บททั้งหมดของ หย่าครั้งนั้น ฉันเกิดใหม่ในเส้นทางของตัวเอง: บทที่ 21 - บทที่ 30

ซูย่างมองหลินลู่ซีที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงตนเอง ก็ได้แต่รู้สึกจนใจ จึงอธิบายด้วยน้ำเสียงใจเย็นว่า “ลู่ซี การที่ฉันยอมเซ็นหย่าก็หมายความว่าฉันได้ปล่อยวางจากฝู่เฉินซีแล้ว ฉันไม่ได้ตั้งใจจะอยู่คนเดียวไปทั้งชีวิตหรอก เพียงแต่ตอนนี้... ฉันยังไม่เจอใครที่ทำให้รู้สึกหวั่นไหวอีกครั้งเท่านั้นเอง”หลินลู่ซี“อ๋อ” รับเบา ๆ แล้วก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกแต่พอคิดถึงคุณชายสามหรงที่ทั้งหล่อ เท่ มีเสน่ห์ขนาดนั้น ยังไม่อาจเข้าตาย่างย่างได้ เธอก็ยิ่งไม่เข้าใจเลยว่าย่างย่างตอนนั้นมองยังไงถึงไปชอบไอ้ฝู่คนเฮงซวยนั่นเข้าได้……เพราะวันรุ่งขึ้นต้องไปทำงาน หลินลู่ซีจึงไม่ได้อยู่กับเธอนานนัก หลังจากช่วยเก็บกวาดจัดของเสร็จก็กลับไปเช้าวันถัดมา ซูย่างตื่นแต่เช้าตรู่ตลอดหลายปีที่แต่งงานกับฝู่เฉินซีมา เธอมักถูกตระกูลฝู่บังคับให้อยู่บ้าน ดูแลสามี เลี้ยงลูก และปรนนิบัติเผื่อแผ่พ่อแม่สามีเป็นเรื่องหลัก แต่พอตอนนี้ได้กลับมาเริ่มทำงานอีกครั้ง เธออดรู้สึกตื่นเต้นดีใจไม่ได้มหาวิทยาลัยอยู่ไม่ไกลจากห้องเช่าของเธอ ระหว่างที่เดินไปถึงหน้าประตูมหาวิทยาลัย กำลังคิดว่าตัวเองจะได้กลับมาสัมผัสชีวิตในรั้วมหาลัยที่ห่างหาย

ฝู่หยาฮุ่ยไม่คิดเลยว่าหรงอินจะออกมาปกป้องซูย่างถึงขนาดนี้ สีหน้าถึงกับซีดสลับเขียว แล้วก็ถลึงตามองซูย่างพลางพูดว่า “เธอนี่มันมีเล่ห์เหลี่ยมไม่เบาเลยนะ!”ซูย่างหรี่ตาลงเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ฝู่หยาฮุ่ย ตอนนั้นที่ฉันไปหลงรักพี่ชายเธอ เพราะฉันตาบอดเองก็จริง แต่ที่พี่ชายเธอต้องแต่งงานกับฉัน ตระกูลฝู่ของเธอรู้อยู่เต็มอก อย่ามาบิดเบือนความจริง เอาเรื่องสกปรกไปป้ายใส่คนอื่น อย่างน้อยก็ควรจะมีขอบเขตบ้าง!”เมื่อครั้งที่ฝู่เฉินซีมาขอแต่งงานกับเธอ ทั้งฝู่หยาฮุ่ยกับแม่ของเธอก็ให้การสนับสนุนหนึ่งคือคุณปู่ฝู่ชอบเธอจริง ๆ สองคือ ตอนนั้นฝู่หยาฮุ่ยกับแม่คิดว่าการให้ฝู่เฉินซีแต่งงานกับเธอ จะสามารถใช้เป็นตัวกระตุ้นให้กู้อวี่หนิงยอมกลับประเทศได้หลังจากซูย่างเตือนขึ้นมา ฝู่หยาฮุ่ยก็เหมือนจะนึกออกถึงความจริงที่ว่าฝู่เฉินซีแต่งงานกับซูย่างเพราะอะไร สีหน้าของเธอยิ่งหม่นหมองหนักกว่าเดิม แล้วชี้นิ้วไปที่ซูย่างพร้อมตะโกนด่าหยาบคายออกมา“ฉันป้ายสีเธองั้นเหรอ? ซูย่าง! ในเมื่อเธอทำเป็นสูงส่งนัก ก็เอาบ้านของพวกเราคืนมาสิ! ทำเรื่องน่าไม่อายขนาดนั้น ตอนจะไปยังไม่วายกอบโกยจากตระกูลฝู่ของเราอีกหน เธอไม่คิดบ้างเหรอว่

