บททั้งหมดของ EVIL LOVE รักร้ายนายเดิมพัน: บทที่ 31 - บทที่ 40

"เป็นอะไรนิชา ทำไมทำหน้าแบบนั้น" เสียงของพลอยทำให้ฉันหลุดออกจากความเหม่อลอยแล้วดึงสติกลับมาเล่นโทรศัพท์มือถือไม่ยอมตอบเพื่อน"นิชา…ได้ยินหรือเปล่า""เราไม่ได้เป็นอะไร…""…เราแค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ" สุดท้ายฉันก็ต้องยอมตอบเพราะยัยพลอยที่กำลังจ้องมาที่ฉัน แล้วถามเอาคำตอบไม่หยุด"คิดเรื่อยเปื่อยหรือคิดถึงพี่เวกัส""เปล่า…แค่เบื่อๆ น่ะ" ฉันเลี่ยงตอบ"แล้วไป…จะเอาเวลาไหนไปคิดถึงพี่เวกัสล่ะ มารับมาส่งทุกวัน ความสัมพันธ์ราบรื่นจนฉันโคตรอิจฉาแกเลย" ฉันไม่ตอบอะไรพลอย แต่เลือกที่จะยิ้มบางๆ ให้ ก่อนที่มือบางจะกดเข้าไปในแอปพลิเคชั่นสีเขียว กดเข้าห้องสนทนาล่าสุดที่พึ่งส่งข้อความไป แล้วจิตใจฉันก็ต้องห่อเหี่ยวอีกครั้ง เมื่อมีหลายข้อความที่ฉันส่งหาพี่เวกัส แต่ตั้งแต่คืนนั้น ผ่านมาเกือบสามวันแล้ว…เขาก็ไม่ตอบฉันอีกเลยฉันไม่อยากบอกอะไรเพื่อนเพราะกลัวพลอยจะตอบกลับว่าฉันอาจจะคิดมากไปเอง ช่วงนี้พี่เขาคงอาจจะเรียนหนัก ไม่มีเวลาตอบข้อความ แถมยังไม่มีเวลามาหาฉันด้วยซ้ำ ใช่แน่ๆ…มันต้องใช้เหมือนที่ฉันคิดแทนพลอยไว้แน่ๆ เลย"พลอย…เราไปคณะวิศวะกัน" เหตุผลแค่นั้นไม่ได้ทำให้ความว้าวุ่นในใจฉันหายไปเลย ฉันกำลังปลอ

ภายในรถหรูตกอยู่ในความเงียบงัน ฉันปรายตามองคนที่นั่งด้านข้างคนขับ เมื่อเห็นใบหน้าที่ดูหงุดหงิดงุ่นง่านของเขาแล้ว คำถามที่ฉันอยากถามร้อยแปดพันเก้าก็หายไปในพริบตา ฉันได้แต่นั่งนิ่งๆ ตัวเกร็งแล้วมองเขาเป็นระยะ ตอนนี้รถหรูยังคงจอดนิ่งอยู่หน้าร้านกาแฟเช่นเดิม เพราะคนขับไม่ยอมขับออกไป และไม่พูดอะไรกับฉันสักคำพึ่งสังเกตว่าวันนี้รถเขาเป็นคนละคันกับรถที่มารับอยู่บ่อยๆ คันนี้เป็นรถแลมโบกินี่สีดำตกแต่งโฉบเฉียว ดูหรูหราแต่มีความขรึมเหมือนสไตล์ภายนอกของพี่เวกัสเลย ซึ่งฉันพึ่งเคยนั่งครั้งแรก และดูเหมือนเจ้าของจะหวงแหนรถมากเพราะมันใหม่เอี่ยมเหมือนผ่านการดูแลมาเป็นอย่างดีเลย"พะ พี่เวกัส…" หลังจากที่ฉันมองนู้นมองนี้ในรถจนไม่มีอะไรให้ชม พี่เวกัสก็ยังคงนิ่งเช่นเดิมจนเป็นฉันที่ทนไม่ไหว พยายามรวบรวมความกล้าจนสุดท้ายฉันก็เรียกชื่อพี่เขาเสียงสั่น สายตาคมตวัดมองมาทางฉันจ้องหน้านิ่ง แล้วพูดแทรกคำถามที่ฉันกำลังจะถาม"ไม่รู้หรือไงว่ามันต้องการอะไร"มันไหน? แล้วต้องการอะไร?ฉันได้แต่ทำหน้างงแววตาว่างเปล่าใส่พี่เวกัส เขากำลังหมายถึงอะไร ฉันไม่เข้าใจ"ฟู่ววว…" เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ทำไมเขาดูหงุดหงิดจัง"นิไม่รู้ว

