All Chapters of เป็นทหารแล้วได้เมีย? ข้าขอแต่งรวดเดียวสิบแปดคน!: Chapter 31 - Chapter 40

หลินอิงไถไม่มีเครื่องนอน ผนวกกับอาการบาดเจ็บภายในร่างกายในยังไม่ฟื้นตัวอย่างสมบูรณ์ ตอนนี้จึงหนาวจนสั่นตลอดเวลา ไม่มีทางเลือก ทำได้เพียงลุกจากเตียงแล้วเดินไปเดินมาอยู่ในกระโจมเท่านั้นเดิมทีหลี่วั่นเหนียนนอนหลับไปแล้ว ทว่าประสาทสัมผัสเฉียบคมเกินไป จึงตื่นมาด้วยเช่นกัน“สหายอิงไถ เครื่องนอนของข้าใหญ่มากเลยนะ!”หลี่วั่นเหนียนยกมุมผ้าห่มขึ้นแต่หลินอิงไถไม่ได้ตอบรับ กลับเดินไปเดินมาต่อไป บรรเทาความหนาวเย็นของร่างกาย อันที่จริงในฐานะที่เป็นนักรบ นางไม่ควรเป็นเช่นนี้เลย เพียงแต่ฝนตกกระตุ้นอาการบาดเจ็บภายใน จึงทำให้ร่างกายของนางเหน็บหนาวอย่างยิ่งยวดหลี่วั่นเหนียนไม่ได้สนใจอีก และนอนหลับในทันที จนกระทั่งค่อนคืน เขาตื่นเพราะปวดปัสสาวะ มองเห็นหลินอิงไถยังคงยืนอยู่ในกระโจมเมื่อออกจากกระโจม ก็มองเห็นหลิวเถียนเข้าไปในกระโจมของตนเอง เขามุ่งหน้าไปยังส้วมหลุมที่อยู่ไกลออกไปในกองทัพ ตำแหน่งของส้วมหลุมนั้นพิถีพิถันอย่างมาก จะต้องไม่จัดวางในตำแหน่งที่ค่อนข้างสูงอย่างเด็ดขาด อีกทั้งต้องอยู่ห่างจากสถานที่ที่คนอยู่อาศัยด้วยเมื่อเขาปัสสาวะเสร็จ ก็กลับไปที่กระโจม มองเห็นอีกฝ่ายยังไม่หลับ จึงอุ้มห

เลือกเสร็จแล้ว ก็ไปที่ห้องส่วนตัวเพื่อดื่มสุราพร้อมกับแม่นางทั้งสอง ทุกคนดื่มสุราเล่นชูนิ้วทายแต้มด้วยกัน หนึ่งชั่วยามต่อมา แก้มหลิวเถียนก็แดงระเรื่อ หลี่วั่นเหนียนรู้ว่าสามารถทำเรื่องสำคัญได้แล้ว และแน่นอนว่าเขาไม่ทำ เขาไม่ถูกใจแม่นางพวกนี้ หอมกรุ่นสู้สหายอิงไถยังไม่ได้เลย...หลังจากที่หลิวเถียนไปที่ห้องแล้ว หลี่วั่นเหนียนก็ใช้กระดาษน้ำมันห่ออาหารที่กินเหลือไว้ทั้งหมด วันนี้ความคิดและจิตใจของหลิวเถียนไม่ได้อยู่ที่สุราและอาหาร ดังนั้นจึงเหลืออาหารจำนวนมาก และเขาย่อมไม่อาจสิ้นเปลืองเป็นธรรมดา“แม่เล้า คิดเงิน!”หลี่วั่นเหนียนไม่คิดจะนอนกับสตรี ดังนั้นราคาจึงถูกหน่อย“เจ้าค่ะ คุณชายกินเสร็จแล้วหรือเจ้าคะ?”“เสร็จแล้ว เจ้าต้องลดราคาให้ข้าหน่อยนะ ข้ายังมีสหายอีกห้าร้อยคนที่นอกเมืองด้วย!”คำพูดนี้ของหลี่วั่นเหนียนมีสองความหมาย ถ้าแม่เล้าให้ราคาที่เหมาะสม คราวหน้าเขาจะมาใหม่ และถ้าแม่เล้าให้ราคาที่ไม่เหมาะสม เขาก็มีสหายอีกห้าร้อยคน!“คุณชาย ท่านก็เป็นลูกค้าเก่า เรื่องราคาท่านก็รู้ แม่นางผู้นั่นห้าร้อยเหวิน แม่นางที่ดื่มสุราเป็นเพื่อนท่านหนึ่งร้อยเหวิน อาหารและสุราห้าร้อยเหวิน ข้าคิดท่

