All Chapters of BAD INTEREST เพื่อน (ขัดดอก): Chapter 11 - Chapter 20

"แล้วพวกมึงล่ะ จบแล้วยัง" ฉันเอ่ยถามออกไปเพื่อทำลายความเงียบหลังจากที่พวกเราเอาแต่นั่งเงียบยกแก้วกระดกดื่มไม่พูดอะไรกันมาได้สักพัก"จบแล้ว คณะกูสอบเสร็จตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วละ ส่วนพวกไอ้แพทเพิ่งสอบวันสุดท้ายเสร็จเมื่อวาน" เซฟตอบ โดยเซฟกับมอสเรียนอยู่คณะนิเทศเหมือนกับฉัน ส่วนภูมิ กันต์แล้วก็แพทริค เรียนอยู่คณะบริหาร ตอนแรกที่ฉันรู้ก็รู้สึกสงสัยอยู่ไม่น้อย เพราะแพทริคดูสนใจไปทางการถ่ายภาพ แต่พอได้รู้จากกันต์ว่าแพทริคมีปัญหากับที่บ้าน ฉันก็เข้าใจในทันทีว่าทำไมเขาต้องเรียนบริหาร"งั้นเหรอ..." ฉันพยักหน้าตอบกลับอย่างรับรู้ ก่อนจะตัดสินใจเงยหน้าขึ้นไปเอ่ยถามแพทริคที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม"...แล้วเป็นไง ยากไหม" ฉันถามออกไปด้วยหัวใจที่ไม่เป็นสุข ทั้งที่จะเงียบก็ได้ แต่ฉันก็เลือกที่จะพยายามคุยกับอีกคนไปเพื่อไม่ให้บรรยากาศมันรู้สึกอึดอัดไปมากกว่านี้"ไม่เท่าไร" แพทริคตอบกลับเสียงนิ่งพร้อมกับยกแก้วเหล้าขึ้นมากระดกดื่ม ซึ่งมันก็เป็นเหมือนอย่างทุกครั้งที่ฉันตัดสินใจถามอะไรเขา แพทริคก็จะตอบกลับมาทุกครั้งด้วยท่าทีแบบนี้ ท่าทีที่ไม่ได้เหมือนเมื่อสี่ปีที่แล้ว..."อ้อ" ฉันขานตอบรับ ทำให้บรรยากาศตกอยู่ในค

พรึบ!~เสียงเสื้อครอปรัดรูปถูกมือแกร่งโยนทิ้งลงพื้นไปเผยให้เห็นเนินอกขนาดใหญ่ที่ล้นพ้นขอบชุดชั้นในออกมา"คัพซี..." แม้ว่าสติจะเลือนราง ทว่าความชำนาญในขนาดไซซ์หน้าอกของผู้หญิงยังคงแม่นยำ"...ใหญ่" แพทริคเอ่ยออกมาด้วยความพอใจเป็นอย่างมากกับความขาวเนียนใหญ่พอดีมือของเนินอกหญิงสาวตรงหน้า แม้ใบหน้าเรียวสวยนั้นจะเลือนราง แต่แพทริคกลับรู้สึกพึงพอใจบอกไม่ถูกสวย...สำหรับเขาในตอนนี้ ภายใต้ความเบลอไม่ชัดนั้น มันเต็มไปด้วยความสวยดูดีใบหน้าหล่อไม่รอช้าที่จะจับร่างบางเข้ามากดจูบนัวเนียอีกครั้ง พร้อมทั้งมือแกร่งที่ใช้ปลดตะขอชุดชั้นในออกอย่างง่ายดาย ทำให้สามารถเห็นสองเต้าสวยอวบอั๋นได้ถนัดตามากขึ้น แพทริคเคลื่อนมือเข้าไปบีบเคล้นเข้าที่เนินอกสวยรวมถึงบดคลึงเข้าที่จุดแข็งตรงกลางด้วยความเนิบช้า"อ อ๊า..." พราวดาวที่ถูกสัมผัสเข้ากับจุดไวต่อความรู้สึกก็ครางร้องออกมาเสียงหลงเธอไม่เคยเจอประสบการณ์แบบนี้มาก่อนเธอไม่เคยแนบชิดหรือทำอะไรแบบนี้กับใครมาก่อน นี่เป็นครั้งแรก และนี่สินะ...อาการเสียวซ่านที่เธอเคยปากเก่งอยากลองแพทริคจัดการผละริมฝีปากหนาออกจากร่างเล็กที่เขาเป็นคนบังคับจับเธอขึ้นมาคร่อมร่างของเขาเอ

