บททั้งหมดของ EVIL LOVE รักร้ายนายเดิมพัน: บทที่ 51 - บทที่ 60

"ไม่ถามเหรอว่าพี่เคลียร์กับไอนาวินหรือยัง" พี่เวกัสก้มลงมองฉัน ในขณะที่เขาบอกฉันก็ตั้งใจทำแผลที่ข้างเอว ค่อยๆ แกะผ้าพันแผลอันเก่าออกจนได้เห็นว่ามันใกล้แห้งแล้ว ถ้ารักษาดีกว่านี้คงหายไปนานแล้วแต่เจ้าตัวดูเหมือนจะไม่เดือดร้อนอะไรเลย ถ้าฉันไม่มาดูแลให้คงปล่อยให้มันหายเองแบบนี้แหละ"นิชา…" พี่เวกัสเรียกอีกครั้งเมื่อฉันเอาแต่สนใจแผลเขาจนเงียบไม่ยอมตอบ"พี่ว่าอะไรนะคะ?" ฉันเงยหน้าไปถามเขาอีกครั้ง เมื่อครู่มัวแต่ดูแผลจนไม่ได้ฟังเลย"ไม่ถามเหรอว่าทำไมพี่ถึงดีกับไอนาวินแล้ว""ไม่ถามค่ะ มันคือเรื่องของพวกพี่กันเอง นิเป็นคนนอก""ไม่นอก""นิไม่เห็นเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้สักหน่อย มีแต่พี่ที่ลากนิเข้าไปเอี่ยวด้วย" ฉันบอกพร้อมกับถลึงตาใส่เขาเบาๆ พอย้อนกลับมานึกถึงมันก็ยังมีความโกรธในนั้นเหมือนกัน จนเจ้าตัวยิ้มแห้งสำนึกความผิดแล้วรีบขอโทษฉันอย่างไว"ขอโทษครับ""ช่างเถอะค่ะ ผ่านไปแล้ว กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้" ฉันจัดการทำแผลให้ร่างสูง ผละออกจากการมองหน้าเขาแล้วใช้สำลีทำความสะอาดแผลต่อ"พี่โกรธมากที่มันคบกับวาริน" เจ้าตัวเริ่มเล่า ซึ่งฉันเองก็ไม่ขัด นั่งทำแผลเงียบๆ ก้มๆ เงยๆ ในขณะที่พี่เวกัสก็เล่าต่อไป"ต

ผ่านไปไม่รู้กี่ชั่วโมงผมก็จัดการวางปากในมือลงพร้อมกับก้มมาดูคนตัวเล็กบนตักที่หมดฤทธิ์เรียบร้อย หลับง่ายจริงๆ ขนาดนั่งบนตักผมยังหลับได้เลย แต่ก็นั้นแหละตัวเล็กๆ แค่นี้ทั้งเรียนหนักแถมทำงานพาร์ทไทม์เลิกงานเที่ยงคืนกว่า ผมยังทึ้งในความขยันของเธอมากเลยรอผมได้เป็นเมียเต็มตัว ผมจะไม่ปล่อยให้เธอเหนื่อยขนาดนี้เลยผมไล่มองใบหน้าสวยที่หลับสนิท ขนตาเป็นแพสวยและริมฝีปากบางอมชมพูสะกดใจผมตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน ผมจำเธอได้…ครั้งแรกที่เราเจอกันไม่ใช่วันที่น้ำขิงพามาแนะนำให้รู้จัก แต่เราเจอกันที่นี่ ที่เธอเผลอเดินมาชนผมจนล้มลงไปจ้ำกับพื้น ในตอนนั้นความคิดของผมมองว่าเธอเป็นคนสวยถึงสวยมาก แต่ผมไม่เคยเข้าหาใครก่อน ผมไม่เคยมีแฟนและไม่เคยคิดจะจริงจังกับใครทั้งนั้น ถึงเธอจะตรงสเปคแต่ผมก็เมินเฉยเพราะเห็นว่าเธอไม่ได้คิดจะเข้าหาผมแต่แรกเหมือนกันจนวันที่ผมรู้ว่าเธอเป็นน้องของไอนาวินความคิดอยากจะแก้แค้นก็เข้ามาในหัว ผมเริ่มจากค่อยๆ แทรกซึมเข้าไปในชีวิตประจำวันของเธอทีละน้อย ผมได้ทำทุกอย่างในสิ่งที่ผมเองไม่เคยคิดจะทำเลยด้วยซ้ำ…เพราะเธอ พอมีเธอผมก็อยากตามติดเธอไปทุกที่ทั้งที่ผมไม่จำเป็นต้องทำ ผมยังหลอกตัวเองซ้ำๆ

