Semua Bab ดาบสังหาร (Sword of Annihilation): Bab 21 - Bab 30

....รุ่งเช้าวันถัดมา เสียงฝีเท้าของมือปราบดังกระแทกพื้นดินเป็นจังหวะราวกับกลองสงคราม หัวหน้ากองปราบที่ถูกตัดลิ้นดวงตาเต็มไปด้วยความแค้นพยาบาท ข้างหลังเขาคือกองปราบ 20 กว่าคนถือไม้คม ดาบแหลม และหอกยาวชาวบ้านที่อยู่ใกล้โรงเตี๊ยมรีบเก็บของหนีเข้าบ้าน ปิดประตูและหน้าต่าง หัวใจเต้นแรง บางคนหน้าซีด ขาสั่น มือสั่น พวกเขาต่างหลบซ่อนอยู่ในบ้าน แต่ก็มีบางคนที่แง้มหน้าต่างมาแอบมองเหตุการณ์ประตูโรงเตี๊ยมเปิดออก ไป๋เยว่หลิงสวมชุดขาว ผิวขาวสะท้อนแสง ใบหน้าเฉยชามองไปที่มือปราบพวกนั้นแล้วไม่พูดอะไร แค่ยืนสงบนิ่ง สายตาเยือกเย็นกว่าสายลมที่พัดผ่าน มือปราบก้าวเข้ามาใกล้หนึ่งก้าว เสียงฝีเท้ากระแทกพื้นดังก้อง“เจ้าคนชุดขาว! เจ้าถูกจับแล้ว! ข้อหาทำร้ายเจ้าหน้าที่ทางการ!”กองปราบโห่ร้อง กระแทกอาวุธลงพื้นไป๋เยว่หลิงถูกเจ้าหน้าที่ 2 คนเข้ามาควบคุมตัว มันใช้เชือกมัดข้อมือเยว่หลิงและปลดกระบี่ออก พวกมันจะเอาเชือกผูกกับม้าเพื่อลากเยว่หลิงไถลกับพื้น เยว่หลิงกลับไม่ตอบโต้อะไรนอกจากพลิกตัวมานอนหงายแล้วให้ม้าลากเขากับพิ้นไปจนถึงที่ว่าการอำเภอดีว่าที่ว่าการอำเภออยู่ไม่ไกลจากโรงเตี๊ยมมากนัก แปบเดียวก็มาถึงแล้วพวกม

....เมื่อบานประตูห้องพักเปิดออก กลิ่นหอมอ่อนๆของกำยานดอกเหมยลอยตลบไปทั่ว พื้นห้อง ปูด้วยพรมไหมสีแดงเข้มทอเป็นลายดอกไม้สวยงาม ละเอียดประณีตบ่งถึงมาจากช่างฝีมือที่มีชื่อเสียงและราคาแพงเพดานสูงแขวนโคมระย้าทำจากแก้วหยกขาว ส่องแสงนวลอบอุ่นทั่วห้อง ประดับด้วยเส้นทองเรียงราวดวงดาวบนฟ้าเตียงนอนทำจากไม้หอมสลักเป็นลายกิ่งเหมยบานคลี่ ผ้าม่านแพรโปร่งบางสีขาวปักลายกระเรียนบิน เมื่อแสงคบเพลิงลอดผ่านดูราวกับมีฝูงนกบินวนอยู่รอบเตียงบนที่นอนปูด้วยผ้าไหมเนื้อเนียนจากหางโจว บรรจงทอด้วยด้ายทองจนเกิดลวดลายพระจันทร์กลางคืน ทุกสัมผัสนุ่มราวกับปุยนุ่นโต๊ะชาไม้หอมจัดไว้ริมหน้าต่าง มีชุดถ้วยชาหยกขาวและกาน้ำเงินโบราณที่มาจากเสฉวน กลิ่นชาดอกเหมยหอมกรุ่นชวนผ่อนคลายเมื่อเลื่อนบานหน้าต่างไม้เปิดออก ทิวทัศน์เบื้องหน้าเผยให้เห็นสวนหยกโบราณ ด้านล่างสระน้ำใสราวกระจก มีสะพานโค้งหินขาวทอดผ่าน และโคมไฟหินเรียงรายส่องสว่างงดงามที่มุมห้องมี ฉากกั้นแพรไหม วาดภาพแม่น้ำเหลืองไหลหลั่งสู่ทะเล สีหมึกฝีมือจิตรกรเอก ดูไปเหมือนสายน้ำยังคงเคลื่อนไหวจริงๆเสียงน้ำพุเล็กภายในห้องดัง ฉ่า ฉ่า คลอเบาๆ ผสานกับกลิ่นหอมของกำยานและชาห

