19. ตามทุกที่

สองเค่อต่อมา [ครึ่งชั่วโมง]

มู่หลิงก็ปรากฏตัวในห้องผู้เป็นนาย

“พวกเจ้าออกไปเถิด  มีแค่คนของข้าก็พอแล้ว” ตันหยางเอ่ยบอกนางกำนัลทั้งสอง  เมื่อประตูปิดลงนายบ่าวก็เดินมาที่โต๊ะ

“พระชายาจะทำอันใดหรือเพคะ”

“ข้าสงสัยว่าคนที่เลี้ยงนกน่าจะเป็นสนมผิง”

“สนมผิง”  มู่หลิงเอ่ยเสียงแผ่ว “จะเป็นไปได้เช่นไรเพคะ”

“เมื่อกลางวันข้าได้กลิ่นสาปบนตัวของนางกำนัลที่อยู่ข้างกายสนมผิง ข้าจึงแสร้งขอตามนางไปที่ตำหนักเพื่อดูโรงเพาะสมุนไพร นึกไม่ถึงว่าจะได้พบกับสิ่งผิดปกติหลายอย่าง  เรือนเก่าด้านหลังน่าจะเป็นที่เลี้ยงนก แต่นางรอบคอบมาก แขวนกระดิ่งไว้ทั่วตำหนักเชียว คงคิดเอามากลบเสียงของพวกมันกระมัง แต่เผอิญกลิ่นสาปมันรุนแรงเกินไป แม้จะใช้กลิ่นดอกไม้รวมถึงพืชสมุนไพรในตำหนักมากลบ มันก็ยังลอยเล็ดลอดมาให้สัมผัสพบเจอเข้าจนได้ แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ต้องตรวจสอบให้แน่ชัดก่อน”

“ทราบแล้วเพคะ” มู่หลิงตอบรับ ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นอีกว่า“แล้วพระชายาจะไม่แจ้งให้รัชทายาทรู้หรือเพคะ”

“แจ้งสิ  แต่ต้องหลังจากเราหาหลักฐานที่แน่ชัดได้ก่อน  ยามนี้เขาก็คงวุ่นวายอยู่เหมือนกัน” ช่วงหลังน้ำเสียงนางแผ่วลง

“มีเรื่องหนึ่ง  หม่อมฉันไม่รู้ควรทูลหรือไม่”

“อะไรหรือ” ตันหยางขมวดคิ้ว

“เมื่อครู่เดินผ่านตำหนักฮองเฮา หม่อมฉันพบกู้อิงเถาด้วยเพคะ  ได้ยินนางกำนัลคุยกันว่า  นางเข้ามาอยู่เป็นเพื่อนฮองเฮาเพราะทรงใกล้จะประสูติเต็มที” มู่หลิงลอบสังเกตสีหน้าผู้เป็นนายด้วยความกังวล  ใจนางไม่อยากเอ่ยถึง  ทว่าบอกไว้ก็น่าจะดีกว่า

เพราะสตรีผู้นี้ไร้ยางอายจริง ๆ ไม่รู้วันหน้านางจะสร้างเรื่องใดอีก “รัชทายาทก็เหลือเกิน  ไยถึงปล่อยให้คนเช่นนี้เข้ามาในวังได้  หรือยังเข้าใจว่านางคือคนที่คอยดูแลพระองค์จนหายดี ถึงไม่ยอมขับไล่นางไปไกล ๆ” มู่หลิงเอ่ยอย่างแค้นใจ

“พอเถิด เจ้าก็เคยได้ยินมิใช่หรือว่ารัชทายาทตรัสกับข้าว่าเช่นไร  พระองค์ทรงทำดีกับข้าก็เพราะหน้าที่พระสวามี  ส่วนข้าทำดีกับเขาก็เพื่อรักษาตำแหน่งนี้ไว้ก็เท่านั้น  หากใจรัชทายาทมีกู้อิงเถาจริง  เราจะไปทำอันใดได้เล่า” ตันหยางเอ่ยราวกับเข้าใจเรื่องราว  ทว่าแววตาที่สื่อออกมาหาได้เป็นเช่นนั้นไม่

“พระชายา  ไม่รู้สึกอันใดกับรัชทายาทจริง ๆ หรือเพคะ”

ตันหยางยกยิ้มก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างเหม่อลอย

“พี่ก็รู้ว่าข้าไม่ได้อยากอยู่ในกรงทองแห่งนี้ ทว่าข้าเกิดมาเป็นมู่ตันหยางแล้ว ไหนเลยจะเปลี่ยนชะตาตรงนี้ได้  หากต่อต้าน  ตระกูลมู่อาจหมดสิ้นซึ่งอำนาจ”  แววตาคู่สวยช่างเลื่อนลอยนัก  เมื่อได้เอ่ยถึงเรื่องของใครบางคนที่ทำให้นางว้าวุ่นเสมอ

เป็นจังหวะที่จิ่นหรงเปิดประตูเข้ามาพอดี  ตันหยางหันขวับไปมองเขา  ใจดวงน้อยเต้นรัวไม่เป็นจังหวะเอาเสียเลย  

