Semua Bab EVIL LOVE รักร้ายนายเย็นชา: Bab 51 - Bab 60

@มหาวิทยาลัยmkตึกตึก"มึงมาทำไม" ทิวเขาเงยหน้าไปมองคนที่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้า ซึ่งคนที่ทำให้ทิวเขาแสดงท่าทีแบบนี้ได้ก็คงจะหนีไม่พ้นคีรัน เขาตั้งใจมาหาถึงที่คณะเพราะด้วยเหตุผลบางอย่างที่ต้องมาเจอเขาให้ได้ตอนนี้"ผมมีเรื่องจะคุยด้วย""เรื่องอะไร?""ไม่ใช่ตรงนี้" ว่าแล้วคนตัวสูงก็เดินนำหน้าออกเขาไปอีกทาง ทิวเขามองตามแผ่นหลังกว้างอย่างครุ่นคิด เขาต้องคิดมากเป็นพิเศษเพราะบนใบหน้าตอนนี้ยังคงมีรอยฟกช้ำจากฝีมือเขายังไม่หาย ซ้ำคนที่ต่อยยังเดินไปทางหลังคณะที่ไม่ค่อยมีคน นั้นจึงยิ่งทำให้เขาคิดหนักเรื่องที่จะเดินตามไป"ตามมาเถอะ ผมไม่ได้คิดจะมาต่อยพี่วันนี้" เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยืนนิ่ง เขาจึงหันไปเอ่ยอีกครั้ง แล้วเดินนำไปต่อเงียบๆ สุดท้ายทิวเขาก็ยอมเดินตามไปในที่สุด"มีอะไรจะคุยก็รีบคุย กูมีเรียนต่อ""เอวามาหาพี่หรือเปล่า""ไม่ได้มา" ทิวเขารีบตอบแบบไม่ต้องคิด ขณะที่ตอบก็มองไปอีกทางอย่างไม่อยากมองหน้าอีกคน"ผมจะถามพี่อีกครั้ง หลังจากคืนนั้นเอวาได้มาหาพี่หรือเปล่า" คีรันย้ำคำถามอีกครั้ง จ้องมองใบหน้าของรุ่นพี่หนุ่มด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง"ตั้งแต่วันนั้น?…เอวาหายไปเหรอ มึงไปทำอะไร เอวาถึงได้หนีไป" ทิวเขาเ

ชายหนุ่มกวาดสายตาไปมองรอบๆ ของบ้านหลังใหญ่ หลังจากที่เขารีบลงจากเครื่องก็รีบมุ่งตรงมาที่บ้านของคนตัวเล็กที่เฝ้าตามหาอย่างไม่ลังเล เพราะมั่นใจว่ายังไงเอวาก็ไม่คิดจะที่ไปที่ไหนเว้นแต่บ้านของตัวเอง แต่ที่ยังเล็ดรอดจากสายตาของคนของเขาไปได้ก็คงจะเป็นฝีมือพ่อของเธอที่ไม่ได้ธรรมดาอย่างที่คิด คีรันนั่งรอบนโซฟากลางบ้านนานนับชั่วโมง หลังจากที่แม่บ้านที่นี่บอกว่าพ่อเลี้ยงและแม่ของเธอไม่ได้อยู่บ้าน เขาจึงขอเข้ามารอ และตั้งใจว่ายังไงวันนี้ก็จะอยู่เจอให้ได้"คุณคะ…เอ่อ…พ่อเลี้ยงบอกว่าวันนี้ไม่น่าจะกลับทันค่ะ ให้คุณกลับบ้านไปก่อนค่ะ" แต่แล้วอยู่ๆ ก็มีแม่บ้านคนเดิมเดินเข้ามาบอกทำให้ร่างสูงเริ่มรู้สึกผิดแปลกไป"ท่านไม่ได้อยู่ไร่เหรอครับ""เอ่อ…พึ่งออกไปไม่นานค่ะ""บอกท่านเถอะครับว่าผมอยากเจอจริงๆ""ตะ แต่ว่า…""รบกวนโทรบอกอีกครั้งนะครับ" คีรันยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิมจนกระทั่ง…"มีอะไรจะคุยกับฉัน" สิ้นเสียงของร่างสูงที่เอ่ยจบไม่นาน อยู่ๆ ก็มีเสียงเข้มมาของผู้ชายวัยกลางคนที่เดินเข้ามาจากทางด้านหลังทำให้คีรันรีบหันกลับไปมองทันที"พ่อเลี้ยงสวัสดีครับ" มือหนารีบยกมือไหว้ด้วยความอ่อนน้อม ทว่าอีกคนกลับมองใบ