เว็บบอร์ดเหรอ?ซูย่างชะงักไปเล็กน้อย แล้วก็ส่ายหน้าหรงอินกดเปิดโทรศัพท์ เข้าไปที่โพสต์ที่กำลังเป็นกระแส แล้วส่งให้เธอดู“นี่ไงโพสต์นี้ มีคนปล่อยข่าวว่าพี่จบแค่มัธยมปลาย ใช้วิธีการอื่นถึงจะเข้ามามหาวิทยาลัยแล้วได้มาเป็นอาจารย์ด้านจิตวิทยา”หรงอินเม้มริมฝีปากมองเธอด้วยความกังวล ส่วนซูย่างเพียงแค่กวาดตามองโพสต์นั้น แล้วนึกถึงสายตาที่เพ่งมองอย่างสำรวจในห้องทำงานวันนี้ ก็พลันเข้าใจขึ้นมาทันทีหรงอินที่อยู่ข้าง ๆ เห็นเธอไม่มีท่าทีตอบสนองอะไร น้ำเสียงก็พลันเจือปนทั้งความกังวลและความร้อนรน“พี่ซูย่าง โพสต์นี้มีคนเห็นกันเยอะแล้ว แถมทุกคนก็…ก็พูดกันเสีย ๆ หาย ๆ ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป พี่คงจะอยู่ในมหาวิทยาลัยได้อย่างลำบากแน่…”เสียงของเด็กสาวยิ่งพูดก็ยิ่งแผ่วลง แต่ซูย่างเพียงยิ้มออกมา พูดปลอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันไม่เป็นอะไรหรอก ก็แค่โพสต์หนึ่งเท่านั้นเอง ไม่ได้เสียหายอะไร ตอนนี้นะ เรื่องสำคัญที่สุดก็คือกินข้าวต่างหาก”โพสต์นี้เกือบจะแน่แล้วว่าต้องเกี่ยวข้องกับฝู่หยาฮุ่ย เพียงแต่ซูย่างไม่ได้เก็บมาใส่ใจอะไรนัก ผ่านพายุลูกใหญ่และคลื่นลมมาไม่น้อย เรื่องใส่ร้ายป้ายสีแค่นี

ในดวงตาของเด็กสาวเป็นประกายระยิบระยับ สีหน้าก็ยิ่งเต็มไปด้วยความตื่นเต้นสุดขีดซูย่างอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาแล้วพูดว่า “ใช่ ฉันเองก็ไม่คิดเหมือนกันว่าเหล่าศาสตราจารย์จะยอมรอให้ฉันกลับมาเรียนจบ”ทันทีที่คำพูดสิ้นสุด ผู้คนรอบข้างก็แตกตื่นฮือฮาขึ้นมาโดยเฉพาะนักศึกษาคณะจิตวิทยาทั้งคณะจิตวิทยาต่างก็รู้กันดีว่ามีรุ่นพี่ในตำนานอยู่คนหนึ่ง ไม่เพียงแค่ผลการเรียนโดดเด่น แต่ความสามารถเชิงวิชาชีพก็เก่งกาจอย่างที่ไม่เคยมีใครเทียบได้ สมควรถูกขนานนามว่าเป็นอัจฉริยะที่หาได้ยากยิ่งของคณะจิตวิทยาจนกระทั่งเมื่อรุ่นพี่คนนี้เกิดอุบัติเหตุบางอย่างจนต้องลาออกก่อนเรียนจบ และประกาศว่าจะไม่กลับมาอีก บรรดาศาสตราจารย์ทุกท่าน รวมถึงคณบดี ต่างก็มีมติเป็นเอกฉันท์ ขอให้ทางมหาวิทยาลัยออกเอกสารพักการเรียนให้เธอและเอกสารพักการเรียนฉบับนี้ ก็เป็นแบบไม่มีกำหนด ซึ่งไม่เคยมีมาก่อนเลย!ราวกับว่าศาสตราจารย์ทุกคนในคณะจิตวิทยาต่างกำลังบอกเธอว่า พวกเขายินดีจะรอให้เธอกลับมาเมื่อนึกถึงเรื่องราวในวันวาน แววตาของซูย่างก็ฉายแววอบอุ่นขึ้นมาเล็กน้อยขณะที่ผู้คนในที่นั้นต่างก็พากันวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างออกรส น้ำเสียงเต็มไปด

เธอกัดริมฝีปาก กำลังจะปฏิเสธอยู่แล้ว แต่กลับเห็นหรงอินโบกมืออย่างร่าเริงไปทางไม่ไกลนัก “พี่ชาย!”ซูย่างเงยหน้าขึ้น ก็เห็นผู้ชายคนนั้นเปิดประตูรถแล้วก้าวลงมา สูทตัดเย็บอย่างประณีตช่วยขับเน้นให้เขาดูคมเข้มขึ้นกว่าปกติ แต่สายตากลับยังคงลึกล้ำยากจะคาดเดาเช่นเคยซูย่างรู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็ยังฝืนก้าวเดินเข้าไปหาเขาภายใต้สายตาเช่นนั้น“คุณหรง บังเอิญจังเลยค่ะ”หรงอวี้เงยหน้าขึ้นมองเธอทันใด ก่อนจะยิ้มบางพลางเอ่ยว่า “ไม่บังเอิญหรอก”ในขณะเดียวกันออกมาจากฝ่ายวิชาการ ฝู่หยาฮุ่ยกัดฟันบีบใบลงโทษไว้แน่น นิ้วมือเลื่อนอ่านข้อความสารภาพรักในเว็บบอร์ดอย่างรวดเร็ว ในใจยิ่งเดือดดาลและไม่ยอมแพ้มากขึ้นซูย่างกลายเป็นรุ่นพี่ภาควิชาจิตวิทยาคนนั้นจริง ๆ ด้วย!ผู้หญิงคนนี้ไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้กับพวกเขาเลย!พอคิดได้ว่าซูย่างถึงกับปกปิดความลับใหญ่ขนาดนี้มาหลายปี โดยไม่เคยบอกตระกูลฝู่เลย ฝู่หยาฮุ่ยก็ยิ่งมั่นใจว่าซูย่างทำไปโดยตั้งใจ!นังสารเลวนี่ตั้งแต่หย่ากับพี่ชายไป ก็เอาแต่หาเรื่องเล่นงานตระกูลฝู่ไม่หยุด ไม่เพียงแต่ยึดบ้านของพวกเขาไว้ ตอนนี้ยังทำให้เธอโดนบันทึกความผิดอีกด้วยเทียบก