All Chapters of อาเขยจอมเถื่อน: Chapter 21 - Chapter 30

พลับพลึงมีสีหน้าเศร้าหมองในขณะที่ควงคู่กับเจ้าบ่าวเข้าไปในงานเลี้ยงฉลองมงคลสมรสของตนเอง น่าแปลกที่ดรัณพอใจกับสีหน้าเศร้าๆ มากกว่ารอยยิ้มพิมพ์ใจในขณะเข้าไปทักทายแขกเหรื่อในงาน ทั้งคู่เดินวนทักทายอยู่หลายรอบ กว่าจะได้ฤกษ์ส่งตัวเข้าห้องหอ ห้องหอรอรักสมชื่อเพราะยังไม่มีความรักผลิบานอยู่ในนั้น ภายในบ้านไม้ซุงหลังใหญ่กลางไร่อิงฟ้า ห้องที่อยู่ริมสุดตรงกันข้ามกับห้องนอนใหญ่ที่เคยเป็นห้องหอของดรัณกับอิงฟ้า ขณะนี้กลายเป็นห้องหอของเขากับพลับพลึง ภรรยาคนที่สองที่มีอายุน้อยกว่า 14 ปี หลังจากที่ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายเข้ามาอวยพรจนครบ ห้องหอสีขาวสะอ้านก็เหลือเพียงเจ้าบ่าวกับเจ้าสาวที่ยังไม่ยอมพูดจากันเลย ร่างบางลุกขึ้นจากท่านั่งพับเพียบแล้วถอดพวงมาลัยคล้องคอออกวางบนพานทองเหลือง ก่อนจะเดินไปที่ประตูห้องน้ำด้วยอาการคล้ายหุ่นยนต์ เพียงไม่กี่ก้าวก็ถูกกระชากกลับด้วยมือของเจ้าบ่าว แรงกระชากทำให้ร่างโปร่งสวยปลิวเข้ามาในวงแขนปะทะร่างกำยำของคนที่หล่อเหลาที่สุดในวันนี้ “จะรีบไปไหนกันเล่า” “พลับจะอาบน้ำค่ะ” คำว่า ‘อาบน้ำ’ ทำให้สายตาคมกล้าวาววาม

พลับพลึงหนีบขาเรียวแนบสนิท รับรู้ว่ากายสาวที่แสนบอบบางกำลังถูกสำรวจอยู่แค่ภายนอก กระนั่นก็มากพอจะทำให้ขนบนกายลุกเกรียว ปลายนิ้วที่ยังสำรวจอย่างซุกซนพันกับไยไหมอ่อนนุ่มสลับกับนวดคลึงหนักๆ เธอถอนใจเฮือกกัดริมฝีปากจนเจ็บ ความทรมานก็ยังติดตรึงไม่เสื่อมคลาย กางเกงตัวจิ๋วถูกสลัดออกจากร่างเมื่อใดไม่รู้ มากกว่านั้นบัดนี้เรียวขาขาวสวยยังแยกกว้างเกร็งๆ เหมือนไม่แน่ใจว่าควรจะหนีบหรือแยกออก ดวงตาปรือปรอยฉ่ำหวานมองศีรษะทุยที่เคลื่อนไปมาอยู่กลางหน้าขา แล้วเสียงครางครวญก็ดังกระเส่า เหงื่อกาฬแตกพลั่กๆ ร้อนเร่าจนทั้งร่างเปียกชื้น ร่างหนาดึงตัวขึ้นตั้งตรงอย่างจำใจ ถอดเสื้อผ้าทุกชิ้นออกจากร่างอย่างไม่รีบเร่ง ที่ไม่เร่งเพราะเห็นแววตาฉ่ำเยิ้มมองร่างแกร่งไปด้วยกล้ามเนื้อ เรียวปากอิ่มคงแห้งผากเพราะเขาเห็นปลายลิ้นสีชมพูเล็กๆ ตวัดเลียจนฉ่ำวาว ลมหายใจของคนที่ยังยืนนิ่งอวดกายบึกบึนงดงามราวเทพบุตรกรีกเริ่มติดขัด แค่ตวัดสายตาจับจ้องทุกส่วนสัดที่อวบละมุนขาวผ่องละลานตา กายบึกบึนก็คล้ายจะทรมานราวกับยืนกลางกองเพลิงสุมให้ร้อนจับจิต เขาทนยืนนิ่งอยู่แบบนั้นจนกระทั่งเห็นความทรมานจากร่า

