Semua Bab นางบำเรอของมาเฟีย: Bab 41 - Bab 46

“ทำไมคุณถึงมาช้า”เสียงเล็กๆเอ่ยถามคนตัวโตอย่างกล้าๆกลัวๆ เป็นคำถามเชิงตำหนิที่ความจริงแล้วเธอไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะเอ่ยพูดออกไปเลยด้วยซ้ำแต่เพราะก่อนหน้านี้หวาดกลัวจนลนลานคิดถึงแต่เขาเป็นคนแรกทำให้เธออดไม่ได้ที่จะถามออกไป เพราะถ้าเขามาไม่ทันเธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าป่านนี้เธอกับลูกจะเป็นยังไงบ้าง“ถามทำไม”สายตาคมจ้องมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆไม่วางสายตา มองไปรอบๆตัวเธอเพื่อสำรวจถึงความเรียบร้อยว่าไม่มีอะไรบุบสลายไปใช่ไหม“คุณรู้ไหมว่าฉันกลัวมาแค่ไหน”“นั้นมันบ้านของเธอมีอะไรน่ากลัวนักหนา โวยวายน่ารำคาญอยู่ได้”“พวกเขาจะฆ่าลูกในท้องคุณจะไม่ให้ฉันกลัวได้ยังไงกันล่ะ ฉันไม่ได้เก่งเหมือนคุณหนิ่”เสียงหวานๆไม่เพียงแค่บอกกับเขาว่ามันเกิดอะไรขึ้นเท่านั้นยังค่อนขอดใส่เขาด้วยความน้อยอกน้อยใจอีกตั้งหากเพราะความที่เขามาช้าเลยทำให้เธอนั้นกลัวจนต้องวิ่งหนี นี่ถ้าเขามาไม่ทันป่านนี้เธอไม่ต้องวิ่งออกมากลางถนนจนถูกรถชนหรอกเหรอ หรือไม่ก็ถูกพวกเขาพาตัวกลับไปฉีดยาบ้าๆนั้นแล้ว“ไอ้อัลวิน ไอ้สัตว์นรก”เขาแสร้งทำเหมือนไม่สนใจเธอแต่ก็รับฟังเธอในทุกคำพูดนั่นแหละ จนสุดท้ายเก็บอารมณ์เอาไว้ไม่ไหวเมื่อได้ยินว่า

รถหรูสีดำคันใหญ่หรือเรียกอีกอย่างว่ารถแนวครอบครัวที่สามารถขนคนทั้งหมู่บ้านได้เลย ที่มักจอดอยู่ในโรงจอดรถไม่เคยได้ขับออกไปไหนด้วยเจ้าของรถไม่ค่อยชื่นชอบในความใหญ่โตเกินความจำเป็นของมันเพราะส่วนมากแล้วเขามักจะนั่งรถไปไหนมาไหนคนเดียว ค่อยๆเคลื่อนตัวออกจากลานจอดรถของโรงพยาบาลอย่างช้าๆอย่างระมัดระวัง และมีขบวนรถติดตามล้อมหน้าล้อมหลังอีกนับสิบคันเพื่อความปลอดภัยของคนที่นั่งอยู่ภายในรถมือเล็กๆหยิบยื่นแผ่นฟิล์มอัลตร้าซาวด์ให้เขาที่นั่งอยู่ข้างๆเธอ หลังจากที่ถือมันมาได้สักพักใหญ่แล้วตั้งแต่ลงจากเตียงนอนที่โรงพยาบาลใจเธออยากเก็บมันไว้กับตัวเพราะนับเป็นภาพแรกของลูกชายทั้งสองในท้อง แต่อีกใจก็ตัดสินใจว่าควรให้เขาไปดีกว่า “อะไร”สายตาคมที่เคลือบไปด้วยความเย็นชาไม่เคยแสดงความรู้สึกออกมาเลยนั้นจ้องมองไปยังแผ่นอะไรบางอย่างสีดำๆตรงหน้าก่อนจะจ้องมองไปยังคนตัวเล็กที่โตแต่ท้องจนหมอต้องสั่งเพิ่มน้ำหนักนั้น พร้อมกับขมวดคิ้วแสดงความสงสัยออกมา“แผ่นฟิล์มอัลตร้าซาวด์ของลูกนะคะ คุณเป็นคนออกเงินค่าโรงพยาบาลทั้งหมด ฉันคิดว่าคุณควรเก็บเอาไว้”“เฮ้อ”คนตัวโตถอนหายใจยาวดังพรืดใหญ่ใส่คนตัวเล็กตรงหน้าราวกั

เซนต์ใช้เวลาเดินทางไม่นานเขาก็มาถึงยังบ้านหลังใหญ่ที่เก็บซ่อนเพียงพอใจเอาไว้ภายในนั้นพร้อมกับลูกน้องอีกไม่รู้กี่สิบคนนับไม่ถ้วนจริงๆเพื่อรักษาความปลอดภัยให้กับเธอเพียงก้าวเท้าลงจากเขาก็รู้สึกถึงความผิดปกติภายในบ้านหลังใหญ่นั้นนี้ในทันที เมื่อทุกอย่างมันดูเงียบไปหมดราวกับบ้านหลังนี้ไม่มีใครอยู่อาศัยร่างหนารีบวิ่งเข้าไปภายในบ้านทันที เขาขึ้นไปยังชั้นสองของบ้านด้วยความรวดเร็ว ใช้ฝีเท้าเร็วกว่าความคิดในหัวซะอีก“นาย.....”โจกระเสือกกระสนออกมาจากภายในห้องของเพียงพอใจพร้อมกับเลือดที่อาบเต็มใบหน้าของเขา สองมือของเขาพยายามขยับไปตามพื้นเพื่อฉุดรั้งร่างกายใหญ่โตให้เคลื่อนไปข้างหน้า หวังจะออกมาพบใครสักคนเพื่อร้องขอความช่วยเหลือแล้วเขาก็ได้พบกับเจ้านายเข้าพอดี ทำเอาลูกน้องอย่างโจถึงกับฝืนยิ้มผ่านเลือดที่เปียกชุ่ม“ไอ้โจ”ร่างหนาย่อตัวลงไปช่วยพยุงร่างของลูกน้องให้ลุกขึ้นนั่ง โดยใช้ลำตัวหนาของเขาเป็นพนักพิงให้อีกฝ่ายแทนเก้าอี้แต่สายตากลับกวาดมองไปรอบๆเพื่อมองหาหญิงสาวที่ควรจะอยู่ในห้องนั้นให้เจอ“นายครับ พวกมัน แค๊กๆ วางยาพวกเรา”โจเอ่ยออกมาด้วยความอยากลำบากสลับกับลมหายใจที่ติดขัดแทบห