ตอบแทนชาวบ้าน

หัวหน้าหมู่บ้านมองชุยหยุนอย่างชื่นชม รวมทั้งหันไปขอบใจอีกสามคนที่ตามขึ้นไปช่วยตามหาหลิงเฟิ่งด้วย ที่นำข่าวดีลงมาบอก

แต่บุรุษอีกสามคนได้แต่ยิ้มออกมาแห้งๆ พวกเขาต่างก็แอบเก็บกันมาคนละหลายชั่งแล้ว เพียงแค่ไม่ได้พูดออกมาก็เท่านั้น หากคนอื่นขึ้นไปพร้อมพวกเขาก็จะได้กลับลงมาเช่นกัน จะกล่าวโทษกันก็ไม่ได้

ชาวบ้านที่รู้ว่าหญ้าหนอนคือสิ่งใด ต่างก็รีบแยกตัวออกไปช่วยหัวหน้าหมู่บ้านส่งข่าว พวกเขาต่างรู้ดีว่าหากคนอื่นรู้เยอะ หญ้าหนอนที่ควรจะได้มากในตอนแรกก็ต้องถูกแบ่งให้คนที่ไม่ได้ทำอะไรไปด้วย จึงเข้าไปกระซิบบอกข่าวกัน แล้วต่างรีบพากันเดินมาที่เรือนตระกูลซ่ง

“เจ้าพูดจริงรึ อาหยุนที่เจ้าจะบอกที่พบหญ้าหนอนให้พวกข้า” ชาวบ้านเอ่ยถามออกมาอย่างไม่เชื่อ เรื่องดีเช่นนี้จะนำมาบอกผู้อื่นเพื่ออันใด เก็บไว้ร่ำรวยเพียงผู้เดียวไม่ดีกว่ารึ

“ขอรับ ข้าอยากตอบแทนที่พวกท่านทุกคนช่วยตามหาเฟิ่งเออร์ในครั้งนี้ ข้าจะพาพวกท่านไปเก็บและจะสอนว่าต้องเก็บเช่นใด เพื่อไม่ให้เกิดความเสียหาย แต่ข้าคิดว่า...ควรจะเก็บมารวมกันแล้วนำไปขายครั้งเดียว เงินที่ได้ก็แบ่งจำนวนเท่ากัน เช่นนี้จะได้ไม่เกิดปัญหาว่าใครได้มากได้น้อยขอรับ” ทุกคนพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

“หากมีคนใดไปบอกคนที่ไม่ได้มาช่วยออกตามหา ข้าจะแบ่งเงินในส่วนที่พวกเจ้าได้ออกให้คนที่เจ้าพามาแทน” หัวหน้าหมู่บ้านมองเตือนไปที่ทุกคน

“ผู้ใดจะบอกก็บอก แต่ข้าไม่บอก เรื่องอันใดจะให้คนที่ไม่ได้เหนื่อยเดินหาเฟิ่งเออร์ได้เงินไปด้วยเล่า” ชาวบ้านเอ่ยออกมา จากนั้นก็มีเสียงพูดเห็นด้วยขึ้นมาอีกหลายเสียง

“เรื่องนี้จบแล้ว ก่อนฟ้าสว่างพวกเจ้าก็มาพบกันที่ทางขึ้นภูเขาก็แล้วกัน ส่วนเรื่องที่ผู้ใดพาเฟิ่งเออร์ขึ้นเขาไป ข้าจะจัดการหลังจากที่จัดการเรื่องหญ้าหนอนเสร็จแล้ว”

ชุยหยุนเองก็เห็นด้วยกับหัวหน้าหมู่บ้าน ด้วยต้องการให้หวงหลานกับกวงเจินตายใจเสียก่อน ว่าไม่มีผู้ใดรู้เรื่องที่พวกนางพาหลิงเฟิ่งไปทิ้งบนเขา

เมื่อพูดคุยกันจนเข้าใจแล้ว ต่างก็แยกย้ายกันกลับเรือนไป คงเหลือก็เพียงลุงกู้ ลุงจินและป้าเหลียน ที่ยังคงรั้งอยู่ที่เรือนตระกูลซ่ง

