Semua Bab เซี่ยชิงหลี ดรุณีเปลี่ยนชะตาพลิกอนาคต: Bab 31 - Bab 40

เซี่ยชิงหลีนั่งลงบนม้านั่งไม้ริมหน้าต่าง แขนขวาของนางมีรอยแดงช้ำตรงปลายข้อศอกถลอกเล็กน้อยจากแรงปะทะ มู่หรงหนานเฟิงนั่งตรงข้าม มือของเขาถือผ้าผืนเล็กกับน้ำสะอาดเตรียมล้างแผลให้ตนเองแววตาของเขาในตอนนี้…ว่างเปล่าเสียจนชวนให้นางรู้สึกหนักอึ้งในอก เขากำลังคิดอะไรอยู่…ไม่ต้องเดาก็รู้ดวงตาคู่นั้นไม่มีเป้าหมาย ไม่มีไฟ ไม่มีแม้แต่ความเคียดแค้น มันคือแววตาของคนที่หมดแรงเดินต่อแม้จะยังยืนอยู่ เซี่ยชิงหลีมองเขาเงียบๆ ปล่อยให้เสียงเช็ดแผลเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ดังอยู่ในห้องนั้นภาพชายหนุ่มตรงหน้าแตกต่างจากตอนที่นางพบเขาครั้งแรกโดยสิ้นเชิง ตอนนั้นเขาคือเจ้าของหอสุราที่สง่างาม สุขุม และแฝงแรงใจเข้มแข็งในแววตา ทว่าวันนี้…เขาไม่ต่างจากคนที่ถูกบีบจนไม่เหลือทางเดิน“มีบ้านก็กลับไม่ได้ มีตระกูลแต่ไร้ที่ยืน”หากเขายังจมอยู่กับความสิ้นหวังเช่นนี้...เขาอาจจะไม่ใช่คู่ค้าที่นางพึ่งพาได้ในวันหน้า“คุณชายมู่หรง”เซี่ยชิงหลีเอ่ยเสียงเบา“ข้าไม่ใช่คนดีมากพอจะให้คำปลอบใจอันเลิศหรู แต่ในโลกแห่งการค้า หากเจ้าหยุดเดินเพียงเพราะเส้นทางข้างหน้ามีคนขวาง…เจ้าจะไม่มีวันไปถึงจุดที่เขาไม่กล้าตามไปเหยียบ”มู่หรงหนานเฟิงเงยหน

“ข้า...”น้ำเสียงถูกเปล่งออกมาอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเงียบไป“...ข้าไม่รู้ว่าควรพูดกับท่านอย่างไรดี”เพราะวันนั้น หลังจากที่ข้ารู้ว่าข้ารู้สึกเช่นไรกับเจ้า ข้าก็ไม่อาจทนมองเจ้าด้วยสายตาเช่นเดิมได้อีก ไม่ใช่เพราะเจ้าผิดแต่เพราะข้ากลัว...กลัวว่าเจ้าจะเห็นมันในสายตาของข้าเซี่ยจื่ออี้เพียงเอ่ยในใจทว่ามิอาจกล่าวออกมามู่หรงหนานเฟิงมองเขานิ่งๆ ไม่เร่งเร้า ไม่บีบคั้น ไม่ถามซ้ำ สายตาของเขาแฝงไว้ด้วยความอดทน และเงียบงันพร้อมจะรับฟังเซี่ยจื่ออี้หลบสายตา ใบหน้าชายหนุ่มแม้จะดูเรียบเฉยทว่ากลับแฝงไว้ด้วยความปวดร้าวในใจสายลมพัดแรงขึ้นเล็กน้อย เสียงใบไม้สะบัดดังกรอบแกรบแทรกความเงียบอันหนักอึ้งในศาลา มู่หรงหนานเฟิงยังคงมองเขาแล้วเอ่ยเสียงเบา...เหมือนลมหายใจ“ไม่ว่าเจ้ามีเหตุผลอันใด ข้ามู่หรงหนานเฟิงจะยังรออยู่ที่เดิม รอเพื่อให้เจ้ากลับมา”เซี่ยชิงหลีแอบฟังอยู่ห่างๆ นางเริ่มขัดใจกับท่าทีของคนทั้งสอง คนหนึ่งมีปากก็เหมือนเป็นใบ้ อีกคนเหมือนน้ำเต้าไม่มีปาก เอาแต่นิ่งเงียบไม่ยอมเอ่ยความในใจของตน มองพวกเขาสองคนแล้วทำให้นางรู้สึกโมโหนักเซี่ยจื่ออี้เหลือบมองมู่หรงหนานเฟิงอย่างเต็มตาเป็นครั้งแรก ท่ามกลางบรรยาก