"เอ่อ…สวัสดีครับ" เจ้าของร่างสูงโปร่งรีบสาวเท้าเดินเข้าไปหาใครบางคนที่กำลังยืนหันหลังตากอะไรบางอย่างในกระจาดหวายหน้าบ้านไม้หลังใหญ่สองชั้นที่มีบรรยากาศร่มรื่น และมีไร่องุ่นล้อมรอบจึงทำให้เขามั่นใจว่าบ้านหลังนี้เป็นบ้านท้ายไร่ของหญิงสูงวัยคนเมื่อวานที่บอกให้เขามาที่นี่"มาหาใคร" ทันทีที่ได้ยินเสียงทุ้มของชายหนุ่ม อีกคนก็หันกลับมามองด้วยใบหน้าเรียบนิ่งและมาดดุ ก่อนที่จะขมวดคิ้วแล้วเอ่ยถามคีรันที่หันมองซ้ายทีขวาทีราวกับกำลังหาอะไรบางอย่าง"ผมมาหาคุณยายครับ" คนที่ถามเป็นชายชราสูงวัย จึงคาดเดาได้ว่าอาจจะเป็นสามีของหญิงสูงวัยคนเมื่อวานนี้"ยายไหน ที่นี่ไม่มีคนชื่อยาย" ชายสูงวัยตอบพร้อมกับหันกลับไปสนใจกระจาดในมืออีกครั้ง ปล่อยให้คีรันยืนงงอยู่คนเดียวเพราะไม่รู้จะไปยังไงต่อ"อ้าวพ่อหนุ่ม มาแล้วเหรอ วัยรุ่นใจร้อนจริงๆ นะเอ็ง มาแต่เช้าเชียว" ขณะที่คีรันยังคงยืนสับสนและตกลงอยู่กับตัวเองอยู่นั้น อยู่ๆ ก็มีเสียงผู้หญิงสูงวัยเดินออกมาจากตัวบ้าน หอบหิ้วตะกร้าหวายเล็กๆ เดินตรงมาหาเขา และใช่…เธอคือหญิงสูงวัยคนเมื่อวาน"คุณยายสวัสดีครับ" คีรันเอ่ยทักทายพร้อมกับยกยิ้มออกมาบางๆ ยังดีที่เมื่อกี้เขาไม่ถอดใ

"แกจะหลบหน้าเขาไปอีกนานแค่ไหนเอวา" เสียงเล็กของยี่หว่าเอ่ยถามขณะที่กำลังเดินกลับไปยังบ้านของเพื่อนสนิทตัวเล็กที่กำลังเดินเข็นจักรยานหมายจะกลับบ้านโดยที่มียี่หว่าเดินเป็นเพื่อน"ไม่นานหรอก เพราะมรืนนี้ฉันก็จะกลับแล้ว ฉันทิ้งการเรียนมาทั้งสัปดาห์ เทอมนี้เกรดฉันแย่แน่ๆ" คนตัวเล็กเอ่ยตอบเพื่อนขณะที่สายตาก็ทอดมองสองข้างทางด้วยรอยยิ้มมีความสุขเมื่อได้เสพบรรยากาศที่ปลอดโปร่งโล่งสบายสมองที่บ้านเกิดของตัวเองจนทำให้พอที่จะลืมเรื่องราวแย่ๆ ที่พบเจอมาได้บ้าง"แสดงว่าแกจะให้อภัยเขาใช่ไหม""ทำไมฉันต้องให้อภัย?""ก็ที่แกจะกลับไป ไม่ได้จะกลับไปกับเขาหรอกเหรอ""ฉันมาเอง ฉันก็ต้องกลับเองสิ เกี่ยวอะไรกับเขา""แล้วแกจะปล่อยเขาทิ้งไว้ที่นี่เหรอ""ช่างเขาสิ เขาจะอยู่ไหนก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน ฉันไม่สนใจเขาหรอก""เหรอ…ไม่สนใจจริงเหรอ" ยี่หว่ายกยิ้มกริ่ม ก่อนที่จะลากเสียงถามอย่างไม่ค่อยเชื่อใจ"ค่า…ไม่สนใจจริงค่า" ซึ่งเอวาเองก็ลากเสียงกลับอย่างประชดประชัน"ไม่สนใจแล้วไปเรียกยายอรให้ไปห้ามทำไม ทำไมถึงไม่ปล่อยให้เขาถูกยิงด้วยฝีมือพ่อแกล่ะ""กะ ก็…ก็ฉันไม่อยากให้พ่อฉันฆ่าใครตาย ถ้านายนั้นตายขึ้นมา พ่อฉันก็ต้องติด

(เอวา…ค คือคีรันม มัน…)"คีรันเป็นอะไรอิง!?" ปลายสายที่เอ่ยด้วยน้ำเสียงติดขัดทำให้คนตัวเล็กดีดตัวจากที่นอนอยู่เริ่มถามกลับด้วยจิตใจที่เริ่มกระวนกระวายเป็นห่วงร่างสูง(ม มัน…หมอขอตรวจคนไข้ก่อน เชิญญาติคนไข้รอข้างนอกนะครับ ช่วยพี่ผมด้วยนะครับหมอ) ไม่ทันที่อิงดาวจะได้ตอบ อยู่ๆ ก็มีเสียงแทรกของหมอหนุ่มที่เหมือนจะวิ่งเข้ามาในห้องพักฟื้น แล้วตามด้วยเสียงของคีริวที่เหมือนลนลานเป็นห่วงไม่แพ้กัน"อะ อิงคีรันเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น"(วาแกรีบมาโรงพยาบาลตอนนี้เลยนะ)ติ๊ด.ปลายสายถูกตัดไปโดยที่เธอยังไม่ได้คำตอบอะไรที่แน่ชัด ร่างบางจึงรีบวิ่งคว้าเสื้อคลุมแล้ววิ่งออกมาจากห้องนอนชั้นสองทันที"เอวา…จะไปไหนลูก เกิดอะไรขึ้น" กวิสราที่พึ่งเดินออกมาเจอคนตัวเล็กถามขึ้น เมื่อเห็นใบหน้าที่หน้าตาตื่นและเสียงที่หอบจากการวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตนั้นก็รีบเดินเข้ามาหาเธอใกล้ๆ"ไปโรงพยาบาลค่ะแม่""เรานัดกันไปอีกเดี๋ยวไม่ใช่เหรอลูก แม่ยังไม่ได้แต่งตัวเลยนะ""ไว้แม่ค่อยตามไปนะคะ หนูเป็นห่วงคีรัน""งั้นรีบไปเถอะลูก ระวังตัวด้วยนะ""ค่ะแม่" ว่าแล้วคนตัวเล็กก็รีบวิ่งไปที่รถด้วยความเร็ว ก่อนที่จะจัดการเปิดประตูเข้าไปนั่งแล้วเ