All Chapters of เป็นทหารแล้วได้เมีย? ข้าขอแต่งรวดเดียวสิบแปดคน!: Chapter 21 - Chapter 30

หลังจากผ่านไปหนึ่งวันหนึ่งคืน หลี่วั่นเหนียนก็ตื่นแต่เช้า ทว่าหญิงสาวทั้งสามกลับตื่นเช้ายิ่งกว่า นอกจากนี้ยังเตรียมอาหารไว้เรียบร้อยแล้ว เพื่อให้เขาได้กินอิ่มก่อนออกเดินทางหลี่วั่นเหนียนรู้สึกหนักใจเล็กน้อย เมื่อถึงเวลาที่ต้องแยกจากกันจริง ๆ เขาก็รู้สึกอาลัยอาวรณ์เล็กน้อยหลี่วั่นเหนียนกินข้าวแล้วนำดาบม่อเตาออกมาพันใบมีดด้วยผ้า จากนั้นใช้ปลายทั้งสองด้านหามข้าวคั่วกับชุดเกราะ อย่างหนึ่งหนักยี่สิบชั่ง อีกอย่างหนักสามสิบกว่าชั่ง ทางฝั่งของข้าวคั่วรวมน้ำหนักกับเสื้อผ้ารองเท้าแล้ว มีน้ำหนักสามสิบกว่าชั่งเขาแบกของทั้งหมดไว้บนบ่า มองไปยังขอบฟ้าที่กำลังเริ่มสว่างก่อนจะมองไปยังหญิงสาวสี่คนด้านหลัง ภายในใจยากจะสงบ “ตอนเช้าอากาศเย็น พวกเจ้ากลับเข้าบ้านเถอะ!”“ให้พวกข้าไปส่งท่านที่หน้าหมู่บ้านเถิดนะเจ้าคะ!”หลินหว่านเซียนพูด“ใช่เจ้าค่ะ ให้พวกข้าไปส่งที่หน้าหมู่บ้านเถิด!”หลินหว่านชิงพูดแบบนี้เช่นกัน เสี่ยวเยี่ยนจื่อกับหลินหว่านเหยียนเป็นคนขี้อายพูดน้อย ไม่ได้เอ่ยอะไร“ก็ได้!”หลี่วั่นเหนียนแบกของเดินไปทางตะวันออกของหมู่บ้าน ภายใต้การรายล้อมของหญิงสาวทั้งสี่คนตอนนี้มีบางคนมารออยู่ก่อน

หลี่วั่นเหนียนวางหินหนักร้อยชั่งลงเบา ๆ หากไม่รู้ก็คงคิดว่าเขากำลังยกต้นกก“ถัดไปคือหนึ่งร้อยสามสิบชั่ง!”ภายใต้คำสั่งของทหารชั้นผู้น้อยคนนั้น หลี่เฉิงหัวลองยกหินหนักหนึ่งร้อยสามสิบชั่ง แต่เขาทำได้เพียงยกขึ้นมาเท่านั้น ยกขึ้นเหนือศีรษะได้แบบฝืน ๆ แล้วหมดแรงทันที ก้อนหินร่วงตกลงพื้น พื้นดินสั่นสะเทือนหลี่วั่งฉายเห็นดังนี้ก็ลองยกเช่นกัน เขาสามารถยกหินขึ้นมาได้ ทว่าในตอนที่ลองยกขึ้นเหนือศีรษะนี่เอง จู่ ๆ ก้อนหินก็หลุดจากมือ หากไม่ระวังก็อาจทำให้ขาทั้งสองพิการได้เลย เคราะห์ดีที่หลี่วั่นเหนียนช่วยรับไว้ได้ทัน มิหนำซ้ำยังรับด้วยมือข้างเดียว จากนั้นวางลงบนพื้นอย่างมั่นคงก่อนจะยกขึ้นเหนือศีรษะแรงที่ใช้ยกน้ำหนักไม่ได้เท่ากับแรงจริงของคน ส่วนใหญ่แล้วมักจะต่ำกว่าความเป็นจริง ยกเว้นแต่จะเคยผ่านการฝึกพิเศษจากนั้น หลี่เฉิงหัวอยากลองยกน้ำหนักหนึ่งร้อยหกสิบชั่งต่อ แต่ก็ทำได้แค่ยกขึ้นมา ไม่ทางชูขึ้นเหนือศีรษะได้ จึงต้องยอมแพ้ไป หลี่วั่งฉายยอมแพ้เช่นกัน เขายังตกใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่ไม่หาย หากไม่มีหลี่วั่นเหนียนช่วยไว้ เขาคงกลายเป็นคนพิการแล้วหลี่วั่นเหนียนทำการยกหินหนักหนึ่งร้อยหกสิบชั่งขึ้น

