บททั้งหมดของ หย่าครั้งนั้น ฉันเกิดใหม่ในเส้นทางของตัวเอง: บทที่ 11 - บทที่ 20

จ้าวเสี่ยวฉีแม้จะติดตามหรงอวี้มาหลายปี แต่โดยแท้จริงแล้วเขาเป็นพ่อครัวส่วนตัวของหรงอวี้ แถมยังมีตัวตนที่ลึกลับ ฝู่เฉินซีกับเพื่อน ๆ เลยไม่เคยเห็นหน้าเขามาก่อน ได้ยินเพียงน้ำเสียงคุ้นเคยที่ทักทายซูย่างกับหลินลู่ซี จากนั้นเขาก็ก้าวพ้นกลุ่มคนไป พลางยิ้มตาหยีแล้วพูดว่า “อากาศทั้งหนาวทั้งชื้นแบบนี้ ให้ผมไปส่งพี่สาวทั้งสองกลับบ้านดีไหม?”หลินลู่ซีถึงกับตื่นเต้นขึ้นมาทันที ศัตรูของศัตรูก็คือเพื่อนกัน ถ้าได้ทำให้ฝู่เฉินซีกับกู้อวี่หนิงสองคนนี้ขายหน้าได้ก็ดีเลยทีเดียว ดวงตาเธอเป็นประกาย รีบส่งเสียงออดอ้อนว่า “งั้นก็ต้องขอบคุณพี่ชายแล้วล่ะ”ซูย่างเผลอยิ้มน้อย ๆ ออกมา แต่ในใจรู้ดีว่า จ้าวเสี่ยวฉีไม่ใช่คนรอบคอบอะไรนัก ที่จริงแล้วคนที่ให้เขามาส่ง คงเป็นหรงอวี้ต่างหากเธอเดินตามหลินลู่ซีขึ้นรถไป พลางมองเรือนที่ซ่อนอยู่ในเงามืด พอคิดถึงคำขอของชายคนนั้น สายตาของเธอก็พลันลึกซึ้งขึ้น“คุณซู ผมได้ยินศาสตราจารย์เวินบอกว่าคุณมีความรู้ด้านจิตวิทยาอยู่มาก พอดีมีคนไข้คนหนึ่ง ผมอยากรบกวนให้คุณช่วยหน่อยครับ”ตอนนั้นพอเธอฟังจบ ก็ปฏิเสธออกไปทันทีถ้าหากในตอนนั้นเธอไม่ได้แต่งงานกับฝู่เฉินซี บางทีเธอคงได้กลาย

กู้อวี่หนิงรีบห้ามแม่ฝู่ไว้ว่า “แม่คะ ยังไงคุณซูก็เคยเป็นอดีตภรรยาของเฉินซี แบบนี้ก็ดูไม่ค่อยดีนะคะ ไหน ๆ บ้านเราก็มีห้องว่างอยู่แล้ว ถ้าอย่างนั้นก็ให้คุณซูพักอยู่ที่นี่เถอะ”พูดจบ รปภ.ก็เหลือบมองซูย่างที่แต่งตัวธรรมดา ๆ ด้วยสายตาเหยียดหยามอยู่บ้างอดีตภรรยาแบบนี้ เกรงว่าจะเกาะตระกูลใหญ่ไม่ยอมไปง่าย ๆซูย่างไม่สนใจสีหน้าของคนอื่น เพียงแต่ปฏิเสธไปว่า “ไม่จำเป็นหรอก”เธอลากกระเป๋าออกไป ท้องฟ้ากลับมืดครึ้มลงกะทันหัน ฝนหนักก็เริ่มโปรยลงมาเวลาโชคร้าย แค่ดื่มน้ำก็ยังติดคอได้ซูย่างมองดูแบตเตอรี่ที่เหลืออยู่แค่สองเปอร์เซ็นต์ แล้วอดหัวเราะเยาะตัวเองไม่ได้รอบด้านเต็มไปด้วยต้นไม้ ไม่มีที่ให้หลบฝนเลยสักแห่ง ร่างของเธอเปียกโชกไปทั้งตัว ท่ามกลางสายฝนที่กระหน่ำลงมาดูอับจนสิ้นท่ามากยิ่งขึ้นทันใดนั้น รถคาเยนคันหนึ่งก็จอดลงข้างเธอ ชายหนุ่มกางร่มสีดำเดินเข้ามาหา ท่ามกลางสายฝนที่โปรยหนักแต่กลับไม่อาจสาดเข้ามาใต้ร่มได้ หรงอวี้ยิ้มบาง ๆ อย่างสงบนิ่ง มองเธอที่เปียกปอนแล้วเอ่ยว่า “คุณซู ช่างบังเอิญจริง ๆ”ฝนเทกระหน่ำ หากมีชายหนุ่มรูปงามเดินกางร่มเข้ามาอย่างสง่างามแบบนี้ คงไม่มีใครที่ไม่หวั่นไหว

