All Chapters of หนีรักชินอ๋องตัวร้าย: Chapter 11 - Chapter 20

ตอนที่ 12 เปลี่ยนไปทีละนิด“เฮ้อ! ไม่ว่าข้าจะวางแผนอันใดท่านจับได้เสมอสินะ คำพูดของท่านข้ายังไม่วางใจหรอกนะเพคะ ตอนนี้ช่วยปล่อยกายของข้าได้หรือไม่ข้าหายใจไม่ออกเพคะ” ใจของอี้หานเต้นแรงตึกตักเมื่อได้ยินคำพูดของหวังหมิงที่จริงจังและหนักแน่นราวกับว่าสิ่งที่เขาเอ่ยมาคือความจริง เขายอมทำตามที่นางกล่าวมาค่อย ๆ ปล่อยนางออกจากอ้อมแขน และเอ่ยถามเรื่องที่เขาได้สงสัยตั้งแต่ที่สาวรับใช้กล่าวบอกเขา“เจ้าออกไปที่ตลาดเพราะเรื่องอันใด เสวี่ยหมิ่นมอบหมายงานให้เจ้าทำหรือ ถึงกระนั้นก็ไม่เห็นต้องออกไปเดินตลาดด้วยตนเอง”“จะไม่ให้ข้าไปที่ตลาดด้วยตนเองเช่นไรเพคะ ในเมื่อท่านต้องการให้ข้าเลิกเล่นและจริงจังข้าเองก็มีเรื่องอยากจะหารือกับท่านเช่นเดียวกัน เพราะต่อจากนี้หน้าที่ของข้าคือการดูแลการเงินหลังจวน ข้ามิอยากจะให้เกิดเรื่องขึ้นทีหลัง” อี้หานหมดสิ้นหนทางหนีจึงนำเรื่องที่นางสงสัยและคาใจบอกพร้อมหารือกับชินอ๋องเลย นางไม่รู้ว่าเขารู้หรือยังเกี่ยวกับบันทึกการจ่ายเงิน อี้หานลุกขึ้นจากเตียงเดินไปที่โต๊ะหน้าห้องบรรทม หวังหมิงอดสงสัยไม่ได้รีบเดินตามนางมา เมื่อมาถึงโต๊ะเห็นบันทึกมากมายที่กองอยู่ และยังมีหมึกใหม่ที

ตอนที่ 14 เสแสร้งหวังหมิงไม่เคยคิดอยากครองบัลลังก์รีบคุกเข่าลงต่อหน้าฝ่าบาท ประสานมือไว้กลางอกพร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงเข้มขรึม“ฝ่าบาทอย่าเอ่ยออกมาเช่นนั้นกระหม่อมมิเคยต้องการขึ้นครองบัลลังก์แม้แต่น้อย กระหม่อมจงรักภักดีต่อท่านจะคอยอยู่เคียงข้างท่านเสมอ ”“ข้ารู้ดีว่าเจ้าจงรักภักดีต่อข้าจนต้องแสร้งทำชื่อเสียงให้ฉาวโฉ่ ลุกขึ้นเถิดต่อให้วันหนึ่งมีผู้คนใส่ร้ายเจ้าข้าก็เชื่อคำของเจ้ามากกว่าเหล่าเสนาบดีปากมากพวกนั้น เอาไว้สักวันเราออกไปล่าสัตว์กันตามลำพัง ข้าอยากออกไปนอกรั้ววังหลวงโดยมีแต่ข้ากับเจ้า”“พะย่ะค่ะฝ่าบาท” จวนชินอ๋องหวังหมิง ดวงตะวันบ่ายคล้อยอี้หานนั่งเล่นอยู่ศาลารับลมกลางจวนจิบน้ำชาหวนคิดถึงคำพูดและการกระทำของหวังหมิง เขาไม่ทำอย่างที่เอ่ยออกมาจริง ๆ เขาไม่แตะต้องนางทั้ง ๆ ที่มีโอกาสอี้หานเริ่มใจเต้นแรงตึกตัก‘นี่ข้ากำลังคิดอะไรอยู่ ! คิดถึงบุรุษที่มักมากอย่างเขานะหรือ ? แต่ว่าเขาไม่เคยนอนกับสตรีอื่นนี่น่า คำพูดของผู้ชายเชื่อได้มากแค่ไหนกัน ฮึคิดว่าพูดและทำอย่างนี้แล้วฉันจะเชื่อเหรอ ?แต่เขาก็ไม่ได้แตะต้องข้าเลยนี่น่า ไม่รู้ละดูไปก่อนไม่แน่เขาอาจคิดว่าข้าหลอกง่าย พูดอะไรข้าก