หากหลี่วั่นเหนียนไม่พูดเช่นนี้ หลินอิงไถก็จะเลือกนอนติดกับเขาอยู่แล้ว แต่เมื่ออีกฝ่ายพูดเรื่องนี้ขึ้นมา นี่กลับทำให้หลินอิงไถรู้สึกไม่ค่อยเต็มใจนัก เพราะนางรู้สึกว่าหลี่วั่นเหนียนมีเจตนาคิดไม่ซื่อ!“ไม่รบกวนท่านหัวหน้าหมู่ย่อยดีกว่า!”หลินอิงไถ่เลือกที่นอนตรงมุม แต่นางไม่ได้นำผ้าห่มหรือเสื้อผ้ามาด้วย พกมาแค่ห่อผ้าที่ด้านในเป็นชุดเกราะ เห็นได้ชัดว่าไม่สามารถใช้เป็นผ้าห่มกันหนาวในยามค่ำคืนสำหรับทหารส่วนใหญ่แล้ว เวลานอนก็แค่กอดฟางแห้งบนพื้น เพราะเมื่อถึงเวลาต้องเดินทัพของจริง เครื่องนอนกับเสื้อผ้าจะพกติดตัวได้ลำบากมาก ส่วนใหญ่ก็พึ่งพาอาศัยกัน หาที่แห้ง ๆ ไว้สำหรับนอนก็พอหากเป็นวันฟ้าใสก็ดีไป แต่หากวันใดฝนตก พื้นดินจะเปียกชื้นจนไม่อาจนอนได้ ตอนนี้เป็นช่วงต้นเดือนสี่ อากาศเริ่มชื้นขึ้นเรื่อย ๆ พื้นดินในกระโจมตอนกลางคืนก็ชื้นเล็กน้อยเช่นกัน อาการบาดเจ็บของหลินอิงไถยังไม่หายสนิท เกรงว่าคืนนี้คงนอนไม่สบายนัก“ท่านลุง ข้าขอนอนกับท่านได้หรือไม่?”พ่อหนุ่มน้อยหลี่วั่งฉายหอบผ้าห่มของตัวเองมาหาหลี่วั่นเหนียน“ผ้าห่มของเจ้าเหมือนจะเป็นของขวัญที่ข้ามอบให้ตอนที่เจ้าเกิดเลย!”หลี่วั่นเหนียนจำ

