บททั้งหมดของ Memories of the night ❤️ ดวงใจภูบดินทร์: บทที่ 131 - บทที่ 140

กอหญ้ามองลูกสะใภ้ที่ก้มหน้างุดด้วยความรู้สึกผิดด้วยสายตาที่อ่อนโยนถึงเธอจะยังไม่สนิทสนมคุ้นเคยกับลูกสะใภ้คนโตเหมือนลูกสะใภ้คนเล็กแต่รายงานที่เธอได้รับมาตลอดเวลาที่อยู่ต่างประเทศทำให้เธอรู้ดีว่าเด็กสาวที่กำลังหลั่งน้ำตาเงียบๆอยู่ตรงหน้าเธอในตอนนี้นั้นบอบบางราวกับกระเบื้องเคลือบที่เพียงแตะถูกเล็กน้อยก

ชีวิตนี้ของเขาไม่ขออะไรมากภรรยาในอนาคตของเขาไม่ต้องเจ้าเล่ห์เก่งกาจเหมือนมารดาหรือเด็ดขาดไร้ความลังเลเหมือนผู้เป็นย่าเขาขอเพียงแค่เธอคอยเป็นแม่บ้านตัวน้อยคอยดูแลเขาที่เป็นผู้ชายของเธอกับลูกๆที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขากับเธอก็พอแล้วส่วนหน้าที่รักเธอมากๆและปกป้องเธอให้มีความสุขตลอดไปหน้าที่นั้นเขาจ

“เป็นยาวิเศษที่รักษาหัวใจของหนูแป้งจนค่อยๆหายดีถึงตอนนี้อาจจะยังไม่หายดีร้อยเปอร์เซนต์แต่หนูแป้งมีความสุขมากๆค่ะถ้าไม่มีพี่ภาคย์หนูแป้งก็คงไม่มีรอยยิ้มถ้าไม่มีพี่ภาคย์หนูแป้งก็คงไม่มีความสุขเพราะมีความสุขก็เลยหวงแหนทุกช่วงเวลาที่ได้อยู่กับพี่ภาคย์หวงแหนถึงขั้นที่ว่าหลังจากนี้ไปไม่อยากแบ่งช่วงเวลาที่

แป้งหอมพยักหน้ารับทันทีเมื่อได้ยินอย่างนั้นดวงตาที่เปิดเพียงครึ่งค่อย ๆหลับลงด้วยความง่วงสุดท้ายลมหายใจของเด็กสาวก็เข้าออกอย่างสม่ำเสมอบ่งบอกว่าแป้งหอมหลับสนิทไปแล้ว“ขับช้าๆไม่ต้องรีบขับไปเรื่อย ๆสักหนึ่งชั่วโมงก่อนก็ได้ค่อยเข้าบ้าน” “ครับนาย” เฟยเทียนรับคำโดยที่ไม่แม้แต่จะเหลือบตาขึ้นมองไปทางกระ

“ไม่มีจริงๆค่ะ”ครืด ครืด ครืดภาคย์เพิ่งเอ่ยจบเสียงสั่นของโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างเตียงนอนก็พลันดังขึ้นทันทีราวกับรู้จังหวะ“นี่ค่ะ” ภาคย์เอื้อมมือไปหยิบมือถือยื่นให้แป้งหอมที่รับมาด้วยสีหน้าตื่นเต้นดีใจเมื่อเห็นว่าเป็นพี่ชายของเธอที่โทรมาแป้งหอม : ค่ะ พี่ปันปัน : หนูแป้งพ่อล้มหัวฟาดพื้นตอนนี