Tous les chapitres de : Chapitre 11 - Chapitre 20

"ถ้าจะให้ตายตอนนี้ มันก็ยังไม่ใช่เวลา...และข้าก็ไใม่จำเป้นจต้องอธิบายอะไร กับเจ้าไท่จืออย่างคิดว่าตำแหน่งไท่จือจะคงอยู่ตลอดไปถึงข้าจะมีองค์ชายแค่สองคนคือเจ้ากับเจ้าสี่ก็ตาม"หยงซินหันไปมองบิดาด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย พูดเสียงตัดพ้อ“ลูกไม่เข้าใจทำไมไม่บัญชาให้เขาตายไปเสีย เสด็จพ่อเขาถูดเนารเทศตลอดชีวิตไม่ใช่หรือ ทำไมยังรับเขากลับมาหรือว่าตอนนี้เสด็จพ่อพระทัยอ่อนลงแล้วไม่กล้ากับพี่สี่ หากเสด็จพ่อไม่กล้าลุกจะจัดการเขาเอง”ฮ่องเต้หยงฉีหันกลับมามองด้วยท่าทีที่ไม่สะทกสะท้าน"เจ้าจะทำอะไรได้ ข้าไม่ได้ทำเพื่ออำนาจหรือเพราะว่ายังรักยังห่วงใยเขาอยู่แต่เพื่อความอยู่รอดของทั้งแผ่นดินนี้"หยงซินอยากจะพูดอะไรออกไป แต่กลับกลืนลงไปในลำคอ มองไปที่บิดาที่ไม่มีความรู้สึกอะไรกับการตัดสินใจที่ทำ แต่ก็เข้าใจได้ว่าทุกการกระทำนั้นมีเหตุผลที่ไม่สามารถเข้าใจได้จากคนทั่วไป“เช่นนั้นลูกก็วางใจแต่ไม่เข้าใจว่าหากไม่มีเขาแล้วเกี่ยวอะไรกับการอยู่รอดของแคว้นเหว่ย”เสียงฮ่องเต้หยงฉีเย็นชา"ข้าจะให้เขาตายหรือไม่นั่นคือข้าคนเดียวที่ตัดสินใจ ข้าจะให้ใครอยู่หรือใครตายนั่นเป็นข้า โอรสสวรรค์เท่านั้นที่ตัดสินใจ พวกเจ้าก

“เอ่อข้าน้อย ข้าน้อยมาดูแลองค์ชายสี่ตอนกลางคืนเท่าที่มีเวลา”“ทำไมต้องมากลางคืนด้วย” ใต้เท้าเฉินขมวดคิ้วแน่นรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล“เอ่อ ใต้เท้าได้โปรดข้าน้อยก็แค่คิดว่าบางทีงานในจวนก็ยุ่งๆ ข้าน้อยกลางวันไม่ค่อยมีเวลาก็เลยต้องหาเวลาแวะมาดู ซึ่งก็คือช่วงพักของข้าในเวลากลางคืนนั่นเอง” อธิบายเสียงดังรัวเร็ว"พอเถอะ!" น้ำเสียงของเฉินอี้หยูดังขึ้น ยกมือขึ้นเหมือนจะหยุดคำพูดของสาวใช้ ก่อนจะพูดต่อรู้ดีว่าคือคำแก้ตัว ฮูหยินของเขาจะกล้่าโกหกเขาไปเพื่ออะไร"ต่อไปต้องดูแลเขาให้ดีๆ เพราะฝ่าบาทมีบัญชาให้ดูแลเขาให้ดีที่สุด" น้ำเสียงนั้นดุดันขึ้นเล็กน้อย พลางบอกให้สาวใช้เข้าใจว่าควรจะต้องทำอย่างไรต่อไปนี้แต่ไม่จำเป็นต้องมา่กลางคืน กัยข้อครหาเพราะตอนนี้ฝ่าบาทมีท่าทีต่อองค์ชายสี่คนนี้เปลี่ยนไปสาวใช้ก้มหน้าลงต่ำกว่าเดิม พลางพยักหน้าหลายครั้ง"เจ้าค่ะใต้เท้า ข้าน้อยจะดูแลองค์ชายสี่ให้ดีที่สุด และจะมายามกลางวันเจ้าค่ะ"เฉินอี้หยูพยักหน้ารับคำพร้อมกับกล่าวเตือนประโยคสุดท้าย"อย่าปล่อยให้เกิดข้อผิดพลาด ตอนนี้ทุกอย่างไม่เหมือนเดิมแล้ว"หลังจากพูดจบ เขาหมุนตัวไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งสาวใช้ไว้เบื้องหลังด้วยคว

