Semua Bab นางบำเรอของมาเฟีย: Bab 11 - Bab 20

“มึงว่าอะไรนะไอ้มาลิค มึงพูดอีกครั้งซิวะ”ค่ำคืนอันแสนเงียบสงบที่ท่าเรือส่วนตัวของตระกูลเอสเซียโนที่มีเซนต์เป็นผู้กุมอำนาจและดูแลกิจการทั้งหมดธุรกิจสีดำของเขากำลังดำเนินไปด้วยเรียบร้อยตามปกติ แต่คำรายงานของลูกน้องผู้เป็นมือขวากำลังทำให้ธุรกิจสีดำของเขาสะดุด จนเขานั้นต้องเอ่ยถามออกไปอีกครั้งเพื่อให้มั่นใจว่าได้ยินไม่ผิด“พวกของแกรนด์เดย์ขายของตัดหน้าเราครับนาย พวกมันยอมลดราคาลงเพื่อให้ลูกค้ายอมซื้อกับพวกมัน”มาลิครายงานสถานการณ์ที่ได้ข่าวมาจากลูกน้องที่เป็นสายข่าวให้เขาอีกทีให้เจ้านายได้ฟัง พวกตระกูลแกรนด์เดย์ที่เดิมทีก็เป็นศัตรูกับเจ้านายของเขาอยู่แล้ว มันกำลังอวดดีขายของตัดหน้าเจ้านายของเขา“ไอ้เวร”เสียงหนาสบถด่าเสียงดังลั่นห้องทำงานที่อยู่ภายในโกดังริมท่าเรือ มือหน้าหยิบเอาแก้วเหล้าที่อยู่ใกล้มือขึ้นมาปาไปยังประตูห้องทำงานอย่างแรงจนแก้วนั้นแตกกระจายไปทั่วบริเวณ“และกำลังจะมีลูกค้ารายอื่นๆหันหน้าไปหามันกันครับ”เรื่องราวยังไม่จบแค่นั้นเมื่อความเสียหายไม่ได้เกิดขึ้นเพียงแค่ลูกค้ารายเดียว แต่กำลังจะเกิดขึ้นกับลูกค้าอีกหลายราย เมื่อทางฝั่งนั้นลดราคาของเป็นว่าเล่นราวกับเป็นสิ่

“ไปตามเธอมา”เซนต์เดินออกจากภายในห้องพักอีกห้องของโรงแรมที่เขาเหมาเอาไว้ทั้งชั้นเมื่อเขานั้นไม่ได้นอนค้างคืนห้องเดียวกับนางบำเรอของเขาแต่เขากลับเรียกหาเธอตั้งแต่เช้าเมื่อมีเรื่องที่จะต้องทำกับเธอเพื่อความสนุกในอนาคตมันจะได้ไม่มีอุปสรรคเกิดขึ้น“ครับนาย”มาลิคไปเคาะประตูห้องเรียกหญิงสาวตามคำสั่งของเจ้านายในทันที เคาะไปสองสามทีก็ได้ยินเสียงขานรับ เขาก็เลยยืนรอตรงนั้นสักพักและเธอก็ออกมาเขาก็รีบพาตัวเธอมาหาเจ้านายที่อยู่กับหมอเถื่อนที่อีกห้องพักหนึ่ง เพื่อที่ว่าเธอนั้นจะได้รับการตรวจการตั้งครรภ์ก่อนจะทำการฉีดยาคุมกำเนิด“เป็นบ้าอะไร เอาเสื้อฉันมาใส่ทำไม”สายตาคมของมาเฟียหนุ่มเลือดร้อนจ้องมองไปยังเธอที่กำลังเดินเข้ามาภายในห้องอย่างไม่วางสายตา และเมื่อเห็นเธอใส่เสื้อตัวเก่าของเขาที่ถอดทิ้งเอาไว้เมื่อคืนก็ยิ่งจ้องเข้าไปใหญ่ด้วยความไม่พอใจ“ฉันอยากใส่”หญิงสาวตอบเพียงสั้นๆเมื่อเธอนั้นต้องการปกปิดบางอย่างเอาไว้ที่เสื้อผ้าของเธอนั้นปกปิดเอาไว้ไม่ได้“มันยังไม่ได้ซัก มันสกปรกโว้ย”มาเฟียหนุ่มลุกขึ้นโวยวายเสียงดังเมื่อเขาไม่ชอบเห็นใครใส่เสื้อผ้าซ้ำซากโดยเฉพาะเธอที่เขากินอยู่บ่อยๆเพราะประเ

