Semua Bab เซี่ยชิงหลี ดรุณีเปลี่ยนชะตาพลิกอนาคต: Bab 21 - Bab 30

“เนื้อกวางหรือ หอหว่านหรงของเรารับซื้อทว่าเห็ดป่านั้น...เจ้าให้ข้าดูก่อนได้หรือไม่”ชายหนุ่มมีท่าทีลังเล เซี่ยชิงหลีพอเข้าใจเพราะก่อนหน้านี้คนบ้านหลี่ก็แสดงสีหน้าไม่ต่างกัน ไม่ใช่เห็ดทุกชนิดที่จะสามารถกินได้“ได้แน่นอนเจ้าค่ะ”หญิงสาวเปิดผ้าคลุมตะกร้าออก เห็ดสนที่ถูกล้างอย่างดีวางเรียงภายในตะกร้าอย่างเรียบร้อย ชายหนุ่มหยิบขึ้นมาดมพบว่ามันส่งกลิ่นหอมชวนให้นึกถึงป่าเขียวชื้นในยามเช้า มันไม่ใช่กลิ่นหอมหวานฉุนหรือสดใสเหมือนดอกไม้ หากแต่เป็นกลิ่นหอมที่อบอุ่น ลุ่มลึก และเปี่ยมด้วยเอกลักษณ์เฉพาะตัว“นี่คือเห็ดอะไรหรือ”“สิ่งนี้คือเห็ดสนเจ้าค่ะ ชาวบ้านอย่างเราใช้ปรุงอาหารสามารถทำได้หลายอย่าง หากผู้ดูแลวางใจข้าจะลองทำให้ทานสักสองสามอย่าง”ชายหนุ่มครุ่นคิดเล็กน้อย จากนั้นจึงพยักหน้าอนุญาต“ได้...เช่นนั้นเจ้าตามเขาเข้าไปในครัว”เซี่ยชิงหลีเดินตามเสี่ยวเอ้อเข้าไปด้านหลังร้าน ที่นั่นมีพ่อครัวอยู่สี่ห้าคนกำลังง่วนอยู่กับการทำอาหาร เพียงหญิงสาวก้าวเข้าไปทุกอย่างก็หยุดชะงักลง“ต่อเลยเจ้าค่ะ ต่อเลย ไม่ต้องสนใจข้า ข้าเพียงแวะมาชั่วคราวเท่านั้น”หญิงสาวคำนับให้เหล่าพ่อครัว จากนั้นเริ่มทำอาหารของตนเมื่อ

น้ำเสียงของหญิงสาวดังเรียบเรื่อย ทว่าหนักแน่นพอจะให้ทุกคนได้ยินชัดเจน ครอบครัวหลี่ต่างตะลึงงัน ดวงตาหลายคู่เบิกกว้าง บางคนขยับกายเล็กน้อยอย่างไม่รู้ตัว บางคนถึงกับกลืนน้ำลายและหัวใจเต้นแรงโดยไม่ทราบสาเหตุไม่ใช่แค่เพราะจำนวนเงินที่มากมายเกินคาด แต่เพราะ…ไม่มีใครคิดว่า สตรีน้อยร่างบางผู้นี้จะสามารถนำพาครอบครัวหลี่ของพวกเขาให้ร่ำรวยได้ เสียงกระซิบเริ่มดังขึ้นในหมู่พวกเขา“นั่น…ทั้งหมดที่ได้จากการขายเห็ดสนจริงๆ หรือ”ร่างบางพยักหน้าภายใต้สายตานับสิบที่จับจ้อง เซี่ยชิงหลียังคงยืดหลังตรงไม่กล่าวคำใดเพิ่มเติม เพียงแค่ปล่อยให้เสียงของเหรียญเงินและแรงสะเทือนจากการกระทำครั้งนั้น…เป็นคำตอบแทนทุกอย่าง“นี่เป็นเพียงการเริ่มต้น เห็ดสนตอนนี้แม้จะมีมากมายในป่าทว่าก็ขึ้นปีละหนึ่งครั้งเท่านั้น เราไม่สามารถใช้มันทำธุรกิจหาเงินอย่างถาวรได้ ดังนั้น...ข้าจึงมีความคิดหนึ่ง พวกท่านอยากจะลองฟังดูหรือไม่”คำพูดใดที่หญิงสาวเปล่งออกมา บัดนี้ทุกคนในตระกูลหลี่ต่างพยักหน้าเห็นด้วยราวกับถูกนางสะกดจิต ร่างบางขัดเขินเล็กน้อยเมื่อถูกจ้องเป็นตาเดียว ราวกับมองเห็นลูกนกตัวน้อยๆ กำลังเฝ้ารออาหารจากมารดา“ได้! ในเมื่อเห็น

