All Chapters of EVIL LOVE รักร้ายนายเดิมพัน: Chapter 61 - Chapter 70

ก็อก ๆในขณะที่หัวสมองกำลังขาวโพลน เรือนร่างอ่อนระทวยกับสัมผัสที่หวาบหวามแต่แล้วเสียงประตูก็ดังขึ้นจนฉันชะงักได้สติผงกศีรษะขึ้นหมายจะบอกให้ร่างสูงหยุดการกระทำทั้งหมด"อื้อ" แต่เชื่อไหมว่าฉันยังไม่ทันพูดอะไร ความใหญ่โตที่กลางกายชายก็ถูกดันเข้ามาในตัวฉันพร้อมกับมือหนาที่เลือนมาปิดปากฉันไว้ไม่ให้เสียงครางลอดออกไปให้คนข้างนอกได้ยิน"พี่เวกัส…พี่นิชาอยู่ในห้องหรือเปล่าคะ?" เสียงน้องวารินดังเข้ามาพร้อมกับเคาะประตูอีกครั้ง"อยู่…มีอะไร" ร่างสูงตะโกนตอบน้องสาวระหว่างที่กลางกายเราสองคนก็ยังเข้าเชื่อมกันโดยที่มีเขาคอยมอบจังหวะที่เนินนาบ ฉันส่ายหัวระรัวให้พี่เวกัสหยุดทำ ตอนนี้ฉันทั้งตื่นเต้นและเสียววาบอารมณ์ความรู้สึกตีกันไปหมด"พี่จัดการเองครับ" ยังมีหน้ามาก้มกระซิบข้างหูฉันอีก ถ้าถูกวารินจับได้จะทำยังไงเนี่ย!?ตายแน่ๆ ยัยนิชา…"ทำอะไรเหรอคะเปิดประตูให้วารินเข้าไปได้ไหม?""เสื้อพี่นิชาติดนิดหน่อย พี่กำลังเอาออกให้ครับ วารินลงไปรอกับหม่ามี๊ข้างล่างก่อน เดี๋ยวพี่ตามลงไปครับ" ร่างสูงเอ่ยตอบในขณะที่สะโพกหนาก็ขยับเบาๆ ตามจังหวะ เขาดันความใหญ่โตเข้ามาในร่างกายฉันเข้าสุดลงสุดจนฉันส่ายหัวใช้มืออีกข้างม

หลังจากที่เราทานข้าวกันเสร็จทั้งฉันและคนอื่นๆ ก็พากันแยกย้ายกลับ ฉันโดนน้องวารินตื้อให้นอนด้วยกันอยู่นาน กำลังจะเอ่ยตอบรับ แต่อยู่ๆ ตัวเล็กของบ้านก็เปลี่ยนใจกระทันหัน ซึ่งฉันก็พอรู้ว่ามาจากใคร"ทำไมพี่เวกัสไม่กลับไปนอนห้องตัวเองคะ?" เพราะคนนี้ไง จะใครได้อีก กำลังเดินตามหลังฉันต้อยๆ เข้ามาในห้อง ลงไปนั่งบนโซฟาหน้าตาเฉย ทำราวกับห้องนี้เป็นห้องของตัวเอง"อยากอาบน้ำจังเลยครับ" หน้ามึนที่สุดเลย เขาดึงฉันมานั่งบนตัก คลอเคลียกับลำคอฉันแล้วเอ่ยในลำคอ"ทิกเกอร์ค้าบ นิกลับมาแล้ว" ฉันทำไม่สนใจเขาด้วย ตะโกนเรียกลูกชายสุดหล่อที่ยังไม่โผล่หน้ามาให้ฉันเห็น ผิดจากปกติที่พอได้ยินเสียงเปิดประตูก็รีบวิ่งหน้าตั้งมาหาฉันแล้ว"ปล่อยก่อนค่ะ นิจะไปหาทิกเกอร์" ฉันแกะมือหนาออกจากเอว เดินไปในห้องนอนโดยไม่สนใจเสียงบ่นของร่างสูงที่ดังไล่หลัง"มันก็ไปนอนอ้วนตรงไหนสักที่นั้นแหละ" พี่เวกัสบ่นพึมพำแต่ก็ยอมลุกตามเพื่อหาทิกเกอร์ด้วยกันและเป็นไปตามคาด ลูกชายของฉันดันหลับสนิทอยู่บนพรมข้างเตียงนอน โชว์พุงอ้วนๆ นอนอย่างสบายใจเลย"นิตกใจหมดเลยนะทิกเกอร์" ฉันเกาพุงแรงๆ จนเจ้าขนฟูลืมตาตื่น มันรีบกระโดดใส่ฉันคลอเคลียราวกับคิด

