บทที่สอง

ในขณะที่เด็กสองคนล้างถ้วยซือเหม่ยหลันก็เดินสำรวจดูห้องเก็บของว่ามีอะไรพอที่จะให้นางนำไปเป็นอาวุธเพื่อหาของกินในลำธารกับบนเขาได้บ้าง นางเห็นตระกร้าวางซ้อนกันสามอันมีเสียมมีมีดพร้าเครื่อง ทำสวนของสามพี่น้องมีครบทุกอย่างนาง จึงหยิบเอาตระกร้า มีด เสียมออกมาเตรียมตัวจะไปที่ลำธารหลังบ้านทันที

นี้พึ่งจะแปดโมงได้ถ้าตามที่สายตานางกะตามภพเดิมที่จากมา ถือว่าไม่สายก่อนจะเรียกเด็กสองคนว่ามีกระบอกใส่น้ำไปกินด้วยไหม

"ซิงเอ๋อร์พี่อยากให้พาไปที่ลำธารกับเขาหลังบ้านของพวกเราได้ไหม เผื่อพวกเราจะได้ของป่ามาเก็บไว้ทำอาหารมื้อต่อไป ไม่ใช่ว่าพวกเราจะรอแต่พี่ใหญ่ขึ้นเขาไปล่าสัตว์ เสี่ยงอันตรายไม่น้อยมีอะไรที่พอจะหาได้ตามลำธารหรือบนเขาเราคงจะพอมี ผักป่าเห็ดป่าพอจะได้เก็บกระมังในน้ำก็ต้องมีปลาตัวใหญ่ด้วยสิใช่ไหมจ๊ะซิงเอ๋อร์"

"แต่ปลามันว่ายน้ำเร็วมากเลยเจ้าค่ะไม่ค่อยมีใครจับพวกมันได้สักเท่าไร ครั้งหนึ่งพี่ใหญ่จับมาได้แต่มันคาวมากๆเลยเจ้าค่ะ คนจึงไม่ค่อยจะกินเพราะจับยากมาก ส่วนมากแล้วจะขึ้นเขาไปหาผักป่าเห็ดป่ากันมากกว่าแต่พวกเขาไม่มาทางบ้านของพวกเราเพราะกลัวพี่ใหญ่ที่มีตาเป็นสีฟ้า หาว่าพี่ชายเป็นคนนำโชคร้ายไปสู่ครอบครัวของพวกเขาถ้าคบหาพูดคุยกับพวกเรา"

เด็กน้อยที่อายุหกขวบพูดด้วยความเสียใจที่ชาวบ้านพากันรังเกียจครอบครัวของตนตั้งแต่ที่ย้ายมาอาศัยที่นี้ได้เกือบสองปี พี่ใหญ่ได้ซื้อที่และจ้างคนมาสร้างบ้านในหมู่บ้านป่าท้อก็ไม่มีคนคบหากับครอบครัวของพวกนางเลยนอกจากท่านลุงกู้จางเถียนกับพี่ชายกู้จางเหว่ยที่คบกับพี่ใหญ่เท่านั้น ลุงกู้จางเถียนเป็นผู้ใหญ่บ้านของหมู่บ้านป่าท้อแห่งนี้ที่คอยช่วยเหลือสามพี่น้องตั้งแต่ที่ย้ายมาที่หมู่บ้านป่าท้อเมื่อตอนปีกว่าๆ

"นั้นถือเป็นเรื่องดีที่ไม่มีใครมาขึ้นเขาหลังบ้านของพวกเราเพราะนั้นมันจึงทำให้บนเขาหลังบ้านจะต้องมีผักป่าเห็ดป่ามากมายให้พวกเราเก็บเกี่ยว พวกเขานั้นช่างโง่งมที่พากันไปแย่งกันเก็บที่ภูเขาอีกสามลูกฝั่งนั้น"  นางบอกกับสองแฝดด้วยรอยยิ้ม

"จริงหรือเจ้าคะพี่เหม่ยหลัน"   เฉิงเย่ซิงกับเฉิงเย่ตงร้องถามพี่สะใภ้กับด้วยความสงสัยกับคำตอบ

"ก็ใช่นะสิพวกคนเหล่านั้นเชื่อคำพูดใส่ร้ายคนนิสัยไม่ดีทำร้าย ว่าพี่ใหญ่ของพวกเจ้าเป็นคนพาคนอื่นเดือดร้อนเพราะคำพูดงมหงายนั้นของคนไม่หวังดีจนทำให้ไม่มีใครมาที่ภูเขาหลังบ้านของพวกเรา ทีนี้ละพี่สะใภ้จะพาพวกเจ้าทั้งสองคนไปหาของป่าได้โดยที่ไม่มีคนแย่งเก็บเจ้าสองคนอย่าได้เสียใจไปเลย ไม่มีใครเล่นด้วยพี่เหม่ยหลันคนนี้จะเป็นเพื่อนเล่นให้พวกเจ้าเองและยังจะช่วยสอนให้พวกเจ้าอ่านออกเขียนได้ เอาไว้พี่ใหญ่ของพวกเจ้าลงมาพี่จะให้เขาส่งพวกเจ้าเข้าเรียนในสถานศึกษาในตัวอำเภอปีหน้าเลย แต่ตอนนี้พวกเราต้องช่วยกันหาตำลึงช่วยพี่ใหญ่ของพวกเจ้าอีกทางหนึ่งดีไหม จะได้มีตำลึงเยอะๆเอาไว้ส่งให้เจ้าได้เรียนต่อสูงๆไปเลยให้คนในหมู่บ้านป่าท้อแห่งนี้อกแตกตายไปเลยเพราะอิจฉาตงเอ๋อร์กับซิงเอ๋อร์นั้นเองดีไหม"

