ตอนที่31-2แสนงอน

หลังจากหายไข้ทั้งพ่อทั้งลูก วันนี้จึงได้กลับบ้านพร้อมกันอย่างที่เธอคิดไว้แต่แรก เดือนขับรถมารับในช่วงบ่าย ทันทีที่เข้ามาถึงบ้าน เพียงไม่นานรถของเขมกรก็จอดที่หน้ารั้วบ้านราวกับนกรู้

“อ้าวพี่เขม สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีจ้ะ มาถึงนานแล้วเหรอ” ร่างสูงเอ่ยถาม พลางหรี่สายตามองใครอีกคนที่ยืนอุ้มลูกสาวด้วยสายตาขุ่นเคือง แม้กระทั่งภัทรกฤชก็มองตอบกลับด้วยสายตาแบบเดียวกัน

“วันนี้เย็นมีธุระจะคุยกับบัว สะดวกไหมครับ”

“เอ่อวันนี้เหรอคะ”

“ใช่จ้ะ สักห้าโมงครึ่งพี่จะขับรถมารับนะ”

“เอ่อ ให้บัวไปหาเองดีกว่าค่ะ ให้ไปที่ไหนคะ”

“ที่โรงแรมพี่นี่ล่ะ”

“ได้ค่ะ เดี๋ยวตอนห้าโมงครึ่ง บัวจะเดินไปหานะคะ”

“งั้นพี่ไปก่อนนะ พอดีพี่แวะมาบอกเท่านี้ล่ะ”

“ได้ค่ะ งั้นเจอกันตอนเย็นนะคะ” 

เมื่อเขมกรเดินกลับไปขึ้นรถตัวเอง ขับออกไปไกลแล้ว หญิงสาวหันตัวกลับมาจะเดินกลับเข้าบ้านก็ต้องพบว่าใครอีกคนเดินหน้าบึ้ง ลงเท้าหนักอุ้มลูกกลับเข้าบ้า