All Chapters of อาเขยจอมเถื่อน: Chapter 11 - Chapter 20

หญิงสาวไม่เข้าใจในความหมาย เธอรู้เพียงแต่ว่าต้องการและต้องได้ ปากก็ปฏิเสธสั่งให้เอาออกแต่การกระทำมันสวนทางโดยสิ้นเชิง เธอไล่ไขว่คว้าทุกอย่างที่อยากครอบครอง เหนี่ยวต้นคอหนาให้ใบหน้าคมเข้มและหนวดเคราครูดไปกับอกอิ่ม ทั้งส่ายวนยั่วยวนอย่างไม่รู้ตัว ดรัณรู้แล้วว่ายาที่นฤดลใส่ให้สาวน้อยกินคือยาปลุกเซ็กซ์ หรือที่กลุ่มวัยรุ่นเรียกกันว่า ‘ยาเสียสาว’ เมื่อเตือนก็แล้วหญิงสาวยังบังคับให้ตัวเองหยุดนี่ไม่ได้ ชายหนุ่มก็ต้องใช้วิธีกดสะโพกสาวหนักๆ กดเน้นแล้วเสยตัวตนขึ้น ได้ผลชะงัด เพราะแรงผลักพรวดทีเดียวเข้าไปจนหมดตัวตนที่แท้จริง ตรึงหญิงสาวให้หยุดนิ่งด้วยความคับแน่นที่แสนอึดอัด ความเจ็บแปลบดูจะมีมากขึ้นแต่ชั่วครู่เท่านั้นเธอก็เริ่มขยับสะโพกขอการเติมเต็มในบางสิ่งที่ขาดหาย การเรียกร้องอ้อนวอนของเธอ มันทั้งทำร้ายและผลักดันให้เขารุนแรงขึ้น ดรัณจำต้องปล่อยตัวปล่อยใจให้เคลิ้มไปกับรสหวานที่กำลังบาดลึก ถึงแม้ว่าผู้หญิงที่ทำให้เขาหมดความยับยั้งชั่งใจจะเป็นพลับพลึงหาใช่อิงฟ้า แต่ตอนนี้ชายหนุ่มไม่อาจถอนตัวจากรสสวาทที่อยู่ตรงปลายจมูกได้เลย ก็เธอทั้งหวาน ทั้งเย้ายวน ทั้งแน่นแล

พ่อเลี้ยงหนุ่มมองภาพถ่ายในกรอบรูปสีหม่นอย่างสีเทา กรอบรูปอันนี้มีความหลัง อิงฟ้าเป็นผู้หญิงไม่เรื่องมาก เรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้ เธอมีความแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นๆ ที่มักจะชอบสีสันสดใส ทว่าอิงฟ้ากลับชอบสีเทา เขาเคยถามว่าทำไมถึงชอบสีหม่นๆ แบบนี้ เธอก็ตอบง่ายๆ สั้นๆ ว่าชีวิตของเธอเป็นสีนี้กระมัง สีเทาเป็นสีหม่นหมองเหมาะกับผู้ใหญ่วัยกลางคนเป็นต้นไป ไม่เหมาะกับผู้หญิงสาววัยสดใสอย่างเธอเลยสักนิด เขามารู้เอาทีหลังว่าสาเหตุที่เธอชอบสีเทาคืออะไร แต่ตอนนั้นเขาไม่ใส่ใจอะไรไปมากกว่าโลกสีชมพูที่อยู่ในมือ “อิง...ผมขอโทษ ผมขอโทษที่ทรยศคุณนะอิง ผมไม่ได้ตั้งใจ” ดรัณยกกรอบรูปขึ้นมาใกล้ๆ ภาพของอิงฟ้าที่ยิ้มบางๆ พลันเปลี่ยนเป็นบึ้งตึง “เพล้ง!!!” กรอบรูปตกลงพื้น กระจกแตกกระจายเกลื่อน ดรัณปล่อยมือจากมันทันทีที่เห็นอิงฟ้าทำหน้าบึ้ง ก่อนจะก้มลงไปเก็บมันขึ้นมา ไม่สนใจว่ากระจกร้าวจะตำมือจนเลือดหยดหรือไม่ เขาสนใจแต่รอยยิ้มของเธอ อิงฟ้ากลับมายิ้มหวานให้อีกครั้ง ราวกับต้องการให้เขาเจ็บเหมือนเลือดที่กำลังหยดลงพื้น “ผมขอโทษ ยกโทษให้ผมด้วยนะอิงฟ