ห้าวันแล้วสินะที่นางไม่ได้พบหน้าเขาแบบตรง ๆ เช่นนี้

“อี้ฟานบอกว่าเจ้าจะค้างคืนที่นี่กระนั้นหรือ”

“เพคะ” ตอบรับสั้น ๆ

“มู่หลิง  กลับไปเอาอาภรณ์มาให้ข้า  ข้าจะพำนักกับพระชายาที่นี่  ประเดี๋ยวเสด็จย่าจะตำหนิข้าอีก”

“พะ… เพคะ”  มู่หลิงก็ได้แต่ทำตาม  

เมื่อประตูปิดลงร่างสูงก็เดินมาหยุดที่หน้าชายาของตน  เขาจ้องนางเพียงครู่ก็เสหลบ ก่อนจะเดินมานั่งที่โต๊ะแล้วรินชาดื่ม

“กล้ามากนะที่หนีมานอนที่นี่  ฟ้องอะไรเสด็จย่าอีกล่ะ”

“เปล่าเพคะ”  ตันหยางบอกปัด  พร้อมกับเหลือบมองเขาไปด้วย ‘เมื่อครู่เขาจะได้ยินที่เราพูดไหมนะ’ นึกในใจอย่างกังวล

เพราะตอนที่นางเอ่ย ตันหยางไม่ทันระวังว่าใครจะแอบฟังหรือไม่ ยามคิดถึงเรื่องคนตรงหน้านางก็มักจะเหม่อตลอด  และมันก็ชักจะหนักขึ้นทุกที แม้แต่เสียงฝีเท้าเขานางก็ยังไม่ได้ยิน

“รัชทายาททรงเสวยอะไรมาหรือยังเพคะ”

“ยัง” คนตัวโตตอบกลับห้วน ๆ

“เช่นนั้นหม่อมฉันจะให้คนจัดสำรับมาให้นะเพคะ” สิ้นคำตันหยางก็ปลีกตัวออกมา  โดยมีผู้เป็นสามีมองตามทุกฝีก้าว

“กรงทองแห่งนี้คงทำให้เจ้าอึดอัดมากสินะ” จิ่นหรงพึมพำถึงสิ่งที่ตนได้ยิน  และนั่นก็ทำให้เขาต้องรีบสาวเท้าก้าวเข้ามา  หมายจะออกปากไล่นางไปให้พ้นเสีย ทว่าเมื่อเขาพบหน้านาง คำพูดที่คิดไว้กลับจุกอยู่ที่คอไม่อาจเอื้อนเอ่ยออกมาได้

ยามนี้จึงได้แต่นั่งทำหน้ามู่ทู่ไม่สบอารมณ์อยู่ลำพัง  เมื่อชายาตัวน้อยเดินกลับมา  เขาก็เบี่ยงหน้าหนีไม่ต่างจากเด็กที่ถูกขัดใจ  แต่แววตาก็ยังคอยเหลือบมองร่างอรชรอยู่ตลอด

และเขาก็นั่งอยู่เช่นนั้นจนอาหารมา  เมื่อเสวยเสร็จก็ตรงเข้าห้องชำระร่างกาย  ปล่อยให้ชายาตนอยู่กับสาวใช้ด้านนอก

“รัชทายาทต้องทรงได้ยินแน่เพคะ  ถึงได้มีท่าทีเช่นนี้”

“ช่างเถิด  ได้ยินเขาก็ทำอะไรไม่ได้หรอก  พี่เตรียมตัวแล้วกัน  เขาหลับเมื่อใดเราจะออกไปทันที”

มู่หลิงพยักหน้า  ก่อนจะรินชาให้ผู้เป็นนายดื่ม  ซึ่งทั้งคู่ยังคงทำตัวปกติ  กระทั่งถึงเวลาเข้านอน  

จิ่นหรงขึ้นเตียงก่อน  พร้อมกับหันหลังให้

ตันหยางยกยิ้มก่อนจะเอนตัวลงตาม  กระทั่งผ่านไปเพียงหนึ่งเค่อ  คนที่เหน็ดเหนื่อยจากงานก็ผล็อยหลับ

ร่างอรชรจึงขยับลุกออกมาเปลี่ยนอาภรณ์ใส่ชุดดำทั้งตัวไม่ต่างจากคนสนิท  ซึ่งบัดนี้เตรียมพร้อมแล้ว

ตันหยางพยักหน้าให้คนของตน  ก่อนจะพากันดีดตัวขึ้นไปบนหลังคากำแพงท่ามกลางความมืด  ไม่นานนักทั้งสองก็มาหยุดที่เรือนหลังของตำหนักสนมผิง  จุดที่ตันหยางสงสัย

“เสียงนกพิราบเพคะ” มู่หลิงเอ่ยอย่างมั่นใจ เพราะเสียงร้องของนกชนิดนี้มันเป็นเอกลักษณ์ต่างจากนกชนิดอื่น

