บททั้งหมดของ EVIL LOVE รักร้ายนายเดิมพัน: บทที่ 41 - บทที่ 50

"ที่เรียนวันนี้" พลอยส่งหนังสือวิชาคาบเช้าที่เราเรียนมาตรงหน้าฉัน ก่อนที่จะพาตัวเองลงมานั่งพร้อมกับแก้วชานมไข่มุกสองแก้วที่มีฉันเป็นเจ้าของหนึ่งแก้วไว้ตรงหน้าฉันยิ้มบางๆ รับทั้งน้ำและหนังสือจากพลอยไพลิน แวบเดียวรอยยิ้มบนใบหน้าฉันก็หายไปแล้วเหม่อลอยมองบรรยากาศรอบๆ ใต้ต้นไม้ในมหาวิทยาลัยที่เราอยู่ คิดอะไรบางอย่างในหัวตลอดเวลา ทั้งตอนเรียนและตอนนี้ ฉันไม่มีสมาธิเลย"นิชา…" พลอยเรียกเบาๆ จนฉันหันไปมอง ตอนนี้เธอกำลังมองมาที่ฉันด้วยใบหน้าที่เศร้าหมองไม่ต่างไปจากฉันเลยคงไม่สบายใจที่ฉันกลายเป็นคนซึม ทั้งที่แต่ก่อนฉันยิ้มง่ายและพูดไม่หยุดแต่ตอนนี้ฉันยังทำใจให้ตัวเองกลับมาเป็นแบบนั้นไม่ได้ ฉันยังไม่สามารถฮีลใจให้กลับมาเป็นนิชาคนเดิม ฉันยังเสียใจกับเรื่องที่ผ่านเข้ามาในชีวิตโดยที่ตัวเองไม่ทันได้ตั้งตัวเลยสักนิดเดียว ฉันรู้ว่าคนรอบข้างฉันเป็นห่วงมากแค่ไหน ทั้งพี่นาวิน พี่น้ำขิง รวมไปถึงพลอยที่อยู่เป็นเพื่อนฉันตลอดเวลาไม่ห่าง"เราขอเวลาหน่อยนะพลอย" ฉันรู้ว่าพลอยกำลังจะพูดอะไร แต่ตอนนี้ฉันยังทำให้ไม่ได้"อื้ม…" พลอยยื่นมาจับมือฉัน เราสองคนนั่งกันสักพัก จนมีอีกคนที่เดินเข้ามานั่งร่วมโต๊ะกับเราด้ว

ยอมรับครับว่าสามวันที่ผ่านมาไม่ว่านิชาจะไปไหน ผมก็จะตามไปดูเธอทุกที่ ไม่ว่าเธอจะทำอะไรล้วนแต่อยู่ในสายตาของผมหมดทุกอย่าง ทั้งท่าทีเหม่อลอยและรอยยิ้มที่เบาบางของเธอยิ่งตอกย้ำถึงความผิดพลาดที่ผมทำลงไปจนไม่น่าให้อภัยเธอกลายเป็นคนละคน เธอกลายเป็นคนไม่ยิ้มแย้ม สดใส และหัวเราะง่ายเหมือนแต่ก่อน ผมทำให้ความสุขของเธอหายไป และมันก็ย้อนกลับมาทำให้ผมใช้ชีวิตอย่างไม่มีความสุขเช่นกันผมโคตรทรมานเลย…ผมได้แต่มองเธอจากในรถอยู่ไกลๆ ตามเธอทุกฝีก้าวราวกับรับบทเป็นนักสืบคนหนึ่ง ถ้าเลือกได้ผมไม่อยากอยู่ไกลๆ แบบนี้เลย ผมอยากเดินไปอยู่เคียงข้าง ได้เห็นรอยยิ้มหวานๆ บนใบหน้าของคนตัวเล็กของผมอีกครั้งแต่ผมไม่กล้าพอผมจ้องมองร่างเล็กที่กำลังวิ่งออกมาจากโรงยิมหน้าตาตื่น โดยในมือเธอแนบโทรศัพท์ไว้ข้างหูแล้วรีบสับเท้าวิ่งไปหน้ามหาวิทยาลัย ผมขับรถตามออกมาไกลๆ เพื่อไม่ให้เธอสังเกตเห็น ร่างเล็กวิ่งออกไปที่ป้ายรถโดยสารหน้ามหาวิทยาลัย ชะโงกมองซ้ายทีขวาทีสลับกับดูเวลาในนาฬิกาข้อมือผมสังเกตการกระทำของเธอทุกอย่าง จนผ่านไปครึ่งชั่วโมงคนตัวเล็กก็รีบกลับเข้าไปหาที่หลบเพราะฝนกำลังเทลงหนักผ่านไปอีกสิบกว่านาทีเธอก็ยังยืนที่เด

