Semua Bab เซี่ยชิงหลี ดรุณีเปลี่ยนชะตาพลิกอนาคต: Bab 41 - Bab 50

เมื่อเช้าวันใหม่มาเยือนแสงแดดอ่อนส่องผ่านหน้าต่างไม้ เสียงนกร้องเจื้อยแจ้วในสวนปลุกสติของใครบางคนให้ตื่นจากหลับใหล หลี่หมิงเจ๋อที่ถูกพาตัวมาส่งอย่างปริศนาค่อยๆ ลืมตาอย่างเชื่องช้า ความรู้สึกหนักอึ้งในศีรษะยังคงหลงเหลือ ทว่าร่างกายกลับไม่เจ็บปวด มีเพียงความอ่อนล้าและความไม่เข้าใจ“ท่านฟื้นแล้วหรือ...”เสียงของหมอประจำเรือนดังขึ้นเบาๆ หญิงสาวรีบวางตะกร้าสมุนไพรในมือแล้วเดินเข้ามาตรวจชีพจรให้ลูกพี่ลูกน้องด้วยท่าทางห่วงใย หลี่หมิงเจ๋อกะพริบตาถี่ๆ ก่อนจะยันตัวขึ้นนั่ง สีหน้าของชายหนุ่มบัดนี้เต็มไปด้วยความงุนงง“ข้า...กลับมาที่นี่ได้อย่างไร”ก่อนที่นางจะทันได้ตอบ ประตูห้องก็ถูกเปิดออกอย่างแรง ครอบครัวหลี่ทุกคนต่างอยู่ในห้องนั้นอย่างพร้อมเพรียง แม้ผู้อาวุโสอย่างผู้เฒ่าหลี่จะยังมิได้เอ่ยปากถาม ทว่าด้วยท่าทางมึนตึงก็พอจะทำให้ชายหนุ่มรู้ตัวว่าตนทำบางอย่างผิดไปหลี่หมิงเจ๋อครุ่นคิด สายตาเหม่อมองไปยังม่านหน้าต่างครู่หนึ่ง ก่อนภาพเหตุการณ์ทั้งหมดจะถาโถมเข้ามาราวกับสายน้ำหลากภาพต้นไม้ใหญ่ ทุ่งหญ้า กระบอกไม้ไผ่...และรสชาติของน้ำแปลกๆ ที่เขาดื่มเข้าไป จากนั้น...ความร้อนวูบวาบในกาย ความรู้สึกควบคุมต

มือหยาบกร้านยกขึ้นปาดน้ำตาอย่างเงอะงะ แต่หยาดน้ำอุ่นก็ยังคงไหลไม่ขาดสาย“ข้า...ไม่รู้จะกล่าวสิ่งใด...ข้า...ไม่เคยมีใครพูดกับข้าเช่นนี้เลย...ขอบคุณ...ขอบคุณจริงๆ ...”เสียงของชายชราสั่นเครือ คล้ายจะขาดเป็นช่วง ๆหลานสาววัยสิบสามปี ที่ยืนอยู่ด้านหลังรีบถลาเข้ามาคุกเข่ากับพื้นไม้ตรงหน้าหญิงสาว ใบหน้าอ่อนเยาว์ทว่ากับแห้งตอบเปื้อนไปด้วยน้ำตาเช่นเดียวกัน“ข้าขอขอบพระคุณท่านหมอหญิงแทนท่านปู่ของข้าด้วยเจ้าค่ะ ขอบคุณจริงๆ ที่เมตตาพวกเรา! หากไม่มีท่าน...ข้าคงได้แต่มองท่านปู่ร่างกายทรุดโทรมลงทุกวันโดยไม่สามารถทำอะไรได้เลย...”นางก้มศีรษะลงต่ำจนหน้าผากแตะพื้นไม้ ดวงใจยังสั่นไหวด้วยความตื้นตัน เซี่ยชิงหลีค่อยๆ ย่อตัวลง ใช้มืออ่อนนุ่มแตะไหล่ของเด็กสาวแผ่วเบา“จงดูแลท่านปู่ให้ดี...เจ้าคือสายเลือดของเขา เจ้าคือความหวังในใจของเขา ในวันหนึ่ง...เมื่อเจ้ามีแรงมากพอ จงส่งต่อน้ำใจนี้แก่ผู้อื่นด้วย”คำพูดเรียบง่าย แต่แฝงด้วยพลังและเมตตาอย่างลึกล้ำหญิงสาวไม่ได้เรียกร้องคำสรรเสริญ ไม่ต้องการเงินทอง เพียงแค่ “ได้เห็นคนไข้ลุกยืนได้อีกครั้ง” ก็เพียงพอแล้ว“รับเทียบยานี้แล้วไปเถิดท่านผู้เฒ่า...ก่อนแดดจะร้อนไปมาก

