Semua Bab นางบำเรอของมาเฟีย: Bab 31 - Bab 40

“ใครเป็นสายให้ไอ้เวรอัลวิน จับพวกมันตัดลิ้นให้หมดแล้วส่งคืนไอ้อัลวินมันไป เพื่อว่ามันจะอยากใช้ประโยชน์จากไอ้พวกเหี้ยนี่อีก”เขาพักรักษาตัวอยู่ที่บ้านนานนับเดือนจนแผลหายสนิทถึงได้ออกจากบ้าน และกลับไปทำงานในทันทีงานแรกที่เขากลับมาเริ่มทำคือลากตัวไอ้พวกที่กล้าเป็นหนอนบ่อนไส้ที่เขาจับขังเอาไว้อย่างทรมานตลอดเวลาหนึ่งเดือนที่เขาพักรักษาตัวออกมาลงโทษทีละคนอย่างสาสม ก่อนจะปล่อยพวกมันให้ไปหาเจ้านายของมันและไม่ต้องเดาว่าจุดจบของไอ้พวกสารเลวพวกนั้นจะเป็นยังไง พวกมันได้รับความทรมานจนร้องขอความตายจากเขาไปแล้ว ก็คงได้ไปตายต่อหน้าไอ้อัลวินที่มันฆ่าได้ทุกคนที่หมดประโยชน์กับมัน“ครับนาย”“แล้วมึงก็อย่าลืม เอาลิ้นของพวกมันส่งไปด้วยเป็นของขวัญให้ไอ้อัลวินมันด้วย”“ครับนาย”“เตรียมคนให้พร้อมเอาไว้ด้วย อีกไม่นานกูจะไปเอาคืนมันแน่นอน คราวนี้ต้องถึงตาย”แล้วเขาก็ไม่พลาดที่จะเตรียมตัวสำหรับการล้างแค้นอย่างสาสมที่จะต้องเกิดขึ้นอย่างแน่นอนเอาไว้ด้วยไอ้อัลวินมันทำเขาต้องนอนพักอยู่บ้านสนุกกับลูกสาวของมันอยู่เป็นเดือน มันจะต้องได้ชดใช้ทุกอย่างที่มันทำกับเขาเอาไว้และครั้งนี้จะเป็นการล้างแค้นครั้งสุดท

“เธออยู่ไหน”เซนต์กลับถึงบ้านหลังใหญ่ของเขาในเวลาหกโมงเช้าพอดิบพอดี เขานั้นเดินลงจากรถเข้าไปในบ้านเองได้ด้วยอาการเซไปข้างหน้าสามก้าวถอยหลังมาข้างหลังสองก้าว สลับกันไปมาจนกระทั่งก้าวเข้าไปภายในบ้านได้สำเร็จ“ในห้องครับ”ลูคัสผู้รับหน้าที่เฝ้าบ้านในค่ำคืนที่ผ่านมาและยังไม่ได้สับเปลี่ยนเวรกลับใครเป็นคนรายงานเรื่องที่อยู่ของเธอให้กับเจ้านาย ด้วยในเช้าวันนี้หญิงสาวผู้นั้นยังไม่ตื่นนอน“กูไม่เรียกไม่ต้องให้ใครขึ้นมา”เขาสั่งลูกน้องให้ออกห่างจากบริเวณชั้นสองของบ้านทั้งหมดเมื่อเขานั้นต้องการสนุกกับนางบำเรอของเขาให้เต็มที่แล้วร่างหนาแสนกำยำนั้นก็เดินขึ้นชั้นสองของบ้านด้วยอาการเมาแทบยืนไม่อยู่ เกาะราวบันไดขึ้นไปอย่างทุลักทุเลพอสมควร แต่ทว่าก็ไม่ได้ให้ลูกน้องเข้าช่วยเหลือเพราะเขาก็เมาแบบนี้บ่อยๆและก็ดูแลตัวเองได้ดีไม่เคยล้มลงไปให้ต้องเสียชื่อเสียงแม้แต่นิดเดียว“ครับนาย”“ตื่นหรือยัง”กว่าเขาจะเดินมาถึงยังห้องของนางบำเรอก็ใช้เวลาอยู่สักพักใหญ่นานกว่าปกติค่อนไปทางมากเลยล่ะพอมาถึงเขาก็เปิดประตูห้องเข้าไปภายในห้องที่ไม่ได้ถูกสั่งให้ล็อกเอาไว้เนื่องจากคนภายในห้องไม่ได้คิดหนีเลยไม่มีความจำเป็น

“พระจันทร์จ๋า ครอบครัวของหนูอยู่ที่ไหนเหรอ ทำไมหนูถึงยังจำพวกเขาไม่ได้อีกล่ะ มันนานมากแล้วนะ หนูชักเริ่มคิดถึงพวกเขาแล้วซิ”ร่างเล็กของเพียงพอใจหย่อนก้นนั่งลงกับพื้นตรงริมระเบียงของห้องนอนที่เธอแอบอ้างสิทธิ์ว่าเป็นพื้นที่ของเธอนั้นอย่างเรียบง่าย ไม่มีแม้กระทั่งเสื่อปูรองพื้นใดๆเพราะเธอคงไม่อาจหาญไปถามหากับชายฉกรรจ์ที่เฝ้าอยู่หน้าห้องของเธอหรอกในหน้าสวยที่แม้จะไร้เครื่องสำอางแต่งแต้มก็ยังสวยสดใสด้วยได้เลือดของผู้เป็นแม่ที่สวยระดับเคยเป็นนางงามมาก่อนแบบร้อยเปอร์เซ็นต์เงยขึ้นมองดวงจันทร์ที่ในวันนี้ทอแสงสีทองอร่ามไปทั่วฟ้าตั้งแต่หัวค่ำผู้หญิงตัวคนเดียวในบ้านหลังใหญ่ที่เต็มไปด้วยผู้คนกำลังรู้สึกเหงาจนต้องมานั่งพูดกับดวงจันทร์ที่อยู่ไกลแสนไกลนั้นเมื่อเธอยังคงเฝ้าอยากจะได้ความจำที่สูญเสียไปกลับคืนมา อยากจะจำครอบครัวที่เคยจากมาให้ได้สักครั้งแม้อาจไม่มีโอกาสจะได้กลับไปหาพวกเขาก็ไม่เป็นไรแต่เมื่อหนทางในการที่เธอจะพบเจอความจำที่หายไปมันจะมืดมน ยิ่งพยายามคิดถึงมันก็ยิ่งไปกระตุ้นให้หยดน้ำตามันไหลออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ“อืม ไปนอนดีกว่า”เพียงพอใจปาดน้ำตาให้หมดไปจากใบหน้าในทันทีที่มันไหลออ