แต่หลี่วั่นเหนียนรู้สึกว่าสถานการณ์ไม่ถูกต้อง ตอนที่ทุกคนรับเบี้ยหวัดและไปเก็บสัมภาระ เขาก็ดึงหลิวเถียนไปอีกด้าน“ใต้เท้าหัวหน้าหมู่ ครั้งนี้คงไม่ได้เกิดเรื่องกระมังขอรับ?”แววตาของหลิวเถียนหลบเลี่ยงเล็กน้อย ทว่าหลี่วั่นเหนียนไม่ใช่คนประเภทที่ปากเปราะ จึงรีบกล่าวว่า “การสงครามเบื้องหน้าตึงเครียด พวกเจ้าต้องไปออกรบล่วงหน้าแล้ว! แต่อย่าเพิ่งพูดออกไป นับแต่นี้ไปข้าก็จะไม่ยอมรับหรอกนะว่าข้าเคยพูดประโยคนี้!”เมื่อหลิวเถียนพูดจบก็เดินจากไป กลัวว่าจะถูกคนเข้าใจผิดจิตใจของหลี่วั่นเหนียนหนักอึ้ง ภายใต้สถานการณ์ปกติต้องฝึกฝนสามเดือน อย่างน้อยก็ต้องอีกสองเดือนกว่า นี่เพิ่งจะหนึ่งเดือนก็ไปสนามรบเสียแล้ว ทหารใหม่พวกนี้จะมีสักที่คนที่รอดชีวิต อีกทั้งเขาสงสัยว่าตนเองและคนพวกนี้ก็แค่ถูกส่งไปตายเท่านั้น“เกิดเรื่องงั้นหรือ?”หลินอิงไถถาม ทว่าหลี่วั่นเหนียนไม่อาจพูดได้ เพียงแค่ส่งสายตาเท่านั้น“ท่านลุง พวกเรากลับไปพร้อมกันดีหรือไม่?”หลี่วั่งฉายก็คิดถึงบ้านอยู่บ้างเช่นกัน ตอนนี้หลี่วั่นเหนียนคิดว่าครั้งนี้หลี่วั่งฉายไม่ควรมา ทว่าเสียใจก็ไม่ทันแล้ว “พวกเรากลับบ้านกันก่อนเถิด เอาสัมภาระกลับบ้าน