"ดีเจ้าค่ะพี่เหม่ยหลันข้าทั้งสองจะพาไปที่ลำธารและทางขึ้นเขาหลังบ้านของพวกเราขอรับ" 

ทั้งสองคนต่างก็ดีใจที่พี่สะใภ้ไม่รังเกียจพวกเขาเหมือนคนอื่นในหมู่บ้านก็พอแล้ว  เด็กสองคนจึงพากันรีบวิ่งไปหาตระกร้ามาสะพายขึ้นหลัง ได้เสียมเล็กคนละอันพาพี่เหม่ยหลันเดินออกไปทางหลังบ้านที่มีประตูที่พี่ใหญ่ทำเอาไว้ให้และมีที่ล็อกด้านนอกด้วย จนเรียบร้อยจึงพากันเดินมาไม่ไกลก็พบกับลำธารที่ตัดผ่านมาทางด้านหลังบ้าน

โอ้!!!!เพียงตาที่นี้มันสวรรค์บนดินชัดๆเลยนะ นี้ละคือสิ่งที่ข้าต้องการเอาละในเมื่อตายจากภพเก่ามาและไม่สามารถจะกลับไปได้ ก็ต้องสร้างครอบครัวกับสามีที่นี้ละชักอยากจะเห็นหน้าสามีแล้วสิว่าถ้าเขาโกนหนวดเครารุงรังออกจะหล่อเหลาแค่ไหนนะ  ที่ร่างเดิมเห็นจนโรคหัวใจกำเริบนั้นคงจะหนวดเคราของเขากระมังจนหัวใจวายตายไปอย่างอนาถ ช่างใจเสาะเสียจริงคนเราจะดูเพียงหน้าตาได้อย่างไรดูอย่างนังแม่เลี้ยงของหล่อนโน้นน่ากลัวกว่าครอบครัวเฉิงตั้งเยอะ  แต่จะโทษนางก็ไม่ได้เพราะอายุเพียงแค่นี้และไม่มีประสบการณ์ของการใช้ชีวิตที่โชกโชนเหมือนหล่อนนะยะนังเพียงตาที่พร้อมจะฟาดกับทุกคนที่หาเรื่องเหอะ นางคิดในใจและชื่นชมกับธรรมชาติที่เห็นด้วยใจที่เบิกบานจะมัวเคร้าซึมเดี๋ยวก็อดตายกันพอดีหวังว่าความรู้ที่ติดตัวของนางจะพาให้เอาตัวรอดในยุคโบราณนี้ไปได้นะเพียงตา

"ถึงแล้วเจ้าค่ะพี่เหม่ยหลันน้ำนี้ไหลลงจากบนเขาหลังบ้านของพวกเราไปจนถึงหมู่บ้านและไม่รู้สิ้นสุดที่ไหนขอรับ"   เฉิงเย่ตงบอกกับพี่สะใภ้ใหญ่ที่เดินตามหลังพวกเขามา

"โอ้น้ำใสสะอาดมากเลยนะพวกเจ้ามาอาบน้ำกันที่นี้หรือมีท่าน้ำด้วย"  นางถามเด็กทั้งสองคน

"ขอรับแต่พี่ใหญ่ทำราวไม้กลั้นเอาไว้กันพวกข้าลื่นลงไปที่น้ำลึก พวกเราจะนั่งซักผ้ากันที่นี้ขอรับและอาบน้ำไปด้วยเลยทีเดียว"   เฉิงเย่ตงตอบคำถามของนางด้วยความเต็มใจไม่ว่าพี่สะใภ้จะถามอะไรเด็กทั้งสองจะพากันตอบทุกอย่าง

อือนับว่าพี่ชายของเจ้ารอบคอบมากป้องกันการลื่นตกน้ำของเด็กในยามที่ตัวเขาไม่อยู่ไม่ใช่วัวหายแล้วค่อยล้อมคอก ซือเหม่ยหลันคิดในใจก่อนจะกวาดสายตามองไปทางลำธารที่ไหลลงมาจากบนเขา แยกขึ้นไปบนหน้าผาสูงชันมองเห็นลำน้ำสีขาวไปถึงยอดเขาสูงด้านหน้า นับว่าปลูกบ้านได้ทำเลดีมากทุกอย่างมีพร้อมก่อนที่นางจะชี้มือพากันเดินเลาะลำธารไปให้ห่างจากท่าอาบน้ำของสามพี่น้องพี่จะหาที่ดักปลา

อือฮือมีตะใคร่ข่าขึ้นตามชายป่าติดกับลำธารหึๆครบทุกอย่างพริก ใบมะกรูด ลูกที่สุกร่วงหล่นลงใต้ต้นน้ำลายแตกงานนี้ต้มยำต้องมารอให้จับปลาได้ก่อนเถอะ มองไปด้านบนมีป่าไผ่ที่จะนำมาทำที่ดักป่าแบบง่ายๆได้อีกด้วยเดี๋ยวค่อยมาขุดไปปลูกที่สวนหลังบ้านวันหลังก็ได้  นางคิดในใจก่อนจะหยุดเดินใช้เสียมตีหญ้าที่ขึ้นข้างลำธารให้เดินลงไปในน้ำได้ นางมองดูทำเลแล้วลงมือใช้เสียมขุดหลุมดักปลาลองดูทิ้งไว้สักสี่ห้าหลุมเพื่อจะได้ปลากลับไปย่างเกลือให้เด็กๆกินรอบบ่าย เพราะเคยเดินป่าและเรียนมาจึงทำให้เพียงตาใช้เวลาสองเค่อขุดหลุมดักปลาเด็กทั้งสองคนมองพี่สะใภ้ด้วยความสนใจกับสิ่งที่นางทำอย่างพิถีพิถัน