ครืดดด ~เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นขณะที่กำลังเดินเข้าไปภายในบ้านหลังใหญ่ของวาเลน โดยในตอนนี้ฉันได้มาอยู่ที่จังหวัดเชียงใหม่เป็นที่เรียบร้อยแล้วใช่! ทุกคนเข้าใจไม่ผิดหรอก ตอนนี้ฉันกำลังอยู่ที่เชียงใหม่จริง ๆ ซึ่งเป็นการบังคับจากวาเลนให้มาเป็นเพื่อนมันเพราะว่ามันกำลังทะเลาะกับเตวินทร์อย่างหนัก และหนึ่งในสาเหตุนั้นก็มาจากที่วาเลนไปรับฉันแล้วเตวินทร์ดันรู้ ทั้งสองจึงมีปากเสียงกัน จนฉันต้องเข้าไปช่วยคุยทำให้เตวินทร์ยอมถอยออกไปเช่าโรงแรมนอนเพื่อรอให้วาเลนใจเย็นลง แต่วาเลนมันก็ไม่ยอมเย็นลงแถมยังบังคับให้ฉันมาเป็นเพื่อนมันกลับบ้าน ฉันเองที่ไม่อาจที่จะปฏิเสธได้แล้วก็รู้สึกไม่ดีอยู่ไม่น้อยที่เป็นหนึ่งในสาเหตุก็ต้องยอมมากับวาเลนในที่สุดเฮ้อ...ขณะที่ฉันได้แต่ลอบถอนหายใจออกมาด้วยความรู้สึกอยากทุบหัวตัวเองที่เป็นหนึ่งในสาเหตุความวุ่นวาย สายตาฉันก็เหลือบลงไปมองยังหน้าจอโทรศัพท์ตัวเองที่แสดงข้อความตัวอย่างอยู่ แล้วก็ต้องเบิกตากว้างขึ้นด้วยความตกใจข้อความ (6) แพทริค : @พราวดาวแพทริค : อยู่ไหนแพทริค : มีเรื่องจะคุยด้วย"เชี้ย!!..." พะ...แพทริคแท็กข้อความหาฉันในกลุ่มแบบนี้ มันหมายความว่าอะไรหัว

หลังจากที่ได้คำตอบจากความเงียบของคนเป็นพ่อแล้ว พราวดาวก็พยายามตั้งสติหันไปเจรจาต่อรองกับหัวหน้านักเลงที่อยู่ตรงหน้า"ถ้าห้าแสนยังพอหาให้ได้ แต่ถ้าสามล้านห้า ฉันไม่มีปัญญาจริง ๆ " ถ้าจะให้เธอไปยืมเงินเพื่อนถึงขนาดนั้น มันคงจะมากเกินไป"ถ้าไม่มีปัญญา ก็ตาย""ขอร้องละ ให้เวลาอีกหน่อยได้ไหมกับยอดเงินที่เยอะขนาดนี้" หัวหน้านักเลงก็นิ่ง ทำให้พราวดาวตัดสินใจยกมือขึ้นไหว้ขอ"ขอร้องละ ช่วยยืดเวลาไปอีกหน่อยได้ไหม" ถ้าภายในวันนี้ พราวดาวไม่สามารถที่จะหาได้ขนาดนั้นจริง ๆ แต่หากมีเวลาคิดหาทางออกอีกหน่อย อาจจะยังพอมีหนทาง"ฉันต้องโทรถามเสี่ยก่อน""ได้ ช่วยถามให้หน่อยนะ ถือว่าขอร้อง" พราวดาวบอกออกไปน้ำเสียงอ้อนวอน หัวหน้านักเลงที่เห็นท่าทีของร่างบางก็ยอมกดโทรศัพท์หาผู้เป็นเจ้านายให้ โดยหากปลายสายไม่ยินยอม เขาก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้"ครับเสี่ย""ได้ครับ""ครับ" ไม่นานชายร่างใหญ่ผิวเข้มก็กดวางสายไปพร้อมกับมองหน้าพราวดาวที่กำลังยืนลุ้นในคำตอบจากเขา"เสี่ยให้เวลาถึงแค่สิ้นเดือนนี้""ฮ ฮะ...สิ้นเดือนนี้งั้นเหรอ""อืม""แต่นี่มันก็อีกไม่กี่วันแล้วนะ...""เสี่ยให้แค่นี้ก็คือแค่นี้" สิ้นเสียงหัวหน้านักเลง

หลังจากที่ต้องทนยืนถ่ายรูปคู่กับเพื่อนเจ้าของโชว์รูม รวมถึงบรรดาผู้ชายมากมายที่เอาแต่พยายามถ่ายใต้กระโปรงที่สวมใส่อยู่ได้สักพัก ในที่สุดเวลาก็ล่วงเลยไปจนถึงตอนเลิกงาน"อะนี่...เงินค่าจ้าง" เสียงลูกปลาเพื่อนของน้ำฟ้าที่เป็นคนหางานให้พราวดาวเอ่ยพร้อมกับยื่นซองเงินจำนวนหนึ่งให้แก่คนตัวเล็ก"ค่ะ ขอบคุณนะคะพี่ปลา""อืม แล้วงานต่อไป ยังจะรับอยู่ไหม""รับค่ะพี่ รับหมดเลย" พราวดาวตอบกลับไปในทันทีด้วยความกระตือรือร้นอยากได้งาน"โอเค งั้นเดี๋ยวถ้ามีงานอะไรเงินดี ๆ เดี๋ยวพี่ทักบอก""ได้ค่ะ""ไงก็...ไว้เจอกันนะ กลับดี ๆ ""ค่ะ" เจ้าของใบหน้าเรียวสวยยิ้มตอบรุ่นพี่สาวกลับไปก่อนจะหยิบซองเงินขึ้นมามองด้วยความรู้สึกพอใจที่วันนี้เธอสามารถหารายได้พิเศษเข้ามาได้อยู่ไม่น้อย ทว่าขณะที่ร่างบางกำลังยืนยิ้มอยู่กับซองเงินทำท่าจะเดินออกไปหากลุ่มเพื่อนที่รออยู่ด้านนอกตึก!อยู่ ๆ สองเท้าเล็กก็ต้องชะงักไปเมื่อมีใครบางคนเดินเข้ามาขวางทางเธอเอาไว้"น้องพราวดาว" เขาก็คือเพื่อนของเจ้าของโชว์รูมคนที่ขอถ่ายรูปกับร่างบาง"ค่ะ" พราวดาวจำเป็นต้องขานรับกลับไปอย่างไม่อาจที่จะหลีกเลี่ยงได้"จะกลับแล้วเหรอครับ เลิกงานแล้วเหรอ