“เข้าไปในเรือนก่อนเถิดขอรับ” ชุยหยุนรู้ว่าพวกเขาจากจะพูดเรื่องใด จึงได้ชวนเข้าไปพูดกันในเรือน

เข้ามาถึงก็เห็นป้าเหลียนกับจูซื่อกำลังพาหลิงเฟิ่งกินข้าวอยู่ ชุยหยุนจึงเรียกให้คนอื่นร่วมวงกินด้วยกันเลย จะได้เอ่ยคุยไปพร้อมกันด้วย

“เจ้าว่าอย่างไรนะ!!!” ป้าเหลียนกับป้าจินร้องออกมาเสียงดัง เมื่อเห็นหญ้าหนอนที่สามีและลูกชายของตนหามาได้ กองอยู่ตรงหน้า

“เบาๆ เจ้าจะให้ผู้อื่นมาได้ยินหรือไร” ลุงกู้ร้องตำหนิออกมา

“หากผู้อื่นรู้จะไม่ตำหนิพวกเรารึ” ป้าเหลียนเอ่ยถามออกมาอย่างกังวล

“ไม่มีผู้ใดว่าท่านหรอกป้าเหลียน หากพวกเขาคิดจะส่งคนขึ้นไปตามเฟิ่งเออร์ ก็คงได้ติดมือมาเช่นพวกข้าเหมือนกัน” ชุยหยุนพูดออกมา

“แต่ว่า...เหตุใดเจ้าเก็บได้น้อยนักเล่า” ป้าจินเอ่ยถาม เมื่อเห็นหญ้าหนอนของชุยหยุนมีเพียงหยิบมือเดียว

“เอ่อ...พี่หยุนคงตกใจเรื่องที่ข้าหายดีแล้วเจ้าค่ะ จึงมิได้สนใจจะเก็บหญ้าหนอน” สตรีทั้งสองคนหันมามองหลิงเฟิ่งอย่างตกตะลึง เมื่อนางพูดออกมาราวกับว่ามิใช่คนเสียสติ

“สวรรค์!!!” เจ้าหายแล้วจริงรึ เฟิ่งเออร์” จูซื่อไม่สนใจหญ้าหนอนอีกต่อไป นางลุกขึ้นมาสวมกอดหลิงเฟิ่งเอาไว้แน่นด้วยความยินดี

ป้าเหลียน ป้าจิน ต่างก็ยินดีไปกับนางด้วย ยิ่งพอได้ฟังลุงกู้เล่าว่าทั้งหมดเป็นเพราะท่านเทพที่เวทนาหลิงเฟิ่ง จึงให้พรเพื่อให้นางหายดี

“ดีแล้ว ดียิ่ง มีแต่เรื่องดีๆ” จูซื่อร้องไห้ออกมาอย่างยินดี

“แต่เรื่องที่ข้าหายป่วย พวกท่านอย่าเพิ่งบอกผู้อื่นนะเจ้าคะ มิเช่นนั้น ท่านพ่อคงได้มารับข้ากลับไป”

“เหอะ จะมารับได้อย่างไร เจ้าทำเรื่องตัดขาดแล้ว อีกทั้งในสัญญา อาหยุนยังให้หัวหน้าหมู่บ้านระบุไว้ชัดเจน ต่อให้เจ้าร่ำรวยหรือรุ่งเรือง พวกเขาก็มิอาจมาขอให้เจ้ากตัญญูได้แล้ว” ป้าเหลียนตบเข่าเสียงดัง

“เรื่องนี้เอาไว้ก่อน แล้วเจ้าจำได้หรือไม่ว่าผู้ใด มาพาเจ้าไปทิ้งไว้บนภูเขา” เป็นเรื่องที่ยังติดอยู่ในใจของป้าจิน หากนางไม่รู้ว่าเป็นผู้ใดคงได้อกแตกตาย

“ตอนที่ข้าหายดีแล้ว ก็พบว่ามีปิ่นของผู้ใดไม่รู้อยู่บนผมของข้าสองด้าม ข้าให้พี่หยุนไปแล้วเจ้าค่ะ”

