Semua Bab EVIL LOVE รักร้ายนายเดิมพัน: Bab 1 - Bab 10

บรื้นนนนนนน!เสียงเหยียบคันเร่งของรถหรูสีดำที่ถูกตกแต่งมาเพื่อการแข่งขันเป็นอย่างดีดังขึ้นเพื่อต้องการทดลองรถก่อนการแข่งขัน ดวงตาคมกริบของคนภายในรถปรายตาไปมองคู่แข่งผ่านหมวกกันน็อกสีดำขาว ก่อนที่จะหันกลับมาตั้งสมาธิกับเส้นทางตรงหน้า แล้ว…ปั๊ง!เสียงปืนยิงขึ้นฟ้าดังขึ้นเป็นสัญญาณออกรถพร้อมกับธงสีดำขาวสะบัดโบกอย่างแรงโดยหญิงสาวที่แต่งตัวเซ็กซี่ที่อยู่ตรงกลางระหว่างรถสองคันบรื้นนนนน!รถแข่งทั้งสองพุ่งตัวออกพร้อมๆ กัน ผ่านเส้นทางของสนาม คนด้านในเหยียบคันเร่งจนเกือบมิดไมล์ ไม่วายที่จะเหลือบมองไปคู่แข่งด้วยหางตา แล้วจัดการเหยียบคันเร่งให้เร็วขึ้นกว่าเดิม"กูลงแสนนึงข้างไอนาวิน" เสียงของคีริวเอ่ยขณะที่สายตายังคงจ้องมองหน้าจอภาพการแข่งขันของน้องชายในกลุ่มที่เป็นเจ้าของสนามจัดการลงแข่งด้วยตัวเอง"สองแสนข้างไอเวย์" กระทั่งเสียงทุ้มของคีรันเอ่ยตอบน้องชายฝาแฝด เรียวปากยกยิ้มพิงหลังนั่งดูการแข่งขันสุดดุเดือดด้วยความสบายใจ"นั้นก็ศึกเพื่อนรัก นี่ก็ศึกสายเลือด กูต้องสนใจอันไหนก่อนดี" ไลก้าเอ่ยขึ้นทั้งที่สายตาเขายังคงสนใจเพื่อนตัวเองที่อยู่ในสนามด้วยความใจจดใจจ่อ ตอนนี้พวกเขากำลังรวมตัวกันอยู่ที่สน

@มหาวิทยาลัยmk"ทำไมพึ่งมาวะ" เวกัสหย่อนตัวนั่งลงด้านข้างของเพิร์ธที่เอ่ยถาม ชายหนุ่มในชุดช็อปวิศวะทำหน้านิ่งไม่ยอมตอบ กวาดสายตาไปมองผู้คนทั่วลานเกียร์วิศวะเป็นคณะที่กำลังเรียนอยู่กำลังทำกิจกรรมรับน้องตามประเพณี"มึงก็รู้ว่ามันพยายามหนีการรับน้อง" ไลก้าเอ่ยตอบขึ้นอีกคน เขาเรียนคณะวิศวกรรมศาสตร์นั้นก็รวมถึงเพิร์ธและไลก้าที่เรียนด้วยกัน วันนี้คณะมีการจัดจิกรรมรับน้องซึ่งเขาคือหนึ่งในรุ่นพี่ที่ต้องลงมาดูแลรุ่นน้องปีหนึ่งด้วยการบังคับทางกิจกรรม นั้นคือสาเหตุของการทำหน้าเบื่อหน่ายของเวกัส เขาไม่ชอบที่ต้องโดนสายตาที่มองมาของรุ่นน้องผู้หญิงหลายๆ คนที่ต่างพากันจับจ้องกลุ่มของเขา ซึ่งตอนนี้มันก็ไม่เกินไปกว่าที่คาดไว้สักเท่าไหร่ ทุกสายตาของรุ่นน้องที่กำลังถูกพี่ระเบียบควบคุมกลับหันมามองเขาที่พึ่งนั่งลงบนเก้าอี้ด้านข้างเป็นตาเดียว"พึ่งมาก็เรียกเรตติ้งเลยเหรอมึง" เสียงเล็กที่เดินเข้ามาเอ่ยด้วยท่าทางกวน น้ำขิงเพื่อนสนิทผู้หญิงเพียงคนเดียวของกลุ่มที่มีนิสัยห้าวๆ สามารถเข้ากับพวกกันได้เป็นอย่างดีนั่งลงแล้วยักคิ้วกวนใส่"อยากโดนด่าแต่เช้า?" เวกัสเลิกคิ้วถามน้ำขิงอย่างไม่สบอารมณ์ เขากำลังหงุดหงิดกับส

