Lahat ng Kabanata ng The Billionaire's Surrogate Bride: Kabanata 21 - Kabanata 30

TAHIMIK pa rin na nakatayo si Caelum sa harap ng bintana, hawak ang baso ng whiskey. Ang madilim na kapaligiran sa labas ay parang sariling repleksyon ng damdamin niya, mapanganib, malawak, at walang kasiguraduhan.Samantala, nakaupo si Solenne sa kama, mahigpit na nakapulupot sa kumot na para bang iyon na lamang ang natitirang proteksiyon niya laban sa lalaking nasa iisang silid. Ang dibdib niya ay mabilis pa rin ang pag-angat-baba, at ang luhang pinipigil ay patuloy na nagbabantang pumatak.Ilang sandali na walang nagsalita ang namagitan sa kanila. Hanggang sa muling magsalita si Caelum, malamig ngunit may lalim na parang nagmumula sa pinakailalim ng kanyang dibdib.“You can hate me all you want,” ani nito, hindi tumitingin sa kanya. “But you’ll still carry my heir. And when that time comes, you’ll realize… no one else will own you but me.”Napakagat-labi si Solenne, pinipigilan na muling umiyak. Gusto niyang sumagot, gusto niyang ipagsigawan na hindi siya kailanman magiging pagmama

NANG umalis si Solenne sa library, ay naiwan si Caelum na nakaupo pa rinsa Chesterfield armchair, hawak ang whiskey at nakatitig sa naglalagablab na apoy ng fireplace. Ang mga anino ng apoy ay sumasayaw sa kanyang matalim na mukha, at sa mga apoy na iyon ay isa-isang bumabalik ang mga masasakit ma alaala. Mga alaala na 14 taon na niyang pinipilit ilibing, pero bumabalik pa rin gabi-gabi.Fourteen years ago, eighteen years old pa lang siya noon. Fresh from Harvard summer prep program, excited dapat na makita ulit ang kanyang ama. Pero ang gabing iyon ang tuluyang gumiba sa mga pangarap niya.Malinaw pa sa kanya ang amoy ng emergency room ng gabing iyon, amoy ng pinagsamang dugo at alcohol. At mga ingay na nagmumula sa medical equipments.Nandoon ang kanyang ama, si Alessandro Valtieri, nakaratay sa hospital bed, duguan, at halos hindi na makilala dahil sa pinsala sa mukha at dibdib. May tubo sa bibig nito, may machines na humihinga para rito. Ang dating matikas, malakas, at makapangyar

MALAMIG ang hangin nang gabing iyon, pero ang buong mansion ay tahimik na tila lumulubog sa sarili nitong anino. Pagkatapos ng mabigat na breakfast sa pavilion at ng mga salitang binitiwan ni Caelum na parang matalim na kutsilyo sa puso ni Solenne, hindi na niya alam kung saan siya kukuha ng lakas. Buong araw siyang nagkulong sa silid, umiwas sa mga mata ng mga staff, at pinilit kumbinsihin ang sarili na kaya pa niyang tumindig kahit gaano siya kinokontrol ni Caelum.Pero nang dumilim na ang kalangitan, nagdesisyon siyang lumabas. Hindi siya mapakali. Parang may humihila sa kanya papunta sa hardin ng mansion. At doon, sa likod ng mga marble pillar at nakatagong pathway, naroon ang private pool area, isang malaking heated pool na natatakpan ng glass dome, may mga haliging puti at malalambot na upuang nakapalibot. Ang tubig ay kumikislap sa ilalim ng moonlight, para bang inaakit siyang lumapit.Naglakad siya papalapit, naka-suot lang ng manipis na silk robe na binigay ng maid kaninang h

MABIGAT ang pakiramdam ni Solenne nang magising siya kinaumagahan. Parang pumipitik ang ugat niya sa ulo dahil sa matinding sakit. Pakiramdam din niya ay pagod na pagod siya kahit wala naman siyang ginagawa araw-araw kundi matulog, kumain, at pasakitan ni Caelum. Gusto pa sana niyang magtagal sa higaan, maidlip pa kahit kaunti. Idinantay niya ang braso sa noo, pinikit muli ang mga mata, at inisip na baka makadagdag ng lakas kung matutulog pa siya ng ilang oras. Pero bago pa siya muling lamunin ng antok, narinig niya ang maingat na katok sa pinto. “Madame,” boses ng maid mula sa labas. “May ipinapadala si Sir Caelum para po sa inyo.” Napabuntong-hininga si Solenne. Bumangon siya kahit mabigat ang katawan, nilapitan ang pinto, at binuksan ito nang kaunti. Nandoon ang maid, nakayuko, hawak ang isang hanger na may kasamang brand new outfit, isang puting silk blouse na may soft drape sa harapan at isang pares ng high-waisted dark blue skinny jeans. Branded, halatang hindi ordinaryo. Sa

HINDI pa rin humuhupa ang bigat sa dibdib ni Solenne nang muli silang bumiyahe papunta sa kung saan. Tahimik siya sa loob ng SUV, nakatanaw lang sa labas habang binabalikan ang huling yakap ng kanyang ina at kapatid. Pakiramdam niya ay para siyang naputol sa kalahati na isang parte niya gustong manatili sa piling ng pamilya, pero ang isa nama’y alam na wala siyang magagawa kundi sundin ang kasunduan kay Caelum.Habang umiiyak siya, nanatiling kalmado si Caelum, nakasandal, hawak ang phone na parang walang pakialam. Pero mula sa gilid ng mata niya, ilang beses ding napansin ni Solenne na tinitingnan siya nito. Hindi niya alam kung binabasa lang nito ang emosyon niya o kung may kaunting awa sa likod ng malamig na tingin.Pagkalipas ng halos isang oras, dumiretso ang SUV sa isang high-end bar sa Bonifacio Global City. Malapit nang magdilim at nagsisimula nang magliwanag ang mga neon signs. Paglapit nila sa entrance, kita ni Solenne ang pulang carpet, ang mga naka-suit na bouncer, at ang