห้าสิบชั่งเคลื่อนที่รวดเร็วดั่งเงา พร้อมกับเสียงคมดาบตัดผ่านเนื้อและกระดูก ลูกสมุนเบื้องหน้าถูกฟันขาดเป็นสองท่อน ลำไส้ไหลกองบนพื้นพร้อมกับอาหารที่ยังไม่ย่อย“มารดามันเถอะ พวกเราบุกพร้อมกัน!”เมื่อเห็นภาพนี้ พวกโจรก็รู้ว่าพบผู้มีฝีมือเข้าให้แล้ว พากันกรูเข้าไปโจมตี แต่เห็นได้ชัดว่ามีบางคนในนี้เล่นตุกติก เคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้า โจรที่อยู่ด้านหน้ามองเห็นเพียงประกายเงาวาบ จากนั้นศีรษะก็หลุดจากบ่าดาบนี้สังหารทีเดียวสองคน ห้าคนที่เหลือยืนอึ้งอยู่กับที่ ยังไม่ทันจะได้ถอย หลี่วั่นเหนี

“ช่วยให้ข้าเข้าไปในค่ายทหารโดยราบรื่น!”“แต่ว่าท่านแม่ทัพ ตอนนี้ข้ายังไม่ได้เป็นแม้แต่ทหารธรรมดาด้วยซ้ำ ต้องรออีกสิบวันจึงจะได้ไปรายงานตัวเป็นทหารที่อำเภอ! เช่นนี้จะช่วยเหลือได้อย่างไร?”“ไม่ต้องห่วง ตราบใดที่ข้าหายจากอาการบาดเจ็บและกลับไปปรากฏตัวที่ค่ายทหาร ข้าก็จะเป็นแม่ทัพผู้บัญชาการทั้งกองทัพ ขอเพียงข้าต้องการ ข้าก็สามารถแต่งตั้งเจ้าเป็นหัวหน้าหน่วยที่ปกครองคนนับร้อยได้ทันที!”คำสัญญาของหญิงสาวทำให้หัวใจของหลี่วั่นเหนียนเต้นระรัวทันที บนโลกนี้ หากไม่สามารถก้าวหน้าเหนือผู้อื่น เช่นนั้นก็มีแต่ต้องเป็นเหยื่อที่ถูกกดขี่ เขาอยากก้าวหน้าเหลือเกิน!แต่ว่า เขาก็รู้เช่นกัน การช่วยเหลืออีกฝ่ายโดยไม่ยั้งคิดจะนำความเสี่ยงใหญ่หลวงมาสู่ตัว ผู้ที่กล้าไล่สังหารขุนนางฝ่ายบู๊ขั้นที่หก ก็ย่อมสังหารเขาได้โดยไม่มีความเสี่ยงใด ๆ“ท่านแม่ทัพ ข้าเป็นแค่ชาวนาธรรมดา หากช่วยเหลือท่านโดยเปิดเผย เกรงว่าข้าคงมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานนัก!”หลี่วั่นเหนียนรู้ความสามารถของตัวเองดี ตอนนี้เขาไม่มีแม้แต่คุณสมบัติจะเป็นสุนัขรับใช้ของนางด้วยซ้ำ“เจ้าฉลาดมากจริง ๆ ฉลาดกว่าที่ข้าคิด!”หญิงสาวต้องเปลี่ยนมุมมองที่มีต่