หลังจากลาครอบครัวเว่ยและส่งของทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว เซี่ยชิงหลีและอาเหิงเดินกลับเข้าสู่เขตหมู่บ้านสือโถวในช่วงเย็นแสงตะวันสาดเงาทอดยาวข้ามหลังคาเรือน ควันไฟที่ชาวบ้านหุงหาอาหารเริ่มลอยขึ้นให้เห็นอย่างอ้อยอิ่งทันทีที่นางก้าวเท้าเข้าสู่ประตูเรือน ก็พบกับเซี่ยชิงเป่าน้องสาวคนเล็กวิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นเต้น“พี่รอง! ท่านกลับมาแล้ว!!...ข้ามีเรื่องต้องบอกท่านเจ้าค่ะ...เรื่องของจูเป่าเอ๋อที่ท่านสั่งให้ข้าจับตาดูเอาไว้ นาง...นางและหวังฟู่กุ้ย!....”เซี่ยชิงหลีชะงักเล็กน้อย คิ้วเรียวขมวดทันที“เข้าบ้านก่อนค่อยพูด”หญิงสาวจูงน้องสาวคนเล็กให้ตามตนเองมาที่เรือนพักส่วนตัวของนาง“เอาล่ะ..พูดได้แล้ว”นางจับน้องสาวให้นั่งลงบนโต๊ะน้ำชา จากนั้นเฝ้ารอรายงานจากเซี่ยชิงเป่า“ข้าทำตามที่ท่านบอก ใช้เงินและลูกอมแจกเด็กในหมู่บ้านให้พวกเขาคอยจับตาดูว่าจูเป่าเอ๋อไปที่ใดมาบ้าง ทำให้พบว่าช่วงหลังมานี้จูเป่าเอ๋อมักแอบออกจากเรือนบ่อยๆ และทุกครั้ง...จะมุ่งหน้าไปยังป่าด้านหลังหมู่บ้าน มีหลายคนเห็นนางแอบกระซิบกระซาบอยู่กับหวังฟู่กุ้ยหลายครั้งด้วยเจ้าค่ะ!”ชื่อของหวังฟู่กุ้ยทำให้ดวงตาของเซี่ยชิงหลีเย็นลงทันที คนคนนี้