"ที่น้ำมันหวานไม่รู้ว่าเพราะร้านหรือคนซื้อกันนะครับ" ไลก้าฉีกยิ้มกว้างแล้วใช้มือดันตัวของน้ำขิงออกเพื่อให้ได้เห็นหน้าคนตัวเล็กชัดๆ ก่อนที่จะหยอดประโยคหวานหยดย้อยที่ทำเอานิชาถึงกับหน้าเหวอไปไม่เป็น"เอ่อ…" นิชาอึกอักอย่างไม่รู้จะตอบอะไร ฉีกยิ้มแห้งๆ ให้ไลก้าเพื่อไม่เป็นการเสียมารยาทต่อหน้าเพื่อนของรุ่นพี่ที่สนิท"ไอก้ามึงหุบปากเลยนะ" จึงเป็นน้ำขิงที่พูดช่วยชีวิตเธอไว้ ส่งสายตาขวางให้ไลก้าใช้ตัวบังคนตัวเล็กไว้"หึ" ไลก้ากระตุกยิ้มเบาๆ เขาแค่อยากแกล้งเพื่อนตัวเล็กเท่านั้น ยิ่งได้เห็นน้ำขิงเดือดมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งชอบใจ ไม่ได้คิดจริงจังที่จะจีบนิชาเลยสักนิดแต่กับเพื่อนคนอื่นก็ไม่แน่"มึงไม่คิดจะแนะนำพวกกูให้น้องเลยหรือไง" เพิร์ธที่นั่งตรงข้ามคนตัวเล็กเอ่ยขึ้นต่อ สายตาของเขามองนิชาอยู่ตลอดเวลา และเป็นสายตาที่ไม่ได้มองแค่เป็นรุ่นน้องทั่วๆ ไปอย่างที่เธอมอง"เฮ้อ…นินี่ไอเพิร์ธ ไอเวกัส ไลก้า เพื่อนสนิทที่คณะพี่" น้ำขิงกรอกตาพ้นลมหายใจยาวๆ ก่อนที่จะแนะนำเพื่อนๆ ของเขาให้น้องรู้จักอย่างไม่ค่อยเต็มใจ"สวัสดีค่ะ" นิชายกยิ้มแล้วไหว้แบบเกร็งๆ ทุกคนในกลุ่มจึงรับไหว้เว้นแต่เวกัสที่ไม่รับไหว้แถมยังเบ