....ลั่วหยางเป็นมหานครอันรุ่งเรืองแห่งแผ่นดินตะวันออก ท้องถนนคึกคักด้วยผู้คน ร้านรวงเรียงรายสองฝั่ง ขายทั้งบะหมี่ร้อนๆ หมั่นโถวหอมกรุ่น เนื้อย่างราดซอส และขนมหวานชวนลิ้มลอง อีกฟากหนึ่งก็มีการละเล่น อาทิเช่น เชิดสิงโต ดีดพิณ ขับร้องงิ้ว เสียงฆ้องกลองคึกครื้นไป๋เยว่หลิง คุณชายผู้เย็นชากลับกลายเป็นดั่งเด็กน้อยเมื่อย่างเท้ากินเที่ยวในเมืองนี้ เขาแวะซุ้มโน้นร้านนี้แทบทุกก้าว ชี้ขนมลูกกวาดสีสันสดใส ถามเจรจาเรื่องหม้อไฟเผ็ดร้อน หรือแอบหัวเราะเมื่อเห็นหุ่นเชิดท่าทางตลก“เลี่ยหยาง เจ้านั่นมันหมุนได้ด้วย! เราไปลองเถอะ!”เยว่หลิงจับแขนเลี่ยหยางด้วยแววตาเป็นประกาย ราวกับไม่ใช่คุณชายสกุลใหญ่ผู้เย็นชาฟันศรีษะคนขาดได้ตาไม่กระพริบ ตอนนี้เขาเป็นเพียงเด็กธรรมดาที่ได้เที่ยวเล่นเลี่ยหยางมีรอยยิ้มเขาดีใจที่เยว่หลิงมีความสุข สายตาเขาอบอุ่นยามมองเยว่หลิงแสดงด้านใสซื่อ เขาจึงยอมตามใจทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นซื้อขนม หรือพาเดินฝ่าฝูงชนไปยืนชมการแสดงกลางตลาด ทั้งสองหัวเราะด้วยกันราวกับลืมโลกนั่นทำให้พวกเขาตกลงกันว่าจะพักที่ลั่วหยาง 1 เดือนเต็ม“กินเที่ยวให้ครบ ก่อนค่อยไปกว่างโจว” เยว่หลิงพุด และเลี่ยหยางก็ยิ้มพย