“วันนี้ที่ข้ามาที่นี่เพราะมีผู้ฝากให้ข้านำเรื่องดีๆ มาสู่บ้านหลี่ของท่านโดยเฉพาะ”“ใครหรือที่ฝากให้ท่านมาที่นี่”“คะ...คือ เป็นพี่สาวอดีตสามีของแม่นางหลี่ นางอยากเสนอให้น้องชายของสามีนางมาแต่งงานกับ...กับ...แม่นางหลี่บ้านท่าน อย่างไรทั้งสองก็เป็นหม้าย ไม่ดีกว่าหรือที่ให้นางได้มีคนดูแลยามแก่เฒ่า”ทันใดนั้นบรรยากาศรอบตัวก็หนักอึ้งขึ้น แม่สื่อหานเห็นท่าทีเย็นชาที่ปรากฏขึ้นในสายตาสะใภ้รองนางก็รู้สึกเย็นวาบที่สันหลัง สะใภ้รองขมวดคิ้วริมฝีปากคลี่ยิ้มเย็นชา“น้องชายของสามีเซี่ยหลิงหยิน...นั่นใช่คนที่เคยทุบตีภรรยาจนตายใช่หรือไม่”แม่สื่อหานหน้าแข็งค้างไปชั่วขณะ ก่อนรีบแต่งเสียงให้ดูมีจริต“อุ๊ย! เรื่องเก่าเจ้าค่ะ เรื่องเก่า! ใครมันจะดีไปเสียหมด...เขาเป็นคนกล้าหาญ ทำมาหากินคล่องแคล่ว ร่างกายแข็งแรง...เหมาะกับแม่นางหลี่บ้านท่านแน่นอน!”สะใภ้รองเงียบลง สายตาของนางเรียบนิ่งจนน่าขนลุก“ข้ารู้...ว่าท่านเป็นแม่สื่อและทำตามหน้าที่ของตน แต่ท่านไม่คิดหรือว่าหากท่านจับคู่ไม่ดีชีวิตของคนผู้หนึ่งจะต้องตกอยู่ในนรกทั้งชีวิต อย่างเห็นแก่เงินไม่กี่สิบเหวินแล้วทำลายจรรยาบรรณอาชีพของตน วันนี้ข้าจะปล่อยท่านไปก่อ

“อู๋จงไห่...นี่ไม่ใช่การขู่…แต่มันคือคำท้า เจ้าได้เงินข้าไปสี่พันตำลึงข้ายังไม่ร้องโวยวาย ครั้งนี้ข้าเพียงต้องการให้เงินหนึ่งหมื่นตำลึงของข้าได้รับการเดิมพันที่เท่าเทียม เช่นนี้เรียกข่มขู่หรือ”หญิงสาวมองอู๋จงไห่ด้วยสายตาดูแคลน นางเลิกสนใจเขาพลางโบกมือไล่“ไปเถอะ ไปไกลๆ คุณชายไม่อยากเล่นกับเจ้าแล้ว อายุก็ไม่น้อย งอแงอันใดกัน มา มา...พวกเรา เจ้าคนไหนอยากเดิมพันกับข้าบ้าง”นี่ถึงจะเรียกการข่มขู่ที่แท้จริง เซี่ยชิงหลีอาศัยความโลภของทุกคนให้เป็นประโยชน์ ทำให้อู๋จงไห่คิดว่าปลาอ้วนกำลังจะหลุดมือของตนไป“ก็ได้!! เจ้ารอข้าที่นี่!! ห้ามเล่นกับพวกเขาเด็ดขาด”หญิงสาวยักไหล่ท่าทางไม่ยี่หระณ เรือนของอู๋จิ่งอวิ๋น ในอำเภอหลิงหนาน“ปั้ง! ปั้ง! ปั้ง! พี่ใหญ่! พี่ใหญ่! เปิดประตูที!”อู๋จิ่งอวิ๋นลุกขึ้นอย่างหงุดหงิด เมื่อเดินออกมาเปิดประตูก็พบว่า เป็นอู๋จงไห่น้องชายของตนที่อยู่ในสภาพเสื้อผ้ายับเยิน ตาแดง หน้าแดงเดินเข้ามาอย่างร้อนรน“ข้า…ข้าต้องการความช่วยเหลือจากพี่! มันไม่ใช่เรื่องเล็กนะ...ครั้งนี้พวกเราพี่น้องกำลังจะรวยกลายเป็นเศรษฐีกันแล้ว!!”อู๋จิ่งอวิ๋นถอนหายใจแรง คิดว่าน้องชายพูดเรื่องเรื่อยเปื่