"ข้า...ไม่ใช่...อี้จือ...ข้า...ไม่ใช่" มิ่นหมิ่นกล่าวเสียงแผ่วหยงเจี้ยนปรือตามองมิ่นหมิ่น"เจ้าไม่ใช่อี้จือแล้วเจ้าเป็นใคร" เสียงของเขาสั่นเครือร่างของหยงเจี้ยนค่อยๆ โน้มตัวเข้าใกล้มิ่นหมิ่นมากขึ้น มิ่นหมิ่นใจเต้นไม่เป็นจังหวะอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ร่างเล็กสั่นเทาทั้งร่างยิ่งดิ้นรนออกจากอ้อมแขนของเขามากเท่าไร หัวใจของมิ่นหมิ่นก็ยิ่งเจ็บมากขึ้นเท่านั้น ความรู้สึกของมิ่นหมิ่นปั่นป่วนจนไม่อาจควบคุมได้ทุกคำพูดของหยงเจี้ยนเหมือนมีดที่แทงเข้าไปในใจ หยงเจี้ยนพูดราวกับว่ามิ่นหมิ่นเป็นเพียงเงาของอี้จือแต่ไม่เคยเห็นเป็นตัวของมิ่นหมิ่เอง"อย่าหลอกข้าเลย อี้จือ...ข้ารักเจ้า ข้ารู้ว่าเจ้าก็รักข้าเช่นกัน...ใช่ไหม" หยงเจี้ยนพูดออกมาอีกครั้งมิ่นหมิ่นสะอึก น้ำตาคลอขอบตา พยายามฝืนยิ้มให้กับเขา"ข้า...ข้าชอบท่านนะ แต่ว่าข้าไม่ใช่...อี้จือ..."มิ่นหมิ่นตัดสินใจจะลงแรงกับคนป่วย ดันตัวเองออกจากอ้อมแขนเขาได้ในที่สุด รีบหันไปอีกทาง พยายามทำใจให้สงบแต่มันยากเหลือเกินที่จะข่มกลั้นความเจ็บปวดที่เกิดจากความผิดหวัง"ข้าชอบท่าน แต่ท่าน...และท่านก็มองผิดไปแล้ว ข้าไม่ใช่อี้จือ" มิ่นหมิ่นพึมพำเบาๆ กับตัวเองหัน

"เดิมข้าไม่ได้ตั้งใจมารบกวน" ม่านม่านพูดเสียงหวานพร้อมกับยิ้มให้ฮ่องเต้หยงฉี "ไม่ ไม่ ไม่รบกวนแม้แต่น้อย กลับกันข้าให้เจ้าต้องรอ ไม่มีการจัดการเตรียมการต้อนรับเจ้าให้ดีแต่แรก" ฮ่องเต้หยงฉีตอบพร้อมกับยิ้มบางๆ ใบหน้าใจดี สายตาอ่อนโยน"เช่นนั้นข้าจึงให้เจ้าพักที่ตำหนักของเจ้าสี่ที่สะดวกสบายและหรูหรางดงามไปก่อน"ม่านม่านรู้สึกถึงความน่ารักและเอื้อเฟื้อจากฮ่องเต้หยงฉีพยักหน้าและยิ้มกว้างขึ้นอีกครั้ง เอ่ยด้วยความรู้สึกขอบคุณจากใจจริง"ม่านม่านขอบพระทัยฝ่าบาทแต่หากคนผู้นั้น...ไม่สิ...องค์ชายสี่รู้ว่าม่านม่านอาศัยในตำหนักของเขา เขาจะไม่พอใจเอาได้"ฮ่องเต้หยงฉีเลิกคิ้วสูงขึ้นเล็กน้อย เขายิ้มบาง"หือ? ไม่ต้องห่วง ข้าจะจัดการเรื่องนี้เอง ตอนนี้เจ้าสี่ไม่อยู่ที่นี่ เช่นนั้นเจ้าวางใจเถอะว่าจะไม่มีปัญหาเกิดขึ้นแน่นอน"ม่านม่านเงียบไปครู่หนึ่ง พยักหน้ารับไปโดยไม่ต้องพูดอะไรเพิ่มเติม เพราะนางรู้ดีว่าเมื่อฮ่องเต้รับปากแล้วทุกสิ่งจะได้รับการจัดการและดูแลอย่างดี ม่านม่านก็วางใจนอนตีพุงได้แล้ว"ขอบพระทัยฝ่าบาท" ม่านม่านพูดอีกครั้งก่อนจะก้มศีรษะเล็กน้อยอย่างเคารพ ฮ่องเต้หยงฉีหันไปหยิบน้ำจากโต๊ะข้างๆ ก่อ

ในขณะที่เสี่ยวเอ่อร์ยังคงยืนนิ่งกับสถานการณ์ที่ไม่คาดคิด บางอย่างในใจของเขากลับรู้สึกถึงความกดดันอย่างรุนแรง และเขาก็รู้ดีว่าตอนนี้องค์ชายสี่กำลังจับตาดูทุกการกระทำของเขา...“รอข้าน้อยด้วยขอรับ” เสี่ยวเอ่อร์วิ่งตามไปติดๆ ด้วยหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายยังไม่ทันที่จะเดินไปไหน ร่างงดงามของม่านม่านก็ปรากฏขึ้นอย่างกะทันหัน ท่ามกลางแสงอาทิตย์ที่สาดส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา ร่างของนางเหมือนกับภาพฝัน ท่าทางอ่อนหวานและแฝงไปด้วยความลึกลับ ทำให้หยงเจี้ยนที่ยืนนิ่งอยู่ชั่วขณะหนึ่ง กลับต้องหยุดชะงักและมองไปยังนางอย่างไม่รู้ตัวดวงตาของหยงเจี้ยนเบิกกว้าง เขาหยุดหายใจไปชั่วขณะ ราวกับทุกอย่างรอบตัวเขาหยุดเคลื่อนไหว ร่างสูงของม่านม่านในชุดสีอ่อนนั้นเบาลอยผ่านไป ราวกับภาพฝันที่สวยงามที่สุดที่เขาเคยเห็น เสียงลมหายใจของเขาถูกพรากไป พร้อมกับใจที่เต้นแรงขึ้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ร่างงงดงามสะกดทุกสายตาที่จับจ้องไปที่นาง เขายืนนิ่งตะลึงค้างอยู่นาน พลางมองใบหน้าของนางที่เปล่งประกายราวกับดวงจันทร์ในคืนที่ไร้เมฆ“ผลั๊ก” ร่างเล็กของเสี่ยวเอ่อร์ชนเข้ากับร่างของเขาอย่างจังทำให้หยงเจี้ยนสะดุ้ง หยงเจี้ยนต้องยืนนิ่งอีกครั