บททั้งหมดของ เซี่ยชิงหลี ดรุณีเปลี่ยนชะตาพลิกอนาคต: บทที่ 61 - บทที่ 70

หลี่หลันฮวากลับนั่งอย่างสง่างามเหมือนเช่นทุกวัน มือเรียวคีบขนมเปี๊ยะคำเล็กอย่างใจเย็น จิบชาเบาๆ พลางพยักหน้าให้บุตรสาวทั้งสองลองชิมเป็ดอบที่นางสั่งมาน้ำเสียง ท่าที แววตา ไม่มีแม้แต่น้อยของความซึมเศร้า ราวกับ...สายลมเย็นเมื่อครู่ไม่เคยพัดผ่านหลังอาหารยามบ่าย เซี่ยชิงหลีเดินเคียงข้างมารดากลับไปยังเกวียน หญิงสาวเงียบอยู่นานก่อนจะกลั้นใจถามขณะเดินผ่านใต้เงาไม้ริมทาง“ท่านแม่… ท่านไม่รู้สึกอะไรเลยหรือเจ้าคะ เมื่อครู่…”หลี่หลันฮวาชะงักเพียงเล็กน้อย ก่อนจะหันมายิ้มบางๆ ให้บุตรสาว“แม่เคยรู้สึก…เมื่อนานมาแล้ว”นางตอบเสียงเรียบทว่าแฝงไว้ด้วยแววอ่อนโยน“แต่วันนี้แม่มีลูก มีเป่าเอ๋อ มีอาเหิง มีพี่ชายของลูกที่กำลังพยายามอยู่ที่เมืองฮุ่ยโจว มีบ้านที่แสนอบอุ่น มีสบู่ที่หอมอบอวล มีทุกสิ่งที่หลายคนทั้งชีวิตต่างก็ฝันหา”นางยกมือขึ้นจับมือของเซี่ยชิงหลีอย่างอ่อนโยน“เขา...เป็นเพียงอดีต เป็นเพียงฝันร้ายที่ผ่านเข้ามา จึงไม่มีเหตุผลใดให้ต้องหยิบขึ้นมาจดจำ”เซี่ยชิงหลีรู้สึกเหมือนมีบางอย่างอุ่นวาบขึ้นกลางอก ความกังวลที่เกาะกุมหัวใจตลอดทั้งวัน สลายหายไปราวกับสายหมอกยามเช้าเมื่อเจอแสงแดดอ่อน“เจ้าสบายใจได

เอ่ยจบเขาก็ลุกขึ้น ไม่เหลือแม้แต่แววตาแห่งความเมตตาให้กับคนตรงหน้าเสียงชาวบ้านที่มุงดูต่างยังคงเงียบงัน ทว่าภายในใจของพวกเขาต่างก็เริ่มสงสัยว่า แท้จริงแล้วในอดีตมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ หรือเรื่องราวที่พวกเขาเคยได้ยินมามันเป็นเพียงส่วนหนึ่งเท่านั้นหลังจากเสียงฝีเท้าโกรธเกรี้ยวของเซี่ยฉางเยี่ยนเดินออกจากลานหน้าเรือนแม่หม้ายหม่าเงียบหายไป เขากระโดดขึ้นหลังม้าแล้วเร่งควบตรงดิ่งไปยังหมู่บ้านสือโถวโดยไม่หยุดพักแววตาคมกริบดำมืดขึ้น เมื่อยามที่นึกถึงสิ่งที่นางต้องประสบในช่วงหลายปีที่ผ่านมา มือข้างหนึ่งกำเข้าหากันแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน คำบอกเล่าจากปากของชาวบ้าน...แววตาที่ต้องทนทุกข์ของหลี่ หลันฮวา รอยแผลในใจที่นางต้องเก็บไว้มาตลอด...ทั้งหมดมันย้อนกลับมาตีกันในหัว“เจ้าต้องอดทนอยู่กับการถูกดูหมิ่น ถูกกล่าวหาเป็นหญิงไร้ค่าถูกคนตระกูลเซี่ยทำร้ายทั้งที่เจ้า...ไม่เคยทำเรื่องใดผิดต่อพวกเขาเลย!”ม้าตัวพ่วงพีถูกควบเข้าสู่หมู่บ้านสือโถวอย่างรวดเร็ว เสียงแส้กระทบหลังม้าดังขึ้นเป็นครั้งสุดท้าย เซี่ยฉางเยี่ยนกระโดดลงมาทันทีก่อนจะเคาะประตูใหญ่หน้าเรือนเสียงดังปึง! ปึง! ปึง!เสียงเคาะประตูไม้บานใหญ่ของเรือ

