All Chapters of อาเขยจอมเถื่อน: Chapter 31 - Chapter 40

“หายหน้าหายตาไปเลยนะตาดล หายไปไหนมา ไม่รู้หรือไงว่าหนูพลับถูกงาบไปแล้ว” คุณเดือนฉายฉวยแขนลูกชายที่เพิ่งเดินเข้ามาในบ้านหลังจากหายหน้าไปนานหลายวัน “ผมรู้ก่อนคุณแม่อีกครับ” นฤดลตอบหน้าตาย ทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้หรูภายในห้องโถง “หมายความว่าไง” “ก็ผมอยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วยสิครับคุณแม่” บุตรชายตอบแบบรำคาญเต็มทีกับการเซ้าซี้ของมารดา “นี่แกจะพูดอะไรให้มันฟังง่ายเข้าใจง่ายกว่านี้ได้มั้ย มัวแต่อมพะนำอยู่นั่นล่ะ เมื่อไหร่แม่จะรู้เรื่องสักที” “คืนเกิดเรื่องที่พวกปาปารัซซี่มันถ่ายรูปไว้ น้องพลับก็อยู่กับผม แต่ไอ้พ่อเลี้ยงนั่นมันมาแย่งตัวน้องพลับไปได้น่ะสิครับ ไม่งั้นนะ คุณแม่ได้ลูกสะใภ้เป็นเศรษฐีไปแล้ว” “นี่แก...” “ผมจะหาลูกสะใภ้ให้สมใจคุณแม่ไงครับ เกือบได้อยู่แล้วเชียวนะ ไอ้บ้านั่นมันมาขวางไว้ก่อน ไม่งั้นนะ ฮึ่ม!!” ดวงตาของนฤดลทำให้คุณเดือนฉายถึงกับชะงัก แว่บหนึ่งรู้สึกกลัวขึ้นมาแต่แล้วความรู้สึกนั้นก็มลายหายไปอย่างรวดเร็ว เปลี่ยนเป็นความหยามหยันกระเหี้ยนกระหือรืออยากได้ “แกเป็นตัวการที่ทำใ

“อย่าถาม เพราะฉันไม่มีคำตอบ เธอมีหน้าที่ก็จงทำตามหน้าที่ของเธอก็พอ ห้ามคบชู้สู่ชาย ห้ามสวมเขาให้ฉันเด็ดขาด” “พลับไม่คิดจะทำแบบนั้นแน่ ถึงการแต่งงานของเรามันเกิดขึ้นเพราะความจำยอม แต่พลับก็มั่นใจว่าตัวเองไม่มีทางทำเรื่องบัดสีบัดเถลิงอย่างที่อารัณคิด ขอให้วางใจ” “ฮึ เสน่ห์ของเธอมันแรงนัก ฉันไม่เชื่อหรอก” “ก็ตามใจ” บอกแล้วก็ถอนใจก่อนสะบัดแขนแล้วหมุนตัวหนี เธอน้อยใจนัก แต่ไหนแต่ไรเขาน่ารักกับเธอเสมอ มันคงไม่มีอีกแล้ว “เดี๋ยวสิ อย่าเฉไฉน่า” ดรัณกระชากร่างบางกลับมาหา ตวัดแขนรวบร่างนุ่มให้แน่นกว่าเดิม “หน้าที่ของเมียฉันมีอะไรบ้าง เธอรู้หรือยัง ถ้ายังฉันจะได้บอกเป็นข้อๆ” เขาเว้นวรรคดูสีหน้าที่ค่อยๆ แดงระเรื่อทีละนิด ก่อนจงใจหมุนตัวให้อกกว้างเสียดสีกับอกอิ่ม สัมผัสเต็มตึงได้รูปกำลังทำให้เขาร้อนผ่าวโดยที่เจ้าตัวไม่จำเป็นต้องทำอะไรเลยสักนิด ดรัณบอกตัวเองว่าสิ่งที่สัมผัสได้นั้นปลุกเร้าเขาให้พลุ่งพล่านได้อย่างไม่น่าเชื่อ ไม่เคยมีใครทำให้เขากระหายในกายนุ่มได้มากถึงเพียงนี้ ใช่ว่าจะไม่มีใครสวยเท่า น่าสนใจเท่า แต่ไม่มีใครมากล้นไปด้วยความเย้า

