บททั้งหมดของ สถานะคนที่คุณไม่รัก: บทที่ 61 - บทที่ 70

รัญลฎาทอดสายตามองน้ำทะเลสีเขียวเบื้องหน้า คาดเดาได้ว่าเขาอยากจะพูดหรือบอกอะไรกับเธอ ซึ่งมันก็ไม่ผิดจากสิ่งที่เธอคิดมากนัก            “บัว...พี่รู้ว่าที่ผ่านมาพี่สร้างบาดแผลทางใจให้บัวหนักหนาพอสมควร”            “ค่ะ ใจจริงบัวก็ไม่อยากรื้อฟื้นมันขึ้นมาอีก ที่บัวไม่ขับไล่ไสสงพี่ไป ไม่ใช่เพราะบัวใจอ่อน ยอมเป็นคนโง่ให้พี่มาหลอกบัวซ้ำอีกหรอกนะคะ”            “เพียงแต่บัวแค่ปล่อยวางแล้วเท่านั้น ใจบัวเจ็บ เจ็บมากจริงๆ”            “พี่รู้...ว่าที่พี่ทำมันผิด มันเลวร้าย บัวจะด่าทอต่อว่าพี่ก็ได้นะพี่ยอมรับทุกอย่าง” หญิงสาวชำเลืองสายตามองเขานิ่ง ไร้ซึ่งคำพูดใดๆ            “ยิ่งบัวไม่ด่าว่าพี่แบบนี้ พี่ยิ่งรู้สึกเจ็บมากจริงๆ” ชา

“พี่ช่วยให้บัวสร่างไข้ยังไงนะตอนนั้น” ชายหนุ่มยิ้มกริ่มแกล้งถามเสียงกระเส่าก่อนจะคว้าตัวหญิงที่ยังไม่ทันตั้งตัวมากอดรัดไว้ ฝังจมูกลงที่แก้มหญิงสาว หญิงสาวตาลุกวาวด้วยความเขินระคนตกใจ เอ็ดเสียงดังขึ้น“อื้อหยุดเลยนะ!”“เบาๆซี่ เดี๋ยวลูกตื่น” เขาแกล้งเอ็ด ยังไม่ทันที่เธอจะได้เอ่ยตอบกลับ ริมฝีปากหนาของเขาก็แนบทับริมฝีปากเธออย่างเร้าร้อนดูดดึงราวกับกระหายมานาน มือหนาข้างหนึ่งประคองต้นคอเธอไว้ ในขณะที่มืออีกข้างของเขาที่มีสายน้ำเกลือคาอยู่ ค่อยๆลูบไล้บีบจับเนื้อตัวเธอเบาๆ“อื้อ...หวาน บัวหวานเหมือนเดิมเลยรู้ไหม...พี่คิดถึงบัวจริงๆนะ” ชายหนุ่มถอนริมฝีปากออกมองหน้าหญิงสาวที่กำลังตาฉ่ำปรือ มึนเมารสจูบที่เขามอบให้ เอ่ยชมเสียงพร่าพลางใช้นิ้วโป้งเกลี่ยริมฝีปากชมพูอวบอิ่มนุ่มนิ่มที่เขาคิดถึงตลอดเวลาอย่างช้าๆ ก่อนจะก้มลงจูบเธออีกครั้งร่างบางรู้สึกอ่อนระทวย มือไม้อ่อนเมื่อปลายเรียวลิ้นสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากหวานที่ขยับรับอย่างเต็มใจและปล่อยให้เป็นไปตามใจปรารถนา เพราะใจส่วนลึกก็ไม่อาจปฏิเสธหัวใจตัวเองได้ว่า ลึกๆแล้วเธอยังค

หลังจากหายไข้ทั้งพ่อทั้งลูก วันนี้จึงได้กลับบ้านพร้อมกันอย่างที่เธอคิดไว้แต่แรก เดือนขับรถมารับในช่วงบ่าย ทันทีที่เข้ามาถึงบ้าน เพียงไม่นานรถของเขมกรก็จอดที่หน้ารั้วบ้านราวกับนกรู้“อ้าวพี่เขม สวัสดีค่ะ”“สวัสดีจ้ะ มาถึงนานแล้วเหรอ” ร่างสูงเอ่ยถาม พลางหรี่สายตามองใครอีกคนที่ยืนอุ้มลูกสาวด้วยสายตาขุ่นเคือง แม้กระทั่งภัทรกฤชก็มองตอบกลับด้วยสายตาแบบเดียวกัน“วันนี้เย็นมีธุระจะคุยกับบัว สะดวกไหมครับ”“เอ่อวันนี้เหรอคะ”“ใช่จ้ะ สักห้าโมงครึ่งพี่จะขับรถมารับนะ”“เอ่อ ให้บัวไปหาเองดีกว่าค่ะ ให้ไปที่ไหนคะ”“ที่โรงแรมพี่นี่ล่ะ”“ได้ค่ะ เดี๋ยวตอนห้าโมงครึ่ง บัวจะเดินไปหานะคะ”“งั้นพี่ไปก่อนนะ พอดีพี่แวะมาบอกเท่านี้ล่ะ”“ได้ค่ะ งั้นเจอกันตอนเย็นนะคะ” เมื่อเขมกรเดินกลับไปขึ้นรถตัวเอง ขับออกไปไกลแล้ว หญิงสาวหันตัวกลับมาจะเดินกลับเข้าบ้านก็ต้องพบว่าใครอีกคนเดินหน้าบึ้ง ลงเท้าหนักอุ้มลูกกลับเข้าบ้า