@สนามแข่งรถ"ตื่นเต้นจังวะ สามปีกูไม่เคยได้มาเหยียบที่นี่เลย แม่งโคตรเท่เลยวะ" น้ำขิงทอดสายตามองรอบๆ สนามแข่งรถของเวกัสที่เป็นเจ้าของ ถึงจะสนิทกันมาตลอดสามปีที่เรียนด้วยกันมา แต่เธอก็ไม่เคยมาที่นี่เลยด้วยซ้ำ เพราะต้องทำงานตัวเป็นเกลียวตลอดเวลาทุกวันจึงไม่เคยได้มีโอกาสได้เที่ยวเล่นเช่นคนอื่นทั่วไป แต่เมื่อวันนี้ว่างจากงานเสริมทั้งที เธอจึงตัดสินใจที่จะไม่รับงานอื่นทดแทนแล้วให้รางวัลตัวเองด้วยการมาเที่ยวกับเพื่อนสนิทที่ชอบมาสถิตย์ที่นี่อยู่บ่อยๆ"มึงแม่งเวอร์" ไลก้าว่าพร้อมกับส่ายหัวให้เพื่อน"กูรู้ละว่าทำไมพวกมึงถึงมาบ่อยๆ" ขณะที่สายตาของน้ำขิงก็ต้องชะงักจ้องมองไปทางนั้นอยู่นานจนหันมามองเพื่อนๆ เธอช้าๆ หรี่ตามองอย่างจับผิด"อะไรของมึง""เพราะมีผู้หญิงสวยๆ แต่งตัวเซ็กซี่สินะ ถึงได้มาทุกวัน"เพี้ยะ!"อ๊ะ! ไอขิงมึงตบหัวกูทำไม!?" น้ำขิงไม่พูดเปล่า เธอจัดการฟาดมือบางบนหัวของไลก้าอย่างแรง ทำให้เจ้าตัวถึงกับหัวสั่นลูบหัวเสร็จก็หันไปอย่างเอาเรื่อง"หมั่นไส้ อยากตบ" น้ำขิงบึนปากใส่ไลก้า ทั่วสนามมีแต่พริตตี้แต่งตัวเซ็กซี่เต็มไปหมด นั้นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้น้ำขิงรู้สึกไม่ค่อยพอใจ"หึ" ทั้งเพิร์ธก

"ฉันไม่ได้คิดไปเองหรือเปล่า ทำไมถึงรู้สึกว่าวันนี้หน้าแกมีอะไรแปลกๆ ไป" เสียงแจ้วของพลอยไพลินเอ่ยพร้อมกับเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะด้านข้างของนิชาที่นั่งอยู่ ก่อนแล้ว ก่อนที่เธอจะชะโงกเข้าไปจ้องมองใบหน้าของเจ้าของร่างสวยที่นั่งๆ ใกล้ราวกับกำลังหาสิ่งผิดปกติที่มันฟ้องออกมาให้เธอสงสัย"อะไรเหรอ มะ ไม่มี…" นิชาว่าพร้อมกับเบือนใบหน้า ใช้มือบางปิดใบหน้าของตัวเองเพื่อไม่ให้เพื่อนจับพิรุธ"ไม่ปกติ" พลอยไพลินหรี่ตามองอย่างจับผิดจนกระทั่ง…"ใช่…วันนี้แกแต่งหน้า ปัดแก้มแดงมาด้วย เพื่อนฉันโตเป็นสาวแล้วเหรอ" พลอยไพลินเอ่ยด้วยความตื่นเต้นทันทีที่ดูออก เพราะปกติคนตัวเล็กจะมาด้วยใบหน้าสดที่เนียนใสของเธอทุกครั้ง เติมลิปสติกบางๆ ให้พอแดงระเรื่อ ทว่าวันนี้กลับรู้สึกว่ามีการเติมแต่งหน้าแก้มและสีลิปสติกที่เข้มกว่าเดิมเข้ามาจึงทำให้พลอยไพลินไม่ปล่อยโอกาสที่จะพูดแหย่เพื่อนเล่น"…" นิชานั่งเงียบไม่ยอมตอบเพื่อน เม้มปากแน่นอย่างมีพิรุธออกชัดเจน"เดี๋ยวก่อน…มันต้องมีอะไรแน่ๆ""ไม่มี เราก็แต่งหน้าปกติ""มันไม่ปกติตั้งแต่แกแต่งหน้าแล้ว ฉันว่ามีแน่ๆ บอกมาเลยนะ""ไม่มีจริงๆ" นิชาปฏิเสธเพื่อนท่าเดียว ท่าทีของเธอตอนนี้ไ