ใบหน้าคมเข้มของฝู่เฉินซีฉายแววหงุดหงิด “ฉันยังติดประชุมอยู่…”เขายังพูดไม่ทันจบ ซูย่างก็ขัดขึ้นทันที“ยังติดประชุมอยู่ใช่ไหม?” น้ำเสียงของซูย่างแฝงด้วยความเย็นเยียบอย่างที่ไม่ค่อยเกิดขึ้นบ่อยนัก “คุณฝู่ ไม่มีใครรอคุณได้ตลอดไปหรอกนะ ในเมื่อคุณตัดสินใจแล้วว่าจะหย่า ก็อย่ามัวแต่ผัดวันประกันพรุ่งอยู่เลย จัดงานแต่งไปพร้อม ๆ กันกับการไม่ยอมหย่า มองเผิน ๆ อาจดูเหมือนคุณยังภักดีผูกพัน แต่สำหรับฉันแล้วมันช่างไร้สาระสิ้นดี”ซูย่างรู้สึกเหนื่อยล้ากับการหยั่งเชิงเล็ก ๆ น้อย ๆ ของกู้อวี่หนิง และยิ่งเบื่อหน่ายกับสายสัมพันธ์ที่ไม่รู้จบและไร้เหตุผลกับฝู่เฉินซีเธอเป็นคนเด็ดขาดมาโดยตลอด หากรักใครก็ทุ่มเทจนไม่สนแม้ชีวิต แต่ถ้าเลิกแล้วก็ไม่อยากจะยื้อหรือผูกพันกันแบบคาราคาซังเธอไม่เคยหลงตัวเองคิดไปว่าฝู่เฉินซีรักเธอจนไม่อยากหย่า ฝู่เฉินซีแค่ไม่เคยเห็นความสำคัญในสิ่งที่เป็นตัวเธอต่างหากไม่ว่าการเลือกใด ๆ ก็ตาม ทุกสิ่งที่เกี่ยวกับเธอล้วนถูกจัดให้อยู่ลำดับสุดท้ายเสมอฝู่เฉินซีถือโทรศัพท์แน่น คิ้วบนใบหน้าคมเข้มขมวดแน่น เขากดริมฝีปากแน่น เมื่อนึกถึงผู้ชายคนนั้นที่ไปส่งเธอวันนั้น ความโกรธพลุ่งพล่านก็เอ