ดรัณกำลังปลอบคนตัวเล็กด้วยจูบ หลอกล่อให้เธอลืมทุกสิ่งด้วยความอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยคิดจะทำ เขาเคยคิดว่าสาวน้อยคนนี้โตขึ้นมาจะสวยได้ขนาดไหน ตอนเด็กๆ เธอก็สวยและน่ารักจนหนุ่มๆ ขยันมาแจกขนมจีบ ตอนนั้นเขายังห่วงว่าหลานสาวตัวน้อยจะเสียคนเพราะผู้ชาย เสียคนเพราะความสวยและน่ารัก ทว่าเธอก็ทำให้เขาภูมิใจเมื่อไม่เคยทำตัวเหลวไหล ไม่เข้าใกล้ผู้ชายคนไหนเกินเส้นเขตของการแบ่งคำว่าเพื่อน แต่ไย เขาไม่คิดรู้สึกโหยหาเธอแบบนี้มาก่อน อาจเพราะพลับพลึงยังเด็ก เป็นเด็กปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม ช่างพูดช่างจำนรรจา และยังดื้อรั้นพอประมาณตามประสาเด็ก เขาแก่เกินกว่าจะมองเด็กสาววัยขนาดนี้ แล้วพอได้เจออิงฟ้า เขาก็ผละห่างจากเธออย่างไม่แยแส เหลือเพียงความรักในฐานะของอากับหลานและตำแหน่งแม่สื่อที่เขามอบให้เธอ ลมหายใจอุ่นของคนทอดถอนใจเป่ารดลำคอระหงให้สะท้านเยือกจนเปล่งเสียงครางออกมาแผ่วๆ พลับพลึงโอบรัดร่างหนาอย่างหวนแหน ใช้สิทธิ์ความเป็นภรรยากอดรัดสามีให้แน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้ สิทธิ์ที่เธอได้แต่แอบฝันว่าอยากได้ตั้งแต่วัยแรกรุ่น แล้วสิทธิ์นั้นก็หลุดลอยไปเมื่ออาอิงกลับมา นานแค่ไหนแล้วที่เ

ร่างขาวโพลนขยับไปมาอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาที่แสนอบอุ่น ความขาวตัดกับสีเข้มของผ้าปูที่นอนและผ้าห่มชัดเจน เปลือกตาบางใสกะพริบก่อนลืมตาขึ้นงัวเงีย เธออยากจะนอนต่อถ้าแสงแดดจะไม่สว่างจ้าจนทะลุผ้าม่านสีขาวสองชั้นเข้ามาต้องผิดกายให้อุ่นขึ้น พลับพลึงเบิกตาโตขึ้นเมื่อสำนึกบอกเธอว่าสายแล้ว เดาได้จากแสงแดดค่อนข้างร้อนที่ส่องสว่างไปทั่วห้อง เธอเกือบทะลึ่งกายพรวดเมื่อจำได้ว่าหน้าที่เมียมีอะไรบ้าง ต้องทำงานบ้านทุกอย่างแบบไม่นิ่งดูดาย ต้องทำงานในไร่ให้เท่ากับคนงาน และ...หน้าที่บำรุงบำเรอที่ทำให้เธอสลบคาเตียงได้ทุกครั้ง หน้าที่แรกและหลังสุดที่คิดได้ เธอไม่แปลกใจกับมันเพราะเป็นเรื่องปกติ แต่หน้าที่ที่สองนี่สิมันควรจะใช่หน้าที่ของเมียจริงๆ หรือ การทำงานในไร่ให้เหมือนคนงานคนหนึ่ง มันเป็นหน้าที่คนงานรับจ้างเขาทำกัน ที่ไร่ของตัวเองเธอก็ได้แต่เดินดูความเรียบร้อย รับรู้และช่วยกันหาทางแก้ปัญหาที่เกิดขึ้น แต่ไม่เคยต้องลงแรงขนาดเท่าคนงานทำกัน เฮ้อ...คิดวุ่นวายไปก็ไม่ได้ทำให้อะไรมันง่ายขึ้น รังแต่จะสร้างความไม่พอใจให้กับสามีของเธอเสียอีก ยิ่งเขาผีเข้าผีออกอยู่ด้วย ขอพ

“ผมทำใจไม่ได้ ความรู้สึกนั้นมันยังสาหัสอยู่ในอก” ร่างสูงที่คุณย่าเห็นกำลังสั่นคลอนไปมาเงียบๆ แต่คุณย่าก็สังเกตเห็น ทิฐิที่เคยมีกับผู้ชายคนนี้เป็นอันมลายหายไปเพราะความเห็นใจ “พ่อเลี้ยงฟังคำย่าแล้วเก็บเอาไปคิดบ้างนะ เคยเห็นมั้ยบางคนเขาใช้เวลาทุกนาทีเพื่อลืมรักครั้งแรก แต่มันไม่มีความหมายเท่ากับคนที่ใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อจดจำรักครั้งสุดท้าย ถึงเวลาที่พ่อเลี้ยงจะต้องเลือกทำและเลือกเป็นได้แล้วนะ” ดรัณสบตาหญิงสูงวัยด้วยความซาบซึ้ง ก่อนพนมมือไหว้คุณย่าแล้วเข้าไปประคองร่างของท่านเพื่อพาไปที่รถ “ไปครับคุณย่า ผมจะไปส่ง”หลังจากทานข้าวต้มหมดถ้วยก็ต่อด้วยน้ำหวานที่ไม่หวานมากนัก หวานแค่พอให้สดชื่นมีพลัง พลับพลึงรู้สึกดีขึ้นมาทันควันเธอลุกขึ้นจากเตียงเดินไปยังประตูเชื่อมมือแตะลูกบิดอย่างลังเลว่าควรจะเปิดมันดีหรือไม่ แล้วความอยากรู้ก็ฉุดให้เธอเปิดประตูบานนั้นเข้าไปในอีกห้อง ห้องนี้กว้างขวางกว่าห้องเธอนัก เครื่องเรือนทุกชิ้นยังคงตั้งวางอยู่ในที่เดิม เธอเดินไปรอบๆ มองเห็นอดีตจากสิ่งของที่วางเรียงกันอยู่ ‘อาอิงทำอะไรอยู่คะ’ ดวงตาใสแ