....ก๊อก ..............ก๊อก ....ก๊อกก๊อก เสียงเคาะไม่เป็นจังหวะที่ประตูบ้านหลังเก่าหลังหนึ่ง แล้วมีเสียงออกมาเป็นรหัสลับ"เงาเจ้ายาวเท่าไหร่?""จันทราเป็นผู้กำหนด"แล้วประตูก็เปิดออก เดินเข้าไปด้านในอีก 2 ห้อง ก็พบกลุ่มคนหน้าตานิ่งๆ บ้างยืน บ้างนั่ง มีชายวัยรุ่นคนหนึ่งนั่งอยู่ที่ลังไม้ตรงกลาง มือจับอาวุธลับลูบเล่นไปมา"เหม็นสาปกลิ่นผู้ดีว่ะ!""เจ้าเองก็เป็น 1 ใน 7 ดาวเหนือเหมือนข้านะ เลี่ยเวิน!""เหอะ! มาตั้งเกือบเดือน เพิ่งโผล่หัวมาหาพี่น้อง เจ้ามีธุระอะไร?""ในเมืองเกิดอะไรขึ้น?""อ๋องฝูถูกฆ่าไงล่ะ แต่พวกข้าไม่เกี่ยวนะ กำลังสืบหาข้อมูลกันอยู่เหมือนกัน""เจ้าเห็นเพื่อนข้าหรือไม่? คุณชายไป๋ ...ไป๋เยว่หลิง""เหอะ! บอกราชบุตรเขยมาเลยก็สิ้นเรื่อง จะแอ้บทำไมวะ""เดี๋ยวนี้มีเพื่อนเป็นคนใหญ่คนโตเชียวนะเจ้าน่ะ"เลี่ยหยางยกดาบขึ้น "ข้าถามว่าเขาอยู่ไหน!"เฟี้ยว! อาวุธลับพุ่งเฉียดคอเลี่ยหยางไปนิดเดียว แต่เลี่ยหยางตาไม่กระพริบเลย เขาไม่ตอบโต้เพราะรู้ว่าเลี่ยเวิน ไม่ได้มีเจตนาฆ่า"หึ! ถูกพวกจอมยุทธต่างแดนนั่นจับไปที่ว่าการเมืองแล้ว ก็เล่นตะโกนชื่อเจ้าลั่นเมืองซะขนาดนั้น เจ้าดังแล้วนะรู้ตัวป่าว?"

ฉั่วะ!คอเยว่หลิงยังไม่ขาด เป็นหัวหน้าทาสชายนั่นเอาตัวเข้ามารับดาบแทนเยว่หลิง มือสองข้าพยายามจับดาบไว้ แต่แม่ทัพเสือขาวนั้นมีแรงมาก ร่างกายขาวเป็นแผลยาว เลือดไหลนอง"ข้า....ข้าไม่ยอมให้เข้าฆ่าลูกหลานท่านเทพ" เขาพูดและมีเลือดออกปาก มือ 2 ข้างที่จับดาบนั้นมีแต่เลือดเต็มมือทันใดนั้นแสงในหีบก็สว่างจ้า หีบทั้งหมดถูกเปิดออก "น้ำตา" ต่างหากที่เปิดหีบได้ ไม่ใช่ "เลือด"แท่งแบบที่แม่ทัพเอาออกมามีอยู่นับร้อยอัน หากมันตกอยู่ในมือแม่ทัพ จากนี้ไปอีกไม่นานทุกแคว้นจะถูกยึดจนหมดเลี่ยหยางผงะจากร้องแม่ทัพมาได้สำเร็จเข้ารีบมาอุ้มร่างเยว่หลิง จะพาหนีแต่ทันใดนั้นหีบนั้นก็มีเสียงประหลาดพูดออกมา"ขอคำสั่ง..."เยว่หลิงมองไปที่หีบ ลำแสงนี้ มันมีอยู่ในหนังสือนิทานที่ท่านแม่ทิ้งไว้ให้ "เจี้ยน" เยว่หลิงพูดทันใดนั้นก็มีเสียงแปลกๆที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนด้านในหีบ มีแสงมากมายในนั้น แล้วก็มีสิ่งๆหนึ่งแยกออกมาจากกองแท่งอาวุธพวกนั้น มันลอยนิ่งเหนือพื้นได้ นั่นทำให้ทุกคนห้องจ้องด้วยความไม่เชื่อสายตาตัวเอง นี่มันของวิเศษจากสรวงสวรรค์!"ดาบ...จง...มา..." เยว่หลิงพูดด้วยเสียงเบาๆด้วยความอ่อนแรง ดาบเปล่งแสงนั้นลอยไปเข้