“ท่านแม่...แล้วท่านคิดอย่างไรกับท่านลุงเซี่ยเจ้าคะ ท่าน...ชอบบุรุษผู้นั้นหรือไม่”คำถามเมื่อครู่ทำให้นางถึงกับชะงักงัน ใบหน้าที่บัดนี้กลับมาสดใสเปล่งปลั่งแต้มสีแดงเรื่ออย่างปกปิดไม่มิด นางเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยเบาๆ ราวกับกลัวบุตรสาวของตนจะโกรธ“แม่...ไม่ได้คิดอะไรกับเขา...ลุงใหญ่เซี่ยฉางเยี่ยนเป็นเพียงผู้มีพระคุณช่วยชีวิต อีกอย่างหัวใจของแม่…มีเพียงพวกเจ้าพี่น้องเท่านั้น”เซี่ยชิงหลีเม้มริมฝีปากแน่น นางพยักหน้าช้าๆ แล้วเอื้อมมือไปจับมือของมารดาแน่น“ท่านแม่...ข้าไม่ได้คิดจะโกรธหรือต่อว่าอะไรท่านแม้แต่น้อย ข้าแค่อยากรู้ว่า…ในใจของท่านคิดอย่างไรก็เท่านั้น”หลี่หลันฮวาหันมาสบตาบุตรสาว ก่อนจะยกยิ้มบางๆ พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นไหว“เลิกคิดเรื่องเหลวไหลได้แล้ว ในช่วงชีวิตนี้…สิ่งที่แม่ห่วงใยที่สุดก็คือพวกลูกทั้งสามคน”หญิงสาวเหลือบมองดวงตาที่ดูเศร้าสร้อยของมารดาสั่นไหววูบหนึ่ง หากนางมองไม่ผิดท่านแม่ของนางกำลังปิดบังเรื่องบางอย่างเอาไว้หลายวันต่อมาในเช้าวันหนึ่ง ยามเมื่อแสงอาทิตย์สาดส่องลงบนลานหลังเรือนตระกูลหลี่ สถานที่แห่งนั้นคือลานฝึกต่อสู้ที่เซี่ยชิงหลีสร้างเอาไว้ให้หลี่เยว่หยางห

บ่ายวันนั้นเองชายวัยกลางคนในชุดเก่าโทรมเดินอาดอาดเข้ามาภายในร้านราวกับตนเป็นเจ้าของร้านขนมหวานแห่งนั้น เซี่ยจื่อยวนยังคงทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่เรื่องราวอันวุ่นวายทั้งหมดเริ่มต้นมาจากตัวเขาทั้งนั้นผู้เฒ่าเซี่ยที่เคยเอ็นดูความสามารถของลูกเลี้ยงผู้นี้และชอบยกเขาขึ้นมาข่มบุตรชายคนโต ทำให้บุตรชายแท้ๆ ต้องเสียใจกระทั่งหนีออกจากบ้านบัดนี้เมื่อได้เห็นหน้าลูกเลี้ยงผู้เลวทราม ชายชราแทบไม่อยากมองหน้าเขาอีก จึงอุ้มหลานชายเดินกลับเข้าไปด้านหลังร้านด้วยสีหน้าไม่พอใจเซี่ยจื่อยวนเหลือบมองพ่อเลี้ยงเล็กน้อย ทว่าก็มิได้สนใจ เพราะอย่างไรทั้งสองก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องทางสายเลือด อีกอย่างที่ตนมาที่นี่ในวันนี้เพราะมีเรื่องต้องการพึ่งพาพวกเขาอยู่ ดังนั้นเมื่อเห็นน้องชายคนเล็กยืนอยู่หน้าร้าน จึงรีบปรี่เข้าไปหาทันที“เฮ้อ…คิดถึงขนมเจ้าจริงๆ อาหลงข้าชอบกินไส้ถั่วแดงที่เจ้าทำที่สุด”เซี่ยจื่อยวนยังคงเอาเรื่องเก่าๆ ขุดขึ้นมาเล่าเสมือนพี่ชายที่แสนดี และทุกครั้งที่เขาทำเช่นนั้นก็มักจะได้ในสิ่งที่ต้องการเสมอ ทว่าครั้งนี้แตกต่างออกไป เพราะเรื่องต่ำๆ ที่เขาเคยทำเอาไว้มันแดงขึ้นมาหมดแล้วเซี่ยเว่ยหลง

เซี่ยฉางเยี่ยนจากไปนานแล้วเสียงฝีเท้าและกลิ่นอายของเขาค่อยๆ เลือนหายไปพร้อมกับเงายามเย็นของแสงอาทิตย์ที่กำลังลาลับขอบฟ้าทว่าชายชราผมขาวกลับยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น ดวงตาที่ผ่านกาลเวลามาเนิ่นนานเหม่อมองออกไปยังถนนเบื้องหน้า มองไปยังเส้นทางที่บุตรชายของตนเพิ่งเดินจากไป ริมฝีปากบางของผู้เฒ่าเซี่ยขยับเล็กน้อย ราวกับจะเอื้อนเอ่ยบางสิ่ง...แต่สุดท้ายก็เงียบไปเซี่ยเว่ยหลงค่อยๆ ก้าวเข้ามาหน้าร้าน ท่ามกลางบรรยากาศเงียบงันที่ดูอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก เมื่อมองเห็นดวงตาขุ่นมัวของผู้เป็นบิดาปรากฏเงาเศร้าจางๆ และบางสิ่งที่คล้ายกับ...ความรู้สึกผิดชายหนุ่มจึงถอนหายใจยาว“ท่านพ่อ...” เขาเรียกเบาๆ ไม่ได้คาดหวังคำตอบผู้เฒ่าเซี่ยไม่ได้ตอบบุตรชาย เพราะยังคงเหม่อมองออกไปด้านนอก ราวกับหวังว่าใครบางคนจะหันหลังกลับมา แม้จะรู้ดีว่าคงไม่มีวันนั้นเสียงลมเย็นพัดผ่านผ้าม่านผืนบางสั่นไหวเบาๆ ราวกับทุกอย่างยังคงดำเนินไป แต่ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อกับลูกกลับเหมือนหยุดนิ่งไว้ตรงนั้น...ทุกอย่างเงียบงันและเต็มไปด้วยความเสียดายที่ไม่มีใครเอ่ยออกมาหลายวันต่อมา ณ หมู่บ้านสือโถวเสียงฆ้องเสียงกลองจากลานหมู่บ้านดังขึ้นแต่เช้า