อันที่จริง ในตอนที่วิ่งได้หนึ่งลี้กว่า ก็เริ่มมีคนไม่ไหวและลดความเร็วลงแล้ว ครั้นวิ่งได้ถึงสองลี้ก็มีคนวิ่งรั้งท้ายอย่างเห็นได้ชัด และเมื่อถึงสามลี้ คนส่วนใหญ่ก็ลดความเร็วลง ทำให้หลี่วั่นเหนียนที่ตอนแรกอยู่ท้ายขบวนได้ขยับมาอยู่ตรงกลางท้ายที่สุด หวังเอ้อร์ จางซาน และจ้าวซื่อก็เป็นสามคนแรกที่วิ่งผ่านธง ขณะที่วิ่งรอบขากลับได้หนึ่งร้อยกว่าจั้งก็เห็นหลี่วั่นเหนียน ทั้งสามคนไม่หยุดพักแต่อย่างใด ยังคงวิ่งต่อไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้หลี่เฉิงหัววิ่งไล่หลังทั้งสามคนมาและดูมีแนวโน้มที่จะแซง ส่วนหลี่วั่งฉายที่ตัวเบาก็ไม่เป็นรองเช่นกันหลี่วั่นเหนียนรู้ว่าตัวเองต้องเร่งความเร็วแล้ว เขาพุ่งตัวไปที่เสาธง หลังจากวิ่งรอบธงเรียบร้อยก็พุ่งตัวลงจากยอดเขาด้วยความเร็ว หลินอิงไถก็ทำแบบนี้เช่นกัน ทั้งสองคนวิ่งแซงคนอื่นไม่หยุด เพียงไม่นานก็ทิ้งห่างจากหลี่เฉิงหัวเพียงไม่กี่จั้ง อยู่หลังหลี่วั่งฉายเพียงไม่กี่ก้าวหลี่วั่นเหนียนมีพลังต่อสู้ของผู้ใหญ่หกคน ตามหลักแล้วควรจะมีความเร็วเพิ่มขึ้นหกเท่า แต่เมื่อต้องคำนึงถึงแรงต้านอากาศแล้ว ความจริงก็ไม่ได้เร็วขึ้นหกเท่า กระนั้นก็ไม่ได้ต่างกันมากนักไม่นาน หลี่วั่นเหนียน

ตลอดทั้งบ่ายเป็นการฝึกใช้อาวุธ โดยพื้นฐานแล้วมีไม่เกินสามกระบวนท่า เพราะหากครบสามกระบวนท่ายังสังหารศัตรูไม่ได้ เช่นนั้นก็ต้องเปลี่ยนเป็นท่าตั้งรับ การต่อสู้ในสนามรบไม่ได้มีกระบวนที่สวยหรู ทุกกระบวนท่าล้วนแต่เป็นกระบวนท่าสังหารทั้งสิ้นหัวหน้าหมู่วุ่นมาทั้งวัน หลี่วั่นเหนียนคอยเดินตามด้านหลังไม่ห่างกาย ไม่รู้เช่นกันว่าไปหากระดาษกับพู่กันมาจากที่ใด คอยบันทึกทุกถ้อยคำสำคัญของหัวหน้าหมู่“ในสนามรบ สิ่งสำคัญที่สุดคือความน่าเกรงขาม ก่อนอื่นเจ้าต้องน่าเกรงขาม เช่นนี้ศัตรูก็จะหวาดกลัวเจ้าไปสามส่วน!”“ใต้เท้าพูดได้ถูกต้อง ข้าต้องจดเอาไว้!” หลี่วั่นเหนียนก้มหน้าก้มตาจด“เจ้ารู้หนังสือด้วยหรือ?”หลิวเถียนเห็นหลี่วั่นเหนียนรู้หนังสือก็แปลกใจมาก เพราะสำหรับเขาแล้ว ตัวอักษรที่เขารู้จักมีแค่ชื่อของตัวเองกับชื่อของผู้บังคับบัญชา ส่วนตัวอักษรตัวอื่น ๆ นั้นไม่รู้จักเลย“บิดาของข้าเคยเป็นซิ่วไฉ ด้วยเหตุนี้จึงพอจะอ่านออกเขียนได้เล็กน้อย!”หลี่วั่นเหนียนถ่อมตัวมาก เขารู้ว่าหลิวเหยียนไม่รู้หนังสือ ดังนั้นจะทำตัวเย่อหยิ่งเกินไปไม่ได้“วันนี้ฝึกกันพอแค่นี้ก่อน พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่!”หลิวเถียนกลัวว่