เมื่อทุกอย่างเริ่มลงตัว เรือนหลักหลังใหม่ที่เซี่ยชิงหลีวางแผนและออกแบบด้วยตนเองก็ตั้งตระหง่านอยู่ด้านหลังโรงงานสบู่เรือนไม้ที่ดูเรียบสง่าโครงสร้างแข็งแรง มีทางเดินเชื่อมถึงกันทุกเรือนย่อย ให้ความรู้สึกทั้งอบอุ่นและมั่นคงด้านในแต่ละห้องนอนมีเตาผิงดินเผาติดตั้งอย่างประณีต แม้กระทั่งห้องโถงกลางของเรือนก็มีเตาผิงทรงโค้งไว้ตรงกลาง เมื่อลมหนาวจากภูเขาโหมกระหน่ำในฤดูหนาว ทุกคนในตระกูลจะได้ไม่ต้องนั่งสั่นเทาในความมืดอีกต่อไปและเหนือสิ่งอื่นใด...ห้องน้ำ คือสิ่งที่หญิงสาวภาคภูมิใจที่สุด แต่ละห้องนอนมีห้องน้ำส่วนตัวแยกชัดเจน ชักโครกดินเผาเคลือบอย่างหนา ให้สัมผัสเย็นสะอาด เลียนแบบมาจากห้องน้ำในยุคปัจจุบัน ห้องน้ำรวมด้านนอกสำหรับแขกผู้มาเยือนก็ถูกสร้างอย่างไม่ขาดตกบกพร่องนางยังจัดการ สั่งขุดบ่อน้ำสองบ่อแยกกันชัดเจน หนึ่งสำหรับดื่ม ใช้ของคนในเรือน อีกหนึ่งใช้สำหรับโรงงานผลิตสบู่โดยเฉพาะ เพื่อแยกความสะอาดตามมาตรฐานของนาง ยังมีบ้านพักหลังเล็ก ที่สร้างเผื่อเอาไว้ให้พนักงานจากต่างถิ่นที่อาจได้มาร่วมงานในอนาคตแม้วันนี้ชาวบ้านในหมู่บ้านสือโถวจะยังรักใคร่และเต็มใจช่วยงาน แต่เซี่ยชิงหลีผู้ที่ผ่านมาแล้