แต่ถึงกระนั้น หัวหน้าหน่วยระดับปฏิบัติการทุกคนก็ต้องถูกลงโทษหลี่วั่นเหนียนรู้ มีสิ่งที่ไม่คาดคิดมากมายถึงเพียงนั้นที่ไหนกัน คาดว่าก็คงจะทำให้ตัวเองพิการเสียมากกว่า ไม่แน่เรื่องที่เป็นแนวหน้าอาจจะรั่วไหลออกไปเรียบร้อยแล้วก็ได้ ทำให้มีคนไม่น้อยตัดสินใจไม่ไปแนวหน้าในครั้งนี้“เช่นนั้นหมู่ย่อยของหวังเอ้อร์ก็ไม่มีผู้นำแล้ว!”หลี่วั่นเหนียนกล่าว“มีคน หลินอิงไถไม่เลวนัก! ตอนนี้เขาก็คือหัวหน้าหมู่ย่อยของหวังเอ้อร์แล้ว!”หลิวเถียนตัดสินใจเรื่องนี้ตั้งแต่ก่อนที่หลี่วั่นเหนียนจะกลับมา ถึงอย่างไรในระหว่างการฝึกฝนหนึ่งเดือนนี้ หลินอิงไถก็แสดงความสามารถที่เหนือกว่าหวังเอ้อร์อย่างมาก ดังนั้นจึงไม่ต้องเป็นห่วงหัวหน้าหมู่ย่อย และไม่ต้องเป็นห่วงว่าคนใต้บังคับบัญชาจะต่อต้านด้วย“เช่นนี้เข้ากันดี!”เมื่อหลี่วั่นเหนียนได้ฟัง หลินอิงไถผู้นี้ไม่นานก็ได้เป็นผู้นำเล็ก ๆ แล้ว คาดว่าต่อไปคงจะก้าวหน้ายิ่งขึ้นเรื่อย ๆ เพียงแต่เมื่อขึ้นถึงระดับหัวหน้าหน่วย คาดว่าจะต้องถูกผู้ที่อยู่เบื้องบนสังเกตเห็นเป็นแน่ เมื่อถึงเวลานั้นก็จำเป็นต้องเปิดเผยตัวตนของตนเอง หวังว่าคนผู้นี้จะเตรียมการล่วงหน้าให้ดีเมื่อถึงตอน

“เมืองโยวโจวมีประชากรมากกว่าสามหมื่นคน ที่นี่มีทหารประจำการอยู่สิบกองทัพ รวมทั้งหมดสองหมื่นห้าพันนาย”หลิวเถียนทอดถอนใจ“ใต้เท้าคุ้นเคยกับที่นี่มากเลยหรือขอรับ?”หลี่วั่นเหนียนเดินไปถามไป“แน่นอน ตลอดสามปีของเส้นทางชีวิตทหารของข้า ส่วนใหญ่ใช้เวลาอยู่ที่นี่แหละ!”“เวลาสามปีใต้เท้าก็ได้เป็นหัวหน้าหมู่แล้ว เก่งกาจจริง ๆ ขอรับ! ตอนนั้นยังคิดจะตีพิมพ์คำคมของใต้เท้ามาขายอยู่เลย คิดไม่ถึงเลยว่าจะมาถึงโยวโจวแล้ว แต่ไม่เป็นไร โยวโจวก็น่าจะมีโรงพิมพ์หนังสือด้วยเหมือนกัน!”เดิมทีหลิวเถียนยังถอดทอนใจอยู่เลย พอหลี่วั่นเหนียนพูดคำนี้ เขาก็รู้สึกเขินอายอีกครั้งว่ากันตามตรง อันที่จริงเขาเข้าร่วมกองทัพมาไม่ถึงสามปี ไม่ใช่เพราะว่าเก่งกาจถึงได้เป็นหัวหน้าหมู่ แต่เพราะว่าหัวหน้าหมู่ย่อยของตนเองตายแล้ว จากนั้นจึงได้เป็นหัวหน้าหมู่ย่อย ต่อมารองหัวหน้าหมู่ตาย เขาก็ไปเป็นรองหัวหน้าหมู่อีกที จากนั้นหัวหน้าหมู่ตาย เขาก็ไปเป็นหัวหน้าหมู่“ไม่ต้องรีบร้อน เมื่อถึงในเมืองแล้ว พวกเราค่อยพิจารณาอย่างละเอียดอีกที!”หลิวเถียนรู้สึกอายมากจริง ๆ ตนเองไม่รู้จักตัวอักษรอีกเป็นกระบุง เรื่องที่จะออกหนังสือ เขาไม่เค