บททั้งหมดของ ภรรยาเช่นข้าหาได้ยากยิ่ง [ตัวประกอบ]: บทที่ 11 - บทที่ 19

จิ่นหรงพาชายาตนมาถึงตำหนักได้ก็รีบพานางตรงไปยังห้องนอน โดยมีกู้อิงเถาตามมาด้วย “คุณหนูกู้ เราต้องขออภัยที่นี่คือห้องส่วนตัวของพระชายากับรัชทายาท ไม่อาจปล่อยผู้อื่นเข้าไปก่อนได้รับอนุญาต คุณหนูกู้ได้โปรดออกไปรอด้านนอกขอรับ” มู่เฟิงเอ่ยกับสตรีที่เขาคุ้นหน้าดี เพราะก่อนนี้เคยร่วมทางกันมาก่อน“ข้าแค่จะเข้าไปดูพระชายาเท่านั้น ไยเจ้าต้องขวาง”“รัชทายาททรงดูแลพระชายาอยู่ เราเป็นคนอื่นอย่าเข้าไปยุ่งเลยจะดีกว่า พี่หานฟู่ พี่มู่เฟิง อย่าได้ปล่อยให้ใครเข้าไปกวนคู่สามีภรรยาด้านในเป็นอันขาด เข้าใจหรือไม่”“ได้!” สองสหายรับคำเสียงดัง หานฟู่จึงผายมือให้สตรีตรงหน้าออกไปรอด้านนอก แม้แต่ห้องโถงพวกเขาก็ไม่ให้นั่ง“ชิ! คอยดูเถิด วันไหนข้าได้เข้ามาอยู่ที่นี่ เจ้าสามคนจะต้องถูกเฉดหัวออกไปแน่” เสียงรอดไรฟันเอ่ยออกมาอย่างเคียดแค้น หลังจากโดนไล่ให้มานั่งอยู่ในศาลากลางสวนลำพังด้านคนบนเรือน ยามนี้กำลังลงแช่น้ำอุ่นอย่างสบายใจ“ดีขึ้นหรือเปล่า” จิ่นหรงเอียงหน้ามองคนที่นั่งพิงอกตน “หม่อมฉันไม่ได้เป็นอะไรมากเพคะ” ตันหยางตอบเสียงแผ่ว ก่อนจะมองไปที่ประตู เพราะมู่หลิงกำลังเดินถือถาดเข้ามา“ดื่มน้ำขิงอุ

นับจากนั้น รัชทายาทก็ไม่เสด็จมาหาชายาตนอีก จนเวลาล่วงเลยเข้าสู่วันที่สามแล้วที่เขาไม่โผล่มากวนใจตันหยางจึงมีเวลาทำงานของตน แต่ถึงกระนั้นนางก็ยังคอยถามหาเขาผ่านอี้ฟานที่ยังคงอยู่อารักขาเช่นเคย “วันนี้รัชทายาททรงปลดสนมเกาแล้วพ่ะย่ะค่ะ บิดานางจะส่งไปแต่งงานกับเจ้าเมืองคังในอีกสิบวันข้างหน้า”“หา! ถูกปลดไม่ทันไรก็ให้แต่งงานเลยหรือ” ตันหยางตาโต “ใจร้ายจัง ทำไมไม่ให้นางใช้ชีวิตตามที่ต้องการก่อน”“สตรีหากถึงวัยออกเรือนก็ไม่ควรอยู่กับบิดามารดาอีก ยิ่งเคยแต่งงานมาก่อนแล้ว ยิ่งต้องรีบหาที่หมายใหม่ให้นาง นี่ยังถือว่าโชคดีที่ได้แต่งกับเจ้าเมืองคังนะพ่ะย่ะค่ะ อย่างน้อยก็ยังได้เป็นภรรยาเอก ฐานะอีกฝ่ายก็ถือว่าดีเลย” อี้ฟานยังรายงาน“ใช่ แต่งกับคนธรรมดาสามัญนั่นแหละดี” ตันหยางทอดถอนใจ ก่อนจะมองไปยังร่างสูงที่เดินอยู่ไกล ๆ ดูท่าคงกำลังออกไปท้องพระโรงกระมัง ‘ชิ! ไม่คิดจะทักกันจริง ๆ สินะ'“วันนี้มีประชุมที่หอขุนนางและยังต้องไปที่หน่วยเกราะดำอีกพ่ะย่ะค่ะ ได้ยินว่าวันก่อนจับมือสังหารได้ สอบสวนมาหนึ่งคืนเต็ม ทว่าพวกมันยังไม่ยอมปริปากเลยพ่ะย่ะค่ะ” อี้ฟานรายงาน“กี่คนหรือ?” ดวงตาคู่สวยเป