“ไยอะ...คือไยอะ” เสียงเล็กๆดังขึ้นในเวลาเช้ามืด หลังจากตื่นนอนแล้วลุกขึ้นนั่งมองพ่อกับแม่นอนกันด้วยความแปลกใจสงสัย สองมือเล็กค่อยๆดันตัวเองให้ลุกยืน เดินเตาะแตะเยียบย่ำตัวคนทั้งคู่แทรกมานั่งตรงกลาง“หื้อ...น้องเพิร์ล....ตื่นแล้วเหรอลูก” หญิงสาวปรือตามองลูกน้อยด้วยความงัวเงีย หล่อนสะดุ้งตื่นเมื่อครู่เพราะถูกลูกสาวเดินเหยียบข้ามตัวเธอไป“คือไย...ทำไย” น้องเพิร์ลยังถามคำถามเดิม ก่อนจะใช้มือน้อยๆตีเข้าที่ใบหน้าของคนเป็นพ่อ“โอ๊ะ! น้องเพิร์ล...ตีพ่อทำไมคะ” ชายหนุ่มร้องเบาๆเอ่ยถามด้วยความเอ็นดู“ทำไย”“หึหึ นอนกอดกันไงคะ พ่อกอดน้องเพิร์ล แล้วพ่อก็กอดแม่ด้วย แบบนี้ไง” คนเป็นพ่อสาธิตให้ลูกน้อยดูด้วยการขยับตัวเข้าหาหญิงสาวใช้วงแขนโอบรั้งตัวเข้ามากอดไว้ โดยมีสาวน้อยนั่งคั่นกลาง“แล้วก็กอดน้องเพิร์ลแบบนี้ไงคะ” เขาทำท่าประกอบด้วยกอดตัวลูกน้อยด้วยมืออีกข้าง“น้องเพิร์ลชอบไหม” คนเป็นแม่เอ่ยถามขึ้นบ้าง“ชอบค่า”“งั้นเรามานอ

บทส่งท้ายมื้อเย็นสำหรับวันนี้พิเศษกว่าทุกวัน เพราะเป็นวันที่ทุกคนได้พบปะหน้าตากันและอยู่กันพร้อมหน้า โดยมีสมาชิกพิเศษสองคนคือธาราและ เขมกร ส่วนมุกรดาหลังจากรับรู้ความจริง ว่าเธอต้องพลาดหวังจากชายที่ตนรัก จึงรีบตีตั๋วกรุงเทพในเย็นวันนั้นเลยโดยมีแคทเพื่อนสาวคนสนิท นั่งเครื่องบินกลับไปเป็นเพื่อนด้วยนายหัวแห่งสิริมันตราบีช จึงจัดห้องอาหารส่วนตัวเป็นพิเศษไว้รอต้อนรับ พร้อมกับอาหารมากมายหลากหลายเมนูจัดวางไว้อย่างสวยงามน่ารักประทาน“อุ้ยน้องเพิร์ล ไม่เล่นของกินนะลูก ค่อยๆทานนะคะ” รัญลฎารีบคว้ามือลูกสาวที่กำลังยื่นมือไปตะปบจานอาหารตรงหน้าจนต้องรีบยกหนี เธอหยิบเนื้อกุ้งที่คนเป็นพ่อแกะไว้ให้เรียบร้อยแล้วยื่นใส่มือให้แทน“จริงสิ ทำไมยังไม่มีคนยกเก้าอี้น้องเพิร์ลมาอีก” เขมกรที่เหมือนนึกขึ้นได้ว่าลูกสาวคนโปรดยังไม่ได้นั่งเก้าอี้ประจำตัวเลยต้องนั่งตักคนเป็นแม่ หันไปหาลูกน้องที่ยืนอยู่บริเวณนั้นเพื่อสั่งให้รีบยกเก้าอี้เด็กประจำตัวของสาวน้อยมาให้“เล่นน้ำเพลินจนเหนื่อย เลยหิวน่ะสิ” คุณหญิงภารดีเอ่ยด้วย