“ข้าได้ยินที่ชาวบ้านพูด ว่าเป็นของอาหลานกับอาจิน แต่พวกนางต้องการพาเจ้าไปทิ้งเพื่ออันใด หรือว่าเจ้าเคยไปทำอันใดกับนางไว้” อาไฉมองหน้าหลิงเฟิ่งอย่างไม่อยากเชื่อ ว่าหญิงงามในหมู่บ้านจะมารังแกหญิงบ้าเช่นหลิงเฟิ่งเพื่ออันใด

“หึ เรื่องนี้ข้ารู้ นางมาพบอาหยุนก่อนหน้าจะเกิดเรื่องสามสี่วันที่แล้ว พอรู้ว่าอาหยุนหายดี จึงคิดจะให้อาหยุนไปสู่ขอนาง ส่วนเฟิ่งเออร์นางบอกให้อาหยุนพาไปทิ้งบนเขาเสีย ไม่คิดว่านางจะใจกล้าลงมือจัดการเอง” จูซื่อนึกถึงหวงหลานก็มีโทสะไม่น้อย

“เป็นเพียงแม่นางน้อย ยังไม่ออกเรือน ยังโหดเหี้ยมเช่นนี้ หากออกเรือนไปแม่สามีพูดไม่เข้าหู นางไม่หยิบมีดมาแทงเลยรึ” ป้าเหลียนมองอาไฉ เหมือนอยากจะเตือนเขาว่า หากเจ้ากล้าหาเมียเช่นนี้เข้าเรือน ข้าจะตัดลูกตัดแม่กับเจ้า

“รอให้จัดการเรื่องหญ้าหนอนเรียบร้อย ค่อยคิดบัญชีกับพวกนางก็ยังไม่สาย พรุ่งนี้ข้าจะเดินทางเข้าเมือง เพื่อไปสอบถามราคาหญ้าหนอนเสียก่อน หากร้านยารับซื้อทั้งหมดจะได้ไม่ต้องไปเร่ขายที่เมืองอื่น”

“ดีๆ แล้วเจ้าจะไปกับผู้ใด ข้าฝากไปขายเลยได้หรือไม่” ลุงจินไม่อยากเก็บไว้ที่ตัวแล้ว

“ข้าจะไปกับเฟิ่งเออร์ขอรับ พวกท่านก็นำส่วนของพวกท่านมาให้ข้า แล้วแยกกันให้ชัดเจน ข้าจะได้ไม่จำผิดว่าเป็นของผู้ใด” ด้วยน้ำหนักหญ้าหนอนที่ทั้งสามหามาได้ต่างกันอยู่เล็กน้อย”

“ไม่ต้องแยก ขายรวมไปเลย แล้วค่อยเอาเงินมาแบ่งกัน” ลุงกู้ที่หาได้มากสุดก็ออกความเห็น ตัวเขาใช้ชีวิตเพียงคนเดียว จึงไม่ได้มองว่าจะได้เงินมากหรือน้อย ทุกคนจึงได้พยักหน้าอย่างพร้อมเพรียงกัน

เมื่อจบเรื่องแล้ว ทั้งยังกินข้าวอิ่มเรียบร้อย ต่างก็พากันแยกย้ายกลับเรือนไป จูซื่อจะแยกตัวไปพัก ด้วยวันนี้นางเดินทางเข้าเมือง ทั้งยังเสียขวัญเมื่อรู้เรื่องที่หลิงเฟิ่งหายไปอีกจึงจะเข้าไปพักผ่อน แต่ถูกหลิงเฟิ่งนางดึงรั้งเอาไว้

“เอ่อ...ท่านแม่ ข้ามีเรื่องจะบอกท่านเจ้าค่ะ”

“เรื่องใดรึ เจ้าไม่สบายตรงไหนหรือไม่ พอเห็นสีหน้าของหลิงเฟิ่งไม่สู้ดีจึงได้เอ่ยถามออกมา

“ไม่เจ้าค่ะ ท่านอย่าตกใจนะเจ้าคะ” หลิงเฟิ่งหันไปทางชุยหยุนอย่างขอความช่วยเหลือ

“พูดเถิด ท่านแม่นางไม่เป็นอันใดหรอก แล้วก็ไม่นำเรื่องของเจ้าออกไปพูดด้วย” ชุยหยุนเคารพการตัดสินใจของนาง ในเมื่อนางต้องการจะบอกมารดาของเขา เขาก็ต้องแล้วแต่นาง