หลี่วั่นเหนียนล้างหน้าบ้วนปากให้สะอาด จากนั้นไปนอนรอในผ้าห่ม รออยู่ครึ่งชั่วยาม หญิงสามทั้งก็ทยอยกันเข้ามาเขานอนตรงกลาง หญิงสาวสามคนนอนด้านข้าง ข้างหนึ่งสองคน อีกข้างหนึ่ง หนึ่งคนไม่นาน แม่ทัพหญิงข้างห้องก็ก่นด่าหลี่วั่นเหนียนอีกครั้ง!“สักวันต้องได้ตายใต้ผ้าห่มผู้หญิงแน่!”ค่ำคืนนี้ การต่อสู้ดำเนินจนถึงช่วงเช้า!......รุ่งเช้า หลี่วั่นเหนียนไม่เพียงไม่รู้สึกเหนื่อย แต่ยังสดชื่นเป็นพิเศษด้วย ตอนนี้เขามีพละกำลังเทียบเท่าผู้ชายโตเต็มไวห้าคน จัดการกับหญิงสาวไปสามคนก็ยังเหลือแรงอีกสองส่วน ไม่ได้ลำบากหนักหนาอะไรเสี่ยวเยี่ยนจื่อเริ่มเตรียมมื้อเช้าแล้ว หลังจากทุกคนตื่นนอนก็ได้กินอาหารร้อน ๆ ทันที เมื่อทานข้าวเสร็จ เสี่ยวเยี่ยนจื่อก็เริ่มซ่อมแซมชุดเกราะ ตอนนี้ชุดเกราะพวกนี้มีจุดชำรุดที่ต้องซ่อมแซมหลายจุด แต่นี่ไม่เป็นปัญหาสำหรับเสี่ยวเยี่ยนจื่อแต่อย่างใด ชิ้นส่วนที่ซื้อมามีเยอะมาก สามารถนำมาต่อตรงนี้ ซ่อมตรงนั้น ตั้งแต่ช่วงสายจนถึงบ่าย ในที่สุดก็ซ่อมเสร็จแต่มือของเสี่ยวเยี่ยนจื่อเต็มไปด้วยรอยแผล เนื่องจากชุดเกราะแข็งมาก ในระหว่างการซ่อมแซม เข็มเหล็กหรือไม่ก็แผ่นโลหะของชุดเกราะจึ

“ก็ได้ ในเมื่อท่านลุกขึ้นเดินเหินได้แล้ว เช่นนั้นก็รีบเดินทางออกจากหมู่บ้านไปที่ตัวอำเภอก่อนที่จะมีผู้ใดรู้จักเถิด มิเช่นนั้น หากถูกคนในหมู่บ้านเห็นขึ้นมา ท่านจะอธิบายได้ลำบาก!”หลี่วั่นเหนียนจำได้ วันที่อุ้มหลินอิงไถกลับมา ใบหน้าของนางซุกอยู่ในอกของเขา คนอื่นจึงไม่เห็นหน้าตาที่แท้จริงของนาง ประกอบกับครั้งนี้มีคนในหมู่บ้านต้องไปเป็นทหารสิบคน ดังนั้นแยกกันไปน่าจะดีกว่า!“เจ้าพูดได้มีเหตุผล!”หญิงสาวไม่มามัวชักช้า กลับเข้าห้องไปแบกชุดเกราะที่ห่อเรียบร้อยแล้วเดินออกไปทันที“แม่นาง กินมื้อเช้าก่อนแล้วค่อยไปเถอะ”หลินหว่านเซียนตะโกนตามหลัง แต่หญิงสาวเพียงแค่โบกมือให้ รีบออกจากหมู่บ้านไปพร้อมกับแสงอรุณ“ช่างเป็นคนที่เปิดเผยตรงไปตรงมายิ่งนัก!”หลี่วั่นเหนียนประทับใจในตัวหลินอิงไถมาก นางบอกว่าจะไปก็ไปทันที ไม่ได้ตีความเจตนาของเขาในแง่ร้าย“หญิงสาวนางนี้ เหมือนจะเป็นคนในตระกูลเดียวกันกับผู้บังคับบัญชาทหารม้าของกองทัพรักษาพระองค์!”หลินหว่านเหยียนพูดขึ้นมาจากด้านข้าง แต่น้ำเสียงดูไม่ค่อยแน่ใจนัก“นั่นเป็นตำแหน่งใหญ่โตใช่หรือไม่?”หลี่วั่นเหนียนถามด้วยความสงสัย“ความจริงแล้วตำแหน่งไม่