“นี่เธอ”ร่างสูงใหญ่ของมาเฟียก้าวเท้าอย่างช้าๆเดินเข้ามาหาร่างเล็กที่ยังคงตัวเล็กเหมือนเดิมจะมีเปลี่ยนแปลงไปก็ตรงพุงของเธอที่เธอนั้นพยายามดึงเสื้อยืดให้ออกมาย้วยอยู่ตรงด้านหน้านั้นหยุดยืนตรงหน้าเธอพร้อมด้วยสายตาที่จ้องมองไปยังท้องที่นูนเด่นจนเสื้อยืดตัวหลวมแทบปกปิดไม่มิดไม่ละสายตาไปไหนเขาไม่รู้เลยว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว ไม่ได้สนใจสิ่งรอบตัวเลย ปิดประสาทการรับรู้ไปหมดทุกอย่างเลย สนใจเพียงจ้องมองท้องของเธอเท่านั้น“คุณอย่าทำอะไรเราสองคนเลยนะคะ ฉันขอร้องล่ะคะ”เท้าเล็กๆของหญิงสาวขยับถอยหลังทีละนิดด้วยความกลัว สองมือยกขึ้นไหว้เขาอย่างไม่รีรอให้เขาต้องโมโหเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมายอมแล้วทุกอย่าง แม้ให้ก้มลงไปกราบเขาเธอก็ยินดีทำ ขอเพียงเขาไม่ทำร้ายเธอกับลูกในท้องเหมือนที่ผ่านมาก็พอเธอคงทำใจยอมรับไม่ได้ถ้าเกิดต้องสูญเสียลูกไปอีกครั้ง ครั้งนั้นเธออาจไม่รู้ตัวแต่ครั้งนี้ชีวิตน้อยๆในท้องของเธอเริ่มดิ้นกันได้แล้ว“ฉันสาบานเลยว่าจะดูแลเด็กคนนี้ด้วยตัวเอง จะไม่ให้รบกวนคุณเป็นอันขาด”“แต่ถ้าคุณยังไม่พอใจ คุณไล่พวกเราออกจากบ้านของคุณไปเลยก็ได้นะคะ ฉันยินดีจะไปเดี๋ยวนี้เลย จะไม่อยู่ให้คุ

“พ่อนึกว่าลูกตายไปแล้วซะอีก แล้วทำไมถึงไปอยู่กับมันได้ หนีตามมันไปใช่ไหม”อัลวินฉุดกระชากลูกสาวเพียงคนเดียวของเขาที่โตกำลังโตเท่ากับเมียเด็กของเขาเห็นจะได้เข้ามาภายในบ้าน ไม่ให้ยืนหน้าบ้านให้คนผ่านไปผ่านมาได้เห็นให้ต้องขายขี้หน้าไปมากกว่านี้เกรี้ยวกราดใส่ลูกสาวด้วยถ้อยคำไม่น่าฟังอย่างที่ในอดีตไม่เคยทำเช่นนี้มาก่อนเมื่อรู้สึกอับอายขายหน้าจนแทบอยากจะมุดดินหนี“เพี๊ยะ”มือเล็กๆเกร็งเอาไว้จนแข็งตั้งแต่ถูกทำให้เจ็บตรงหน้าบ้านตรงนั้นจนกระทั่งถึงยังบริเวณห้องโถงกลางบ้านที่ดูแปลกตาไม่คุ้นเคย มือนั้นฟาดไปยังใบหน้าของผู้ชายตรงหน้าอย่างเต็มแรงด้วยความคับแค้นใจเขาไม่ใช่เหรอที่ขายเธอให้กับมาเฟียนั้นแล้วทำไมถึงว่ายืนต่อว่าเธอด้วยเรื่องอะไรที่เธอไม่เห็นจะเข้าใจด้วยเลย“หนูมายด์”อัลวินตกใจอย่างรุนแรงถึงกับตะคอกเสียงดังออกไปใส่จนลูกน้องที่ยืนกันอยู่ใกล้ๆสะดุ้งกันเป็นแถว“เพราะคุณขายฉันให้ไปเป็นนางบำเรอ คุณลืมไปแล้วเหรอ”เพียงพอใจกลับไม่กลัวเสียงนั้นด้วยคนที่เธอนั้นเคยอยู่ด้วยดุดันกว่านี้เป็นสิบเท่า น้ำเสียงแค่นี้เธอเคยเจอมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนแต่เจ้าจิ๋วในท้องนะสิคงกลัวน่าดูถึงกับดิ้นอีกแล้ว