ปฏิกิริยาของเขาทำเอาหลายคนสะดุ้งตกใจ ชายคนนั้นจึงรีบอธิบายด้วยความลังเลว่า “ก็ตอนหลังจากที่พี่อวี่หนิงจากไปได้ไม่นาน พี่ฝู่ซึมเศร้าอยู่นานไม่ใช่เหรอ จนผู้บริหารในบริษัทต่างก็มีความเห็นไม่พอใจ แต่ต่อมาก็มีหลายโปรเจกต์เข้ามา ถึงได้ประคองสถานการณ์ไว้ได้ ฉันได้ยินพ่อฉันบอกว่าหลายโปรเจกต์นั้น ซูย่างเป็นคนไปหามาให้ โดยใช้ฐานะภรรยาของคุณนายฝู่ แต่เพราะกลัวว่าพี่จะไม่พอใจ ซูย่างเลยไม่เคยพูดอะไร”เธอไม่ได้มีการศึกษาสูง อีกทั้งก็ไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้ และยังต้องใช้ฐานะ “คุณนายฝุ่” ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาเกลียดที่สุด แม้ว่าโปรเจกต์เหล่านั้นจะหามาได้ แต่เกรงว่าเขาก็คงไม่ยอมรับ ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะปิดบังไม่บอกเขาการปิดบังนี้กินเวลายาวนานถึงสามปีฝู่เฉินซีนั่งอยู่ในเงามืด แววตาแวบผ่านภาพสีหน้าของเธอในวันนี้ หัวใจพลันเจ็บปวดราวถูกบีบรัดขึ้นมาอย่างรุนแรงค่ำคืนนั้น ตอนที่ฝู่เฉินซีกลับถึงบ้าน กู้อวี่หนิงก็นั่งคุยกับแม่ฝู่อยู่บนโซฟา ทั้งสองดูมีความสุขสนิทสนมกัน ราวกับคนในครอบครัวเดียวกันเห็นเขากลับมา แม่ฝู่ก็เรียกอย่างกระตือรือร้นว่า “เฉินซี มานี่เร็ว แม่กำลังคุยกับอวี่หนิงเรื่องงานแต่งอยู่เลย อวี่ห

จ้าวเสี่ยวฉียิ้มตาหยี เข้ามาช่วยพูดไกล่เกลี่ยบรรยากาศ“คุณซู ขอโทษที่มากะทันหัน รบกวนแล้วครับ” ชายหนุ่มผู้สูงศักดิ์รูปร่างสง่างามเอ่ยพลางพยักหน้าอย่างสุภาพ สายตาแวบวาบไปด้วยเล่ห์เจ้าเล่ห์ชั่วขณะ“สวัสดีค่ะพี่ซู” หรงอินมองหญิงสาวตรงหน้าที่สวยอ่อนหวาน ดวงตายิ้มโค้งอย่างน่ารัก “ฉันชื่อหรงอินค่ะ”ซูย่างมองเด็กสาวสวยสดใสคนนั้น ก็เข้าใจทุกอย่างในใจทันที“สวัสดีค่ะ เชิญเข้ามาข้างในเลย” ซูย่างเอี้ยวตัวเปิดทางให้พวกเขาเดินเข้ามา“พวกเธอคุยกันไปก่อนนะ ฉันขอไปทำกับข้าวก่อน” จ้าวเสี่ยวฉีหิ้วผักกับของสดเต็มมือ เข้ามาก็เดินเข้าครัวอย่างคล่องแคล่วซูย่างยังไม่ทันได้ห้าม โชคดีที่หลินลู่ซีก็เข้ามาขวางไว้ก่อน“เชฟใหญ่ ถึงจะรู้ว่าฝีมือนายทำกับข้าวเก่งก็เถอะ แต่วันนี้ย่างย่างเป็นเจ้าภาพ จะให้แขกลงมือได้ยังไง ของสำหรับทำหม้อไฟก็ซื้อไว้แล้ว วันนี้พวกเราจะกินหม้อไฟกัน”หลินลู่ซีถือว่าเป็นสายกิน คำชมที่ว่าจ้าวเสี่ยวฉีทำอาหารเก่งนั้นออกมาจากใจจริง เพราะจนถึงตอนนี้เธอยังจำรสชาติของห่านป่าที่วันนั้นได้อยู่เลยพอได้ยินว่าจะกินหม้อไฟ จ้าวเสี่ยวฉีก็หันไปมองหรงอวี้ด้วยสีหน้าลำบากใจท่านผู้นี้เป็นโรคย้ำความ