“ขออย่าให้เราเป็นคนที่รู้จักกันเลยนะคะ ขอให้คุณเดินทางไกลอย่างปลอดภัยนะคะ”เพียงพอใจออกมานั่งตรงริมระเบียงของห้องนอนที่คล้ายๆกับห้องขังของเธอ เงยใบหน้ามองไปยังท้องฟ้าที่ในวันนี้พระจันทร์กำลังทอแสงสีทองอร่ามเต็มท้องฟ้านั้นเลยจิตใจของเธอกำลังหวนนึกถึงคนที่ต้องมาตายอยู่ตรงหน้าคนนั้นอีกครั้งหลังจากที่เหตุการณ์ก็ผ่านมาสามวันได้แล้วเธอไม่อาจลืมภาพจำนั้นได้จนเก็บไปฝันร้ายอยู่บ่อยๆ และก็ไม่อาจลืมใบหน้าของผู้ชายคนนั้นได้ด้วย แม้เธอจะไม่รู้จักเขา จำเขาไม่ได้ แต่ทว่าพอนึกดูดีๆก็คุ้นหน้าผู้ชายคนนั้นอยู่ไม่น้อยเลยใจดวงเล็กๆของเธอก็ได้แต่ขอพรกับดวงจันทร์ดวงโตดวงนั้น ขออย่าให้เธอรู้จักผู้ชายคนนั้นเลย เพราะถ้าความทรงจำของเธอกลับมา เธอคงไม่อยากจำได้หรอกว่ามีคนรู้จักมาตายตรงหน้าเธอและนับว่าช่วงนี้โชคของเธอยังดีอยู่บ้าง เมื่อจิตใจของเธอกำลังอยู่ในช่วงสับสนกับการผ่านเหตุการณ์ไม่คาดฝันมา เขาคนนั้นก็ไม่ได้มากวนใจเธอเลย เรียกได้ว่าหายหน้าไปเลย เหลือแต่ลูกน้องของเขาที่คอยมาส่งข้าวส่งน้ำและของใช้ที่จำเป็นให้เธอเท่านั้นแต่ลึกๆแล้วเธอก็อยากเจอหน้าเขา อยากให้เขามาอยู่ข้างๆกับเธอ เพราะมีเขาอย

“อื้อ”มือหนาขยับเข้าไปในกางเกงตัวจิ๋วของชุดว่ายน้ำของเธอ ใช้มือนั้นบีบเคล้นไปเบาๆบนใจกลางสาวของเธอ ก่อนจะใช้ปลายนิ้วไล่เขี่ยจุดรวมความเสียวของเธออย่างนึกอยากหยอกล้อเล่นกับมันทำเอาหญิงสาวถึงกับกักเก็บเสียงครางเอาไว้ไม่อยู่ ส่งเสียงเล็กๆนั้นออกมาอย่างหน้าไม่อายริมสระน้ำที่อยู่กลางแจ้ง“แฉะง่ายดีหนิ่”เขาใช้มือกับเธอไม่นาน ใจกลางสาวของเธอก็น้ำเยิ้มอาบนิ้วมือของเขาอย่างง่ายดาย โดยที่เขาไม่ต้องออกแรงทำอะไรมากนัก เพราะปกติเขาก็ไม่ชอบเล้าโลมผู้หญิงก่อนอยู่แล้ว มันเสียเวลา“รีบออกไปกันเถอะ ก่อนที่พวกเราจะไม่มีเงาหัว”หญิงสาวที่ถูกเรียกให้มาบริการมาเฟียทั้งห้าคนรีบวิ่งแจ้นกลับออกไปก่อนที่มาเฟียจะเล่นหนังสดให้พวกเธอได้ดูไอ้อิจฉาผู้หญิงคนนั้นก็อิจฉากันอยู่หรอก แต่ทว่าถ้าเกิดทำให้มาเฟียไม่พอใจขึ้นมาพวกเธอได้จบชีวิตกันแน่ๆ“ถอยไปให้หมด”ส่วนลูกน้องของเซนต์พอเห็นว่าเจ้านายเริ่มต้องการพื้นที่ส่วนตัวกับนางบำเรอ ก็พากันถอยหนีออกไปหมด ไม่มีใครหลงเหลืออยู่ใกล้บริเวณสระน้ำแม้แต่คนเดียว รู้หน้าที่กันเป็นอย่างดี แม้เจ้านายจะไม่เคยนอกสถานที่กับหญิงสาวคนไหนมาก่อนก็ตาม แต่เมื่อมีเหตุการณ์เกิด

“เธออยู่ไหน”เสียงหนาเอ่ยขึ้นตั้งแต่ก้าวเท้าลงจากรถพร้อมกับในมือถือขวดเหล้าพร้อมกระดกเข้าปากอย่างสม่ำเสมอมาด้วยถามหาหญิงสาวที่ในตอนนี้เขาให้สิทธิ์เธอได้เดินออกมาสูดอากาศด้านนอกห้องนอนได้บ้างเป็นครั้งคราว แต่ก็ไม่ได้อนุญาตให้ออกไปเดินเพ่นพ่านนอกบ้านแค่ในบ้านเท่านั้น“ในห้องนอนครับ พวกผมเพิ่งให้เธอกลับขึ้นไปก่อนหน้านี้ได้สักพักแล้วครับ”โจกับลูคัสช่วยกันรายงานสถานการณ์ออกไปเมื่อพวกเขาเพิ่งจะมารับงานต่อจากมาลิคเมื่อวานนี้เองโดยมาลิคนั้นลางานกะทันหันอย่างไม่มีสาเหตุหรือการบอกกล่าวล่วงหน้า แถมมีการทิ้งงานไปด้วยอีกตั้งหาก อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน“พาตัวไปที่ห้องกู”“ครับนาย”“ติดต่อไอ้มาลิคได้หรือยัง มันหายหัวไปไหนของมัน”สั่งถึงเรื่องที่ทำให้เขาต้องกลับมาที่บ้านเสร็จสรรพก็ถามหาลูกน้องมือขวาต่อในทันที ไม่ได้เมินเฉยเมื่อลูกน้องคนสนิทหายหัวไปทั้งคน เขาก็ไม่ได้เป็นห่วงว่ามันจะไปตายที่ไหนหรอกเพราะไอ้มาลิคมันเก่งกาจเกินจะมีใครล้มมันได้ แต่ที่เขาถามหาก็เพราะไอ้มาลิคมันทิ้งงานถ้ามันไม่มีเหตุผลมากพอล่ะก็ มันต้องถูกลงโทษอย่างสาสมเพื่อไม่ให้เป็นเยี่ยงอย่างกับลูกน้องคนอื่นๆ“มันส่งข้อความมา