หญิงสาวเชิดหน้าทั้งน้ำตานอง ดรัณข่มใจไม่ให้พลุ่งพล่านไปมากกว่านี้ ทั้งที่อยากกระชากร่างบางเข้ามาหาแล้วบดขยี้ร่างกายของเธอด้วยร่างกายของเขาด้วยสิทธิ์ของความเป็นสามี ทว่านัยน์ตาแดงก่ำขอบตาช้ำของเธอหยุดยั้งเขาได้ชะงัด “ฉันเกลียดเธอ ท่องไว้ให้ขึ้นใจนะพลับพลึง เธอเป็นเมียที่ฉันเกลียด”แสงแดดในตอนเช้าส่องเข้ามาเพิ่มความรุมร้อนแก่ร่างบางบนเตียง พลับพลึงลืมตาขึ้นเมื่อทนไม่ไหวตั้งใจจะดึงม่านปิดแต่แล้วก็เปลี่ยนใจ พอหันไปมองหมอนหนุนใบข้างๆ พบกับความว่างเปล่ามีเพียงรอยยับย่นที่คล้ายจะแทนตัวของใครคนนั้น คนที่เป็นสามีทั้งทางนิตินัยและพฤตินัย คนที่รังเกียจเธอเข้าไส้แต่ยอมแต่งงานเพื่อรักษาหน้าให้ คิดแล้วก็เจ็บใจนัก เขาปฏิบัติต่อเธอราวผู้หญิงข้างถนน โยนเงินใส่ก็วิ่งโร่มาหาหน้าด้านๆกระบอกตาร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง พลางคิดว่าเขาคงออกไปไร่หรือไม่ก็ยังนอนหลับสบายอยู่ในห้องนอนที่ไม่ใช่ห้องหอ ปล่อยให้เธอเป็นเจ้าสาวร้างหอเพียงลำพัง แล้วเธอจะนอนไปให้ได้อะไร ถึงจะหลับไปนานแค่ไหนความเจ็บช้ำก็ไม่มีวันจางหาย “คุณย่า!” จริงสิ คุณย่ามาด้วยนี่นา เธอน่าจะลุกจากที่นอนแล้วไปหาคุณย่า

คนงานสาวๆ ยังคงนินทาเจ้านายต่อไป ปากก็พูดคุยสนุกสนาน มือก็ทำงานของตนไม่ว่าง สายตาก็มองพวงองุ่นสลับกับร่างสูงที่กำลังหายลับไปจากสายตา โชคดีที่พ่อเลี้ยงจอมโหดไม่ได้ยินเข้า ไม่เช่นนั้นมีหวังถูกตวาดหูชาหรือไม่ก็ใช้สายตาเชือดเฉือนให้ขาดใจตายไปตามๆ กัน ใครๆ ก็ว่าดวงตาของพ่อเลี้ยงดรัณคมยิ่งกว่าใบมีด มองไปที่ใครคนนั้นก็พากันหายใจหายคอไม่คล่อง พูดผิดพูดถูกเสียทุกครั้ง ประหม่าร่ำไปแค่ได้สบสายตาเห็นจะไม่ผิด แต่ดวงตาคู่นี้ถ้าเจือความรักเข้าไปแล้วก็อ่อนเชื่อมล่อให้มดยกขบวนกันขึ้นมาตอมจริงๆ ดรัณพุ่งตรงไปที่บ้านหลังใหญ่ของพ่อเลี้ยงรุ่งโรจน์ เจอกับแม่เลี้ยงกาญจนากำลังเช็ดทำความสะอาดเครื่องเพชรอยู่ หลังจากหยุดนิ่งทันทีที่เห็น ตาคมก็หลุบมองอัญมณีที่ทอแสงงดงามแวววาวบนโต๊ะ เครื่องเพชรราคาแพงกลับไม่มีค่าในสายตาของเขาเลยสักนิด “อ้าวดรัณ ท่าทางเหมือนกำลังมองหาใครอยู่” แม่เลี้ยงกาญจนาทักทายลูกเขยที่อายุน้อยกว่าตนแค่ 10 ปี ละมือจากเครื่องประดับราคาแพงลิบแล้วเงยหน้าขึ้นมองเรือนร่างสูงใหญ่ เธอยอมรับว่าไม่ค่อยพอใจนักที่ดรัณจะผันตัวเองจากน้องเขยมาเป็นลูกเขย แต่วันนี

“ตอนนี้ยังมองไม่ออกหรอก อยู่ๆ กันไปก็รักกันเอง บอกตามตรงนะ ย่าเสียดายที่พ่อเลี้ยงแสนดีกลายเป็นคนใจร้ายเย็นชาแบบนี้ เมื่อก่อนดรัณมาหาย่าก็มาพร้อมรอยยิ้ม แต่เดี๋ยวนี้สิ เฮ้อ...พลับเป็นเมีย เป็นคนที่ควรจะเปลี่ยนแปลงเขาได้มากที่สุด ถ้าทำได้ทุกคนก็ยินดี รวมทั้งย่าด้วย” “สุดท้ายคุณย่าก็ยังรักอารัณเหมือนเดิม” “คนดี ใครๆ ก็ต้องรัก ไม่แปลกนี่ลูก ถ้าอยากมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ พลับต้องอดทนนะลูก คนดีตกน้ำไม่ไหลตกไฟไม่ไหม้ ความดีเปลี่ยนแปลงทุกอย่างได้เสมอ เปลี่ยนจากคนเกลียดมาเป็นคนรักกันได้” คุณย่าพร่ำสอนพลับพลึงตลอดทางที่เดินไปถึงบ้านใหญ่ แล้วพลันนึกถึงกรรชัยขึ้นมา เด็กหนุ่มอนาคตไกลคนนั้นน่าสงสาร คุณย่าเองก็อยากช่วยถ้าไม่เห็นว่าใครคู่ใครแล้วล่ะก็ คุณย่าจะไม่ลังเลเลย แต่หลังจากสอบถามความรู้สึกบ้างแล้ว คุณย่าก็เชื่อว่าคนดีๆ อย่างกรรชัยยอมรับทุกสิ่งอย่างได้แน่นอน ร่างสูงตระหง่านที่เดินตรงเข้ามาหาดึงดูดความสนใจของผู้หญิงต่างวัยพร้อมกัน พลับพลึงก้มหน้าหลบตาคมที่จ้องมาแต่ไกล ส่วนคุณย่าได้แอบยิ้มบางๆ เมื่อเห็นท่าทีกระตือรือร้นของพ่อเลี้ยงจอมเย็นชา เขาคงไม