ต่อมา…รถม้าที่เคลื่อนมาตลอดทางก็หยุดลง ณ สถานที่ที่ไม่มีใครอยากก้าวเข้าไป หากไม่มีธุระคงไม่มีใครอยากเฉียดเข้ามาใกล้ เพราะเกรงสิ่งอัปมงคลจะติดตัวออกไปด้วยเมื่อรถม้าหยุด จิ่นหรงก็ขยับดันร่างอรชรที่เขากอดออกห่างตัว แล้วเอ่ยถามเสียงอ่อน “แน่ใจหรือว่าจะเข้าไป”“เพคะ” คนตัวเล็กตอบรับโดยไม่เงยหน้ามองเขา จึงถูกมือเรียวเชยคางขึ้นเพื่อให้ได้สบตากัน“ก่อนหน้านี้เจ้าไม่ได้มีท่าทางเขินอายเช่นนี้นี่”“ขะ… เขินอะไร อายอะไรเพคะ ไม่มี๊…”“ไยเจ้าต้องทำเสียงสูง” จิ่นหรงแสร้งเย้านาง“ไม่ได้เสียงสูงนะเจ้าคะ” ตันหยางรีบเถียงเพราะเกรงเขาจะจับได้ นางปัดมือเขาหนีก่อนจะรีบลุกออกมาจากรถม้า คนด้านหลังลุกตามพร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า“ช้าก่อน ประเดี๋ยวข้าให้คนนำตัวคนร้ายออกมาให้เจ้าสอบสวนที่ห้องขังด้านนอก เจ้าไม่ต้องเข้าไปด้านใน”“เจ้าค่ะ” รับคำโดยไม่มองหน้าเขาอีกแล้ว ผู้เป็นสามีจึงอดที่จะยิ้มเอ็นดูนางไม่ได้ เพราะปกติตันหยางนางมักจะทำตัวเป็นผู้ใหญ่กว่าเขาเสมอ สุขุม นิ่ง ราวกับคนไร้ใจทว่าเขาเพิ่งรู้วันนี้เองว่า แท้ที่จริงนางก็เหมือนสตรีทั่วไป ที่รู้จักเขินอาย และมีมุมออดอ้อนอันแสนน่ารักแฝงไว้ด้วย

หลังจากชายาตนกลับมาพูดดีด้วย จิ่นหรงก็เริ่มหันมาหารือกับขุนนางทั้งสามต่อ “วันพรุ่งข้าจะให้หัวหน้าองครักษ์จินอู่ตรวจสอบว่าตำหนักใดเลี้ยงนก รวมถึงคนที่มีบาดแผลขีดข่วน คาดว่าไม่เกินสามวันคงได้ความ เพราะช่วงนี้ในวังตรวจตราเข้มงวดขึ้น เราก็อาศัยเรื่องนี้ตรวจหนอนบ่อนไส้เสียเลย”“มันคงนึกไม่ถึงว่าเราจะสืบรู้การวางแผนของพวกมัน ไม่แน่ยามนี้อาจกำลังติดต่อวางแผนการใหม่อีกก็ได้” อินหลางเอ่ย“เป็นเช่นนั้นก็ดี หากเราหาตัวผู้สมรู้ร่วมคิดในวังได้ เราจะได้ซ้อนแผนพวกมันเสียเลย” จิ่นหรงยกยิ้ม ก่อนจะเอ่ยขึ้นอีก “ท่านอา ส่งคนสืบหาตัวซูเหวินอี้ที ข้าอยากรู้ว่ามันกบดานอยู่ที่ใด และอีกเรื่อง ข้าไม่อยากให้ข่าวลือบ้า ๆ นั่นแพร่ไปถึงพระกัณฑ์เสด็จอา เกรงว่าพระองค์จะทรงร้อนพระทัยจนอยู่ไม่เป็นสุข แค่แก้ปัญหาภัยแล้วมันก็หนักหนาพอแล้ว ข้าไม่อยากให้เสด็จอากังวลพระทัยเพราะเรื่องนี้อีก”“กระหม่อมจะรีบทำตามรับสั่งพ่ะย่ะค่ะ” อินหลางรับคำ“ประเดี๋ยวเพคะ รัชทายาทอยากได้คนสืบข่าว เช่นนั้นให้คนของสำนักมู่ตานช่วยอีกแรงนะเพคะ เรามีคนอยู่ทั่วทุกมุมเมือง ให้พวกเขาช่วยสืบและขจัดข่าวลือตามเมืองต่าง ๆ น่าจะง่ายกว่า

สองเค่อต่อมา [ครึ่งชั่วโมง]มู่หลิงก็ปรากฏตัวในห้องผู้เป็นนาย“พวกเจ้าออกไปเถิด มีแค่คนของข้าก็พอแล้ว” ตันหยางเอ่ยบอกนางกำนัลทั้งสอง เมื่อประตูปิดลงนายบ่าวก็เดินมาที่โต๊ะ“พระชายาจะทำอันใดหรือเพคะ”“ข้าสงสัยว่าคนที่เลี้ยงนกน่าจะเป็นสนมผิง”“สนมผิง” มู่หลิงเอ่ยเสียงแผ่ว “จะเป็นไปได้เช่นไรเพคะ”“เมื่อกลางวันข้าได้กลิ่นสาปบนตัวของนางกำนัลที่อยู่ข้างกายสนมผิง ข้าจึงแสร้งขอตามนางไปที่ตำหนักเพื่อดูโรงเพาะสมุนไพร นึกไม่ถึงว่าจะได้พบกับสิ่งผิดปกติหลายอย่าง เรือนเก่าด้านหลังน่าจะเป็นที่เลี้ยงนก แต่นางรอบคอบมาก แขวนกระดิ่งไว้ทั่วตำหนักเชียว คงคิดเอามากลบเสียงของพวกมันกระมัง แต่เผอิญกลิ่นสาปมันรุนแรงเกินไป แม้จะใช้กลิ่นดอกไม้รวมถึงพืชสมุนไพรในตำหนักมากลบ มันก็ยังลอยเล็ดลอดมาให้สัมผัสพบเจอเข้าจนได้ แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ต้องตรวจสอบให้แน่ชัดก่อน”“ทราบแล้วเพคะ” มู่หลิงตอบรับ ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นอีกว่า“แล้วพระชายาจะไม่แจ้งให้รัชทายาทรู้หรือเพคะ”“แจ้งสิ แต่ต้องหลังจากเราหาหลักฐานที่แน่ชัดได้ก่อน ยามนี้เขาก็คงวุ่นวายอยู่เหมือนกัน” ช่วงหลังน้ำเสียงนางแผ่วลง“มีเรื่องหนึ่ง หม่อมฉันไม่รู้ควรทูลหรือไม