"เฮ้ย! ไอขิง…" ไลก้าตะโกนเรียกน้ำขิงกลางคลาสเรียนหลังจากที่เรียนคลาสเช้ากันจบอาจารย์ประจำวิชาก็เดินออกไปมันก็รีบเก็บของแล้วเดินผ่านผมเหมือนคนไม่รู้จัก ใช่…หลังจากวันนั้นมันไม่สนใจผมเลย ทำราวกับเราไม่เคยเป็นเพื่อนสนิทกันมาก่อน ตัดเพื่อนอย่างที่มันบอกกับผมจริงๆ"มึงไม่คิดจะทำอะไรหน่อยเหรอว่ะ ง้อเมียแล้วง้อเพื่อนบ้าง" ไอเพิร์ธมันพูดพร้อมกับมองผมนิ่งๆ เพราะมีมันคนเดียวที่ยืนข้างผม ส่วนไอไลก้าวิ่งตามเพื่อน(เมีย)ตั้งแต่เรียกเมื่อครู่แล้ว"เออ" ผมตอบไอเพิร์ธนิ่งๆ แล้วรีบสาวเท้าเดินตามสองคนที่เดินกันออกไป ผมคิดจะง้อไว้อยู่แล้ว และผมก็คิดมาแล้วด้วยว่าผมต้องง้อมันยังไง"ไปกินข้าวด้วยกัน" ผมหยุดยืนมองไลก้าที่กำลังฉุดมือน้ำขิงแล้วพูดอย่างใจเย็นอยู่ไกลๆ ในขณะที่น้ำขิงปลีกตัวห่างจากผมท่าเดียวเลย"กูไม่กิน ไม่อยากเห็นหน้ามัน" มันที่พูดถึงคงเป็นผมสินะ โกรธฝังใจมากกว่าเมียเด็กผมอีก"เฮ้ย…มึงจะตัดเพื่อนกับมันจริงเหรอ?""ถ้ามึงจะไปทานข้าวกับมันก็ไป กูจะไปกินของกู" น้ำขิงพยายามแกะมือไลก้าออก จนผมรีบสาวเท้าเดินต่อแล้วหยุดมองพวกมันสองคนที่หันมามองผมเป็นตาเดียว"น้ำขิง" ผมเรียกเสียงนิ่ง"…" มันเงียบ เบือนหน

ทว่า…"พลอย" พลอยกลับต้องชะงักเมื่อมีเสียงเรียกขึ้น ทำให้พวกเราที่ยืนตรงนั้นหันไปมองตามจึงเห็นว่าเป็นกลุ่มของพี่เวกัสที่วิ่งมากันครบคน และคนที่เรียกชื่อพลอยก็คือพี่เพิร์ธที่สับเท้าเดินเร็วมาพร้อมกับดึงแขนที่กำลังง้างจะตบลงมาจับไว้แทน"เป็นอะไรไหม?" ตามด้วยเสียงพี่เวกัสที่ถาม ฉันจึงส่ายหัวเป็นคำตอบแทน"ลิตา" พี่เวกัสละสายตาจากฉันไปมองรุ่นพี่สาวที่ยืนนิ่งทันทีที่เห็นพี่เวกัสปรากฏตัวด้านข้างฉัน เธอดูชะงักและตกใจกลัวที่พี่เวกัสมองเธออย่างไม่ละสายตา"ทำอะไรของเธอ" คำถามราบเรียบหลุดจากปากพี่เวกัส"ละ ลิตาแค่กำลังทำให้มันตาสว่าง" รุ่นพี่สาวที่ชื่อลิตาตอบเสียงสั่น ฟังจากสรรพนามแล้วเหมือนจะสนิทกันพอสมควร แสดงว่าที่พี่ลิตาพูดเมื่อครู่คงจะรู้หรือโดนมาอย่างที่พลอยบอกไว้จริงๆเขารู้จักกัน…"ตาสว่าง?""ลิตาแค่จะมาเตือน แต่นังเด็กนี่มันปากดี จนลิตาทนไม่ไหว""มึงก็เลยจะรุมตบน้องกูเหรอ หึ ลิตาลูกสาวนักธุรกิจที่บริจาคเงินให้มหาวิทยาลัยเป็นล้าน คนนี้เองเหรอ?" พี่น้ำขิงพูดสมทบขึ้นอีกคน รายนี้เอาเรื่องไม่แพ้พลอยเลย เดินไปยืนประชันหน้าแล้วกระตุกยิ้มใส่พี่ลิตาที่ไม่กลัวอะไรเลย"ขิงไม่ใช่ที่นี่" พี่ไลก้ารีบป

"มาทำไมอีก…" พลอยออกปากบ่นพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อเราเดินออกมาจากห้องเรียนได้ไม่กี่ก้าวก็เห็นร่างสูงของพี่เพิร์ธที่ยืนพิงเสาเหมือนกำลังรออยู่ก่อนแล้ว"กลับบ้านพี่ไปส่ง" พี่เพิร์ธเดินมาตรงหน้าเราสองคน ก่อนที่จะเหลือบไปมองพลอยแล้วเอ่ยออกมา"ขับรถมาเอง จะไปส่งนิชาด้วย" พลอยตอบอย่างไม่ลังเล"เดี๋ยวไอเวย์มารับ เอากุญแจมา พี่ขับเอง" พี่เพิร์ธปรายตามาบอกฉัน อาศัยจังหวะที่ยัยพลอยเผลอรีบแย่งกระเป๋าจากพลอยไปแล้วเดินนำไปทันที"นี่…พี่เพิร์ธ!" ยัยพลอยตะโกนโหวกเหวกเสียงดัง แล้วหันมาทางฉัน จนฉันพยักหน้าให้ตามพี่เขาไป เพราะฉันกลับเองได้และจะไม่กลับกับพี่เวกัสด้วย"งั้นฉันไปก่อนนะ ไว้เจอกัน ถึงบ้านแล้วโทรหาด้วย" พลอยรีบวิ่งตามร่างสูงที่แย่งกระเป๋าไป ส่วนฉันก็แบกร่างพังๆ หลังจากที่ลงแลปมาทั้งวันเพื่อเดินไปหารถโดยสารกลับบ้านแต่แล้ว…"พี่ไปส่งครับ" คงไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นเสียงพี่เวกัสที่ดักรอฉันอยู่หน้าคณะแล้ว เขายืนยิ้มบางๆ ให้ฉันพร้อมกับจะเดินเข้ามาหายังมีหน้ามายืนยิ้มอยู่อีก…"นิจะกลับเองค่ะ" ฉันเบี่ยงตัวหลบ แล้วเดินไปอย่างไม่รอคำตอบจากร่างสูง"นิชา…" พี่เวกัสรีบเดินมาขวางหน้าฉันไว้ เอื้อมม