พลับพลึงเอ่ยชวนไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่านั้น เธอรู้ธเนศเองก็บริสุทธิ์ใจ เขามีแฟนแล้ว สวยซะด้วย แล้วก็ไม่ใช่คนเจ้าชู้ไก่แจ้ ฉะนั้นเธอก็ทำตัวสบายๆ ได้ไม่มีปัญหา “ดีจ้ะ พี่กำลังหิวเลย ขอรบกวนหน่อยนะครับน้องพลับ” นี่แหละธเนศ สุภาพอ่อนโยนเสมอ ชายหนุ่มหญิงสาวเดินเคียงกันตรงไปยังบ้านหลังใหญ่ ทางเดินต้องเดินเลียบรั้วไม้ที่กั้นเขตแดนของไร่รุ่งโรจน์กับไร่อิงฟ้า ที่ตรงนั้นหางตาของพลับพลึงก็เห็นใครบางคนยืนสั่งงานอยู่ เธอไม่กล้ามองตรงๆ เลยไม่เห็นว่าเขากำลังมองมาหรือไม่ แต่กระนั้นเธอก็ทำเป็นควงแขนธเนศอย่างสนิทสนม แถมยังเชิดหน้าหยิ่งผยองแล้วยิ้มหวานให้ชายหนุ่มข้างกาย ดรัณเห็นเงาตะคุ่มๆ ก็ปรายตามองมาเห็นชายหนุ่มหญิงสาวกับควงแขนเดินเคียงกันอย่างสนิทสนม ซ้ำร้ายผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ใช่ใครอื่น ยัยเด็กพลับพลึงที่ถูกเขาพรากพรหมจรรย์ไปเมื่อคืนนี่เอง วันต่อมาเจ้าหล่อนก็ควงผู้ชายอื่นหน้าตาเฉย นี่จะไม่คิดเสียอกเสียใจแล้วเรียกร้องกับเขาบ้างเลยหรือไงนะ หรือเจ้าหล่อนอยากได้นายคนนั้นเป็นพ่อของเด็กในท้อง หากว่าท้องแบนๆ นั่นจะป่องขึ้นมา บ้าฉิบ!!! ดรัณ

พลับพลึงส่ายหน้า น้ำเสียงของเขาเหมือนถูกบังคับให้พูดออกไป ถ้าต้องบังคับใจกันเธอก็ไม่อยากได้ ไม่อยากช่วงชิงในสิ่งที่ไม่ใช่ของตน “ไม่ค่ะ พลับไม่ให้อารัณต้องมารับผิดชอบ คุณพ่อคุณแม่คะ อารัณไม่ผิดนะคะ” “แล้วภาพที่เห็นนี่ล่ะ มันประกาศชัดว่าพวกเธอทำอะไรกันในรถ ยัยพลับ ลูกต้องแต่งงานกับดรัณ” พ่อเลี้ยงรุ่งโรจน์บอกอย่างไม่ยอมให้ลูกสาวเสียตัวฟรีๆ ถึงจะถูกครหาว่าได้น้องเขยมาเป็นลูกเขยอีกรอบ ก็ยังดีกว่าปล่อยให้พลับพลึงท้องไม่มีพ่อ คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเรื่องจะกลายเป็นแบบนี้ “คุณพ่อคะ!!! เราไม่ได้รักกันจะแต่งงานกันได้ยังไง” ดรัณขบกรามแน่นสะบัดหน้าพรืดไปทางอื่น ‘คนไม่รักกันจะแต่งงานกันได้ยังไง?’ ยัยเด็กพลับพลึงกล้าพูดออกมาได้ ไม่ได้รักแต่มายั่วถึงที่ พอสติขาดก็บอกว่าเกิดจากความผิดพลาดไม่ตั้งใจ เจ้าหล่อนต้องการอะไรอีก ผู้หญิง... “แกบอกไม่รัก แล้วใครใช้ให้ไปเสนอตัวถึงในรถฮึยัยพลับ ก็เห็นๆ กันอยู่ว่าแกยินยอมพร้อมใจแค่ไหน ถ้าไม่ยอมจะเกิดเรื่องแบบนี้ได้ไง” “พ่อเลี้ยงจะให้ผมทำยังไงบ้างก็บอก” ดรัณบอก ไ

แต่งงานแล้วไม่รู้หรอกว่าจะเจออะไรบ้าง ดีร้ายยังไงก็ไม่รู้ ทนไหวไม่ไหวก็ยังไม่แน่ใจ ที่รู้ก็คือท้อได้แต่อย่าถอย แต่งงานแล้วเธอมีสิทธิ์ในตัวเขาเหนือผู้หญิงคนอื่น มีสิทธิ์ห้าม มีสิทธิ์หวง มีสิทธิ์หึง มีสิทธิ์เอาแต่ใจ (มั้ง) แต่ไอ้ที่ว่ามานี่จะทำได้หรือเปล่า เขาจะยอมให้ทำหรือเปล่า ‘อาอิงคะ พลับขอโทษนะคะ พลับไม่คิดจะแย่งอารัณมา แต่ถึงจะอยากแย่ง อารัณก็ไม่เคยรักใครนอกจากอาอิง ความผิดพลาดนี้เกิดจากพลับ ยกโทษให้พลับด้วยนะคะ’ ภายในห้องแต่งตัวของเจ้าบ่าว ร่างสูงในชุดสูทสีขาวกำลังยืนมองรูปถ่ายของอิงฟ้า ผู้หญิงคนเดียวในหัวใจ ‘รัณคะ สัญญากับอิงได้ไหมคะ ว่าถ้าอิงรับรักรัณแล้ว อิงจะเป็นผู้หญิงคนเดียวของรัณตลอดไป’ ‘ผมสัญญา ผมจะรักอิงคนเดียว จะไม่มีใครนอกจากอิง ถ้าอิงไม่เชื่อ ผมจะเปลี่ยนชื่อไร่ดรัณมาเป็นไร่อิงฟ้า เพื่อยืนยันกับอิงไปตลอดชีวิต ผมจะรักอิงเพียงคนเดียว' ร่างสูงกอดร่างบางระหงไว้เต็มอ้อมแขนเป็นครั้งแรก ดรัณไม่เคยลวนลามอิงฟ้าเลยสักครั้ง เขาให้เกียรติเธออย่างที่สุภาพบุรุษพึงกระทำ แม้แต่จะหอมแก้มก็ยังไม่กล้า มากสุดก็แค่จับมือควงแขน และ