วันต่อมาเซี่ยชิงหลีได้มีโอกาสติดตามลุงทั้งสองเข้าไปในอำเภอหลิงหนานอีกครั้ง วันนี้ที่มาคือเพราะต้องการซื้อสมุนไพรเพื่อทดลองทำยาสีฟัน ส่วนเรื่องค้าขายสมุนไพรกับพวกเขาจำต้องพักเอาไว้ก่อน เพราะหากวันหน้าสิ่งที่ต้องทำมีมากเกินไปร่างกายเล็กๆ ของนางคงจะทนไม่ไหว“แม่นางเจ้ามาเสียที วันนั้นเจ้ารีบร้อนกลับไป ข้ายังไม่ทันได้ขอบคุณเรื่องที่เจ้าช่วยโรงหมอของข้าเอาไว้”หมอวัยกลางคนรีบวิ่งเข้ามาทักทายหญิงสาวทันที เมื่อนางก้าวเข้าไปภายในร้านขายยาจินสุ่ยถัง เซี่ยชิงหลีเห็นหมอผู้นั้นมีท่าทีอ่อนน้อมต่อตนก็รู้สึกแปลกใจไม่น้อย“ไม่มีอะไรต้องขอบคุณหรอกเจ้าค่ะ ที่ข้าช่วยเขาเพราะข้าอยากจะช่วยเท่านั้น”“ไม่ได้สิ...อย่างไรข้าก็ต้องขอบคุณเจ้าด้วยตนเอง หากวันนั้นเจ้าไม่ยื่นมือเข้ามาช่วย เห็นทีว่าชะตาของข้าคงจะขาดแน่”หญิงสาวอดขำท่าทางของหมอวัยกลางคนมิได้“อ้อ..วันนั้นที่เจ้ามาที่นี่ได้ยินผู้ดูแลบอกว่าเจ้าต้องการซื้อสมุนไพรหรือ”“ก็ทำนองนั้น พอดีเกิดเรื่องขึ้นเสียก่อน วันนี้จึงมาอีกรอบ”เซี่ยชิงหลีพยักหน้ารับอย่างไม่ปิดบัง“เช่นนั้นเจ้าต้องการสมุนไพรอะไรบ้าง ข้าจะให้คนจัดเตรียมเอาไว้ให้”หญิงสาวส่งเทียบยาให้หมอว

ทว่าในช่วงเวลาเดียวกันนั้นเอง เสียงล้อรถม้าที่บดกับดินและหิน ดังมาจากทางเข้าหมู่บ้าน เสียงกีบเท้าม้าหนักหน่วงกระทบพื้นเป็นจังหวะมั่นคงวิ่งตรงเข้ามาในหมู่บ้านอย่างช้าๆผู้คนในหมู่บ้านที่พึ่งเตรียมตัวออกไปไร่นาต่างพากันแง้มหน้าต่าง เปิดประตูเหลือบมองด้วยความสงสัย“รถม้านั่น...ของผู้ใดกัน”ชาวบ้านต่างมายืนรวมตัวกันมองไปยังเส้นทางที่รถม้าคันนั้นวิ่งตรงไป และท้ายที่สุดรถม้าคันงามก็มาหยุดนิ่งอยู่ที่หน้าเรือนตระกูลหลี่ขณะนั้น คนในบ้านกลับไม่ได้มีใครทันสังเกตเห็นรถม้าหรูหราคันนั้นเลยสักคน เพราะภายในลานด้านข้างเรือน...กำลังเกิดความชุลมุนเล็ก ๆ อยู่เซี่ยชิงหลีในชุดผ้าธรรมดากำลังนั่งบดสมุนไพรด้วยหินกลม เตรียมวัตถุดิบสำหรับทำยาสีฟัน สมุนไพรหลายชนิดถูกบดคละเคล้ากันจนกลิ่นหอมเย็นลอยฟุ้งในอากาศข้างตัวนางคือเซี่ยจื่ออี้ พี่ชายผู้เงียบขรึมทว่าขยันขันแข็ง เขากำลังนั่งเลือกสมุนไพรให้น้องสาวด้วยความระมัดระวังแววตาชายหนุ่มเต็มไปด้วยความเอาใจใส่ ด้านซ้ายของนางคือเซี่ยชิงเป่า น้องสาวตัวแสบที่เอาแต่นั่งพัดไล่กลิ่นแรงของผงยาด้วยสีหน้าเหยเก พลางบ่นเสียงอู้อี้“กลิ่นสมุนไพรของท่านช่างแรงเหมือนใส่ทั้งป่าลงไป

คำพูดนั้นทำให้หลายคนเบิกตากว้าง จินละห้าร้อยเหวิน ไม่ใช่จำนวนเล็กๆ สำหรับชาวบ้านเลย“หลีเอ๋อ...แล้วพวกเราล่ะ”“เวลาว่างของทุกคน…ข้าอยากให้มาเรียนรู้วิธีบดสมุนไพรเตรียมวัตถุดิบไว้สำหรับการทำยาสีฟันชุดใหญ่ เราจะเริ่มขายที่อำเภอหลิงหนานก่อน”ทุกคนเริ่มมองหน้ากันด้วยความตื่นเต้น ต่างมองเห็นแววความหวังที่ไม่เคยเห็นมาก่อน มันกำลังเริ่มเปล่งประกายในดวงตาของพวกเขา หญิงสาวหันไปมองฟ้ากว้างพลางวางหมากต่อในใจ“และแน่นอน...หากจะส่งขายในเมืองหลิงหนาน ข้าคงต้องขอความร่วมมือจากคนผู้นั้น มู่หรงหนานเฟิง เจ้าของหอหว่านหรงที่ตระกูลหลี่ของเราเคยร่วมมือทำการค้า”เมื่อได้ยินชื่อของมู่หรงหนานเฟิง เซี่ยจื่ออี้ก็นิ่งไปทันที“หลีเอ๋อ น้องทำการค้ากับคุณชายมู่หรงหรือ”เซี่ยชิงหลีหัวเราะน้อยๆ นางลืมไปแล้วว่าก่อนหน้านี้มู่หรงหนานเฟิงเคยบอกว่ารู้จักกับพี่ชายของนาง ตัวนางเองหลังจากกลับมาจากอำเภอหลิงหนานก็ลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท“พี่ใหญ่ข้ายังไม่ได้บอกท่านใช่หรือไม่ มู่หรงหนานเฟิงบอกว่าจะมาเยี่ยมท่านที่นี่ คิดว่าหลังจากกลับมาที่เรือนจะบอกท่านแต่ข้ากลับลืมไปเสียได้”เมื่อได้ยินน้องสาวบอกว่ามู่หรงหนานเฟิงเอ่ยถึงตนทั้งยัง