จากนั้นจึงใช้ผ้าสะอาดพันรัดแน่นรอบขาท่อนล่างเหนือจุดที่เลือดไหล เลือดที่ทะลักเริ่มซา แม้จะยังซึมออกแต่ก็ช้าลงเรื่อยๆ หมอจากจินสุ่ยถังรีบเข้ามาช่วยกดชีพจรที่ข้อเท้า ประคองชีพจรให้ไม่ตก“ชีพจรของเขาอ่อนลงแล้ว! ต้องเร่งเย็บให้ทัน!”เซี่ยชิงหลีไม่แม้แต่จะปาดเหงื่อ นางกัดฟันแน่นมือทั้งสองรีบจัดกระดูกให้เข้าร่องตามตำแหน่งที่เตรียมไว้ เสียง “กรอบ” ดังขึ้นเบาๆ เมื่อขากลับเข้าสู่แนวเดิม“เย็บ!”เข็มกับด้ายที่เตรียมไว้ต้มในน้ำยาสมุนไพรถูกหยิบขึ้น มือของนางแม้จะเปื้อนเลือดแต่การเย็บยังคงมั่นคงทุกจุด เย็บกล้ามเนื้อ เย็บชั้นผิว แล้วปิดท้ายด้วยผ้าสมุนไพรห้ามอักเสบเลือดหยุดในที่สุดห้องทั้งห้องเงียบงัน มีเพียงเสียงหอบเหนื่อยของทุกคน เซี่ยจื่ออี้ยังหายใจ มู่หรงหนานเฟิงทรุดตัวนั่งลงข้างเตียง ใบหน้าของเขาซีดขาวและเต็มไปด้วยเหงื่อทั้งๆ ที่ไม่ได้ลงมืออะไรเลยนอกจากมองอยู่ข้างๆเซี่ยชิงหลีค่อยๆ วางเข็มเย็บลง มือทั้งสองสั่นเล็กน้อย“สำเร็จแล้ว”หลังจากการผ่าตัดสำเร็จลุล่วง เซี่ยจื่ออี้ถูกย้ายไปยังห้องพักฟื้น ที่จัดเตรียมไว้อย่างเรียบง่ายแต่สะอาดอบอุ่น ข้างเตียงมีเตาผิงจุดไฟอ่อน ๆ ขับไล่ไอเย็นของต้นฤดูหนาวแ

เด็กในท้องคนนี้คือสิ่งที่จูเป่าเอ๋อไม่เคยวางแผนไว้ แต่ในเมื่อนางกำลังจะมีทายาท จึงจำเป็นต้องปกป้องทั้งตัวเองและอนาคตของลูก ในสายตาของนางชายที่จะเหมาะสมที่สุดในการเป็นพ่อของเด็กก็คือ...หลี่ หมิงเจ๋อ“เจ้ารังเกียจข้ามากใช่ไหมหลี่หมิงเจ๋อ...เช่นนั้นข้าจะทำให้เจ้าต้องแบกรับความรับผิดชอบนี้ด้วยเอง”จูเป่าเอ๋อหยิบห่อยาออกมาจากลิ้นชักพลางพึมพำเสียงเบา รอยยิ้มชั่วร้ายได้ผุดขึ้นอย่างช้า ๆ บนใบหน้าของนางหลายวันผ่านไปจูเป่าเอ๋อไม่โผล่หน้ามาก่อกวนหลี่หมิงเจ๋ออีก แม้เขาจะรู้สึกโล่งใจทว่าตามกำหนดการแล้วการแต่งงานของทั้งสองจะถูกจัดขึ้นในปีหน้า แต่สิ่งนี้ราวกับการนับถอยหลังสู่นรกของเขาก็ไม่ปานในทุกวันหลี่หมิงเจ๋ออยู่อย่างไร้ความสุข เรื่องแต่งงานถูกกำหนดโดยผู้อาวุโสตนเองไม่สามารถปฏิเสธได้ จำใจต้องยอมรับชะตากรรมอย่างไม่มีทางเลือกภายใต้แสงจันทร์ที่หลบซ่อนอยู่หลังม่านเมฆ เงาร่างของหญิงสาวผู้หนึ่งยืนรออยู่ตรงซอกประตูทางออกของโรงงานสบู่ เสียงจิ้งหรีดในพงหญ้าสองข้างทางดังระงม หลี่หมิงเจ๋อที่พึ่งกลับจากการส่งสินค้ากำลังจูงลาเข้าคอก เมื่อเดินออกมาจากโรงงานพร้อมโคมไฟในมือ เขาก็ชะงักไปทันทีที่ได้เห็นเงาร่าง