ชุดนอนลายคิตตี้ที่ฉันพึ่งใส่ในไม่กี่นาทีที่ผ่านมาถูกถอดออกในชั่วพริบตา พี่เวกัสไม่รอช้าที่จะชาร์จพลังเติมแรงให้ร่างกายตัวเองด้วยการดูดดึงยอดปทุมอมชมพูที่แข็งเป็นไตเพราะถูกกระตุ้นอารมณ์จากมือหนา ข้างล่างที่เคล้าคลึงยอดเกสรผ่านแพนตี้น้อยที่ฉันสวมใส่จนเกิดความรู้สึกต่างๆ มากมายที่แล่นเข้ามาในร่างกาย และความรู้สึกที่มันชัดเจนที่สุดคือฉันก็ต้องการเขาด้วย"สวยที่สุดเลยครับ" คำพูดอวยหวานหลุดจากปากหนาในขณะที่กำลังสำรวจเรือนร่างที่ไร้การปกปิดของเสื้อผ้าจนทั่วทุกสารทิศ ไม่มีแม้แต่เสียงฉันที่จะตอบกลับเพราะความเขินอายต่อสายตาคู่คมที่กำลังมองมา ทำให้ฉันเลือกที่จะเบือนหน้าปล่อยให้เขาเชยชมจนพอใจเขาเลื่อนฝ่ามือหนามาบีบเคล้นเนินอกอวบอั๋นที่ตะหง่านล่อตา บีบจนเต็งตึงไปตามง่ามนิ้วราวกับมันเป็นของเล่นของชอบที่เขาเล่นเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ พี่เวกัสใช้ปลายลิ้นตวัดยอดปทุมถันจนฉันกระตุกเรือนร่างเสียววาบพร้อมกับครางหวานในลำคออย่างหน้าไม่อาย"ชอบไหมคะ…" คำว่า 'คะ' วนเวียนในหัวซ้ำๆ หลังจากที่มันออกจากปากของคนตรงหน้าที่มีอำนาจทำลายล้างทำให้ฉันไม่สามารถก้าวไปต่อจากคำนี้ได้ อ่อนระทวยเป็นผุยผงที่พร้อมจะเป็นของเขาแค่คนเ

"เราเล่นอะไรกันดีคะ?" วารินหันมาถามฉัน"อันนู้นไหมคะ" ฉันชี้ไปทางเครื่องเล่นหนึ่งที่กำลังขึ้นลงหมุนเป็นวงกลมไม่ได้เร็วมากแต่ก็สูงพอสมควร วารินพยักหน้ารัวๆ เห็นด้วย แล้วเราสองคนก็รีบจับมือไปต่อแถวรอคิวทันที"พี่ว่าเราเล่นอะไรเบาๆ ก่อนไหมครับ" พี่เวกัสที่ยืนซ้อนหลังบอกฉัน"อันนี้ก็เบานะคะ นิอยากเล่นอันนี้""เล่นก็เล่นครับ" แล้วพี่เวกัสต้องยอมเมื่อฉันรีบตอบกลับทันที"หรือมึงอยากขึ้นม้าหมุน?" จนเสียงหนาของอีกคนดังขึ้น เลิกคิ้วถามพี่เวกัสอย่างตั้งใจกวน"มึงหรือกู""ระดับกูต้องเครื่องเล่นนู้น ส่วนมึงน่ะเหมาะกับม้าหมุน" พี่นาวินชี้ไปทางเครื่องเล่นที่วิ่งด้วยความเร็วสูงอีกเครื่องที่ตั้งอยู่อีกฝั่ง"มึงกับกูแข่งกันไหมล่ะ" เริ่มบททะเลาะกันอีกแล้ว"หลังเครื่องนี้มึงกับกูคนละรอบ""ดีล" เขาสองคนจับมือกันแล้วกระตุกยิ้มอย่างไม่มีใครยอมใคร ส่วนฉันกับวารินก็ได้แต่ยืนนิ่ง เขาจะแข่งก็แข่งกันสองคนเลย เร็วแรงขนาดนั้นฉันขอเป็นแค่คนดูก็แล้วกัน"อายุไม่ใช่น้อยๆ แล้วนะคะ เก็บแรงไว้ขับรถกลับบ้านกันด้วย วารินขับรถสองคันไม่ได้นะ" ฉันขำพรืดกับคำพูดของน้องวารินที่กำลังต่อว่าทั้งแฟนและพี่ชายตัวเอง"พี่เป็นนักแข่ง ค

"น้องวารินไปเรียนกี่ปีเหรอคะ?" ฉันหันไปถามร่างสูงที่กำลังทำหน้าที่ขับรถหรู วันนี้เรามีนัดกันไปส่งน้องวารินไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ แอบใจหายไม่น้อยที่อยู่ๆ ก็จะไม่มีตัวเล็กพูดคุยจ้อแจ้เวลาเจอกันแล้ว"สี่ปีครับ" ร่างสูงตอบโดยที่ไม่หันมามองฉัน สีหน้าเขาเป็นกังวลในขณะที่กำลังขับรถมุ่งหน้าไปสนามบิน"น้องวารินเป็นเด็กเก่ง หนูเชื่อว่ายังไงก็ดูแลตัวเองได้ค่ะ" ฉันพูดปลอบ เพราะรู้ว่าสิ่งที่ทำให้เขาหน้าเคร่งเครียดเช่นนี้เป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากเป็นห่วงน้องสาวคนเล็กที่ต้องไปอยู่ต่างแดนตัวคนเดียว"ครับ" พี่เวกัสเค้นเสียงตอบ ใบหน้าดีขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็นิ่งผิดปกติอยู่เช่นเดิม"ป่านนี้พี่นาวินคงเศร้าน่าดูเลยค่ะ" เป็นฉันก็เศร้านะ เศร้ามากด้วย แฟนอยู่ไกลกันถึงขนาดต้องใช้เวลาเดินทางเกือบสองวัน ถ้าเป็นฉันต้องห่างกับพี่เวกัสขนาดนั้น คงร้องไห้ขี้มูกโป่งแล้ว"วารินก็คงเป็นเหมือนกัน" พี่เวกัสตอบฉัน"แล้วพี่เวกัสล่ะคะ มีแพลนจะไปเรียนต่อด้วยหรือเปล่า" แอบหลอกถามหน่อยแล้วกัน เขาใกล้จะเรียนจบปริญญาตรีแล้ว ถ้ามีแพลนจะเรียนต่อปริญญาโทต่างประเทศ ฉันจะได้เตรียมใจไว้ก่อน"หนูให้พี่ไปไหม?" พอเขาปรายตามาถาม ฉันก็เงียบเอ