ตอนที่16 เป็นประสงค์ของข้า“ย้าก เจ้ากล้าดีอย่างไรถึงกล้าบุกเข้ามาในจวนชินอ๋อง วันนี้ไม่ข้าก็เจ้าต้องตาย” อี้หานฟาดหมอนไปใส่ร่างใหญ่แต่ว่าเขาหลบทันไม่ถูกหมอนของนางฟาด มือหนาจับมือของนางเอาไว้ให้นางจ้องมองเขาอย่างชัดเจน“อี้หานข้ามิใช่โจรร้ายเสียหน่อยเจ้าดูให้ดีสิ เสียงเจ้าดังเช่นนี้เดี๋ยวทุกคนได้แห่กันมาที่นี่หรอก” อี้หานชะงักทันทีที่ได้ยินเสียงของผู้มาเยือน“ชิ! ยามวิกาลเช่นนี้แถมยังเข้ามาทางหน้าต่างผู้ใดจะไม่คิดว่าเป็นโจรบ้างเพคะ แล้วมาทำอะไรที่นี่ท่านต้องอยู่ที่ตำหนักพระชายาเอกนี่น่า” อี้หานโล่งใจเมื่อรู้ว่าเป็นเขาแต่อีกใจก็ยังอดสงสัยเคลือบแคลงใจไม่ได้ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ร่างใหญ่ยื่นมือหยิบหมอนจากมือบางวางไว้บนเตียงนอนกอดนางจากด้านหลังด้วยความคิดถึง“ข้าบอกแล้วอย่างไรว่าสตรีที่ข้าต้องการร่วมหลับนอนด้วยมีแต่เจ้า”“คิดว่าข้าโง่เขลาหรือเพคะ ในตำหนักของข้าเอ่ยกันสนั่น ท่านชินอ๋องกอดแนบชิดกับชายาเอกในตำหนักของข้า ปล่อยเพคะไม่ว่าอย่างไรข้าก็ไม่มีทางเชื่อคำพูดของท่านเด็ดขาด อีกอย่างดูสภาพของท่านยามนี้แม้แต่อาภรณยังไม่สวมใส่ ยังดีที่ช่วงล่างยังสวมใส่มา คงพากันขึ้นสวรรค์มีความสุขมาแล้วสิ

ตอนที่ 18 รู้แผนการของใต้เท้าจางทั้งสองนั่งจิบน้ำชาเหมือนกับชาวบ้านที่เข้ามาดื่มน้ำชาพูดคุยหารือไม่นานนักใต้เท้าจางเดินเข้ามาที่โรงน้ำชาพร้อมกับใต้เท้าซู ทั้งสองพากันเดินไปที่ห้องส่วนตัวด้านบน หวังหมิงพยักหน้าให้เจิงหลงว่าตอนนี้คนที่เข้าเฝ้ารอได้มากันแล้ว เมื่อทั้งสองเดินไปนั่งในห้องด้านบน“เจิงหลงข้าต้องการไปนั่งบ้านบนห้องข้าง ๆ ใต้เท้าจาง" หวังหมิงโยนถุงเงินให้แก่เจิงหลงไปจัดการ เขาพยักหน้ารับถุงเงินเดินไปหาเถ้าแก่เจ้าของร้านเอ่ยเพียงสองสามคำ เถ้าแก่ยิ้มร่า พาทั้งสองเดินไปชั้นบนต้อนรับเป็นอย่างดี“คุณชายเชิญด้านนี้เลยขอรับ ท่านไม่บอกข้าตั้งแต่แรกว่าต้องการความเป็นส่วนตัว เชิญ ๆ ด้านนี้ขอรับ”หลังจากเข้ามาในห้อง เจิงหลงทำการเจาะรูเล็กเพื่อแอบฟังใต้เท้าทั้งสองพูดคุยกันและได้ยินในสิ่งที่น่าตกใจแม้ว่าจะคิดเอาไว้แล้วแต่ไม่คิดว่าใต้เท้าจางจะกล้าเปิดเผยถึงขั้นนี้“ใต้เท้าซู ข้าได้ยินมาว่าตระกูลของท่านกำลังตกต่ำจนได้มาขอความช่วยกับท่านชินอ๋อง จนยามนี้ท่านได้รับการแต่งตั้งมีหน้าที่สูงมากกว่าเดิม ท่านอยากได้ตำแหน่งสูงมากกว่านี้หรือไม่? ข้าสามารถช่วยท่านได้หากท่านรับปากจะช่วยข้าและมาอยู่ข้างเ

ตอนที่ 20 หักหน้า หวังหมิงย่างเท้าไปหาอี้หานปล่อยให้เสวี่ยหมิ่นเดินตามหลังมาอีกที นางพยามยามเก็บอาการเอาไว้พรางเดินตามหลังหวังหมิง ตลอดที่เดินเล่นเขาไม่แม้จะสนใจนางเลยสักนิด จนเสวี่ยหมิ่นรู้สึกได้ว่าในสายตาของชินอ๋องหวังหมิงจ้องมองไปหาแต่อี้หาน นางจึงหันไปหาเหม่ยหนิงเพื่อสั่งการให้นางแยกตัวออกไปตอนนี้เพื่อไปแจ้งกับคนของท่านพ่อ ในเมื่อนางไม่ได้ใจของชินอ๋องนางก็ไม่ต้องการให้ผู้อื่นได้ ทั้งแค้นใจที่ชินอ๋องไม่สนใจนาง "เหม่ยหนิงเจ้าปลีกตัวออกไปอย่าให้ผู้ใดสังเกตเห็น หลางอี้รออยู่ที่โรงสุราหัวมุมด้านนู้น จงไปแจ้งว่าข้าต้องการพบท่านพ่อ และอย่าลืมเอาสิ่งนี้ไปให้เขาด้วย" เสวี่ยหมิ่นนำของสำคัญของชินอ๋องมอบให้เหม่ยหนิงอย่างลับ ๆ นางรีบรับและเอาไปเก็บไว้ในแขนเสื้อไม่ให้ผู้ใดเห็นเมื่อหันมองไม่มีผู้คนสนใจ แถมยามนี้ผู้คนเริ่มเดินเที่ยวกันมากกว่าเดิม นางรีบปลีกตัวเข้าไปในฝูงชน "ชายารองเจ้าเช่นเป็นคนที่กินง่ายและกินเหมือนของทุกอย่างอร่อยมากจริง ๆ จนข้าอยากจะกินด้วยคน" เสวี่ยหมิ่นเดินไปหาอี้หานเพื่อดึงความสนใจจากทุกคน"ท่านพี่เสวี่ยหมิ่นลองกินดูสิเพคะ รสชาติหวานสดชื่นจริง ๆ " อี้หานยื่นขน