"ลาเต้ร้อนหวานน้อยครับ" ฉันเงยหน้าไปมองเจ้าของเสียงที่พูดกับฉันในขณะที่ฉันกำลังตั้งใจจดออเดอร์กับระบบข้างหน้า เสียงทุ้มที่คุ้นเคยทำให้ฉันยิ้มตอบแล้วรีบจดเมนูของเขา ก่อนที่จะตอบกลับ"หกสิบบาทค่ะคุณหมอพนา" หมอหนุ่มเพื่อนพี่วิที่เวียนมาดื่มกาแฟที่ร้านทุกวันที่ฉันมาทำงานและโปรยยิ้มหวานทุกครั้ง จนตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าพี่หมอกำลังเดินหน้าจีบฉันถามว่ารู้ได้ยังไงก็เป็นพี่วินั้นแหละที่บอกฉันตรงๆ พี่วิทั้งถามเรื่องของพี่เวกัสในวันนั้น ทั้งถามว่าฉันมีพันธะอะไรกับใครละเอียดยิบจนฉันสงสัยเลยถามเธอกลับ พี่วิจึงตอบมาตามตรง ซึ่งในตอนนั้นฉันก็รีบปฏิเสธพี่วิเรื่องหมอพนาไม่ให้เดินหน้าแจกขนมจีบใส่ฉัน หัวใจฉันพึ่งผ่านช่วงอ่อนแอมาแค่สองอาทิตย์เต็มๆ ฉันยังไม่พร้อมเปิดใจให้ใครได้ในตอนนี้แต่พี่วิก็คะยั้นคะยอขอให้ฉันลองดู ร่ายยาวถึงคุณสมบัติของคุณหมอพนาเพื่อนเธอทุกประการ ไม่เว้นจังหวะที่ให้ฉันได้หนีหรือปฏิเสธเลย ซึ่งหลังจากวันนั้นพี่หมอเองก็แวะเวียนมาร้านกาแฟทุกวันที่ฉันอยู่ เขามาเพียงแค่สั่งกาแฟหนึ่งแก้วแล้วกลับไปดื่มที่โต๊ะในจนหมดแล้วเจ้าตัวก็กลับไปทำงานต่อสองสัปดาห์ที่ผ่านมาคุณหมอทำแบบนี้ตลอด ซึ่งหลังๆ ฉันก็

หลังจากที่ฉันถูกคนตัวโตต้อนจนต้องมานั่งในรถ หนีไปทางไหนก็โดนดักทุกทาง สุดท้ายก็ต้องยอมขึ้นรถเขาแล้วกอดอกแน่น เขาตีไฟเลี้ยวแล้วขับรถออกจากหน้าร้านกาแฟที่ฉันทำงานทันทีที่ฉันเข้าไปนั่ง คงกลัวว่าฉันจะรีบหนีจึงรีบขับออกไปทันที"สนามแข่งพี่ไฟไหม้" ฉันปรายตามองเขาเมื่อพูดจบ ที่หายไปเพราะเหตุผลนี้สินะ…"นิไม่อยากรู้" ความจริงคืออยากรู้ค่ะ อยากรู้มากด้วยเพราะเท่าที่ฉันรู้มาพี่เวกัสรักสนามแข่งมาก เขาคงเสียใจอยู่ไม่น้อยที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น"มีคนลอบวางเพลิง มันตั้งใจอยากเผาพี่มากกว่าสนาม" พอเขาบอกแบบนั้นฉันก็รีบหันขวับไปมอง แล้วตาดีของฉันก็ดันไปสังเกตแขนของเขาเหมือนเป็นแผลรอยไหม้ที่แห้งสนิท อีกทั้งเมื่อรถขับไปในที่ที่มีแสงสว่างมากพอจึงเห็นว่าใบหน้าของเขามีแต่รอยฟกช้ำเต็มตามแก้มตามมุมปากเต็มไปหมด ยังไม่ผ่านการทำแผลเลยด้วยซ้ำ น่าจะพึ่งโดนมามหมาดๆ แน่ๆ"ที่แขนน่ะใช่ แต่ที่หน้าฝีมือไอนาวิน" เหมือนเขาอ่านความคิดฉันได้เลย ตอบได้ทุกอย่างโดยที่ฉันไม่ต้องถามเลยด้วยซ้ำ"เรื่องของพี่สิ นิไม่อยากรู้" ฉันเบือนหน้าออกไปทางกระจก สมน้ำหน้าโดนสะบ้างก็ดี คงเคลียร์กันลงตัวแล้วพี่นาวินถึงให้มารับฉันพอฉันพูดจบ

ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยความไม่มั่นใจ ดึงเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่งอยู่บ่อยๆ เพราะรู้สึกว่ามันโหวงข้างล่างแปลกๆ ฉันสำรวจรอบๆ ห้องของคนตัวสูง การตกแต่งข้างในบ่งบอกถึงตัวเขาเลย มีแต่สีเทา สีดำ และสีขาวที่เป็นสีตกแต่ง มีโมเดลรถยนต์หลายคันที่วางในตู้กระจกเรียงรายเป็นระเบียบอย่างดี ทุกคันเป็นสีดำหมดเหมือนรถแลมโบกินี่คล้ายนั้นเลย ฉันเดินดูเพลินๆ จนสายตามาหยุดอยู่ที่ระเบียงห้องตรงนั้นมีคนตัวสูงกำลังยืนหันหลังมองวิวทิศน์ข้างนอกโดยที่ไม่สวมเสื้อ เหลือกางเกงยีนส์ตัวเดียวบนตัวแล้วยืนเก็กเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างฉันมองเขาอยู่นานจนเหลือบไปเห็นผ้าพันแผลที่อยู่ข้างเอวขวา มันใหญ่พอสมควรเลย และดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะไม่ค่อยสนใจเพราะมันเหวอะหวะไปหมดแล้วครืดดดด!จนฉันตัดสินใจเปิดประตูระเบียงไปหาเพื่อตามเจ้าตัวไปอาบน้ำ แต่ก็ต้องเอามืออุดจมูกแล้วรีบถอยหลังหนีเพราะพี่เวกัสกำลังยืนหันหลังสูบบุหรี่"พี่เวกัส…" ฉันเรียกเขาที่กำลังมองไปข้างนอกอย่างเหม่อลอยในปากคาบบุหรี่จนเจ้าตัวชะงักหันมาทางฉัน"ออกมาทำไมนิชา" เขารีบดึงบุหรี่ออกจากปากแล้วจิ้มลงไปในที่ใส่บุหรี่ที่อยู่ไม่ไกล จนฉันมองตามถึงเห็นว่ามีก้นบุหรี่มีเยอ