“อืม  เป็นอย่างที่ข้าคาดการณ์ไว้  แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังต้องลงไปดู  เพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาด”  สิ้นคำ  ทั้งคู่ก็ดีดตัวเหาะลงไปด้านล่าง  เพราะเวรยามได้เดินพ้นไปแล้ว

ตันหยางแง้มบานหน้าต่างออก เสียงที่ได้ยินจึงชัดเจนมากขึ้น แต่ยังไม่ทันได้ทำสิ่งใดต่อ แขนของนางกลับถูกรั้งไว้ด้วยมือใครบางคน  ทำให้ตกใจรีบหันมาง้างมีดสั้นในมือใส่

“คิดจะปลิดชีพพระสวามีตนหรือ”

“รัชทายาทมาได้เยี่ยงไรเพคะ ทรงหลับไปแล้วมิใช่หรือ” ตันหยางเอ่ยถามเสียงเบา ก่อนจะหันมองไปโดยรอบ ก็เห็นเพียงมู่หลิงยืนยิ้มแหยอยู่ไม่ไกล  แสดงว่าเขามาคนเดียว  

“เรื่องของข้า  แล้วนี่คิดจะทำอะไร”

“ฟังสิเพคะ  เสียงนก” เมื่อเขาอยู่ตรงนี้  ตันหยางจึงจับอีกฝ่ายมายืนที่หน้าต่าง “สนมผิงคือหนอนบ่อนไส้ที่เราตามหา”

“นางช่างกล้านัก”

“ตรงนั้นเป็นโรงเพาะสมุนไพรเพคะ มีสมุนไพรที่สามารถทำเป็นตัวยาเพื่อให้อ่อนแรงและหมดสติรวมอยู่ด้วย วันนี้นางมอบให้หม่อมฉันมาหนึ่งกระถาง คงตั้งใจจวางยาหม่อมฉันกระมังเพคะ” ตันหยางรายงาน สมุนไพรที่สนมผิงบอกว่าบำรุงผิวพรรณ  มันยังมีสรรพคุณอย่างอื่นแอบแฝงอีก มันใช้บดแล้วทา  มิใช่เอาไปต้มในน้ำร้อย เพราะมันจะส่งผลเป็นตรงกันข้ามทันที

“พบหลักฐานมากเพียงนี้ ไยเจ้าไม่บอกข้าตั้งแต่แรก จะเสี่ยงเข้ามาอีกทำไมกัน” จิ่นหรงตำหนิอย่างหงุดหงิด

“ก็ยังไม่มั่นใจเรื่องนกนี่เพคะ เพราะเมื่อกลางวันไม่ได้มาตรงนี้ เสียงมันเบามาก จึงต้องมาดูให้แน่ชัดอีกรอบ”

“เช่นนั้นรู้แล้วก็ออกไปเถิด  ที่เหลือข้าจะจัดการเอง”  สิ้นคำเขาก็รั้งเอาร่างเล็กดีดตัวเหาะข้ามกำแพงออกไปจากที่นี่

เมื่อมาถึงจิ่นหรงก็สั่งให้นางรออยู่ในห้องห้ามออกไปไหน ส่วนตัวเขาออกไปสั่งการจับคนชั่วที่แฝงตัวในวัง

ทว่าเมื่อพระสวามีออกไป ตันหยางก็เปลี่ยนชุดปกติ  ก่อนจะออกมาด้านนอกเพื่อรอดูว่าพระสวามีจะจัดการสำเร็จหรือไม่

ผ่านไปเพียงหนึ่งเค่อ  ทหารองครักษ์ประมาณห้าสิบนายก็ตรงไปที่ตำหนักสนมผิง  มีอี้เทียนเป็นผู้สั่งการ  และรัชทายาทก็ตามเสด็จเข้าไปด้วย  เพื่อชี้จุดตามที่ชายาตนบอก

“เกิดอันใดขึ้น” สนมผิงรีบออกมายืนที่หน้าเรือนตนอย่างตื่นตระหนก ยิ่งเห็นทหารองครักษ์มากมายนางยิ่งหวั่นใจ  

“คุมตัวไปให้หมด  อย่าให้เหลือรอดแม้แต่คนเดียว” เสียงสั่งการของจิ่นหรงดังขึ้นท่ามกลางความวุ่นวาย

“นะ… นี่มันอะไรกันเพคะรัชทายาท”  จางเสี่ยวเหม่ยร้องถามด้วยความหวาดหวั่น แม้ยามนี้นางพอจะเดาสาเหตุได้แล้วก็ตาม  ทว่านางยังคงเสแสร้งทำเป็นไม่รู้อันใดอยู่ดี

“เจ้าร่วมมือกับคนนอกคิดสังหารราชวงศ์  ยังจะถามอีกหรือว่าข้ามาด้วยการใด  เอาตัวนางไปข้าจะสอบสวนเอง”  

“ไม่นะ! หม่อมฉันจะเข้าเฝ้าฮ่องเต้  รังแกกันชัด ๆ หม่อมฉันถูกใส่ร้าย” จางเสี่ยวเหม่ยยังคงโต้เถียงเสียงดังลั่นตำหนัก