Lahat ng Kabanata ng The Billionaire's Surrogate Bride: Kabanata 41 - Kabanata 50

MALAMIG ang simoy ng hangin kinabukasan, at kulay-abo ang langit, mukhang uulan na naman. Tahimik ang buong mansyon, pero ramdam ang bigat sa paligid, parang may tensyon na hindi kayang takpan kahit ng mga mamahaling chandelier at marble floor.Nasa kwarto si Solenne, nakaupo sa gilid ng kama, nakatitig sa tasa ng salabat sa mesa. Kanina pa niya gustong uminom, pero sa tuwing susubukan niya, parang may gustong isuka ang sikmura niya. Pinisil niya ang bibig at pinikit ang mga mata.“God… please, not again,” mahinang bulong niya.Hindi pa siya natatapos, napasugod na siya sa banyo. Halos hindi na niya maabot ang switch ng ilaw bago sumandal sa malamig na tiles, hinihingal, pilit pinapakalma ang sarili matapos ang isa na namang round ng pagsusuka.Paglingon niya sa salamin, muntik na siyang mapaiyak. Maputla, pawisan, namumungay ang mata at halos hindi na niya makilala ang sarili. Ngayon nakumpirma na niya na may munting buhay sa sinapupunan niya.Kasabay ng realisasyon na iyon ay takot

MAAGANG nagising si Solenne kinabukasan. Maliwanag na ang paligid, pero ramdam pa rin ang lamig ng umaga. Ang malambot na kurtina ay marahang gumagalaw sa hangin habang nakaupo siya sa gilid ng kama, hawak ang isang basong tubig.Kanina pa mabigat ang sikmura niya. Kahit anong gawin, parang may gustong isuka. Ganitong-ganito raw ang sinasabi ng mga buntis na nasa unang buwan.Pinilit niyang huminga nang malalim at sinabing, “Okay lang ‘to, lilipas din ‘to.” Pero sa loob niya, may kaba pa rin, hindi sa nararamdaman ng katawan niya, kundi sa araw na ito mismo. Ito ang unang official check-up niya bilang isang buntis.Pagkalipas ng ilang minuto, may kumatok sa pinto. “Ma’am Solenne,” tawag ni Maria, “sabi po ni Sir Caelum, ready na po ang sasakyan. He’s waiting downstairs.”Napahinga siya nang malalim. “Sabihin mong susunod ako.”Tumayo siya, nag-ayos ng sarili. Simple lang ang ayos niya, pink dress at cardigan. Wala siyang make-up, pero ayos lang. Hindi naman niya kailangang magmukhang

MAAGA pa lang ay abala na ang buong mansyon. Tahimik pero buhay ang paligid, mga kasambahay na nag-aayos ng mesa, tunog ng mga kutsarang maingat na tinatabi, at ang amoy ng kape na nagmumula sa kusina. Ang tanging hindi pa gumigising sa oras na iyon ay si Solenne, na marahang idinilat ang mga mata nang marinig ang mahinang katok sa pinto.“Ma’am Solenne,” tawag ni Maria. “May breakfast po kayo sa veranda. Si Madam Isabella po gusto kayong samahan.”Napatigil si Solenne. Mabilis na bumalik ang kaba na naramdaman niya kahapon. Agad siyang bumangon, naglagay ng manipis na robe sa ibabaw ng pajama at tumingin sa salamin. Namumugto pa ang mata niya sa kakaisip kagabi kung paano siya tinignan ni Isabella, kung paano ito ngumiti na parang may alam pero piniling manahimik.Huminga siya nang malalim bago lumabas ng kwarto. Sa veranda, nakita niya agad ang ginang na nakaupo sa may dulo ng mesa, may hawak na tasa ng kape, habang binabasa ang pahayagan. Nakasuot ito ng kulay ivory na blouse

LATE evening sa mansyon. The sky was an endless sheet of deep blue-black, sprinkled with faint city lights from afar. Sa loob, tanging ilaw lang ng hallway sconces at mahinang tunog ng grandfather clock ang maririnig. Everything looked peaceful—too peaceful.Caelum sat alone in his study. The room was dim, lit only by the desk lamp that cast a golden glow across the dark wood. Sa mesa niya, nakakalat ang mga papel at laptop na nakabukas sa mga report. Sa tabi, naroon pa rin ang ultrasound photo—flattened, untouched, but always within reach.He leaned back in his chair, removing his glasses. The silence felt heavy, almost unnatural. For the first time in days, he couldn’t focus. There was an itch at the back of his mind, something off, something he couldn’t name.Sa labas ng bintana, umuulan nang mahina. The raindrops hit the glass in small, steady beats, matching the rhythm of his thoughts.---Meanwhile, sa kabilang wing ng mansyon, Solenne was sitting by the window of her

ISANG linggo na ang lumipas mula nang kaharapin ni Caelum ang kanyang Uncle Hector, pero hanggang ngayon, walang malinaw na ebidensya. Ang mga report na dumarating gabi-gabi kay Damon ay puro teknikal offshore accounts, shell companies, mga numero na walang pangalan. Pero sa gitna ng lahat ng iyon, ramdam niya na malapit na siya. Masyadong tahimik ang mga susunod na araw at sa katahimikang iyon, mas lalo siyang naging mapagbantay. --- 7:00 AM. Sa kusina, abala ang mga kasambahay sa paghahanda ng almusal. Tahimik na pumasok si Solenne, naka-simpleng cotton dress, may hawak na maliit na notebook. Sa mga unang linggo ng pagbubuntis niya, mas madalas niyang maramdaman ang pagod. Minsan kahit simpleng pag-akyat lang sa hagdan, parang napapagod agad siya. “Good morning, Ma’am,” bati ni Maria habang nagbubuhos ng gatas. “Mainit po, para hindi sumama ang tiyan.” Ngumiti siya. “Salamat, Maria.” Habang umiinom ng gatas, napansin niyang nasa mesa ang folder ni Caelum. Nakaipit ang i