"มึงทำแบบนี้ทำไม" ทันทีที่ผมเดินมาถึงล็อคของสนามแข่งรถที่มีรถของไอนาวินอดีตเพื่อนสนิทของผมจอดอยู่ มันก็รีบสับเท้าเดินเข้ามาหาผมด้วยท่าทีที่เอาเรื่อง และไม่พอใจหนักแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนปกติมันเป็นคนใจเย็นมาก ถึงมากที่สุด แต่การที่ทำให้ครอย่างมันหัวร้อนได้…คงรู้เรื่องอะไรมาบ้างแล้ว"กูทำอะไร?" ผมตอบเสียงราบเรียบทั้งที่ตัวเองก็พอรู้ ล้วงมือในกระเป๋ากางเกงปรายตามองมันโดยที่ไม่ได้รู้สึกเดือดร้อนหรือเดือดดาลไปกับมันเลยสักนิดสะใจสะอีกที่เห็นคนอย่างมันเป็นแบบนี้เพราะผมได้"มึงกำลังทำเxี้ยอะไรอยู่!?" มันไม่ว่าเปล่า พูดจบก็ปรี่เข้ามากระชากคอเสื้อจนลูกน้องผมหลายคนที่อยู่ละแวกนั้นรีบเข้ามาหมายจะช่วย แต่ผมกลับยกมือห้ามไว้แล้วส่ายหน้า เพราะคนอย่างมันผมจัดการเองได้"มึงหมายถึงเรื่องไหน?" ผมเลิกคิ้วถามมัน แสดงท่าทางที่น่ากระทืบให้จมตีนที่สุด เพราะยิ่งเห็นมันเดือด ผมก็ยิ่งชอบใจ"มึงมันเxี้ยจริงๆ" ผมรู้ว่ามันกำลังระงับอารมณ์ตัวเองอยู่ มันมองมาที่ผมขณะที่มือก็กำแน่นจนเส้นเลือดปูดปูนเห็นชัด"หึ" ผมกระตุกยิ้มใส่มันอย่างท้าทาย ใช่ผมเป็นแบบนั้น…และผมก็ไม่เลือกที่จะปฏิเสธ"มึงทำกับน้องกูแบบนี้ได้ไงวะ! แ

"ไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวพี่ทำอะไรให้ทานนะครับ" ฉันเดินไปนั่งบนโซฟากลางบ้าน พี่นาวินไม่ยอมไปส่งที่คอนโดเพราะคิดว่าฉันอยู่คนเดียวไม่ได้ ตลอดทางฉันมัวแต่ร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตอนนี้เหมือนมันไม่มีน้ำตาให้ไหลแล้ว พี่ชายฉันมองตามอย่างไม่วางตา แววตาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง พอเห็นฉันเหม่อลอยเขาก็กุมมือฉันไว้แล้วพูดอีกครั้ง"อาบน้ำให้สบายตัวก่อน ตอนนี้ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น" พี่นาวินพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน จนฉันที่นั่งเหมือนเติมพลังงานได้ไม่เท่าไหร่ น้ำตาก็เริ่มกลับมาทำงานอีกครั้ง"พี่วิน…นิรักเขา ฮึก..." ฉันโผล่เข้ากอดพี่นาวินแน่น น้ำตาพรั่งพรูออกมาเป็นสายเมื่อเอาแต่นึกถึงใบหน้าของคนใจร้ายที่ใช้ฉันเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นบ้าบอนั้น ทั้งที่ฉันไม่มีส่วนรู้เห็นเลย ฉันไม่เคยรู้จักเขาเลยด้วยซ้ำ แต่ทำไมเขาถึงเล่นกับความรู้สึกฉันได้ขนาดนี้"พี่ขอโทษที่ทำให้นิต้องมาเจออะไรแบบนี้ พี่ขอโทษ ถ้าพี่รู้เร็วกว่านี้ น้องสาวพี่คงไม่เจ็บปวดขนาดนี้""พี่ขอโทษจริงๆ" พี่นาวินลูบหลังกอดฉันแน่น และพร่ำพูดแต่คำว่าขอโทษด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิด"ฮึก…เพราะนิโง่เอง โง่ที่ไปหลงกลคนแบบเขา""ไม่เอานิ อย่าคิดแบบนั้น""ฮึกฮืออ…ทุกอย

"ไงมึง…รับอาหารหมาสักถ้วยไหม ได้ข่าวว่าเป็นไอโบ้" ผมตวัดสานตามองตามเสียงของสองเพื่อนสนิทที่กำลังเดินเข้ามาในห้องทำงานที่อยู่ชั้นบนสุดของผับ ไอเพิร์ธเปิดประเด็นด่าผมในขณะที่ยังไม่ทันได้มองกัน แต่ไลก้าก็ไม่น้อยหน้าไปกว่าไอเพิร์ธเลย มันถือถุงที่เป็นอาหารสุนัขพันธุ์โต ก่อนที่จะจัดวางบนโต๊ะทำงานผมพร้อมกับเหยียดยิ้มใส่ดูความกวนตีนของพวกมันสองคน รวมหัวกันซ้ำเติมเสร็จมันก็ลงไปนั่งไขว้ขาบนโซฟาแล้วมองมาที่ผมด้วยใบหน้าของคนที่กำลังสะใจอย่าถามหาการปลอบใจจากพวกมัน ลำพังแค่มันเอาอาหารสุนัขวางโชว์ต่อหน้าผมก็ดีกว่าที่มันจับกรอกปากผมเป็นไหนๆ แล้ว"พวกมึงว่าง?" ผมถามก่อนที่จะวางปากกาในมือลง"ก็ไม่ค่อยว่าง แต่กูอยากมาดูหน้าคนโบ้ ว่ามันจะสักแค่ไหนกันเชียว" ไลก้าพูด"แต่ก็ดูไม่ได้แย่เหมือนที่กูคิด ไม่เห็นมึงจะรู้สึกอะไร" รู้สึกสิครับ…แต่รู้สึกอยู่ข้างใน ขนาดผมไม่ได้แสดงให้เห็นมันก็พร้อมถมถุยใส่ผมขนาดนี้ แล้วนับประสาอะไรกับที่ผมแสดงอาการต่อหน้าพวกมัน คงถ่ายรูปผมไปปล่อยว่อนเน็ต แล้วยิ้มสะใจกว่าผมไม่ได้พูดเล่น แต่พวกมันทำจริงๆ"ถ้าพวกมึงจะมาแค่นี้ ก็กลับไป กูจะทำงาน" ผมเอ่ยปากไล่แล้วกลับมาตั้งใจจับปากกาทำ